ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ" (π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ) (3ο ΜΕΡΟΣ)

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ" (π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ)  (3ο ΜΕΡΟΣ)

΄. Το σχίσμα των Παλαιοημερολογιτών (Γ.Ο.Χ.)

Προχωρώντας στο επόμενο υποκεφάλαιο, με τον πομπώδη πλην αναληθή τίτλο, διαβάζουμε:

“Δυστυχώς όμως μία μερίδα του θρησκευομένου λαού αντέδρασε με ακραίο τρόπο στην μεταρρύθμισι αυτή μεγενθύνοντας τις όποιες ατέλειές της. Η αντίδρασις αυτή υπερέβη κάθε λογικό όριο και έφθασε έως την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας όχι μόνο με τις Εκκλησίες που διέπραξαν την διόρθωσι του ημερολογίου, αλλά και με όλες τις υπόλοιπες, οι οποίες δεν άλλαξαν μεν το ημερολόγιό τους, συνέχιζαν όμως να κοινωνούν, με αυτές που το άλλαξαν. Οι Παλαιοημερολογίται απετέλεσαν από το 1924 ανεξάρτητη Εκκλησία, την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (Γ.Ο.Χ.)”.

Το συμπέρασμα που αποκομίζει ένας αδαής αναγνώστης είναι ότι με την αλλαγή του εορτολογίου, κάποιοι φανατικοί διέκοψαν την κοινωνία όχι μόνο με την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και με όλες τις υπόλοιπες, και δημιούργησαν σχίσμα, δημιουργώντας άλλη Εκκλησία. Είναι όμως έτσι; Θα το δούμε απαντώντας αναλυτικά στις θέσεις του π. Βασιλείου.

α) Οι «παλαιοημερολογίτες» δημιούργησαν σχίσμα:

Θα συμφωνούσα με τον συγγραφέα στην περίπτωση που εκείνη την Κυριακή της 10^ης Μαρτίου κάποιοι την ονόμαζαν 26^η Φεβρουαρίου, γυρνούσαν δηλαδή 13 ημέρες πίσω. Τότε όντως θα ήταν σχίσμα που θα προερχόταν από οπισθοδρομικούς. Όμως δεν έγινε έτσι, τουναντίον ο αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος, κατόπιν δολοπλοκιών[1][3], απεφάσισε την 10^η Μαρτίου να ονομάσει 23^η. Άρα και εφόσον η αλλαγή αυτή που αποφάσισε ο αρχιεπίσκοπος έγινε αιτία για τη δημιουργία σχίσματος, το σχίσμα είναι νεοημερολογιτικό και όχι «παλαιοημερολογιτικό»! Το δημιούργησε, αλλά και το συντήρησε, όπως θα δούμε, ο Χρυσοστομος Παπαδόπουλος. Αν ο αρχιεπίσκοπος βλέποντας τον σκανδαλισμό που προκάλεσε, επανέφερε το παλαιό ημερολόγιο, όπως έπραξε ο πατριάρχης της Μόσχας Τύχωνας, θα είχε θεραπεύσει το σχίσμα που επέφερε.

β) Οι «παλαιοημερολογίτες» διέκοψαν την κοινωνία υπερβαίνοντας κάθε… λογικό όριο:

Καταρχήν η διακοπή κοινωνίας (η αποτείχιση δηλαδή), δεν είναι τόσο λάθος, όσο προσπαθεί να το παρουσιάσει ο συγγραφέας, όταν υπάρχουν οι ορθοί λόγοι για να γίνει, τους οποίους θα αναλύσουμε στο επίμαχο κεφάλαιο. Όμως δεν είναι αληθές το ότι οι εμμένοντες στις παραδόσεις Ορθόδοξοι, διέκοψαν την κοινωνία με την καινοτομούσα Ιεραρχία της Ελλάδος αμέσως και άνευ λόγου. Αντιθέτως αρχικά δημιουργήθηκε ένα κύμα αντίδρασης (ένσταση) στην αντικανονικότατη ημερολογιακή καινοτομία, χωρίς να υπάρχει κατευθείαν διακοπή κοινωνίας. Με την αλλαγή του ημερολογίου απαίτησαν να λειτουργούνται με το παλαιό ημερολόγιο, από ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος σε ναούς της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απόδειξη τούτου τα παρακάτω γεγονότα[1][4] που συνέβησαν στην εορτή του Ευαγγελισμού με το παλαιό, μόλις λίγες μέρες δηλαδή μετά την αλλαγή του ημερολογίου:

1. Εκατοντάδες ενιστάμενοι[1][5] Ορθόδοξοι προσέρχονται στον μητροπολιτικό ναό Αθηνών και ζητούν από τους ιερείς του ναού να τελέσουν τον εσπερινό του Ευαγγελισμού. Παίρνουν την απάντηση ότι δεν πρόκειται να τον επιτελέσουν λόγω απαγόρευσης του αρχιεπισκόπου, ο οποίος μαθαίνοντας την μεγάλη προσέλευση των πιστών, δίνει εντολή να κλειδωθεί ο ναός, όπως και έγινε! Οι πιστοί διαμαρτύρονται και καταφέρνουν να ανοίξει πάλι η εκκλησία. Διαβάζουν τον εσπερινό και ψάλλουν εόρτιους ύμνους. Έρχεται στρατός και χωροφυλακή να διώξει τους πιστούς, χωρίς αποτέλεσμα. Ο αρχιεπίσκοπος αναγκάζεται να δώσει άδεια σε έναν εκ των ιερέων του ναού (π. Γεώργιος), να επιτελέσει Παράκληση, στην οποία θεραπεύεται κωφάλαλο παιδί (Στασινόπουλος στο επίθετο) και μια δαιμονισμένη (Αικατερίνη Μαρκέα) τα οποία επιβεβαιώνει και ο π. Γεώργιος, ενώ την επομένη ο αρχιεπίσκοπος τα διαψεύδει και μάλιστα διατάσσει να μείνουν κλειστοί όλοι οι ναοί των Αθηνών!

2. Στη Θεσσαλονίκη οι εμμένοντες στο πάτριο εορτολόγιο γέμισαν τους ναούς της πόλης για να λειτουργηθούν. Ο μητροπολίτης όμως Γεννάδιος απαγόρευσε στους ιερείς να τελέσουν ακολουθία. Μόνο ο ιερέας του Αγίου Χαραλάμπους, τον οποίο μάλιστα προπλήρωσαν οι πιστοί διά εράνου, λειτούργησε για την εορτή.

3. Στο Ναύπλιο, στο ναό της Ευαγγελιστρίας (προάστιο Πρόνοια) επιτελέστηκε εσπερινός για την εορτή και μάλιστα και εκεί πραγματοποιήθηκε θαύμα, η θεραπεία μιας παράλυτης ονόματι Σοφίας Γάσπαρη.

4. Στον Τύρναβο, σύμφωνα με μαρτυρία του Αγαμέμνονος Σλήμαν, οι πιστοί είχαν απαγορεύσει στον ιερέα να λειτουργήσει με το νέο ημερολόγιο, εκείνος όμως έχοντας ρητή διαταγή από τη Μητρόπολη επέμεινε και λειτούργησε. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας έπεσε η στέγη του ναού!

5. Παρόμοιες αντιδράσεις πιστών είχαμε και σε άλλους ναούς των Αθηνών, του Πειραιά και της επαρχίας, ενώ απαγορεύτηκε ο απόπλους στο πλοίο που εκτελούσε τη γραμμή Πειραιάς – Τήνος για να μην μεταβεί το πλήθος των πιστών στην Μεγαλόχαρη.

Έτσι λοιπόν η εμμονή στο πάτριο εορτολόγιο, η οποία είχε αποτέλεσμα να τους διώξουν από τις εκκλησίες τους (οι "παλαιοημερολογίτες" δεν ήταν... εξωγήινοι, όπως προσπαθεί να τους παρουσιάσει η νεοημερολογιτική προπαγάνδα, αλλά ενορίτες των ναών τους, οι οποίοι εκδιώχθηκαν αντικανονικώς όπως είδαμε), τα θαυμαστά γεγονότα, η σκληρή στάση της διοικούσης Εκκλησίας και οι διωγμοί που άρχισαν, ανάγκασαν όλο και περισσότερους Ορθοδόξους να διακόψουν την κοινωνία.

γ) Οι «παλαιοημερολογίτες» διέκοψαν την κοινωνία και με τις υπόλοιπες Εκκλησίες:

Εδώ ο συγγραφέας λέει την μισή αλήθεια, γράφοντας ότι οι «παλαιοημερολογίτες» απέκοψαν την κοινωνία και με όλες τις υπόλοιπες Εκκλησίες που δεν άλλαξαν το ημερολόγιό τους, γεγονός που συνέβη πολύ πολύ αργότερα (πιο μετά και από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) και όταν υπήρχε ξεκάθαρο πλέον θέμα οικουμενισμού. Τότε είχαν κοινωνία με όλα τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που κρατούσαν το Ιουλιανό ημερολόγιο. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που προέβαλαν εκείνη την περίοδο όσοι επιθυμούσαν την επαναφορά του πατρίου εορτολογίου, ήταν και ο εθνικός κίνδυνος που προερχόταν από την σερβική προπαγάνδα, λόγω του ότι οι Ορθόδοξοι του π. ε. στη Μακεδονία και κυρίως όσοι ήταν κοντά στα σύνορα με τη Σερβία, τα διάβαιναν τις Κυριακές για να εκκλησιαστούν σε ναούς με το παλαιό ημερολόγιο.

δ) Οι «παλαιοημερολογίτες» αποτέλεσαν το 1924 ανεξάρτητη Εκκλησία, την Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.:

Ήδη από το 1923 υπάρχουν αντιδράσεις των ευσεβών ορθοδόξων για το θέμα της αλλαγής του εορτολογίου, αντιδράσεις της οποίες ο αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος, ως κακός πατριός ενεργών, δεν τις έλαβε υπόψιν του[6]. Στις αρχές Μαρτίου του 1924 αρχίζουν να εντείνονται οι αντιδράσεις και μέσω του τύπου, οι οποίες επικεντρώνονται στο αντικανονικό της μεταρρυθμίσεως (βλέπε ενδεικτικά «Προς νέονΣχίσμα!» ΣΚΡΙΠ 9-3-1924, «Νέον πλήγμα κατά της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» ΣΚΡΙΠ 17-3-1924[7]).

Την ημέρα της ημερολογιακής καινοτομίας η «Επιτροπή Ορθοδόξων» πραγματοποίησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ενώ την ίδια ημέρα παρόμοιες εκδηλώσεις έλαβαν χώρα και αλλού (βλέπε εφημερίδες της εποχής, διαθέσιμες για κάθε δύσπιστο). Παράλληλα το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στηρίζει τους ενισταμένους! Στις 5-4-1924 στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ διαβάζουμε:

Τι διαβάζετε π. Βασίλειε; Το υπ’ αριθμόν 4 μειονέκτημα που αναφέρατε στο προηγούμενο υποκεφάλαιο 88 χρόνια μετά, επικαλέστηκαν ως λόγο για να εμμείνουν στο Παλαιό ημερολόγιο μέχρι να αποφανθεί το αρμόδιο όργανο! Εφόσον το δήθεν «Πανορθόδοξο» Συνέδριο δεν κατέστησε υποχρεωτική, την ημερολογιακή μεταρρύθμιση σε όλες τις Εκκλησίες, πώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών απαιτούσε δικτατορικώς από το πλήρωμά να ακολουθήσει το νέο ημερολόγιο; Ενός κακού, μύρια έπονται. Προσέξτε τώρα. Μέχρι στιγμής, καμία ίδρυση δήθεν άλλης Εκκλησίας, παρά μόνο εμμονή στο Πάτριο εορτολόγιο, για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως. Ας οικονομούσε ο αρχιεπίσκοπος, αν ήταν ποιμένας και όχι λύκος, να υπάρχουν ιερείς που θα εξυπηρετούν με το παλαιό εορτολόγιο, μέχρις να διευθετηθεί οριστικώς το ημερολογιακόν ζήτημα. Μα ας μην γελιόμαστε. Ο συνεορτασμός μετά των Δυτικών επετεύχθει, οπότε έχει λυθεί γι’ αυτούς το ζήτημα. Τα λεγόμενα περί μελλούσης Συνόδου, ήταν για αποπροσανατολισμό όπως φάνηκε (ακόμη αναμένουμε την σύγκληση Συνόδου). Το σχίσμα το έριξαν στους «παλαιοημερολογίτες» και πέτυχαν τα σχέδιά των. Τι αντίθεση όμως με έναν πραγματικό ποιμένα τον Πατριάρχη Μόσχας Τύχωνα που όταν είδε ότι η αποδοχή του νέου ημερολογίου επέφερε προβλήματα, ξαναγύρισε στο παλαιό. Ενώ στην Ελλάδα η δήθεν σύγχυση που προαναφέραμε, την οποία επικαλέστηκε ο αρχιεπίσκοπος για να αλλάξει το ημερολόγιο, έγινε πραγματική ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑ πλέον με την αλλαγή, χωρίς να νοιαστεί γι’ αυτήν καθόλου ο λυκοποιμένας.

Οι αντιδράσεις συνεχίζουν να κλιμακώνονται με τον αρχιεπίσκοπο να προσπαθεί να θολώσει τα νερά με διασαφητικές εγκυκλίους, με ψέμματα, με δόλο, και τους πιστούς να γιγαντώνουν την αντίδρασή τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην αρχή ελάχιστοι ιερείς αντέδρασαν, εξαιτίας ενός θέματος που είχε προκύψει. Ποιό ήταν αυτό; Ορίστε (ΕΜΠΡΟΣ 7-4-1924):

Πώς λοιπόν λέτε για ίδρυση Εκκλησίας χωρίς ιερείς και πόσο μάλλον χωρίς επίσκοπο; Ένσταση υπήρχε και αποτείχιση και μάλιστα κυρίως από τον λαός στην αρχή, γιατί ο λαός είναι ο φύλακας της Ορθοδοξίας. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε Εγκύκλιο των Πατριαρχών της Ανατολής το 1848: «Παρ’ ημίν ούτε Πατριάρχαι ούτε Σύνοδοι εδυνήθησάν ποτε εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής τής θρησκείας εστίν αυτό τό σώμα τής Εκκλησίας ήτοι ο λαός».

Συνεχίζουμε. Τον Οκτώβριο ιδρύεται ο «Σύλλογος των Ορθοδόξων», ως συνέχεια της ανεπίσημης «Επιτροπής Ορθοδόξων», υπό την προεδρία του Ανδρέου Βαπορίδου, ο οποίος σύλλογος έχει σκοπό την επαναφορά του πατρίου εορτολογίου και όχι την ίδρυση άλλης Εκκλησίας. Γι’ αυτό τον σκοπό και ως πρώτη ενέργεια είναι να παραδώσει Υπόμνημα στην Ιεραρχία[9], το οποίο όμως εκείνη απέρριψε ως συκοφαντικό!

Από το 1925 ξεκινά ένας κύκλος μεγαλυτέρων αντιδράσεων Ορθοδόξων κατά της καινοτομίας, Ορθοδόξων είτε ακολουθούντων το νέο ημερολόγιο (αρχιερείς κυρίως και λόγιοι[10]), είτε εμμενόντων, αλλά και επιστρεφόντων στο παλαιό ημερολόγιο και αποτειχιζομένων ιερέων, μοναχών και λαϊκών. Κοινό γνώρισμα όλων αυτών των αντιδράσεων, της ενστάσεως δηλαδή (είτε αυτή ήταν μετά αποτειχίσεως είτε άνευ αυτής), ήταν η επαναφορά του Πατρίου εορτολογίου στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος και όχι η δημιουργία άλλης Εκκλησίας. Ακόμη και όταν οι τρεις αρχιερείς αποτειχίστηκαν από την καινοτομούσα ιεραρχία το 1935, δεν είχαν σκοπό τη δημιουργία άλλης Εκκλησίας, αλλά την θεραπεία του εορτολογικού σχίσματος που επέφερε η καινοτομία. Γράφει ο πρώην Φλωρίνης σχετικά (ως πρώην Ζηλωτής π. Βασίλειε νομίζω τα γνωρίζετε αυτά): «Αλλ᾿ ημείς οι Παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ᾿ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του Ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν, ως μη ώφειλεν, η πλειοψηφία τῆς ῾Ιεραρχίας, και ημείς, ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής, υπό την ορθόδοξον έννοιαν. Την εσφαλμένην και αντικανονικήν ταύτην ιδέαν, ότι ημείς αποτελούμεν ιδιαιτέραν Εκκλησίαν, έρριψεν εις το μέσον και εισηγήθη και εις την Πολιτείαν ο εκλιπών Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σκοπίμως και κακοβούλως, όπως παραστήση ημάς εις τα όμματα της Πολιτείας και της Ελληνικής Κοινωνίας ως επαναστάτας, και ως κινήσαντας πτέρναν κατά της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ρίψη δε ούτως ημάς εις την μήνιν της Πολιτείας και την κοινήν περιφρόνησιν της κοινωνίας» (Ποιμαντορική Εγκύκλιος, Αθήνα 1-6-1944).

Κι αν αυτή η χρυσοστομοπαπαδοπουλικής εμπνεύσεως ιδέα βρήκε αργότερα πρόσφορο έδαφος προς εφαρμογή στο ματθαιϊκό σχίσμα και μέσω αυτού και στην πλειοψηφία των σημερινών παλαιοημερολογιτικών παρατάξεων, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείτε να προσβάλλετε όλους τους Ορθοδόξους του Πατρίου εορτολογίου, για μία εκκλησιολογική παρεκτροπή ορισμένων κληρικών αυτών, πολύ δε περισσότερο να γράφετε ψευδώς ότι «οι Παλαιοημερολογίται απετέλεσαν από το 1924 ανεξάρτητη Εκκλησία». Εμείς ως Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, επιθυμούμε την επιστροφή στο Πάτριο Εορτολόγιο και την καταδίκη λόγω και έργω του Οικουμενισμού (συνοδική καταδίκη, έξοδος από το Π. Σ. Ε., διακοπή κοινωνίας με τους οικουμενιστές) και μόνο τότε και αφού οι καινοτόμοι θα έχουν επιστρέψει εντός των τειχών της Εκκλησίας του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Συνόδων, των Κανόνων και των Παραδόσεων, μόνο τότε θα αποκαταστήσουμε μαζί τους την κοινωνία.

Επίσης ο π. Βασίλειος γράφει: «Έτσι δημιουργήθηκε το γνωστό σε όλους ζηλωτικό, παλαιοημερολογιτικό σχίσμα, το οποίο διέσπασε και διέσυρε την Ορθοδοξία κατά τον περασμένο αιώνα».

Αγαπητέ μου πάτερ, η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν αποδέχεται την θεωρία περί παραλλήλου σύμπαντος. Με αυτά που γράφετε είναι σαν να προσπαθείτε να μας πείσετε ότι ζείτε σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου τον περασμένο αιώνα η Ορθοδοξία διεσύρθη από τους ζηλωτές και όχι από τους καινοτόμους Ιεράρχες, σαν τον νεωτεριστή Μεταξάκη, τον ωριγενιστή Βασίλειο και άλλους, αλλά κυρίως τον παναιρετικό Αθηναγόρα, το «στόμα του Άδη», κατά τον επίσης ανανήψαντα μετέπειτα Θεόκλητο Διονυσιάτη. Στο δικό μας σύμπαν αυτό θεωρείται διασυρμός της Ορθοδοξίας, όχι μόνο από εμάς τους ανεγκέφαλους, φανατικούς και αμόρφωτους «παλαιοημερολογίτες», αλλά και από προσωπικότητες που αποδέχεστε και εσείς (γνωρίζετε σε ποιους αναφέρομαι: Ζερβάκο, Κόντογλου, Πόποβιτς, Καντιώτη, Ρωμανίδη, Μεταλληνό, Ζήση και άλλους).

(Ομιλούμε για ζηλωτικό, παλαιοημερολογιτικό σχίσμα και όχι απλά για παλαιοημερολογιτικό, επειδή, όπως προαναφέραμε, αρκετές Εκκλησίες -π.χ. Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, καθώς και το Άγιον Όρος- ακολουθούν έως σήμερα το παλαιό, Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς όμως να έχουν διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Εκκλησίες που ακολουθούν το νέο, διορθωμένο ημερολόγιο).

Παλαιό επιχείρημα, όπως και πολλά άλλα. Πρέπει να μελετούμε τους προγενέστερους ημών συγγραφείς, για να μην επαναλαμβανόμαστε. Σας παραπέμπω αρχικώς στο βιβλίο «ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ» του π. Θεοδωρήτου Μαύρου, ο οποίος αναίρεσε τις θέσεις του π. Επιφανίου. Αντιγράφω για το συγκεκριμένο θέμα (σελ. 27-28): «Το ότι αι τοπικαί Ορθ. Εκκλησίαι κοινωνούν προς την καινοτομήσασαν Ελλαδικήν Εκκλησίαν, αυτό ποσώς δεν μειώνει την αντικανονικήν πράξιν της δευτέρας· μήπως και σήμερα, μετά από τόσες αντικανονικότητες και προδοσίες του Φαναριού δεν συνεχίζουν να κοινωνούν άπασαι αι ανωτέρω Εκκλησίαι μετ’ αυτού;! Τί σημαίνει αυτό, ότι πάει καλά ο Οικ. θρόνος; Ασφαλώς μυριάκις όχι! Απλούστατα αποτελεί εναργή εικόνα της πτώσεως των συγχρόνων ποιμένων, οι όποιοι εν συγκρίσει προς τους παλαιούς, αποτελούν παρωδίαν ποιμένων, καίτοι αι Σλαυικαί Εκκλησίαι θα ηδύναντο να επικαλεσθούν προς δικαιολογίαν των τον κομμουνιστικόν ζυγόν, που δεν τις αφήνει να εκφράσθουν ελευθέρως (σημ. που σήμερα δεν υφίσταται τέτοιο θέμα). Η παραμονή των όμως εις το παλαιόν ημερολόγιον τι άλλο φανερώνει, παρά ότι αι θυγατέρες σωφρονούν εν αντιθέσει προς την απεμπολούσαν τας Ιεράς Παραδόσεις Μητέρα των; Όταν δε οι Γ.Ο.Χ. επικαλούντο Πανορθόδοξον Σύνοδον προς εκδίκασιν του ημερολογιακού ζητήματος, εννοούσαν ακριβώς τις Σλαυικές Εκκλησίες και λοιπά Πατριαρχεία, διότι τότε (1924 - 40) υπήρχε πολλή η δυνατότης διευθετήσεως του. Δεν εξετάζω την θέσιν των ανωτέρω Εκκλησιών μετά τα σύγχρονα γεγονότα, αλλά υπό το πρίσμα της εποχής που ελέχθησαν τα ανωτέρω, ότε δηλ. υπήρχε μόνον η ημερολογιακή καινοτομία. Το θέμα της κοινωνίας προς την καινοτομήσασαν Εκκλησίαν ουδόλως σημαίνει ότι καταδικάζουν την στάσιν των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος. Η στάσις των αύτη υφηγείται από λόγους ουχί εκκλησιαστικούς, αλλά «διπλωματικής αβροφροσύνης», διό και ψέγομεν την τοιαύτην πολιτικήν! Απόδειξις, ότι μέχρι σήμερον, συχνάκις δηλώνουν, ότι το παλαιόν είναι το ορθόν και κακώς εγένετο η αλλαγή!». Και πιο κάτω (σελ. 29): «Εξ άλλου οι Γ.Ο.Χ. είχον όλως ιδιαίτατον καθήκον να «αντισταθούν» εις την καινοτομήσασαν και εισαγαγούσαν το Ν. Ημερολ. Ελληνικήν Εκκλησίαν, ενώ αι λοιπαί αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, ως διακρατήσασαι το Παλαιόν, εστάθησαν μακράν τοιούτου πειρασμού. Δεν πρέπει λοιπόν να διερωτώμεθα, διατί αι άλλαι Εκκλησίαι κοινωνούν, ενώ οι Γ.Ο.Χ. αρνούνται».

Παραθέτω και την άποψη του αιδεσιμολογιώτατου π. Βασιλείου Σακκά, ιερέως της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς (από ανέκδοτη επιστολή του 1969 προς τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, που έχω στην κατοχή μου):

Γράφετε ακόμη ότι η δήθεν ιδρυθείσα το 1924 «Εκκλησία των Γ.Ο.Χ» ”υφίσταται έως σήμερα διασπασμένη όμως σε δώδεκα περίπου αλληλοαναθεματισμένες και αλληλοκαθαιρεμένες παρατάξεις και πλήθος μεμονωμένων. Εσφαλμένη λοιπόν, κατά την άποψί μας, η διόρθωσις του ημερολογίου, πολύ περισσότερο όμως εσφαλμένη και αντιπατερική η από μέρους των Γ.Ο.Χ. αντίδρασις”.

Κι εδώ σφάλλετε κατά την άποψή μου. Περί παρατάξεων όμως του πατρίου, αλλά και του νέου, θα γράψουμε σε άλλο άρθρο, πολύ σύντομα. Εδώ μόνο να πούμε πώς αν το βασικό σας επιχείρημα για το ότι μένετε σε κοινωνία με τους αιρετικούς, είναι η πολυδιάσπαση των Ορθοδόξων του Πατρίου Εορτολογίου, τότε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα αντίληψης της Ορθοδοξίας, αλλά και γνώσης της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Ευτυχώς τουλάχιστον το δεύτερο διορθώνεται.

”Τήν διόρθωσι του Ιουλιανού ημερολογίου ακολούθησαν σταδιακά και άλλες Τοπικές Εκκλησίες (Αλεξανδρείας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας), οι οποίες πολύ σύντομα υπέστησαν και τις ολέθριες συνέπειές της, δηλαδή την διάσπασι του πιστού λαού. Η διάσπασις αυτή της Εκκλησίας θα πρέπει πιθανότατα να θεωρήται ως ο κυριώτερος λόγος, εξ αιτίας του οποίου Εκκλησίες -όπως π.χ. Της Ρωσίας ή της Σερβίας- δεν αποτολμούν έως σήμερα παρόμοια, ημερολογιακή μεταρρύθμισι”.

Πολύ σωστά και μπράβο που τα παραδέχεστε!

”Κατωτέρω θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους λόγους, για τους οποίους το παλαιοημερολογιτικό σχίσμα ήταν και είναι παράνομο. Πριν εισέλθουμε στην αναίρεσι των κυριωτέρων επιχειρημάτων τών Γ.Ο.Χ., θεωρούμε απαραίτητο να αναλύσουμε την διδασκαλία των αγίων Πατέρων σχετικά με το ζήτημα της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας (αποσχίσεως) από τους εκκλησιαστικούς προϊσταμένους μας. Πότε δηλαδή αυτή επιβάλλεται, πότε απαγορεύεται και πότε επιτρέπεται”.

Πολύ ωραία. Θα τα δούμε μαζί. Μόνο να πω ότι αυτό που ονομάζετε εσείς «σχίσμα», είναι η Αποτείχιση. Το συγχέετε και παρακάτω:

”Το ζήτημα αυτό είναι, κατά την γνώμη μας, το πλέον σημαντικό στην προσπάθεια αξιολογήσεως του παλαιοημερολογιτικού σχίσματος, καθώς το 1924 αυτό ακριβώς συνέβη, διακοπή δηλαδή της εκκλησιαστικής κοινωνίας (σχίσμα) μεταξύ του κλήρου και του λαού που αντέδρασε στην διόρθωσι του ημερολογίου και της εκκλησιαστικής ηγεσίας του (κατ᾿ επέκτασι δε όλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας). Βάσει λοιπόν της πατερικής διδασκαλίας θα αποδειχθή, ότι η απόσχισις των Γ.Ο.Χ. από τις Τοπικές Εκκλησίες ήταν αντικανονική και αντιπατερική”. Εν κατακλείδι εμείς φρονούμε ότι το σχίσμα είναι νεοημερολογιτικό, η δε διακοπή μνημοσύνου υπό των Ορθοδόξων του Πατρίου Εορτολογίου είναι επαινετή και επιβαλλόμενη αποτείχιση, η οποία στοχεύει στην ένωση των διεστώτων επί τω εδάφει των Θείων και Ιερών Κανόνων και της Ιεράς μας Παραδόσεως.

[1][3] Είναι απαραίτητη η ανάγνωση του βιβλίου «Η πραγματική αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού ημερολογίου» (Αθήνα 1929), όπου ο συγγραφέας Γρηγόριος Ευστρατιάδης αποκαλύπτει με ατράνταχτα στοιχεία τις δολοπλοκίες του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου για να επιτευχθεί πάση θυσία η ημερολογιακή μεταρρύθμιση.

[1][4] Από τις εφημερίδες της εποχής. Τα στοιχεία διαθέσιμα για τον δύσπιστο αναγνώστη.

[1][5] Όρος του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, για τους, εν καιρώ αιρέσεως, Ορθοδόξους που αντιδρούν σε αυτήν.

[6] Όπως δεν έλαβε υπόψιν της ούτε το σκανδαλισμό και τις ειρωνίες των κοσμικών που προκάλεσε προς μείωση του κύρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Διαβάζουμε σε… Καζαμία εφημερίδας (ΣΚΡΙΠ 14-1-1924):

[7]

[8] Ημερολογιακά- Λεοντοπόλεως Χριστοφόρου (Αλεξάνδρεια 1925)

[9] «Περί αναθεωρήσεως της περί Εκκλησιαστικού ημερολογίου αποφάσεως», το οποίο δημοσιεύθηκε και στην ευρείας διαδόσεως εφημερίδα της εποχής ΣΚΡΙΠ (12-10-1924).

[10] Ενδεικτικά αναφέρουμε τους αρχιερείς Κασσανδρείας Ειρηναίο, Δημητριάδος Γερμανό, Φλωρίνης Χρυσόστομο, Θήρας Αγαθάγγελο, Χαλκίδος Γρηγόριο, Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, Δράμας Βασίλειο και τους λογίους Μανουήλ Γεδεών, Δημήτριο Πετρακάκο, Παύλο Καρολίδη, Κωνσταντίνο Ψάχο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)