Η Αποτείχιση του π.Γεώργιου Αγγελακάκη από την εκκλησία της Ελλάδος για λόγους πίστεως , έγινε στις 22 Νοεμβρίου του 2006.

Η Αποτείχιση του π.Γεώργιου Αγγελακάκη από την εκκλησία της Ελλάδος για λόγους πίστεως , έγινε στις 22 Νοεμβρίου του 2006. Ομολογία και απολογία πίστεως, ενώπιον του Τριαδικού αληθινού Θεού, Αγγέλων και ανθρώπων, του Πρεσβυτέρου Γεωργίου Αγγελακάκη Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος Αμήν. Δόξα τη Αγία και Ομοουσίω και Ζωοποιώ και Αδιαιρέτω Τριάδι. Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία δόξα Σοι. Υπεραγία Θεοτόκε βοήθοι μοι. Οι καιροί ου μενετοί, δεν περιμένουν. Καιρός του ποιήσαι. Να ενεργοποιηθούμε, να αφυπνισθούμε. Χανόμαστε στην παναίρεση του οικουμενισμού. Ο «σώζων εαυτόν σωθήτω» (Γεροντικόν). Επιβάλλεται πλέον ο καθένας μας να πάρει θέση στο θέμα της ορθής πίστεως. Να κάνει ορθή επιλογή ( Ιησούς Ναυή 24.15 ) Πρόκειται περί ζωής και θανάτου. Ζωή είναι ο Χριστός, η Αλήθεια ~ Ορθοδοξία ~ η Εκκλησία του` και όσοι είναι ενωμένοι μαζί του δια της ορθής Πίστεως, των ιερών μυστηρίων και καθαρού βίου. “Εγώ ειμί η Αλήθεια, η Οδός Και η Ζωή. ( Ιωάννης 14.6) Για την σωτηρία της ψυχής μας χρειάζονται “ορθή πίστις και επιμέλεια ψυχής” (Ι. Χρυσ. Ομιλ. ιγ’ εις την Γένεσιν) Θάνατος, ίσον ο χωρισμός της ψυχής από το Θεό. Αιτία, το ψεύδος, η αίρεσις , η πλάνη, η αμαρτία. Σήμερα προβάλλεται από πολλούς κληρικούς, όλων των βαθμίδων της ιεροσύνης , έτερος Χριστός. Άλλο ευαγγέλιο (Β’ Κορινθ. 11.4). Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο απόστ. Παύλος. Έλεγε συγκεκριμένα:”πολλοί κηρύττουν Χριστόν ασταύρωτον, στα μέτρα των ανθρώπων. Εμείς κηρύττουμε Χριστό εσταυρωμένον” (Α’Κορινθ. 2.2, Α’ Τιμόθ. στ’20, Β’ Τιμόθ. α.14 ). Συμβούλευε δε το μαθητή του, ότι “εν υστέρεις καιροίς αποστήσονται τινές της πίστεως προσέχοντες πνεύμασι πλάνης και διδασκαλίαις δαιμονίων”( Α’ Τιμόθ. Δ.1). Απλά: “Το πνεύμα, μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα` ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και διδασκαλίες δαιμονικές”. Στη Β’ επιστολή του κεφ. 3 στίχ. 1-5 ξαναλέει: “Να ξέρεις ακόμα και τούτο: τις έσχατες μέρες θα έρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί του καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό. Θα αγαπάνε πιο πολύ τις ηδονές παρά το Θεό. Θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμή της με τις πράξεις τους` και αυτούς να τους αποφεύγετε”. Γίναμε χριστιανοί αγνώριστοι` σε σημείο να μη διαφέρουμε από απίστους και αθέους` και σε πολλά να τους ξεπερνούμε. Γι’αυτό “και βλασφημείται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Του, εξ αιτίας μας εν τοις έθνεσιν”(Ησαίας). Πώς έγινε αυτό; Πώς φθάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα; Η απάντησις είναι: Ανακατέψαμε την Αλήθεια με την πλάνη-αίρεση. Μας έφθειρε η “υπακοή” σε ορισμένους πνευματικούς που δεν υπάκουαν στον Χριστό, τον Αρχηγό της πίστεώς μας, από υπολογισμούς, ιδιοτέλεια, δειλία και ματαιοδοξία. Και ιδού το αποτέλεσμα: Απομένει ν’ ακούσουμε το του Κυρίου “Ουκ οίδα ημάς” (Ματθ. 25,12). Η κυριωτέρα αιτία είναι ο οικουμενισμός, που σημαίνει: παναίρεση, πανθρησκεία, Βαβέλ, εωσφορισμός, χαρμάνι του διαβόλου. Μέσα σ’ αυτόν είναι: Ο σιωνισμός, μασωνισμός, ρόταρυ, λαίονς, προσκοπισμός, χιλιασμός και άλλες 8.000 οργανώσεις και σύλλογοι συγγενείς με τους παραπάνω. Ο παπισμός, προτεσταντισμός μαζί με εκατοντάδες ομολογίες του, οι οποίες από το 1920 ονομάστηκαν-βαπτίστηκαν “εκκλησίες”, ενώ μία Εκκλησία ίδρυσε ο Κύριός μας, αυτήν που ομολογούμε στο σύμβολο της πίστεως. ‘’Πιστεύω… εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν’’. Τότε, δηλαδή το 1920, συνελήφθη και η σατανική ιδέα της αλλαγής του ημερολογίου` κυοφορήθηκε και γεννήθηκε το 1924,το οποίο μέχρι σήμερα ταλανίζει - ταλαιπωρεί την Εκκλησία, με καταφανή τα αποτελέσματα του αρχέκακου όφεως και των εκατέρωθεν οργάνων του. Ο πάπας λ.χ. έκαμε δικό του κατασκεύασμα. Το έντυσε και με πολιτικήν εξουσία –το Βατικανό- και το βάπτισε ‘’εκκλησία’’. Δικαίωμά του. Έδιωξε ακόμα το Χριστό μας στον ουρανό και έμεινε εδώ στην γη ως βικάριος-αντιπρόσωπός Του! Απομένει ένα ακόμα βήμα για να δούμε και αυτό το αδιανόητο που είπε ο παπικός μοναχός Μπαλέστερ Κουβαλιέρ: ‘’ Ο παπισμός λίγο ακόμη και θα αποκαλέσει τον Κύριό μας…αντιπρόσωπο του πάπα στον ουρανό’’ (βλ. ‘’θεοδρομία’’ τ1.). Ακόμα, έδιωξε το Άγιο Πνεύμα και έγινε εκείνος αλάθητος. Φρίκη! Ο Κύριος πλένει τα πόδια των μαθητών Του, διδάσκοντας ταπεινοφροσύνη. Ο πάπας φόρεσε παντόφλα και υποχρεώνει όλους να την ασπάζονται!!! Και αντί να του πουν οι ορθόδοξοι ‘’αδελφοί του’’ κυρίως επίσκοποι: ’’ άνθρωπε σύνελθε εκ της εωσφορικής σου μέθης’’, τον προσφωνούν ‘’παναγιώτατο’’ και τον αναγνωρίζουν ‘’πρώτον εν επισκόποις’’! Σήμερα ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος επειδή προέρχεται από προβατόσχημους λύκους, εντός της Εκκλησίας πλέον, που μας χωρίζουν από τον Σωτήρα μας Χριστό. Ας ακούσουμε τι μας λέει δια της Αγίας Γραφής ο Ίδιος ο Κύριός μας. ‘’Εγώ ήλθα στο όνομα του Πατέρα μου και δεν με δέχεσθε (Ιωάννου Ε.40). Ο άλλος που θα έρθει στο δικό του όνομα, δηλ. ο αντίχριστος και τον οποίον ετοιμάζουν όλες οι αιρέσεις πυρετωδώς, δυστυχώς και εμείς με την αχρίστιανη-ασυνεπή ζωή μας, θα τον δεχθείτε πανηγυρικά’’(Ιωάννου Ε.43). Η Μητέρα του Κυρίου μας, ονομάζει, εχθρούς του Υιού Της και δικούς της, τους αιρετικούς – παπικούς, επί Βέκκου και ασφαλώς, όπως τότε και τώρα. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης νουθετεί:’’ Ει τις έρχεται προς ημάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, χαίρειν αυτόν μη λέγετε και εις οικίαν μη λαμβάνετε’’(Β’ Ιωάννου 10) Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει: ‘’ Αλλά κι αν ακόμη εμείς ή κι ένας άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα’’( Γαλ. 1:8 )Και : ‘’σας το είπα κι όλας και το ξαναλέω` όποιος σας κηρύξει ως ευαγγέλιο άλλη διδασκαλία, διαφορετικήν από αυτήν που παρελάβατε, να είναι ανάθεμα’’(Γαλ. 1.9) Ο ίδιος πάλι αλλού:’’αιρετικόν άνθρωπον, μετα πρώτης και δευτέρας νουθεσίας, παραιτού’’(Τίτου γ.10). Μισός αιώνας γίνεται διάλογος δια του αμαρτωλού Π.Σ.Ε. και πάμε από το κακό στο χειρότερο και μιλάμε ακόμα για διάλογο-εμπαιγμόν. Ενώ θα έπρεπε να διορθώσουμε εαυτούς και να υποδείξουμε ταπεινά σ’αυτούς τον δρόμο της επιστροφής. Αποκόπηκαν από την Αλήθεια-Ορθοδοξία; ‘Ας επιστρέψουν, να ενωθούν. Να γίνει χαρά στον ουρανό και τη γη. Ο ψαλμωδός λέει ‘’ Εμίσησα Εκκλησίαν πονηρευομένην και μετά ασεβών ου μη καθήσω’’ (ψαλμός 25.5) Ο Χριστός μας δια των αποστόλων εντέλλεται ‘’πειθαρχήν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις’’. (Πράξ. 5.39) Οι Θεοφόροι πατέρες και διδάσκαλοι, μας συμβουλεύουν: ‘’ πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν πιστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος’’ (Θεοφόρος Ιγνάτιος). Ο άτλαντας της Ορθοδοξίας, Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, μας παραγγέλλει: ‘’ Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι και πάσαι αι Θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι’’(Μάρκ. Ευγενικός P.G 160, 105G). Επίσης ο ίδιος συμβουλεύει:’’ φεύγετε και ημείς αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων’’( P.G 160, 1097D1100A). O Mέγας Φώτιος : ‘’αιρετικός εστίν ο ποιμήν; Λύκος εστί… Φεύγε την κοινωνίαν αυτού, ως ιόν όφεως’’. Ο Μέγας Αθανάσιος:’’ Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτοίς εκβάλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθε εις ευκτήριον οίκον ή μετ΄ αυτών εμβληθήναι ως μετά Άννα και Καιάφα εις την γέεναν του πυρός’’ (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Ο Ιερός Χρυσόστομος:’’…ει μεν περί πίστεως, φεύγε και παραιτήσαι, μη μόνον εάν άνθρωπος ή αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών’’(PG34,213A). Εκ των νεωτέρων να μνημονεύσουμε τον ιερόν Γεννάδιο Σχολάριον, ο οποίος προειδοποιούσε τους συμπολίτες του που σχεδίαζαν την ένωσιν με τον πάπα, για το φυσικό επακόλουθο, χωρισμό τους από τον Θεό(‘’Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας’’ έκδοσις Ι.Μ. Αγίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σελ. 302). Οι ιεροί κανόνες προτρέπουν την διακοπήν του μνημοσύνου, (ΙΕ’ της ΑΒ Συνόδου και ΛΑ’ των Αγίων Αποστόλων) και θεωρούν αξίους επαίνου και τιμής αυτούς που αποτειχίζονται, διότι προλαμβάνουν και προστατεύουν την Εκκλησίαν από σχίσματα. Τα περί ‘’δυνητικού’’ χαρακτήρα (του ΙΕ’)του κανόνα είναι εκ του πονηρού. Μπορεί κανείς να διανοηθεί ποτέ, ότι η οποιαδήποτε εντολή του Κυρίου μας είναι δυνητική; Μη γένοιτο. Άλογα ζώα μας θεωρούν; Χρησιμοποιούν βέβαια και το άλλο διαβολικό επιχείρημα ‘’θα αγωνισθούμε μέσα στην Εκκλησία’’. Αδέλφια, γιατί στρουθοκαμηλίζουμε; Δεν φοβόμαστε τουλάχιστον τον αδέκαστο Κριτή, που βρίσκεται προ των θυρών; Αρκετό το κακό που έγινε. Ας μην κοροιδευόμαστε. ‘’ ‘’ Θεός δεν μυκτηρίζεται’’ και ‘’φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος’’(Εβρ.10.31). Ας είμαστε ευθείς και ειλικρινείς. Καινοφανείς ομολογίες, παλαιοτέρων και νεοτέρων, πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, επισκόπων, ηγουμένων και λοιπών κληρικών, εν έργω και λόγω, δεν αφήνουν περιθώρια περαιτέρω παραμονής σε μια ‘’Εκκλησία’’ που τα πρόδωσε όλα. Μνημονεύει και δέχεται τον μεγαλύτερον αιρεσιάρχην όλων των αιώνων, τον πάπα, ως ‘’παναγιώτατο’’ και πρώτον επίσκοπον, καθώς και όλο το συνοθύλευμα όλων των θρησκειών, ακόμα και μάγων! Είναι αληθινά οδυνηρό, αυτό που αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος στην 92 επιστολή του, και σήμερα ιδιαίτερα μας θλίβει, διαπιστώνοντες τον πόλεμο των αιρετικών και το αλληλοσπάραγμα των χριστιανών. ‘’ Εις ημάς δε, μαζί με τον φανερόν πόλεμον των αιρετικών, εξηγέρθη ακόμη και ο πόλεμος των όσων εφαίνοντο ότι ομοδοξούν, ο οποίος ωδήγησε τας εκκλησίας εις την εσχάτην αδυναμίαν’’(μετάφραση μοναχ. Νικοδήμου Μπιλάλη). ‘’ Αν όμως δαγκάνετε και τρώτε ο ένας τον άλλον προσέξτε μην αλληλοεξοντωθείτε’’(Γαλάτας 5,15). Και κάτι απίστευτο και όμως αληθινό: Προκαλεί βαθύτατη οδύνη και θλίψη αφόρητη. Η δήλωση στη Σύνοδο Προκαθήμενων Κωνσταντινουπόλεως του 1992, του Οικουμενικού Πατριαρχείου όπως : “ομοφώνως και επισήμως καταδικάσουν σε παγκόσμια κλίμακα όλους τους αποτειχισμένους εκ του επαράτου οικουμενισμού, κληρικούς, μοναχούς και λαικούς, και εκκινήσουν διωγμόν εναντίον των”. Τότε ο αοίδιμος κ. Διόδωρος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, αντεστάθη και ματαίωσε το κακόβουλον αυτό σχέδιο, ειπών: ” Ώστε άγιε αδελφέ επιτρέπεται να αγκαλιάζωμεν όλους τους αιρετικούς και αλλοθρήσκους και να καταδιώκομεν τους Ορθοδόξους αδελφούς μας; Δε θα το δεχτώ ποτέ αυτό”.(‘’Φωνή εξ Αγίου Όρους , ανοικτή επιστολή ζηλωτών αγιορειτών πατέρων, προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους-Άθως’’). Ζωντανό παράδειγμα σήμερα ο αντιχριστιανικός εξοντωτικός και αντισυνταγματικός διωγμός των Εσφιγμενιτών Πατέρων, οι οποίοι Χριστοπρεπώς υπομένουν τα πάνδεινα. Ακολουθώντας τον Κύριον, ‘’το εσφαγμένον αρνίον’’(Αποκάλ. 5.9), τους αγίους αποστόλους, τους θεοφόρους πατέρας και διδασκάλους της Εκκλησίας Του και όλους τους αγίους Του που ομολόγησαν και τον ακολούθησαν και σήμερα τον ομολογούν και τον ακολουθούν στο Γολγοθά, “ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΜΑΙ ”****, φεύγω ως ο Λωτ στο όρος και συντάσσομαι με όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την Ορθοδοξία(βλέπε: ‘’Αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας’’ έκδοσις Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003). Θερμή παράκλησις στους συμπρεσβυτέρους και σεβαστούς επισκόπους, που επιβάλλει η αρχιερωσύνη τους, εφόσον αποδεικνύονται άξιοι ακόλουθοι του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού: Επειδή μας έβαλλε ο Θεός επισκόπους, φρουρούς, άγρυπνους φύλακες ώστε, όταν πλησιάζουν οι εχθροί να σαλπίζουμε, να ειδοποιούμε αυτούς που επισκοπούμε-επιβλέπουμε ότι κινδυνεύουν. Οφείλουμε να τους αφυπνίζουμε για να πάρουν τα όπλα και να υπερασπίσουν εαυτούς και αλλήλους. Αυτά παραγγέλλει ο Θεός δια του προφήτου Του Ιεζεκιήλ στο 2 και 33 κεφάλαια. Εάν αμελήσουμε-αδιαφορήσουμε, το αίμα των αδικοχαμένων θα ζητηθεί από μας. Αυτό πρέπει να μας συγκλονίζει. Ακόμα παρακαλώ, όσοι μελετήσουν αυτήν την ομολογίαν, ας παρακαλούν τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως μας Ιησούν Χριστόν, να δίνει την Θεικήν Του φωτιά, νουν και συμπεριφορά δική Του, για την Αλήθεια-Ορθοδοξία.”Να μας κάνει ομολογητάς αφόβους και σκληρούς σαν το διαμάντι, για ν ’αντιμετωπίζουμε τους σκληρούς και πεισματάρηδες και αποστάτες”(Ιεζεκιήλ 3.9). Εάν δε το καλέσει η ανάγκη, και μας τιμήσει ο Κύριος και αυτό το αίμα μας να δώσουμε σύμφωνα με τον λόγο Του:”Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής”(Αποκ.2.10). Δηλαδή : “Κράτα καλά την πίστη σου ακόμη και αν σου στοιχίσει τη ζωή, κι εγώ θα σου δώσω για στεφάνι της νίκης, την αιώνια ζωή”. “Μαράν αθά”,”Ο Κύριος έρχεται σύντομα”(Αποκ. 22.20). Όσοι πιστοί. “Ο άδικος ας συνεχίσει να αδικεί, ο ακάθαρτος ας συνεχίσει τα βδελυρά του έργα. Ας συνεχίσει και ο δίκαιος να κάνει το δίκαιο κι’ ο άγιος την αγιωσύνη του”(Αποκ. 22.11). Ας ξυπνήσουμε επιτέλους, αδελφοί,” έγειρε ο καθεύδων”(Αγία Γραφή). Σήκω εσύ που κοιμάσαι και θα σου φανερωθεί ο Χριστός-η Αλήθεια. Ο Χριστός δια των πρεσβειών της Παναχράντου Μητρός Του, των Ταξιαρχών μετά πασών των επουρανίων δυνάμεων και όλων των Αγίων, ας είναι μαζί μας. ΑΜΗΝ. _________________ «...ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ.» (Κατά Ιωάννην Η΄-32)

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.... Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ.... Επιστολή Επιστροφής στο Πατρικό Σπίτι Πολυαγαπημένα μου αδέλφια, Ο Κύριος μας είπε: «εάν δεν γίνεται σαν τα μικρά παιδάκια αθώοι, αγνοί, απονήρευτοι, πρόσωπο Θεού δεν θα δείτε (Ματθ. ΙΘ' 14). Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω, όπως η καρδιά μου υπαγορεύει. Ήλθε η ώρα να ξυπνήσουμε και συγχρόνως να πάρουμε σωτήριες αποφάσεις. Σύνθημα μας και αμετάκλητη απόφαση: «Εγώ και η οικογένειά μου, θα λατρεύσουμε τον Κύριο» (Ιησ. Ναυή 24,15). Παρακαλώ μην μας διαφεύγει, είμαστε διπλά προδομένοι. Πολιτικά και Εκκλησιαστικά. Οι μέρες μας είναι παρόμοιες με την παραμονή της πτώσεως της Κωνσταντινούπολης και χειρότερα, χωρίς υπερβολή. Στις 12/12/1452, έγινε το συλλειτουργό με παπικούς και 29/5/1453, φεύγοντας η χάρις που σκέπαζε την Πόλη, έγινε η κατάληψή της από τους Αγαρηνούς. Προηγήθηκε διαφθορά των πνευματικών αρχόντων, των πολιτικών και αυτού του λαού. Η σημερινή πραγματικότητα-κατάσταση, είναι αναμφισβήτητα χειρότερη. Λέγεται ότι δεν θα έπεφτε η Πόλη εάν βρισκόταν έστω και (5) πέντε σωστοί Χριστιανοί.... ο καθένας ας κάνει το καθήκον του. Με την επιστολή μου αυτή δεν θέλω να σκεφτείτε ότι σας μιλάω σαν δάσκαλος, άλλωστε ένας είναι ο Δάσκαλός μας. Ούτε σαν πατέρας, ένας είναι ο Πατέρας μας, αλλά σαν αδελφός σας, και μάλιστα σαν το μικρότερο αδελφάκι σας, που το διακρίνει η ειλικρίνεια, η αγνότητα, η απλότητα, ο σεβασμός, η αγάπη και η συστολή ντροπής, γιατί μιλάει σε μεγαλύτερους και σεβαστούς συγγενείς και φίλους. Με την χάρη και ευλογία του Αγίου Τριαδικού μας θεού, που με ανέχεται να σας διακονώ ολόψυχοι, χωρίς ιδιοτέλεια, συμφέρον, υπολογισμούς και σκοπιμότητα. Την ευχή και ευλογία της υπερευλογημένης Μητέρας μας, της Αειπαρθένου Θεοτόκου και την δική σας ευχή, δεχθείτε, σας παρακαλώ την καρδιά μου και ό,τι σύντομα θα σας εμπιστευθεί. Το 1955, σε ηλικία 16 ετών, η ανεξερεύνητη βουλή του αγίου Τριαδικού Θεού με οδήγησε στην μέση εκπαίδευση-Γυμνάσιο, χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. Προηγήθηκαν 10 χρόνια έντονης σκληρής εκπαίδευσης στα πρόβατα του πατέρα μου. Εκεί έμαθα τα πρώτα του Θεού γράμματα και την Βυζαντινή μουσική. Ήμουν αληθινός τροβαδούρος του Θεού. Εκεί άναψε η θεϊκή φωτιά, με κράτησε και με κρατάει ακόμα στην πολυτάραχη ζωή μου. Εκεί είδα τον Θεό, «Άσω τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλλώ το Θεό μου έως υπάρχω» (ψαλμ. 103). Ξεκίνησα τις σπουδές μου με την απόφαση ολοκληρωτικής προσφοράς του εαυτού μου στον Θεό και στον συνάνθρωπό μου. Όλα για όλα για τον Χριστό και τον πλησίον, ιδίως στα αρνία του, τα μικρά παιδιά. Ήθελα να κηρύξω Χριστό εσταυρωμένο και αγάπη για την Πατρίδα. Παρακαλούσα τον Ουράνιο Πατέρα μου να με κάνει ιερέα και δάσκαλο. Ζήτησα ακόμα να μου δώσει σύνεση και διάκριση, ευθύτητοι, φρόνημα ταπεινό και μια μικρή Βασιλειάδα, πράγματα άπιαστα, αδιανόητα για την περίπτωσή μου και για την περίοδο εκείνη. Και όμως σήμερα τα ζούμε. Τον πρώτο χρόνο στο Γυμνάσιο, δέχτηκα δύο πνευματικά ταρακουνήματα-σοκ. Το πρώτο, ένας συγχωριανός μου, μαθητής τέταρτης Γυμνασίου, στην συζήτησή μας, είπε ότι «μία ομάδα επιστημόνων έκαμαν άνθρωπο-το παιδί του σωλήνα». Τι ήταν αυτό που άκουσα. Σκέφτηκα, κι εγώ που θέλω να γίνω δάσκαλος και παπάς τι θα λέω στα παιδιά και στους ανθρώπους, ότι δηλαδή τον δημιούργησε ο Θεός! Πόσοι αλήθεια τρελαίνονται από παρόμοια παραμύθια. Πόσοι κακουργούν στο όνομα της επιστήμης. Πόσα παιδιά χάνουν τον Θεό, την ελπίδα της ζωής τους, εξ αιτίας ημιμαθών δασκάλων και πνευματικά αρρώστων οδηγών, ιδίως, όταν φθάσουν στο πανεπιστήμιο. Ενώ η αληθινή επιστήμη οδηγεί στην αλήθεια και φυσικά υπάρχει μία Αλήθεια, ο Χριστός! Πέρασε ένα εξάμηνο συγκλονιστικό. Ήταν αυτή η περίοδος της ζωής μου για μένα, η πρόγευση της κολάσεως. Πόσο δυστυχείς είναι, όσοι για οποιοδήποτε λόγο, χάνουν τον Πατέρα τους, την Οδό, το Φως, την Αλήθεια, την πηγή του ζώντος ύδατος, τον Θεό. Ζητούσα στηρίγματα, βοήθεια πνευματική. Αλλά που; Ευτυχώς έπεσαν στα χέρια μου αρκετά βιβλία απολογητικά, όπως «Η επιστήμη ομιλεί» και «Οι θεμελιωταί των επιστημών». Θυμάμαι έκανα την σκέψη: αφού αυτοί οι πιο σοφοί, οι πατέρες των επιστημών, πίστευαν στον Θεό, άρα υπάρχει Θεός. Μάλιστα ενθυμούμενος τα βιώματά μου που έζησα στα πρόβατα του πατέρα μου, ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Μάλλον με ελέησε ο Θεός. Αυτός που με προστάτεψε - εκ κοιλίας μητρός, διατηρώντας με σώο και αβλαβή από τα 21 χάπια για την εξόντωσή μου. «Αντελάβου μου εκ γαστρός μητρός μου» (ψαλμός 139,13-14) Αυτά τα επέτρεψε η αγάπη του Σωτήρα μου Χριστού, για να καταλαβαίνω αργότερα σε τι πνευματικό κενό, χάος, ζουν όσοι αστόχησαν, λάθεψαν, έχασαν την πηγή όλων των αγαθών - τον Θεό. Έτσι ακούω τον Κύριό μας να μου λέει «και συ ποτέ επιστρέψας, στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκά 22, 32) και «διηγού όσα εποΐησέ σοι ο Θεός (να μιλάς τι έκανε σ' εσένα ο Κύριος)» (Λουκά 8, 39). Το δεύτερο γεγονός. Μεγάλη ευλογία Κυρίου. Ευδόκησε ο Φιλάνθρωπος Κύριός μας, να συναντηθώ σ' ένα μικρό παρεκκλήσι της αγίας Αναστασίας, με έναν ιερομόναχο, Ιωσήφ το όνομά του, στον οποίο πρώτη φορά εξομολογήθηκα. Με προέτρεψε να διαβάζω καθημερινά τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Το δέχτηκα ολόψυχα. Τα αποτελέσματα πολλά και θαυμαστά. Που να τα διηγηθώ. Διστάζω, ντρέπομαι, πως καταδέχθηκε η Παντάνασσα Μητέρα μας να κάμει τόσα θαυμαστά, σ' ένα τσομπανόπουλο αγροίκο! Αυτόν λοιπόν τον ιερομόναχο, εκείνο το διάστημα τον συνέλαβαν, τον οδήγησαν στην Μητρόπολη και τον αποσχημάτησαν, του έβγαλαν τα ράσα, τον ξύρισαν. Τους παρακάλεσε να του αφήσουν τα μουστάκια.. Δόθηκε η εντολή απ' τον πρωτοσύγκελο, να του ξυρίσουν και τα μουστάκια, τόση σκληρότητα! Γιατί αυτή η απάνθρωπη συμπεριφορά; Ποιο το έγκλημα του απλού, αγίου αυτού ιερομονάχου; Το έγκλημά του ήταν: Δεν μπορούσε να ανεχθεί την προδοσία της πίστεως μας, της Ορθοδοξίας, με την βίαια επιβολή του παπικού ημερολογίου το 1924. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αποτειχίστηκε και πιστά ακολουθούσε την παράδοση, τους αγίους πατέρες, την μία Αγία Καθολική Λποστολική Εκκλησία, που ίδρυσε δια του αίματός Του ο Κύριός μας και μας παρέδωσαν οι απόστολοι, οι οικουμενικοί σύνοδοι και οι άγιοι της εκκλησίας μας. Σήμερα φθάσαμε να μιλάμε για 30.000 εκκλησίες!!!! Όντως εξέστημεν - τρελαθήκαμε - παραφρονήσαμε. Και το χειρότερο τα πουλήσαμε όλα. Η ένωση έγινε, υπογράφτηκε απ' το 1965 και ευκαίρως ακαίρως, ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε εξωφρενικά γεγονότα σε βάρος της ορθοδοξίας μας. Ορθόδοξοι, παπικοί, προτεστάντες, βουδιστές, Εβραίοι, μουσουλμάνοι, μάγοι, πυρολάτρεις, γίναμε ένα χαρμάνι του διαβόλου. Αν δε αναλογισθούμε και τις εμφανίσεις μεγαλοσχήμων κληρικών με χρυσούφαντους σάκκους, πατερίτσες και μίτρες και μερσεντές πολυτελείας, βρείτε παρακαλώ κατάλληλο χαρακτηρισμό, και μάλιστα σε μέρες που διπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν μπορούν να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, λόγω της οικονομικής κρίσης. «Θου Κύριε φυλακή τω στόματι μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου» (ψαλμ. 141,3) Τον επόμενο χρόνο, ευδόκησε ο φιλάνθρωπος Κύριός μας να γίνω ιεροσπουδαστής. Βρέθηκα σε εκκλησιαστική σχολή. Τότε είπα «νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα». Τώρα ας πεθάνω. Βρέθηκα στον παράδεισο. Πολλά παιδιά βέβαια έφευγαν, γιατί οι συνθήκες ήταν πραγματικά σκληρές. Για μένα ήταν συνεχείς διακοπές, λόγω της προηγηθεΐσης εκπαιδεύσεως - σκληραγωγίας. Δύο χρόνια κράτησε ο παράδεισός μου. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Εν τω μεταξύ τιμήθηκα με πολλά αξιώματα» Νομίζω ήταν λάθος του κ. Διευθυντή, γιατί αυτό προκάλεσε φθόνο, με οδυνηρές συνέπειες για μένα. Τώρα άρχισε πιο εντατική εκπαίδευση. Έπεσε βάσκανο μάτι, έπεσε φοβερός φθόνος, ζήλεια, τις συνέπειες ακόμα τις αντιμετωπίζω. Έγινε αληθινός σκόλοπας κατά τον απόστολο Παύλο. Όμως «Ειη το όνομα Κυρίου ευλογημένο». Όταν συναντούσα τις δυσκολίες ενοχοποιούσα τον εαυτό μου, προσπαθούσα να γίνω πιο σωστός. Όσο όμως προσπαθούσα να γίνω καλύτερος, αυτό διαπιστώνω και σήμερα που είμαι πλέον γέρων, τόσο περισσότερο συναντούσα μεγαλύτερες δυσκολίες. Τώρα γνωρίζω, σύμφωνα με τους αγίους πατέρες και μάλιστα την Αγία Γραφή ότι όπου πολλές δοκιμασίες εκεί αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού (Λ ' Πέτρου Δ ' 12,14). Κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι στην πραγματικότητα οι υψηλά ιστάμενοι, δεν θέλουν τίμιους, ηθικούς, ευσεβείς ζηλωτές, ειλικρινείς, ευθείς, συνεπείς σ' αυτά που μας επιτάσσει ο Κύριος. Και τότε και περισσότερο τώρα. Ήθελα ν' αλλάξω σχολή. Μου ήταν αδύνατο. Ο πατέρας μου δεν το ήθελε, ήταν της γνώμης «πέτρα που κυλάει, μαλλί δεν βγάζει» έλεγε. Ίσως να είχε δίκαιο. Στα 19 μου χρόνια με κάλεσε ο οικείος επίσκοπος, με σκοπό να αφήσω το αναλόγιο του ιεροψάλτη που ήμουν, να με χειροτονήσει διάκονο και να τον ακολουθώ, όπου πηγαίνει. Στην συνέχεια να με στείλει στην θεολογική σχολή της Χάλκης (τότε λειτουργούσε). Θα με έκανε πρωτοσύγκελο και.. Αυτά δεν με ανέπαυαν και ύστερα απ' όσα διαπίστωσα κατέληξα να προτιμήσω την ταπεινή οδό του έγγαμου κληρικού, παρά την αρχική αντίθετη μου επιθυμία. Ευχαριστώ τον Θεό που επέλεξε να ακολουθήσω την ταπεινή οδό, άσχετα που έχει περισσότερα βάσανα, όπως το λέει και ο απόστολος Παύλος «σας λυπάμαι τους έγγαμους, λέει, γιατί θα έχετε περισσότερες θλίψεις» (Α' Κορινθ. 7, 25), κάτι που τότε δεν μπορούσα, ομολογώ, να καταλάβω και το άλλο που λέει ο λαός, «βαριά η καλογερική αλλά και ο γάμος ασήκωτος». Πάντως την τελευταία χρονιά θυμάμαι, ύψωνα τα χέρια μου στον ουρανό και παρακαλούσα». «Θεέ μου πάρε την ψυχή μου, δεν θέλω να ζω». Ήμαρτον Σωτήρα μου, δεν γνώριζα τι έλεγα. Δόξα τω Θεώ, παρ' όλα αυτά, πήρα το πτυχίο κανονικά με πολλά ψυχικά τραύματα. Ένα δύο θα αναφέρω για πιστοποίηση. Όταν κατά καιρούς ερχόταν ο λογισμός «γιατί Κύριε όλες αυτές οι δοκιμασίες;» έπαιρνα την απάντηση «για να σε εκπαιδεύσω». Ως διδάσκαλος να μην κάνεις ό,τι έκαναν σ' εσένα οι διδάσκαλοί σου. Ως έγγαμος, να καταλαβαίνεις τους πονεμένους και αδικημένους συζύγους. Ως ιερέας, να ακολουθήσεις Εμένα χωρίς να βλέπεις δεξιά και αριστερά τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Το δεύτερο που έχω ν' αναφέρω είναι: Ότι μόνο ο Κύριός μας με το Θεϊκό Του κατσαβιδάκι μπορεί και μας ρυθμίζει σωστά. Αν κάποιος υπερεκτιμάει τον εαυτό του, τον προσγειώνει ομαλά. Αν είναι πεσμένος - πεσιμιστής, απαισιόδοξος, τον ανεβάζει πνευματικά, όπως η πανσοφία και η αγάπη Του γνωρίζουν. Και τώρα αγαπημένα μου αδέλφια, για να συνεννοηθούμε εύκολα, προτείνω να βγάλουμε τις μάσκες. Να δούμε την αλήθεια κατάματα. Μόνο αυτή μας ενδιαφέρει, γιατί ελευθερώνει και σώζει. Η αλήθεια είναι: Την πατρίδα σχεδόν την χάσαμε. Το σχεδόν φανερώνει, εμείς ως άνθρωποι όντως την πωλήσαμε, μένει μόνο, τι θα πει το Αφεντικό από πάνω. Εάν μείνουμε, όπως είμαστε, αμελείς, αδρανείς, υποκριτές, δίψυχοι, Ελλάς - Τέλος. Την πίστη, το και σπουδαιότερο, την προδώσαμε. Φραγγέψαμε. Γίναμε το ίδιο με τα έθνη - αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντες και πάμε με μασσώνους Εβραίους, μουσουλμάνους, βουδιστές, μάγους, πυρολάτρες και δεν συμμαζεύεται. Χαρμάνι του διαβόλου. Αυτό άλλωστε θέλει ο εωσφόρος. Αυτό θα βρει όπου να είναι ο ερχόμενος πλανητάρχης - αντίχριστος. Έτσι έχουν τα πράγματα. Όποιοι έχουν άλλη γνώμη, ας ψάξουν, ας ταπεινωθούν για να μπορέσουν να δουν την αλήθεια. Διαφορετικά είναι επικίνδυνα άρρωστοι και προκαλούν τον θάνατο στον εαυτό τους, χωριζόμενοι από τον Θεό με την πλάνη τους, αλλά και αυτούς που επηρεάζουν, ώστε να εφαρμόζεται ο λόγος του Κυρίου. «Σεις δεν μπαίνετε στην Βασιλεία του Θεού, αλλά και αυτούς που θέλουν να μπουν τους εμποδίζετε» (Ματθ. 23, στιχ.14). Και τώρα το καυτό ερώτημα: Τι να κάνουμε. Να ομοιάσουμε με τους σωστούς οδοδείκτες προς τον Σωτήρα, να κάνουμε ό,τι έκανε ο Κύριός μας. Υπακοή στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μας. Υπακοή στην Μητέρα μας την Θεόνυμφη Κόρη που ακολουθούσε ως αμνός τον άρνα, όταν οδηγούσαν τον Υιό Της, ως πρόβατον επί σφαγή. Τέλος ας γίνει δάσκαλός μας μία κλώσσα. Ναι, αυτό το άλογο πτηνό. Από τις 8 φωνές που γνωρίζει η κλώσσα και τα κλωσσόπουλά της, μία απ' αυτές είναι που λέει «κίνδυνος - θάνατος». Βλέπετε λοιπόν, όλα τα μικρά, όσα κι' αν είναι, μόλις ακούσουν το σύνθημα, σαν βολίδες τρέχουν ή κάτω από φτερούγες της μάνας ή σε οποιοδήποτε άλλο ασφαλές μέρος υπάρχει κοντά τους, για να σωθούν. Το σύνθημα σήμερα μας το δίνει ο Ίδιος ο Κύριος «εξέλθετε, αφορίσθητε - ξεχωριστέ, κόψτε κάθε δεσμό, με αιρετικούς και αιρετίζοντες». Αγωνιά για τον καθένα μας ο Αυτρωτής, όπως στον κήπο της Γεθσημανή. Θέλει όλοι να σωθούμε. Κανένας να μη χαθεί. Όσο για την κρισιμότητα των καιρών, μας προειδοποίησε «Όταν θα ξανάρθω άραγε θα βρω την πίστη στην γη;» (Λουκά 18, 8). Είπε ο Κύριος τα λόγια αυτά, γιατί γνώριζε την αμέλειά μας, την τεμπελιά μας, την αδιαφορία μας για τα τινευματικά και αιώνια αγαθά που μας περιμένουν. Αγαπημένα μου αδέλφια, μεγάλα και μικρά. 50 χρόνια παρακολουθώ. Σύμφωνα με το πατερικό «τους καιρούς καταμάνθανε, τον υπέρκαιρο προσδόκα» (Κύριλ. Ιεροσολύμων). Αυτό σημαίνει : να παρακολουθώ ως ποιμένας τι γίνεται γύρω μας και να περιμένουμε αυτόν που είναι πάνω απ' τα συμβαίνοντα, δηλαδή τον ερχομό Του. Στο διάστημα αυτό, βλέποντας τις προδοσίες, μεγάλες και μικρές, έντονα παρακαίλούσα «Κύριε, γνώρισέ με τι να κάμω:» Η απάντηση που δόθηκε ήταν «σταμάτα το θέατρο». Δηλαδή σταμάτα την μνημόνευση του οικείου επισκόπου. Γιατί όταν έλεγα «εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του αρχιεπισκόπου... τάδε, έντιμον .. και Ορθοτομούντα τον λόγον της Σης αλήθειας». Άκουγα μία εσωτερική φωνή που μου έλεγε «τι λες τώρα; Ορθοτομεί ο επίσκοπός σου την αλήθεια;» Ασφαλώς όχι. Αφού ακολουθεί τον πατριάρχη, τον αρχιεπίσκοπο και βεβαίως τον δυστιχέστερο των ανθρώπων, τον πάπα Ρώμης, τον αλάθητο και πρώτο στους επισκόπους. Για να είμαι λοιπόν συνεπής στον Λατρευτό μου Κύριο, τον Ευεργέτη μου, τον Σωτήρα, τον αληθινό μου Αρχιερέα και Ποιμενάρχη, ακούω την φωνή Του και τον ακολουθώ ανεπιφύλακτα, απ' την ίδια στιγμή που ευδόκησε και απάντησε στο από δεκαετίες αίτημά μου «γνώρισέ μου Κύριε οδόν εν ή πορεύσομαι». Στις 22/11/2006 αποτειχίστηκα. Επέστρεψα σαν τον Ονήσιμο, στον Ουράνιο Πατέρα, γιατί ήμουν ανακόλουθος. Δηλαδή, παρουσιαζόμουν ως ορθόδοξος αλλά δεν ήμουν. Βρισκόμουν στην παναίρεση του οικουμενισμού, κατά κοινή ομολογία Το πώς ο καθένας ξεγελάει τον εαυτό του ή και άλλους, αυτό είναι πρόβλημά του. Ας όψεται. Επειδή υπολειπόμουν στο ημερολογιακό πρόβλημα, δηλαδή με βάρενε ένα σχίσμα χωρίς καμμιά αντιλογία, γιατί τα περισσότερα επί του θέματος, είναι εκ του πονηρού. «Φίλος Πλάτων, φιλτάτη η αλήθεια». Κατανοούμε όσους δεν μπορούν να πουν την αλήθεια, αλλά η Αλήθεια είναι ο Χριστός και δεν μπορούμε να παίζουμε, «εν ου παικτοίς». Να κοροϊδεύουμε δηλαδή τον Χριστό. Ας ταπεινωθούμε και σιωπηλά να ομολογήσουμε την πνευματική μας ασθένεια, τουλάχιστον. Επειδή επαναλαμβάνω το ημερολογιακό πρόβλημα από Εκκλησιαστικό -Ελληνικό - Πατερικό, έγινε παπικό το 1924, πραξικοπηματικά, ανορθόδοξα και σκόπιμα, με απώτερο σκοπό να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε. Δηλαδή, αντί για διάλογο και στην συνέχεια ένωση των λεγομένων κακώς «εκκλησιών», γιατί η Εκκλησία πάντα ήταν Μία και θα είναι «έως συντέλειας» φθάσαμε στο απίστευτο σημείο να αμνηστευθούν - αγνοηθούν όλες οι πλάνες των αιρετικών παπικών και το πιο φοβερό και εξωφρενικό ν' αναγνωριστεί ο πάπας πλανητάρχης, δηλαδή πρώτος ανάμεσα στους επισκόπους!!!! Και στην συνέχεια να ενωθούμε με 30.000 άλλες αυτοαποκαλούμενες εκκλησίες. Πράγματι φρικτό. Έτσι, εξ αιτίας του ημερολογιακού, δημιουργήΟηκε μέγα πρόβλημα..Δίχασε την εκκλησία του Χριστού, τους πιστούς, χύθηκε αίμα, ποδοπατήθηκαν δισκοπότηρα με θεία κοινωνία, όπως και επιτάφιοι και άλλα αναρίθμητα και ακατονόμαστα έκτροποι. Επί 6 χρόνια περίμενα να γίνει συλλογική αποτείχιση, δηλαδή πολλοί μαζί κληρικοί, θεολόγοι και λαϊκοί, ν' ακολουθήσουν τον Κύριό μας, ο οποίος μας παρακαλεί, όπως τους μαθητές Του στον κήπο της Γεθσημανή. Είναι όντως επιταγή των καιρών. Αλλά τι κρίμα. Πάλι εξαπατηθήκαμε - ξεγελαστήκαμε. Μόνο λόγια, ωραίες ομολογίες, αποτειχίσεις ανώδυνες. Κανένας δεν κατονομάζει τους αιρετικούς ποιμένες και αιρετίζοντες. Αν γινόταν αυτό, δηλαδή συλλογική αποτείχιση, τότε κάθε καλοπροαίρετος, ιερέας ή λαϊκός, θα εύρισκε το δρόμο τον ορθό. Είτε βρίσκεται στο πάτριο, το οποίο κακοποιήθηκε, έγιναν δηλαδή σοβαρότατα λάθη, είτε στο παπικό ημερολόγιο χαρακτηριζόμενο, γιατί δυστυχώς ο αρχέκακος όφις έπλεξε άριστα το καλάθι του και στα δύο ημερολόγια κ.λπ. και από δω αρχίζουν οι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ντροπή μας. Ήδη μπήκαμε στο Τριώδιο. Είναι κατάλληλος καιρός για μετάνοια και σωτήριες αποφάσεις. Μη ξεχνάμε το πρώτο που θα μας χρειαστεί στο δρόμο για την μόνιμη πατρίδα είναι «η ορθή πίστη». Για αυτό, με την αρχή του Τριωδίου που συναντιόμαστε στην αλήθεια, δηλαδή στην εορτολογική ενότητα της Εκκλησίας, χωρίς να προσχωρούμε σε καμμία άλλη εντείχισι ή εκκλησιαστικό σύστημα, εύχομαι να παραμείνουμε πιστοί «άχρι θανάτου» και ο Κύριός μας να μας χειραγωγεί και δυναμώνει, σ' όλη μας την υπόλοιπη ζωή και μέχρι το θρόνο της μεγαλοσύνης Του, ώσπου να βρεθούμε στη νέα μας οικογένεια εν Ουρανοίς Αμήν. Με την αγάπη του Χριστού μας την πάντα νουν υπερέχουσαν, το σεβασμό που μας δίδαξε να δίνουμε στους αδελφούς μας και τις ευχές της Θεόνυμφης Μητέρας μας και όλων των αδελφών μας, αγίων αγγέλων και ανθρώπων, σας ασπάζομαι ως παππούς, πατέρας και μικρότερος αδελφός σας. Ο δικός σας διάκονος, ΠΑΣΧΑ 2013 - ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗΣ