Ἱερομόναχος Γαβριήλ Ιβηρίτης (1871-1965)
Διακρίθηκε ὡς διακριτικός Πνευματικός. Ἐξομολογοῦσε μοναχούς πέντε ἀθωνικῶν μονῶν, καθώς καί σκητῶν, κελλίων, καί προσκυνητές λαϊκούς. Σέ αὐτόν ἐξομολογεῖτο καί ὁ καπετάν Γιαγλής, πού στά τέλη του ἔγινε μοναχός…
Ὁ Γέροντας Γαβριήλ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω στίς 17.3.1965.
Σέ ἐπιστολή του ὁ πάπα-Γαβριήλ ἀναφέρει πώς στίς 16.9.1887 μέ τόν Γέροντα του εἶδε σ' ἕνα σπήλαιο ἔξω τῆς Μ. Λαύρας τούς ἀφορισμένους, πού συλλειτούργησαν μέ τούς παπικούς. Καταλήγει: «Τότε διόλου δέν ἐδειλίασα, τώρα ὅμως, ὅταν τούς ἐνθυμηθῶ, ταράττεται ἡ ψυχή μου καί δέν ἠμπορῶ οὔτε νά κοιμηθῶ ημερόνυκτα οὔτε νά φάγω δύο καί τρεῖς ἡμέρας, ἐνῶ τότε ὅπου τούς εἶδα οὔτε ἔβαλα τίποτε εἰς τόν νοῦν μου.
Γράφω Ιδία χειρί εἰς τάς 2 Μαρτίου 1964 ἐν τή Ἱερά Μονή Ξενοφῶντος,
Γαβριήλ Ἱερομόναχος Πνευματικός ἐκ τοῦ Ἴβηριτικου Κελλίου Γενέσιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ ἐπιλεγομένου Μαλακή».
Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω στίς 17-03-1965
(Μέγα Γεροντικό – Μον.Μωϋσέως Αγιορείτου-εκδ. Μυγδονία)
ΑΥΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ''ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ''. ΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ; ΠΟΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ; ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ;
Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132...
Ένα
περιστατικό αφορισμού συνέβη στο Άγιον Όρος στα χρόνια που τελούσε
Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως ο Ιωάννης Βέκκος ΙΑ το 1276έως και το
έτος 1282. Ο Πατριάρχης υποκινούμενος από τον Λατινόφρονα αυτοκράτορα
του Βυζαντίου Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, διακήρυξε πως συμφωνεί με την ένωση
των δύο εκκλησιών δηλαδή την Ορθόδοξη και την Καθολική, και πως θα
θέσει την ορθόδοξη εκκλησία κάτω από την εξουσία του πάπα. Αμέσως
θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε στους κόλπους της εκκλησίας με αποτέλεσμα,
Ιερείς και μοναχοί να καταραστούν τον Πατριάρχη και σε καμία εκκλησία
πλέον δεν μνημονευόταν το όνομα του. Αυτός για να καταστείλει τον
επαναστατημένο κλήρο μετέβη με συνοδεία στρατού και Λατίνων ιερέων στο
άγιο όρος. Εκεί αφού δεν έγινε δεκτός σχεδόν από καμία μονή, για να
τρομοκρατήσει την μοναστική κοινότητα, διέταξε τους στρατιώτες να
βασανίζουν και να θανατώνουν όσους δεν υπάκουαν στις εντολές του. Έτσι
περνώντας από την μονή Ζωγράφου έκαψαν σε έναν πύργο τους μοναχούς που
δεν ήθελαν να δεχτούν και συνάμα να αποδεχτούν τον αιρετικό Πατριάρχη.
Στην μονή Βατοπεδίου απαγχόνισαν 12 μοναχούς και καταπόντισαν στη
θάλασσα αλυσοδεμένο τον ηγούμενο, στη μονή Ιβήρων επίσης έπνιξαν τους
μοναχούς βυθίζοντας τους στη θάλασσα μαζί με το πλοίο μεταφοράς τους.
Φτάνοντας όμως στη Μεγίστη Λαύρα οι εκεί μοναχοί τους υποδέχτηκαν επίσημα και με κωδωνοκρουσίες. Ακολούθησε συλλείτουργο στο καθολικό της μονής χοροστατώντας ο πατριάρχης βοηθούμενος από έναν Λαυριώτη ιεροδιάκονο και 7 μοναχούς, καθώς και από τους Λατίνους ιερείς που τον συνόδευαν. Μετά την αποπομπή του Ιωάννη Βέκκου από τον πατριαρχικό θρόνο, το 1282, και αφού ματαιώθηκαν τα σχέδια του για ένωση των δύο εκκλησιών, οι μοναχοί και ο ιεροδιάκονος της μονής της Μεγίστης Λαύρας που συλλειτούργησαν μαζί του και με τους Λατίνους, αφορίστηκαν από την ιερά σύνοδο του αγίου όρους. Ο ιεροδιάκονος μετά από σύντομο χρονικό διάστημα νόσησε και σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες της μονή έλιωσε σε λίγες μέρες με τρόπο παρόμοιο που λειώνει ένα κερί. Οι δε μοναχοί, αφού πέθαναν και ετάφηκαν έξω από το κοιμητήριο της μονής, κατά την εκταφή τους βρέθηκαν αναλίωτοι με απίστευτα τρομακτικά χαρακτηριστικά. Τα τρία από τα επτά σώματα των μοναχών μεταφέρθηκαν στον νάρθηκα του κοιμητηρίου των αγίων Αποστόλων, όπου και έμειναν εκεί σε κοινή θέα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Κατά τα τελευταία χρόνια της παραμονή τους εκεί κάποιος προσκυνητής αντικρίζοντας τα έπαθε ανακοπή από το σοκ και πέθανε. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα μετέφεραν σε μία σπηλιά, στην παραλία της Ρουμανικής σκήτης, που αφού τα τοποθέτησαν μέσα, έχτισαν την είσοδο με λιθάρια για να μην μπορεί να τους δει κανείς. Τα υπόλοιπα 4 σώματα και τα πιο τρομακτικά μεταφέρθηκαν αμέσως μετά την εκταφή τους σε μία δύσβατη σπηλιά κοντά στη μονή της Μεγίστης Λαύρας όπου και παραμένουν εκεί μέχρι και σήμερα.
Φτάνοντας όμως στη Μεγίστη Λαύρα οι εκεί μοναχοί τους υποδέχτηκαν επίσημα και με κωδωνοκρουσίες. Ακολούθησε συλλείτουργο στο καθολικό της μονής χοροστατώντας ο πατριάρχης βοηθούμενος από έναν Λαυριώτη ιεροδιάκονο και 7 μοναχούς, καθώς και από τους Λατίνους ιερείς που τον συνόδευαν. Μετά την αποπομπή του Ιωάννη Βέκκου από τον πατριαρχικό θρόνο, το 1282, και αφού ματαιώθηκαν τα σχέδια του για ένωση των δύο εκκλησιών, οι μοναχοί και ο ιεροδιάκονος της μονής της Μεγίστης Λαύρας που συλλειτούργησαν μαζί του και με τους Λατίνους, αφορίστηκαν από την ιερά σύνοδο του αγίου όρους. Ο ιεροδιάκονος μετά από σύντομο χρονικό διάστημα νόσησε και σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες της μονή έλιωσε σε λίγες μέρες με τρόπο παρόμοιο που λειώνει ένα κερί. Οι δε μοναχοί, αφού πέθαναν και ετάφηκαν έξω από το κοιμητήριο της μονής, κατά την εκταφή τους βρέθηκαν αναλίωτοι με απίστευτα τρομακτικά χαρακτηριστικά. Τα τρία από τα επτά σώματα των μοναχών μεταφέρθηκαν στον νάρθηκα του κοιμητηρίου των αγίων Αποστόλων, όπου και έμειναν εκεί σε κοινή θέα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Κατά τα τελευταία χρόνια της παραμονή τους εκεί κάποιος προσκυνητής αντικρίζοντας τα έπαθε ανακοπή από το σοκ και πέθανε. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα μετέφεραν σε μία σπηλιά, στην παραλία της Ρουμανικής σκήτης, που αφού τα τοποθέτησαν μέσα, έχτισαν την είσοδο με λιθάρια για να μην μπορεί να τους δει κανείς. Τα υπόλοιπα 4 σώματα και τα πιο τρομακτικά μεταφέρθηκαν αμέσως μετά την εκταφή τους σε μία δύσβατη σπηλιά κοντά στη μονή της Μεγίστης Λαύρας όπου και παραμένουν εκεί μέχρι και σήμερα.
