AΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ
ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ “ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ” – 1989
Περί του μοναχού Νικήτα
Όταν ο
παπα-Χαρίτων ο πνευματικός ήταν στην έρημο τού Αγίου Βασιλείου, κούρευσε
μοναχό έναν πρώην ληστή, από τη Θεσσαλία και τον ονόμασε Νικήτα. Τότε, η
Μ. Λαύρα κάλεσε τον παπα-Χαρίτωνα και τον έθεσε διακονητή στο σπήλαιο
τού Αγίου Αθανασίου. Ο Νικήτας όμως έμεινε στον Άγιο Βασίλειο. Ζούσε
πολύ πτωχικά, αρκούμενος σε ότι τού έδιναν ελεημοσύνη.
Πήγαινε
στη Μ. Λαύρα ή στη μονή τού Αγίου Παύλου κι ευχαριστούσε θερμά τούς
πατέρες, με μεγάλη ταπείνωση, και για το παραμικρό πού θα τού έδιναν.
Μερικές φορές πήγαινε και στον Γ. Ιωακείμ, όταν είχε κελλί στην Κερασιά,
και τον φίλευε από το βρισκούμενο.
Τον
ρωτούσε ο Γ. Ιωακείμ: «Πώς τα εξοικονομείς, πώς τα περνάς, δίχως
εργόχειρο;» Τού απαντούσε ο Νικήτας: «Πηγαίνω στο μοναστήρι και ζητώ μια
πίττα ψωμί, κι όταν έρχομαι στην καλύβα μου βρίσκω δύο-τρείς. Δοξάζω
τον Θεό και την Παναγία πού δεν με εγκαταλείπουν ποτέ».
Πλησίαζε
στον θάνατο και τον εξυπηρετούσαν οι γείτονές του, η συνοδεία τού Γ.
Δαμασκηνού τού Κρητικού. Είχε γεμίσει πολύ ψείρα. Με το μαχαίρι την
καθάριζαν κι ώσπου να φθάσουν από το κεφάλι στα πόδια, πάλι γέμιζε.
Απόρησαν
με το τί συμβαίνει, και τους είπε ο Νικήτας: «Ήμουν ληστής και
παρακάλεσα τον Θεό, γι’ αυτά πού έκανα, κάτι να πληρώσω, να με φάνε
ζωντανό οι ψείρες». Έτσι ήλθε το τέλος του.
Ανεπαύθη το 1941. Παρακάλεσε μετά την ανακομιδή του να γράψουν στην κάρα του: «Νικήτας μοναχός. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών».
