Ἡ οὐσία τῆς Ἀθεΐας

«Εἶπε ὁ Αγιος Ἰουστίνος (Πόποβιτς) σ᾽ ἕνα νεαρὸ φοιτητὴ ποὺ συμπάθησε πολὺ τὸν Καμύ.

Ἀναρωτιόταν λοιπὸν πῶς αὐτὸς ὁ τόσο συμπαθητικὸς ἄνθρωπος δὲν βρῆκε τὸν Θεό.

Καὶ ὁ Αγιος Ἰουστίνος τοῦ ἀπάντησε: «Ἁπλούστατα, διότι δὲν τὸν ζήτησε».

«Μὰ ἀφοῦ δὲν τὸν ἤξερε», συνεχίζει ὁ φοιτητής.

«Ἂς μὴ τὸν ἤξερε. Ἀπὸ μέσα του δὲν καταλάβαινε; Δὲν προαισθανόταν;»

Γιατί ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τραγικὰ τὴν ἀποτυχία;

Διότι προαισθάνεται τί εἶναι ἡ ἐπιτυχία.

Γιατί εἶναι τραγικός;

Ἂν τὸ δεῖτε λίγο βαθιά, διότι προαισθάνεται τί δὲν εἶναι τραγικό.

Γι᾽ αὐτὸ μόνο σὲ ἀκραῖες περιπτώσεις, ὅπως εἶναι τὸ μίσος, φαίνεται ἡ ἀποτυχία.

Γιατί τὸ μίσος εἶναι τόσο τραγικό;

Διότι δὲν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο ἀπὸ τὸ ὅτι καταλαβαίνεις ὅτι δὲν ἔχεις ἀγάπη.

Τὸ μίσος εἶναι ἡ ἀρνητικὴ πλευρὰ τῆς ἀγάπης, ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης, καὶ ἔχει τόσο δυναμισμὸ (τὸ μίσος), ποὺ μαρτυρεῖ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου περὶ τοῦ δυναμισμοῦ τῆς ἀγάπης».

(Από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτη πρώην Ερζεγοβίνης κ. Ἀθανασίου Γιέφτιτς, «Ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία στὴν ᾽Αγάπη», ἐκδ. «Δόμος», ᾽Αθῆνα)