| Η ΜΑΓΕΙΑ Στέλιος Ορθόδοξος | 2:04pm Feb 9 |
Γενικώς η μαγεία διακρίνεται σε δύο μεγάλα κεφάλαια ( τήν λευκή και τήν μαύρη) και είναι το ίδιο επικίνδυνη και μισητή από τον Θεό, ανεξαρτήτως τίτλου. Χώρες με μακρυά παράδοση στην ειδωλολατρική μαγεία είναι κυρίως η Ινδία, με τους γκουρού και τά Ασραμ, καθώς και η Αίγυπτος. Και στα δύο είδη μαγείας, καλείται με μυστικά ή και φανερά λόγια ο αρχηγός των πνευμάτων του σκότους. Οι καθησυχαστικές λέξεις του μάγου, του μέντιουμ, ή της μάγισσας ότι «εμείς πάμε για καλό» θέλοντας να βγάλει την λευκή μαγεία αθώα, είναι μόνο για τά μάτια και τά αυτιά του κόσμου, ενός κόσμου πού αγνοεί τά «βαθέα του Σατανά», και τους άπειρους μετασχηματισμούς του, όπως αναφέρει σχετικά, ο Απόστολος Παύλος. Πολλοί πιστεύουν ότι τά «ξόρκια είναι το ίδιο πράγμα με του εξορκισμούς της Εκκλησίας ενάντια των πονηρών πνευμάτων. Κι΄αυτό, γιατί τά λεγόμενα «ξόρκια» περιέχουν καί κάποιες αναφορές τού ονόματος τού Χριστού, της Παναγίας, και των Αγίων.
Είναι λάθος μέγα! Γιατί όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά είναι εντέχνως τοποθετημένα λόγια και προσευχές έτσι, προς παραπλάνηση των ανθρώπων. Η περίπτωση θυμίζει το πάθημα των Εβραίων εξορκιστών στην Εφεσσο (επτά γυιών του αρχιερέως Σκευά), πού θέλησαν,( αν και δεν πίστευαν στον Χριστό) να χρησιμοποιήσουν το όνομα Του για να εξορκίσουν δαιμονισμένους. Τότε, το πονηρό πνεύμα τους αποκρίθηκε. «Τόν Ιησού τον γνωρίζω, καθώς και τον Απόστολο Παύλο. Εσείς, ποιοι είστε;» (Πράξεις Αποστόλων ΙΘ΄15). Και ορμώντας επάνω τους ο άνθρωπος πού ήταν κυριευμένος από το πονηρό πνεύμα, τους ξέσχισε αγανακτισμένος...
Είναι δυνατόν να φωνάζει κανείς τον Χριστό και τον διάβολο μαζί, για να γίνει καλά, (όπως λέει το παρακάτω ξόρκι).
«Ελα Χριστέ και Παναγιά, και ...το αερικό, και κάνετε καλά τον τάδε...», ή ακόμη, στο ξόρκι του ίκτερου.
«Πρώτα ο Χριστός, και δεύτερο ο ... χρυσός».
Κάθε ξόρκι έχει μαγική προέλευση. Ακόμη και αυτό το φτύσιμο «να μη βασκαθείς» πού συνηθίζεται από κάποιους ανθρώπους έχει ένα μυστικό νόημα. Επειδή έχει καθιερωθεί όμως, δυστυχώς περνάει απαρατήρητο...
Εκείνος πού φτύνει, ασχημίζει, ρυπαίνει καί βρωμίζει θα λέγαμε, την εικόνα του Θεού πού εμπεριέχεται σε κάθε συνάνθρωπό μας. Το φτύσιμο, από μόνο του, είναι μία πράξη αποδοκιμασίας στην καθημερινή μας ζωή, και δεν έχει σχέση με τον εμπτυσμό, πού γίνεται συμβολικά στις εξορκιστικές ευχές του βαπτίσματος( από τον ανάδοχο υπέρ του βαπτιζομένου), καί πού συμβολίζει την απομάκρυνσή μας από τά έργα του διαβόλου και την σύνταξή μας με τον Χριστό.http://www.youtube.com/watch?v=oCh8esHAh44
