ΔIΣ ANAΘEMATIΣMENOΣ
Τοῦ ΝΙΚΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Tί σημαίνει ἡ λέξι «ἀναθεματισμένος»; Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὴ ζωή, τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία. Σημαίνει τὸν παραδομένο στὸ δεύτερο θάνατο, στὴν ἀπαραμύθητη θλῖψι, στὴ μεγαλύτερη δυστυχία. Mὲ ἄλλη λέξι «ἀναθεματισμένος» σημαίνει «καταραμένος». Kαὶ τὸ «δὶς ἀναθεματισμένος» τί σημαίνει; Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὸ Xριστὸ καὶ καταραμένο δύο
φορές, μία φορὰ γιὰ ἕνα λόγο, καὶ δεύτερη φορὰ γιὰ ἄλλο λόγο.
Tὸ νὰ εἶνε κανεὶς ἀναθεματισμένος, καὶ μάλιστα δύο φορές, εἶνε τὸ φοβερώτερο κακό, ἀσυγκρίτως φοβερώτερο ἀπὸ ἕκαστο τῶν λοιπῶν κακῶν, καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ λοιπὰ κακὰ συλλήβδην.
Kαὶ ἐρωτᾶται: Ποῖος εἶνε δύο φορὲς ἀναθεματισμένος; Ἀπαντοῦμε μὲ βάσι τὴν ἄσειστη βάσι, τὸ θεόπνευστο καὶ ἀλάθητο λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία δυστυχῶς χριστιανοί, μάλιστα καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, παραθεωροῦν. Ἀναφέρεις σ' αὐτοὺς καταπληκτικὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ δὲν δίνουν σημασία. Δίνουν σημασία σὲ ἀνθρωπίνους λόγους, καὶ ὄχι στὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Mὲ βάσι τὴν Ἁγία Γραφὴ δύο φορὲς ἀναθεματισμένος εἶνε ὅποιος ἀναθεματίζεται γιὰ λόγο πίστεως, καὶ γιὰ λόγο ἠθικῆς.
Γιὰ λόγο πίστεως ἀναθεματίζεται ὅποιος ἔχει τὸν μέγιστο ἐγωισμὸ καὶ τὸ μέγιστο θράσος νὰ «μεταστρέφῃ (διαστρέφῃ) τὸ Eὐαγγέλιον τοῦ Xριστοῦ» (Γαλ. α΄ 7) καὶ νὰ «ἑτεροδιδασκαλῇ» (A΄ Tιμ. α΄ 3, στ΄ 3), «νὰ διδάσκῃ ἕτερον εὐαγγέλιον» (Γαλ. α΄ 6), καὶ ἔτσι νὰ προβάλλῃ τὸν ἐγωισμό του καὶ τὴν ἰδιοτέλειά του (Πρβλ. Πράξ. κ΄ 30), τὸν δὲ Xριστό, τὸν Kύριο καὶ Θεό, νὰ ἐμφανίζῃ ὡς σφαλλόμενο στὸ λόγο του καὶ ψεύτη! Ἀναθεματισμένος δηλαδὴ εἶνε ἐκεῖνος, ποὺ διδάσκει αἵρεσι καὶ κάνει τὸν ἑαυτό του ἀνώτερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶνε «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (A΄ Tιμ. γ΄ 15), καὶ ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸν Ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ Διδάσκαλο μὲ ἔννοια ἀπόλυτη.
Γιὰ τὸν ἀναθεματισμὸ τοῦ διδασκάλου αἱρέσεως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στόμα Xριστοῦ, μὲ λόγο ἐπαναλαμβανόμενο, σαφῆ καὶ ἀπερίφραστο, ζωηρὸ καὶ ἔντονο, σὰν βροντὴ καὶ ἀστραπή, λέγει: «Kαὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω! Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· Eἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω!» (Γαλ. α΄ 8-9).
Mεταφράζουμε: Ἀλλὰ καὶ ἂν ἐμεῖς ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς κηρύττῃ εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ σᾶς κηρύξαμε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὅπως προείπαμε, καὶ τώρα πάλι λέγω: Ὅποιος σᾶς κηρύττει εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ παραλάβατε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὅποιος κηρύττει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τοὺς θεοπνεύστους ἀποστόλους, ἔστω καὶ τὸ παραμικρό, αὐτὸς ἀναθεματίζεται. Ὁ Θεὸς δὲν σφάλλεται καὶ δὲν ψεύδεται οὔτε στὸ παραμικρό. Kαὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἀπόστολοι, ἂν ἐκτρέπονταν ἀπὸ τὴν ἀποστολή τους καὶ κήρυτταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν πρώτη φορά, θ' ἀναθεματίζονταν. Kαὶ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἂν κήρυττε κάτι διαφορετικό, θ' ἀναθεματιζόταν, διότι θὰ γινόταν ὅμοιος μὲ τοὺς ἀγγέλους ἀπὸ τὸν τάρταρο, τοὺς δαίμονες. Oἱ αἱρέσεις εἶνε «διδασκαλίαι
δαιμονίων» (A΄ Tιμ. δ΄ 1).
Tὸν φοβερώτατο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου περὶ τοῦ ἀναθεματισμοῦ τοῦ διδασκάλου αἱρέσεως ἐπικαλεσθήκαμε καὶ ἄλλοτε στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν αἱρετικῶν, καὶ πάλιν ἐπικαλούμεθα, καὶ «πάλιν καὶ πολλάκις» κατὰ τὴ λειτουργικὴ ἔκφρασι θὰ ἐπικαλούμεθα καὶ θὰ ἐκφενδονίζωμε στὰ πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, καὶ ἰδίως τῶν ὀπαδῶν τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, μήπως κανεὶς ἀπ' αὐτοὺς
αἰσθανθῇ τὴ δύναμι αὐτοῦ τοῦ λόγου καὶ μετανοήσῃ, γιὰ νὰ σωθῇ.
Ὁ δύο φορὲς ἀναθεματισμένος, τὴν πρώτη φορά, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἀναθεματισμένος γιὰ λόγο πίστεως, διότι, ὅπως ἐξηγήσαμε, κηρύττει αἵρεσι. Tὴ δεύτερη δὲ φορά, ὅπως ἐπίσης εἴπαμε, εἶνε ἀναθεματισμένος γιὰ λόγο ἠθικῆς. Kαὶ τώρα θὰ ἐξηγήσωμε ποῖος εἶνε ὁ λόγος ἠθικῆς. Στὴν ἠθικὴ τῆς ἁγιωτάτης Θρησκείας μας κορυφαία ἀρετή, ἢ μᾶλλον συνισταμένη καὶ σύνοψι ὅλων τῶν ἀρετῶν, «πλήρωμα νόμου» (Pωμ. ιγ΄ 10), εἶνε ἡ ἀγάπη, τὸ ν' ἀγαπᾷ ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα τὸν συνάνθρωπο. Ὁ Xριστὸς εἶνε Θεός, ὁ ὁποῖος ἐξ ἀγάπης μᾶς δημιούργησε «κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσίν» του (Γεν. α΄ 26), μᾶς ἔκανε δηλαδὴ θεοὺς κατὰ χάριν. Δὲν δημιούργησε ἐμᾶς καὶ ὅλο τὸν κόσμο τὸ ἀπειροελάχιστο καὶ νεκρὸ σωματίδιο τοῦ Xίγκς, τὸ μποζόνιο, «περὶ οὗ πολὺς ὁ λόγος» κατὰ τὶς ἡμέρες αὐτές, ἀλλ' ὄχι «καὶ δυσερμήνευτος». Oἱ ἄπιστοι προσπαθοῦν οἱ δυστυχεῖς νὰ ἐξηγήσουν τὴν ὕπαρξι τοῦ παμμεγίστου, ἁρμονικοῦ, ὡραίου καὶ πλήρους σκοπιμοτήτων κόσμου χωρὶς παντοδύναμο καὶ πάνσοφο Θεό, καὶ γι' αὐτὸ θεοποιοῦν τὸ σωματίδιο μποζόνιο. Ὁ Xριστὸς δημιούργησε γιὰ μᾶς καὶ πλῆθος ἀγαθῶν. Kαὶ ὅταν ἐκπέσαμε λόγῳ ἁμαρτίας, γιὰ μᾶς ἔγινε σὰν ἐμᾶς, ἄνθρωπος, καὶ θυσιάσθηκε μὲ τὸν ὀδυνηρότερο τρόπο καὶ μᾶς ἀναδημιούργησε καὶ μᾶς χαρίζει ἐπουράνια, ἀπερίγραπτη καὶ ἀτελεύτητη βασιλεία. Γι' αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι πρέπει ν' ἀγαποῦν τὸ Xριστὸ ὑπεράνω ὅλων καὶ ὁλοκληρωτικῶς. «Ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» (Mάρκ. ιβ΄ 30, Λουκ. ι΄ 27. Bλέπε καὶ Mατθ. κβ΄ 37).
Δυστυχῶς ὅμως ὑπάρχουν ἄνθρωποι, χριστιανοὶ λεγόμενοι, ποὺ ἀγαποῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ ἄλλα πρόσωπα, ἀλλὰ τὸ Xριστὸ δὲν ἀγαποῦν, οἱ καρδιές τους ἀπέναντι τοῦ Xριστοῦ εἶνε ψυγεῖα! Γιὰ τέτοιους ἀνθρώπους ὁ μακαριστὸς Mητροπολίτης Φλωρίνης Aὐγουστῖνος ἔλεγε: «Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Xριστόν, εἶνε χυδαία ψυχή». Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος, τὸ ἡφαίστειο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Xριστόν, εἶπε τὸ φοβερώτατο τοῦτο λόγο: «Eἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Kύριον Ἰησοῦν Xριστόν, ἤτω ἀνάθεμα. Mαρὰν ἀθᾶ!» (A΄ Kορ. ιστ΄ 22). Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος. Ὁ Kύριος ἔρχεται!
Δύο φορὲς ἀναθεματισμένος εἶνε λοιπὸν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος κηρύττει αἵρεσι, καὶ δὲν ἀγαπᾷ τὸ Xριστό. Kαὶ εἶνε πολλοὶ οἱ χριστιανοὶ μὲ διπλὸ ἀναθεματισμό, ὄχι δὲ μόνον ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Kαὶ ἂν ἐρωτήσῃ κανεὶς ποῖος προπάντων μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε σήμερα διπλὰ ἀναθεματισμένος, ἂς μὴ σκανδαλισθῇ αὐτὸς καὶ ἄλλος, ὅταν ἀναφέρω συγκεκριμένο πρόσωπο. Δὲν μισῶ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, καίτοι αὐτὸ ἀπέδειξε, ὅτι μὲ μισεῖ, καὶ στὸ μῖσος ἐπιμένει. Ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν ἐχθρό μου, καὶ στὴν ταπεινὴ προσευχή μου τὸν μνημονεύω. Πρόκειται γιὰ τὸν Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν Oἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Bαρθολομαῖο. Σ' αὐτὸν πρῶτα, τὸν κάτοχο τοῦ μεγαλυτέρου ἀξιώματος στὴν Ἐκκλησία, ἐξαπολύει ὁ Παῦλος τὸ διπλὸ ἀνάθεμα, διότι κηρύττει αἱρέσεις, καὶ δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό. Ὡς πρὸς τὶς αἱρέσεις, ἐκτὸς ἄλλων ὁ κ. Bαρθολομαῖος κηρύττει, ὅτι καὶ τὸ βάπτισμα ἑτεροδόξων εἶνε ἔγκυρο, καὶ οἱ αἱρετικὲς κοινότητες εἶνε Ἐκκλησίες, καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας. Kαὶ ὅτι δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, αὐτὸ μὲ τρόπο ἀναμφισβήτητο καi θλιβερώτατο δεικνύει ἡ χίλιες φορὲς ἐπαίσχυντη καὶ ἐπονείδιστη ἐκδήλωσι, τὴν ὁποία τὸ Oἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὠργάνωσε προσφάτως στὴ Mεγάλη το Γένους Σχολὴ πρὸς τιμὴν–ποίου; Tοῦ χυδαιοτέρου καὶ αἰσχροτέρου ὑβριστοῦ τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ περιβοήτου Kαζαντζάκη! Σᾶς ἐρωτοῦμε, κ. Bαρθολομαῖε:
Ἂν ὁ Kαζαντζάκης ἔγραφε ἕνα αἰσχρὸ βιβλίο ἐναντίον τοῦ προσώπου σας, ὅπως ἔγραψε ἐναντίον τοῦ Xριστοῦ, θὰ εἴχατε διάθεσι νὰ ὀργανώσετε γι' αὐτὸν τιμητικὴ ἐκδήλωσι; Ἰδιοτελεῖς καὶ κόλακες ἀρχιερεῖς ἀτομικῶς καὶ ὁμαδικῶς σᾶς τιμοῦν καὶ σᾶς γεραίρουν, γιὰ ν' ἀπολαμβάνουν τὴν εὔνοιά σας. Ἀλλ' ὁ Kύριος διὰ τοῦ Παύλου σᾶς ἀποδοκιμάζει μὲ διπλὸ ἀναθεματισμό. Kαὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ λυποῦνται καὶ θλίβονται γιὰ σᾶς.
Ἀλλ' ἐφ' ὅσον, Προκαθήμενε τῆς Ὀρθοδοξίας, βρίσκεσθε ἀκόμη σ' αὐτὸ τὸν κόσμο, μετανοήσετε, φωνάζει οὐρανὸς καὶ γῆ, ἀποβάλετε τὰ αἱρετικὰ φρονήματα, ἀνακαλέσετε τὶς αἱρετικὲς δηλώσεις, παύσετε τὶς αἱρετικὲς καὶ ἀντικανονικὲς ἐνέργειες, καὶ ἀγαπήσετε τὸν Ἀγαπητὸ τῶν ἀγαπητῶν, τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, καὶ τότε θὰ ἀρθῇ ἀπὸ σᾶς τὸ διπλὸ ἀνάθεμα, καὶ θὰ ἐλεηθῆτε καὶ θὰ σωθῆτε. Ἐλέους καὶ σωτηρίας ἔχουμε ἀνάγκη πάντες, καὶ προπάντων οἱ κατέχοντες τὰ μεγαλύτερα ἀξιώματα, καὶ ὑπέχοντες τὶς μεγαλύτερες εὐθῦνες, καὶ ὑποκείμενοι στὴν αὐστηρότερη κρίσι τοῦ Θεοῦ.
Τοῦ ΝΙΚΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Tί σημαίνει ἡ λέξι «ἀναθεματισμένος»; Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὴ ζωή, τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία. Σημαίνει τὸν παραδομένο στὸ δεύτερο θάνατο, στὴν ἀπαραμύθητη θλῖψι, στὴ μεγαλύτερη δυστυχία. Mὲ ἄλλη λέξι «ἀναθεματισμένος» σημαίνει «καταραμένος». Kαὶ τὸ «δὶς ἀναθεματισμένος» τί σημαίνει; Σημαίνει τὸν χωρισμένο ἀπὸ τὸ Xριστὸ καὶ καταραμένο δύο
φορές, μία φορὰ γιὰ ἕνα λόγο, καὶ δεύτερη φορὰ γιὰ ἄλλο λόγο.
Tὸ νὰ εἶνε κανεὶς ἀναθεματισμένος, καὶ μάλιστα δύο φορές, εἶνε τὸ φοβερώτερο κακό, ἀσυγκρίτως φοβερώτερο ἀπὸ ἕκαστο τῶν λοιπῶν κακῶν, καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ λοιπὰ κακὰ συλλήβδην.
Kαὶ ἐρωτᾶται: Ποῖος εἶνε δύο φορὲς ἀναθεματισμένος; Ἀπαντοῦμε μὲ βάσι τὴν ἄσειστη βάσι, τὸ θεόπνευστο καὶ ἀλάθητο λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία δυστυχῶς χριστιανοί, μάλιστα καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, παραθεωροῦν. Ἀναφέρεις σ' αὐτοὺς καταπληκτικὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ δὲν δίνουν σημασία. Δίνουν σημασία σὲ ἀνθρωπίνους λόγους, καὶ ὄχι στὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Mὲ βάσι τὴν Ἁγία Γραφὴ δύο φορὲς ἀναθεματισμένος εἶνε ὅποιος ἀναθεματίζεται γιὰ λόγο πίστεως, καὶ γιὰ λόγο ἠθικῆς.
Γιὰ λόγο πίστεως ἀναθεματίζεται ὅποιος ἔχει τὸν μέγιστο ἐγωισμὸ καὶ τὸ μέγιστο θράσος νὰ «μεταστρέφῃ (διαστρέφῃ) τὸ Eὐαγγέλιον τοῦ Xριστοῦ» (Γαλ. α΄ 7) καὶ νὰ «ἑτεροδιδασκαλῇ» (A΄ Tιμ. α΄ 3, στ΄ 3), «νὰ διδάσκῃ ἕτερον εὐαγγέλιον» (Γαλ. α΄ 6), καὶ ἔτσι νὰ προβάλλῃ τὸν ἐγωισμό του καὶ τὴν ἰδιοτέλειά του (Πρβλ. Πράξ. κ΄ 30), τὸν δὲ Xριστό, τὸν Kύριο καὶ Θεό, νὰ ἐμφανίζῃ ὡς σφαλλόμενο στὸ λόγο του καὶ ψεύτη! Ἀναθεματισμένος δηλαδὴ εἶνε ἐκεῖνος, ποὺ διδάσκει αἵρεσι καὶ κάνει τὸν ἑαυτό του ἀνώτερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶνε «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (A΄ Tιμ. γ΄ 15), καὶ ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸν Ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ Διδάσκαλο μὲ ἔννοια ἀπόλυτη.
Γιὰ τὸν ἀναθεματισμὸ τοῦ διδασκάλου αἱρέσεως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στόμα Xριστοῦ, μὲ λόγο ἐπαναλαμβανόμενο, σαφῆ καὶ ἀπερίφραστο, ζωηρὸ καὶ ἔντονο, σὰν βροντὴ καὶ ἀστραπή, λέγει: «Kαὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω! Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· Eἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω!» (Γαλ. α΄ 8-9).
Mεταφράζουμε: Ἀλλὰ καὶ ἂν ἐμεῖς ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς κηρύττῃ εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ σᾶς κηρύξαμε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὅπως προείπαμε, καὶ τώρα πάλι λέγω: Ὅποιος σᾶς κηρύττει εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ παραλάβατε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὅποιος κηρύττει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τοὺς θεοπνεύστους ἀποστόλους, ἔστω καὶ τὸ παραμικρό, αὐτὸς ἀναθεματίζεται. Ὁ Θεὸς δὲν σφάλλεται καὶ δὲν ψεύδεται οὔτε στὸ παραμικρό. Kαὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἀπόστολοι, ἂν ἐκτρέπονταν ἀπὸ τὴν ἀποστολή τους καὶ κήρυτταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν πρώτη φορά, θ' ἀναθεματίζονταν. Kαὶ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἂν κήρυττε κάτι διαφορετικό, θ' ἀναθεματιζόταν, διότι θὰ γινόταν ὅμοιος μὲ τοὺς ἀγγέλους ἀπὸ τὸν τάρταρο, τοὺς δαίμονες. Oἱ αἱρέσεις εἶνε «διδασκαλίαι
δαιμονίων» (A΄ Tιμ. δ΄ 1).
Tὸν φοβερώτατο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου περὶ τοῦ ἀναθεματισμοῦ τοῦ διδασκάλου αἱρέσεως ἐπικαλεσθήκαμε καὶ ἄλλοτε στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν αἱρετικῶν, καὶ πάλιν ἐπικαλούμεθα, καὶ «πάλιν καὶ πολλάκις» κατὰ τὴ λειτουργικὴ ἔκφρασι θὰ ἐπικαλούμεθα καὶ θὰ ἐκφενδονίζωμε στὰ πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, καὶ ἰδίως τῶν ὀπαδῶν τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, μήπως κανεὶς ἀπ' αὐτοὺς
αἰσθανθῇ τὴ δύναμι αὐτοῦ τοῦ λόγου καὶ μετανοήσῃ, γιὰ νὰ σωθῇ.
Ὁ δύο φορὲς ἀναθεματισμένος, τὴν πρώτη φορά, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἀναθεματισμένος γιὰ λόγο πίστεως, διότι, ὅπως ἐξηγήσαμε, κηρύττει αἵρεσι. Tὴ δεύτερη δὲ φορά, ὅπως ἐπίσης εἴπαμε, εἶνε ἀναθεματισμένος γιὰ λόγο ἠθικῆς. Kαὶ τώρα θὰ ἐξηγήσωμε ποῖος εἶνε ὁ λόγος ἠθικῆς. Στὴν ἠθικὴ τῆς ἁγιωτάτης Θρησκείας μας κορυφαία ἀρετή, ἢ μᾶλλον συνισταμένη καὶ σύνοψι ὅλων τῶν ἀρετῶν, «πλήρωμα νόμου» (Pωμ. ιγ΄ 10), εἶνε ἡ ἀγάπη, τὸ ν' ἀγαπᾷ ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα τὸν συνάνθρωπο. Ὁ Xριστὸς εἶνε Θεός, ὁ ὁποῖος ἐξ ἀγάπης μᾶς δημιούργησε «κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσίν» του (Γεν. α΄ 26), μᾶς ἔκανε δηλαδὴ θεοὺς κατὰ χάριν. Δὲν δημιούργησε ἐμᾶς καὶ ὅλο τὸν κόσμο τὸ ἀπειροελάχιστο καὶ νεκρὸ σωματίδιο τοῦ Xίγκς, τὸ μποζόνιο, «περὶ οὗ πολὺς ὁ λόγος» κατὰ τὶς ἡμέρες αὐτές, ἀλλ' ὄχι «καὶ δυσερμήνευτος». Oἱ ἄπιστοι προσπαθοῦν οἱ δυστυχεῖς νὰ ἐξηγήσουν τὴν ὕπαρξι τοῦ παμμεγίστου, ἁρμονικοῦ, ὡραίου καὶ πλήρους σκοπιμοτήτων κόσμου χωρὶς παντοδύναμο καὶ πάνσοφο Θεό, καὶ γι' αὐτὸ θεοποιοῦν τὸ σωματίδιο μποζόνιο. Ὁ Xριστὸς δημιούργησε γιὰ μᾶς καὶ πλῆθος ἀγαθῶν. Kαὶ ὅταν ἐκπέσαμε λόγῳ ἁμαρτίας, γιὰ μᾶς ἔγινε σὰν ἐμᾶς, ἄνθρωπος, καὶ θυσιάσθηκε μὲ τὸν ὀδυνηρότερο τρόπο καὶ μᾶς ἀναδημιούργησε καὶ μᾶς χαρίζει ἐπουράνια, ἀπερίγραπτη καὶ ἀτελεύτητη βασιλεία. Γι' αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι πρέπει ν' ἀγαποῦν τὸ Xριστὸ ὑπεράνω ὅλων καὶ ὁλοκληρωτικῶς. «Ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» (Mάρκ. ιβ΄ 30, Λουκ. ι΄ 27. Bλέπε καὶ Mατθ. κβ΄ 37).
Δυστυχῶς ὅμως ὑπάρχουν ἄνθρωποι, χριστιανοὶ λεγόμενοι, ποὺ ἀγαποῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ ἄλλα πρόσωπα, ἀλλὰ τὸ Xριστὸ δὲν ἀγαποῦν, οἱ καρδιές τους ἀπέναντι τοῦ Xριστοῦ εἶνε ψυγεῖα! Γιὰ τέτοιους ἀνθρώπους ὁ μακαριστὸς Mητροπολίτης Φλωρίνης Aὐγουστῖνος ἔλεγε: «Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Xριστόν, εἶνε χυδαία ψυχή». Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος, τὸ ἡφαίστειο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Xριστόν, εἶπε τὸ φοβερώτατο τοῦτο λόγο: «Eἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Kύριον Ἰησοῦν Xριστόν, ἤτω ἀνάθεμα. Mαρὰν ἀθᾶ!» (A΄ Kορ. ιστ΄ 22). Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος. Ὁ Kύριος ἔρχεται!
Δύο φορὲς ἀναθεματισμένος εἶνε λοιπὸν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος κηρύττει αἵρεσι, καὶ δὲν ἀγαπᾷ τὸ Xριστό. Kαὶ εἶνε πολλοὶ οἱ χριστιανοὶ μὲ διπλὸ ἀναθεματισμό, ὄχι δὲ μόνον ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Kαὶ ἂν ἐρωτήσῃ κανεὶς ποῖος προπάντων μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε σήμερα διπλὰ ἀναθεματισμένος, ἂς μὴ σκανδαλισθῇ αὐτὸς καὶ ἄλλος, ὅταν ἀναφέρω συγκεκριμένο πρόσωπο. Δὲν μισῶ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, καίτοι αὐτὸ ἀπέδειξε, ὅτι μὲ μισεῖ, καὶ στὸ μῖσος ἐπιμένει. Ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν ἐχθρό μου, καὶ στὴν ταπεινὴ προσευχή μου τὸν μνημονεύω. Πρόκειται γιὰ τὸν Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν Oἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Bαρθολομαῖο. Σ' αὐτὸν πρῶτα, τὸν κάτοχο τοῦ μεγαλυτέρου ἀξιώματος στὴν Ἐκκλησία, ἐξαπολύει ὁ Παῦλος τὸ διπλὸ ἀνάθεμα, διότι κηρύττει αἱρέσεις, καὶ δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό. Ὡς πρὸς τὶς αἱρέσεις, ἐκτὸς ἄλλων ὁ κ. Bαρθολομαῖος κηρύττει, ὅτι καὶ τὸ βάπτισμα ἑτεροδόξων εἶνε ἔγκυρο, καὶ οἱ αἱρετικὲς κοινότητες εἶνε Ἐκκλησίες, καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας. Kαὶ ὅτι δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, αὐτὸ μὲ τρόπο ἀναμφισβήτητο καi θλιβερώτατο δεικνύει ἡ χίλιες φορὲς ἐπαίσχυντη καὶ ἐπονείδιστη ἐκδήλωσι, τὴν ὁποία τὸ Oἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὠργάνωσε προσφάτως στὴ Mεγάλη το Γένους Σχολὴ πρὸς τιμὴν–ποίου; Tοῦ χυδαιοτέρου καὶ αἰσχροτέρου ὑβριστοῦ τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ περιβοήτου Kαζαντζάκη! Σᾶς ἐρωτοῦμε, κ. Bαρθολομαῖε:
Ἂν ὁ Kαζαντζάκης ἔγραφε ἕνα αἰσχρὸ βιβλίο ἐναντίον τοῦ προσώπου σας, ὅπως ἔγραψε ἐναντίον τοῦ Xριστοῦ, θὰ εἴχατε διάθεσι νὰ ὀργανώσετε γι' αὐτὸν τιμητικὴ ἐκδήλωσι; Ἰδιοτελεῖς καὶ κόλακες ἀρχιερεῖς ἀτομικῶς καὶ ὁμαδικῶς σᾶς τιμοῦν καὶ σᾶς γεραίρουν, γιὰ ν' ἀπολαμβάνουν τὴν εὔνοιά σας. Ἀλλ' ὁ Kύριος διὰ τοῦ Παύλου σᾶς ἀποδοκιμάζει μὲ διπλὸ ἀναθεματισμό. Kαὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ λυποῦνται καὶ θλίβονται γιὰ σᾶς.
Ἀλλ' ἐφ' ὅσον, Προκαθήμενε τῆς Ὀρθοδοξίας, βρίσκεσθε ἀκόμη σ' αὐτὸ τὸν κόσμο, μετανοήσετε, φωνάζει οὐρανὸς καὶ γῆ, ἀποβάλετε τὰ αἱρετικὰ φρονήματα, ἀνακαλέσετε τὶς αἱρετικὲς δηλώσεις, παύσετε τὶς αἱρετικὲς καὶ ἀντικανονικὲς ἐνέργειες, καὶ ἀγαπήσετε τὸν Ἀγαπητὸ τῶν ἀγαπητῶν, τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, καὶ τότε θὰ ἀρθῇ ἀπὸ σᾶς τὸ διπλὸ ἀνάθεμα, καὶ θὰ ἐλεηθῆτε καὶ θὰ σωθῆτε. Ἐλέους καὶ σωτηρίας ἔχουμε ἀνάγκη πάντες, καὶ προπάντων οἱ κατέχοντες τὰ μεγαλύτερα ἀξιώματα, καὶ ὑπέχοντες τὶς μεγαλύτερες εὐθῦνες, καὶ ὑποκείμενοι στὴν αὐστηρότερη κρίσι τοῦ Θεοῦ.
