Ἀπάντησις εἰς
τὰς ἐπιθετικὰς δηλώσεις τοῦ Σεβ. Σύρου ἐναντίον τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι
ἀντιδροῦν εἰς τὰς φιλοπαπικὰς καὶ φιλοοικουμενιστικὰς ἐνεργείας Σεβ.
Μητροπολιτῶν
Γ. Ζερβός
Ο ΣΕΒ. Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Ποιμενάρχης μιᾶς νησιωτικῆς περιφερείας μὲ ἔντονον τὸ Παπικὸν στοιχεῖον εἰς ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς καθημερινότητος. Ἀναγνωρίζομεν τὰς δυσκολίας μιᾶς Ὀρθοδόξου Ποιμαντικῆς, ὅταν ἔχωμεν μεικτοὺς γάμους, ἐργαζομένους καὶ ἐπιχειρηματίας μὲ Ὀρθόδοξον καὶ Παπικὸν φρόνημα. Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ὁ «Ο.Τ.» εἶχεν ἀποκαλύψει μὲ πρωτοσέλιδον δημοσίευμά του (κύριον θέμα) ὅτι ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις τῆς Σύρου θὰ ἀποτελέση τὸν πιλότον διὰ τὴν συνύπαρξιν Ὀρθοδόξων - Παπικῶν, ὅταν θὰ γίνη ἡ ψευδοένωσις.
Ὅταν πρὸ πέντε καὶ πλέον ἐτῶν ὑπῆρξε τὸ κίνημα τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἐταράχθη ὄχι μόνον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀλλὰ καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐκάλεσε τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνην εἰς τὰς ἐνεργείας της. Ὁ δὲ Σεβ. Σύρου ἐδήλωσεν εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν ἐφημερίδα «Σφήνα», τὴν ὁποίαν ἐξέδιδεν ὁ πολυεκατομμυριοῦχος καὶ ὑπόδικος ἐπιχειρηματίας κ. Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ὅτι: «Δὲν θὰ προδώσωμεν τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας».
Ἡ εἰκὼν ὅμως τὴν ὁποίαν δίδει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μὲ τὰς συμπροσευχάς, τὰ συλλείτουργα, τὴν ἀναγνώρισιν αἱρετικῶν (ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων) Χριστιανῶν (Μονοφυσίτας) ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τὰς διαθρησκειακὰς μὲ τὰς δηλώσεις ὅτι εἴμεθα ὅλοι τέκνα ἑνὸς Θεοῦ (τὸ ἴδιο ὁ Χριστός, ὁ Ἀλλάχ, ὁ Βούδας κ.λπ.), τὴν βαπτισματικὴν θεολογίαν, τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν κ.λπ. τὰς δηλώσεις περὶ διαιρέσεως ἁπλῶς τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Παπικούς κ.λπ. σχηματίζεται ἡ ἔντονος πεποίθησις ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προδίδεται ἐκ τῶν ἔνδων. Ἡ πεποίθησις καθίσταται ἐντονωτάτη ὅταν Μητρο- πολῖται τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζουν τὸν Παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὅσοι ἔχουν διαφορετικὴν ἄποψιν κατηγοροῦνται ὅτι πάσχουν ἀπὸ ψυχώσεις κ.λπ. ἢ προβαίνουν εἰς συνέδρια διὰ τὴν κατάργησιν ἢ μὴ τῶν ὑπαρχόντων θεοπνεύστων κανόνων ἢ ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν καθομιλουμένην εἰς τὴν μυστηριακὴν καὶ λειτουργικὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας ἢ νὰ ἐξοβελίσουν τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας κ.λπ. Ὅταν συμβαίνουν ὅλα τὰ προαναφερθέντα (καὶ πολλὰ ἄλλα) εἶναι λογικὸν νὰ ἀντιδρᾶ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος εἴτε μὲ ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας εἴτε μὲ ἐπιθετικὰ ἄρθρα ἢ ἀκολουθοῦντες θεολόγους καὶ κληρικοὺς νὰ ἀποτειχίζωνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἤτοι: νὰ παραμένουν ἐντὸς αὐτῆς ἀλλὰ ἄνευ Ἐπισκόπου. Ὁ «Ο.Τ.» εἶναι ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως, διότι πιστεύει ὅτι ὁ ἀγὼν πρέπει νὰ δίδεται ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ἄρθρον τοῦ Σεβ. Σύρου
Αἱ ἀντιδράσεις αὐταὶ ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποτείχισις ὡς καὶ αἱ λέξεις ὅτι Ἐπίσκοποι προδίδουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἐνοχλοῦν τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Σύρου κ. Δωρόθεον. Εἰς ἄρθρον του εἰς τὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» τῆς 6ης Σεπτεμβρίου γράφει τὰ ἀκόλουθα ἀπευθυνόμενος πρὸς ὅσους ἀντιδροῦν εἰς τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως καὶ πρὸς τοὺς ἀποτειχιστάς:
«Εἰδικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, παρατηροῦνται καὶ ἐντοπίζονται ὁμαδικὲς ἢ ἀτομικὲς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς κινδυνευούσης ἀπὸ ὑπαρκτοὺς ἢ καὶ ἀνύπαρκτους κινδύνους καὶ ἐχθροὺς Ὀρθόδοξης πίστης, ἀναιροῦν αὐτὸ τοῦτο τὸ Συνοδικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο θεόπνευστοι Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, καὶ οἰκειοποιοῦνται ρόλο, ἔργο καὶ λόγο ὑπὲρ-Ἐκκλησίας καὶ ὑπὲρ- Συνόδου!
Βλέπουν παντοῦ ἐχθροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας, καί, ἂν δὲν τοὺς βροῦν, κινοῦν γῆ καὶ οὐρανὸ γιὰ νὰ τοὺς ἀνακαλύψουν, ἐνίοτε δὲ καὶ νὰ τοὺς κατασκευάσουν...
Διυλίζουν λόγια καὶ κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις καὶ φράσεις, ἐπιστρατεύουν καὶ ἐπικαλοῦνται κατὰ τὸ δοκοῦν Κανόνες καὶ Πατερικὲς ἀπόψεις, καὶ μόλις βροῦν τὴν εὐκαιρία, ἢ μᾶλλον τὸν “προδότη” τῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ξιφουλκοῦν μὲ πύρινα λόγια καὶ ἄρθρα ἐναντίον του καί, ὅπως οἱ καλόγηροι τοῦ Μεσαίωνα “βάπτιζαν” τὸ κοτόπουλο καὶ τὸ μεταποιοῦσαν σὲ λάχανο, μετονομάζουν τὸ ὀλέθριο Σχίσμα, τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ ὁποῖο οὔτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, μὲ τὴν εὔηχη λέξη “ἀποτείχιση”!
Καθώς, ὅμως, βαυκαλίζονται ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἀποτειχιζόμενοι ἀπὸ τὸν Κανονικό τους Ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο δικάζουν καὶ καταδικάζουν αὐτοὶ μόνοι, περικλείονται στὰ τείχη τοῦ ἐγωισμοῦ, τὴ βασικὴ αἰτία κάθε αἵρεσης, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφοντας πώς, “ἐὰν εἶναι ἀδύνατο νὰ προέλθει φλόγα ἀπὸ τὸ χιόνι, πιὸ ἀδύνατο εἶναι νὰ ὑπάρχει ταπείνωση στοὺς αἱρετικούς”.
Γιατί, βέβαια, δὲν συνιστᾶ ταπείνωση ἡ πεποίθηση καὶ ἡ διακήρυξη ὅτι αὐτοὶ μόνοι εἶναι οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι προδότες, οὔτε δηλώνει Ὀρθόδοξο φρόνημα ἡ αὐθαίρετη κρίση καὶ κατάκριση “ἀλλοτρίων οἰκετῶν” καὶ μάλιστα Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀκέραιη τὴν ἁγιαστικὴ δύναμη τῆς Θείας Χάριτος...
Οὔτε, φυσικά, συνιστᾶ ταπείνωση ἡ αὐτοπροβολή τους ὡς “ὁμολογητὲς τῆς πίστεως” καὶ ἡ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς ἡρωοποίησή τους ἀπὸ τοὺς ὁμόφρονές τους, μέσῳ τοῦ διαδικτύου!
Μία ἡρωοποίηση ποὺ ἐνέχει ἔντονο ἀντιεπισκοπικὸ χαρακτήρα καὶ συνοδεύεται ἀπὸ παντελῆ ἀπουσία ἀγάπης καὶ αὐτογνωσίας. Ὅποιος ἀπροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θὰ διαπιστώσει μὲ πόση ἐμπάθεια, μὲ πόσο μῖσος στρέφονται καθ᾽ ὅσων, κατὰ τὴν ἀλάθητη ἄποψή τους, προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἰδιαιτέρως δὲ ἂν αὐτοὶ εἶναι Ἐπίσκοποι, καὶ καθ᾽ ὅσων εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕνα μῖσος καὶ μία ἐμπάθεια, ποὺ ἀπάδουν σὲ γνήσιο Χριστιανό, καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξο...
Συνέπειες καὶ αὐτὰ τοῦ ὑπέρμετρου ἐγωισμοῦ καὶ τῆς τάσεως αὐτοπροβολῆς, ποὺ τοὺς διακρίνει, καί, ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν, ὁδηγοῦνται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐκεῖ ὅπου οὐδεμία ὑπάρχει σωτηρία, εἰ μὴ μόνον αἵρεση καὶ θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τὸν ἑαυτό τους πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἢ καὶ ταυτίζοντάς τον -βαβαὶ τῆς βλασφημίας- μ᾽ Αὐτήν!
Διότι, δὲν εἶναι, οὔτε μποροῦν νὰ λέγονται, Ὀρθόδοξοι ὅσοι διεκδικοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ Παπικὸ ἀλάθητο καὶ διέπονται ἀπὸ τὴν προτεσταντικὴ ἀντίληψη ὅτι ὁ κάθε ἕνας φωτίζεται ἀπευθείας ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα!
Ἀναφέρεται γιὰ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Ἐπίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ὅτι, ὅταν ξέσπασε ὁ φονικὸς διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ, τὸ ποίμνιό του, προκειμένου νὰ χάσει τὸν πολύτιμο ποιμένα του, μὲ θερμὲς παρακλήσεις κατάφερε καὶ τὸν ἔπεισε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τῶν διωγμῶν.
Ἀποχώρησε στὴ Δυσσό, πόλη τῆς Θράκης, καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε μέχρι νὰ περάσει ὁ ἄγριος αὐτὸς διωγμός. Ὅταν πέρασε ἡ θύελλα τοῦ διωγμοῦ, ἐπανῆλθε στὸ ποίμνιό του καὶ μὲ ὅλη τὴν πατρικὴ στοργὴ ποὺ τὸν διέκρινε, στήριζε στὴν πίστη τοὺς ἀδυνάτους καὶ πρωτοστατοῦσε στὴ βοήθεια τῶν χηρῶν, ὀρφανῶν, ἀσθενῶν, καὶ γενικά, τῶν θλιβομένων.
Εἶναι βέβαιο ὅτι, ἐὰν ζοῦσαν τότε οἱ σημερινοὶ “ἀπολογητές” καὶ “πρόμαχοι” τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ κατηγοροῦσαν καὶ αὐτὸν ὡς δειλὸ καὶ ὡς προδότη τῆς πίστεως, καὶ μὲ περηφάνεια περισσὴ θὰ “διέκοπταν τὸ μνημόσυνό του”... “ἵνα μὴ μιανθῶσι, ἀλλ᾽ ἵνα φάγωσι τὸ Πάσχα”...».
Ὡς νέοι Λουδοβῖκοι
Ὅλα τὰ προαναφερθέντα τοῦ Σεβ. Σύρου καταδεικνύουν ὅτι ὑφίσταται σοβαρὸν πρόβλημα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ἕν σημαντικὸν τμῆμα τοῦ ἐντίμου κλήρου προβληματίζεται ἐντόνως μὲ τὴν συμπεριφορὰν τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Κληρικῶν.
Οὐσιαστικῶς ἔχομεν κρίσιν ἀξιοπιστίας πρὸς τὸ πρόσωπον τῶν φιλοοικουμενιστῶν καὶ φιλοπαπικῶν Ἐπισκόπων καὶ εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις καὶ ἀνυπακοήν, τὴν ὁποίαν διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ Κληρικὸς διδάσκουν αἵρεσιν. Ὁ Σεβ. Σύρου ὑποδεικνύει τὴν προσευχὴν τῶν πιστῶν ὡς λύσιν εἰς τὸ πρόβλημα καὶ ὄχι τὰς ἀντιδράσεις καὶ τὰς κατηγορίας περὶ Ἐπισκόπων ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καὶ προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὅμως τὴν προσευχὴν τὴν ἀντιμετωπίζουν περιφρονητικῶς καὶ χλευαστικῶς καὶ ἐξαπολύουν μύδρους ἐναντίον τῶν πιστῶν ὅτι εἶναι ζηλωταί, φανατικοί, ἐλάχιστη μειοψηφία εἰς τὴν Ἐκκλησίαν κ.λπ., καὶ τοὺς ἀντιμετωπίζουν τοιουτοτρόπως, ὅταν οἱ ἐλάχιστοι πιστοὶ (μυημένοι ὅμως εἰς τὴν μυστηριακὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ δόγματα) ζητοῦν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ἐπισκόπων αὐτῶν εἶναι ὡς τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ´, ὁ ὁποῖος εἶχε διακηρύξει ὅτι τὸ «Κράτος εἶναι αὐτός». Τὸ ἐπικαλεῖται ὁ Σεβ. Σύρου εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ ἄρθρου του, τὸ ὁποῖον δὲν δημοσιεύομεν, διὰ νὰ καταδείξη ὅτι τὴν συμπεριφορὰν αὐτὴν τὴν ἔχουν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται, διὰ νὰ μὴ προδοθοῦν τὰ δόγματα καὶ ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πιστοὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν οὔτε ἐμπάθειαν οὔτε μῖσος πρὸς τὰ πρόσωπα τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι συμπλέουν μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἀποδείξουν ὅτι ὅλαι αἱ χριστιανικαὶ «Ἐκκλησίαι» εἶναι κανονικαὶ καὶ σώζουσαι.
Κόντρα εἰς τὴν παράδοσιν
Τὰ ὅσα ἐδιδάχθημεν ἀπὸ γονεῖς, κατηχητάς, κληρικούς, ἱερομονάχους σεβασμίους γέροντες καὶ Ἐπισκόπους μὲ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀποδεχθῶμεν τὰς ἀποφάσεις τῶν νεωτέρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν ἕως τοῦ σημείου νὰ ζητοῦν τὴν σύντμησιν τῆς θείας Λειτουργίας καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν θεοπνευστίαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συνέταξαν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἔλαβον Οἰκουμενικὰς ἀποφάσεις. Ἕνας νέος Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντιαιρετικὸς -(ἀντιπαπικὸς -ἀντι- οικουμενιστὴς) καὶ δὲν ἐξωτερικεύει τὰς θέσεις του μᾶς ἔλεγε παρουσίᾳ ἄλλων συνανθώπων μας- πιστῶν ὅτι ἐνοχλεῖται, ὅταν βλέπη φωτογραφίας μὲ συμπροσευχὰς Ὀρθοδόξων μὲ ἑτεροδόξους, διετύπωνε δὲ τὴν ἄποψιν ὅτι εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους ἔπρεπε νὰ συμμετάσχουν μόνον καθηγηταὶ (λαϊκοί) τῆς Θεολογικῆς τῶν Πανεπιστημίων. Πολλοὶ δὲ Μητροπολῖται εἶναι ἀντίθετοι καὶ μὲ τὴν κοινὴν ποιμαντικὴν εἰς περιφερείας τῆς Χώρας, εἰς τὰς ὁποίας ὑπάρχει ἔντονον τὸ Παπικὸν στοιχεῖον. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Μητροπολιτῶν εἶναι ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον παράδοσιν καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας.
Πιστεύουν πὼς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀποκλειστικῶς μόνον αὐτοὶ καὶ ὅτι ὀφείλουν οἱ πιστοὶ τυφλὴν ὑπακοήν. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ (οὔτε καὶ ὁ Σεβ. Σύρου) ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας «κρέμεται εἰς μίαν κλωστήν» καὶ ὑπάρχει ἀπειλὴ σχισμάτων ἐξ αἰτίας τῆς Οἰκουμενιστικῆς γραμμῆς τοῦ Φαναρίου καὶ πολλῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ τὴν μεγάλην ἀντίδρασιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνέχεται παιγνίδια περὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν Πατρίδα. Ὁ Σεβ. Σύρου κ. Δωρόθεος, ὁ ὁποῖος φέρεται ὡς ὑποψήφιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (μελλοντικῶς) ἀντὶ νὰ ζητῆ τὸν τερματισμὸν τῶν ἀντιδράσεων εἰς βάρος τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ νὰ καλῆ τοὺς ἀντιδρῶντες εἰς προσευχὴν καὶ ὑπακοὴν καλὸν θὰ εἶναι νὰ προβληματισθῆ μὲ τὴν διαμορφωθεῖσαν κατάστασιν, διὰ τὴν ὁποίαν δὲν εὐθύνονται οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἔντιμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν, ἀλλὰ αἱ πέτραι τοῦ σκανδάλου, ἤτοι οἱ Οἰκουμενισταὶ καὶ φιλοπαπικοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Οἱ πιστοὶ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καὶ τάξιν τοὺς Ἐπισκόπους
Εἶναι φοβερὸν οἱ πιστοὶ καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐπανα- φέρουν τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας εἰς τὴν ὁδὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ εἰς τὰς οἰκουμενικὰς ἀποφάσεις.
Ζητοῦν ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς καὶ φιλοπαπικοὺς Ἀρχιερεῖς νὰ διαφυλάξουν ὅσα παρέλαβον ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ διὰ τὰ ὁποῖα ἔδωσαν διαβεβαίωσιν (ὅρκον) κατὰ τὴν χειροτονίαν των εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἐπισκόπου. Ὁ ἁπλὸς πιστὸς ὅταν μεταβῆ εἰς τὸν ἐξομολόγον του καὶ τοῦ εἴπη ὅτι «ἐκκλησιάσθη» εἰς ναὸν ἑτερόδοξον ἢ ἐτέλεσε μυστήρια εἰς Ναοὺς τῶν Οὐνιτῶν (ὡς συμβαίνει πολλάκις ἀπὸ Ὀρθοδόξους πλέον) ὁ ἐξομολόγος ἐπιβάλλει κανόνα μὲ ἀπαγορεύσεις καὶ ἄλλας πράξεις μετανοίας. Τοῦτο διὰ νὰ ἐπαναφέρη τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας. Τὸν Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ἀντιμετωπίζει ὡς ὁμοδόξους, προβαίνει εἰς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἀκυρώνουν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ποῖος θὰ τὸν ἐλέγξη; Τὸν Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος παραβιάζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, συμπροσευχόμενος μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, διατὶ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος νὰ τὸν ἐμπιστευθῆ καὶ νὰ τὸν ὑπακούση;
Τὰ τελευταῖα ἔτη ἀναζητοῦμεν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα πολλῶν Μητροπολιτῶν. Ἔφθασεν εἰς τὸ σημεῖον Μητροπολίτης νὰ ζητῆ (ὡς κατήγγειλαν Ἁγιορεῖται) νὰ μὴ ὁμιλοῦμεν πλέον διὰ Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀλλὰ ἁπλῶς διὰ Ἐκκλησίαν, διότι ὁ ὅρος διευκολύ νει τὴν ἐξίσωσιν καὶ μὲ τὰς Ἐκκλησίας τῶν ἑτεροδόξων (τοὐλάχιστον ὁ Σεβ. Σύρου, ὁ ὁποῖος συχνὰ συμπροσεύχεται μὲ παπικοὺς καὶ κάμνει κοινὴν ποιμαντικὴν μὲ αὐτούς, κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου διεκήρυξεν εἰς ὁμιλίαν του ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καὶ γενικώτερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔσωσε τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων. Εἰς καιροὺς χαλεποὺς οἱ Σεβ. Μητροπολῖται ὤφειλον νὰ σφυρηλατοῦν τὸ Πατριωτικόν, Ἐθνικὸν φρόνημα καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν Πίστιν. Πράττουν, μὲ τὰς φιλοπαπικὰς καὶ φιλοοικουμενιστικὰς ἐνεργείας των τὸ ἀντίθετον. Συμπεριφέρονται ὅπως κάποιοι Ἀρχιερεῖς (μαζὶ καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον) πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου. Οἱ Ἀρχιερεῖς ὅμως καὶ ὁ Ἱερὸς Κλῆρος τῆς Τουρκοκρατίας εἶχον ἄλλας συμπεριφορὰς καὶ ἄλλας ἀντιλήψεις. Δι᾽ αὐτὸ ἔγραψαν ἱστορίαν.
Ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ Ἀρχιερεῖς κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς ἀγῶνας, τὸν Β´ Παγκόσμιον Πόλεμον καὶ τὸν Μακεδονικὸν Ἀγῶνα. (Ὡς καὶ εἰς τὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸν ἀγῶνα τῆς Κύπρου). Ἂς μιμηθοῦν οἱ σημερινοὶ τὸ παράδειγμά των καὶ νὰ ἑνώσουν τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον περὶ τὴν πίστιν καὶ περὶ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου. Ἄλλως τὰ πράγματα θὰ εἶναι τραγικὰ μετ᾽ ὀλίγον χρόνον.
Γ. Ζερβός
Ορθόδοξος Τύπος,19/09/2014
Γ. Ζερβός
Ο ΣΕΒ. Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Ποιμενάρχης μιᾶς νησιωτικῆς περιφερείας μὲ ἔντονον τὸ Παπικὸν στοιχεῖον εἰς ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς καθημερινότητος. Ἀναγνωρίζομεν τὰς δυσκολίας μιᾶς Ὀρθοδόξου Ποιμαντικῆς, ὅταν ἔχωμεν μεικτοὺς γάμους, ἐργαζομένους καὶ ἐπιχειρηματίας μὲ Ὀρθόδοξον καὶ Παπικὸν φρόνημα. Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ὁ «Ο.Τ.» εἶχεν ἀποκαλύψει μὲ πρωτοσέλιδον δημοσίευμά του (κύριον θέμα) ὅτι ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις τῆς Σύρου θὰ ἀποτελέση τὸν πιλότον διὰ τὴν συνύπαρξιν Ὀρθοδόξων - Παπικῶν, ὅταν θὰ γίνη ἡ ψευδοένωσις.
Ὅταν πρὸ πέντε καὶ πλέον ἐτῶν ὑπῆρξε τὸ κίνημα τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἐταράχθη ὄχι μόνον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀλλὰ καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐκάλεσε τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνην εἰς τὰς ἐνεργείας της. Ὁ δὲ Σεβ. Σύρου ἐδήλωσεν εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν ἐφημερίδα «Σφήνα», τὴν ὁποίαν ἐξέδιδεν ὁ πολυεκατομμυριοῦχος καὶ ὑπόδικος ἐπιχειρηματίας κ. Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ὅτι: «Δὲν θὰ προδώσωμεν τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας».
Ἡ εἰκὼν ὅμως τὴν ὁποίαν δίδει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μὲ τὰς συμπροσευχάς, τὰ συλλείτουργα, τὴν ἀναγνώρισιν αἱρετικῶν (ὑπὸ Οἰκουμενικῶν Συνόδων) Χριστιανῶν (Μονοφυσίτας) ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τὰς διαθρησκειακὰς μὲ τὰς δηλώσεις ὅτι εἴμεθα ὅλοι τέκνα ἑνὸς Θεοῦ (τὸ ἴδιο ὁ Χριστός, ὁ Ἀλλάχ, ὁ Βούδας κ.λπ.), τὴν βαπτισματικὴν θεολογίαν, τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν κ.λπ. τὰς δηλώσεις περὶ διαιρέσεως ἁπλῶς τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Παπικούς κ.λπ. σχηματίζεται ἡ ἔντονος πεποίθησις ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προδίδεται ἐκ τῶν ἔνδων. Ἡ πεποίθησις καθίσταται ἐντονωτάτη ὅταν Μητρο- πολῖται τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζουν τὸν Παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὅσοι ἔχουν διαφορετικὴν ἄποψιν κατηγοροῦνται ὅτι πάσχουν ἀπὸ ψυχώσεις κ.λπ. ἢ προβαίνουν εἰς συνέδρια διὰ τὴν κατάργησιν ἢ μὴ τῶν ὑπαρχόντων θεοπνεύστων κανόνων ἢ ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν καθομιλουμένην εἰς τὴν μυστηριακὴν καὶ λειτουργικὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας ἢ νὰ ἐξοβελίσουν τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας κ.λπ. Ὅταν συμβαίνουν ὅλα τὰ προαναφερθέντα (καὶ πολλὰ ἄλλα) εἶναι λογικὸν νὰ ἀντιδρᾶ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος εἴτε μὲ ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας εἴτε μὲ ἐπιθετικὰ ἄρθρα ἢ ἀκολουθοῦντες θεολόγους καὶ κληρικοὺς νὰ ἀποτειχίζωνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἤτοι: νὰ παραμένουν ἐντὸς αὐτῆς ἀλλὰ ἄνευ Ἐπισκόπου. Ὁ «Ο.Τ.» εἶναι ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως, διότι πιστεύει ὅτι ὁ ἀγὼν πρέπει νὰ δίδεται ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ἄρθρον τοῦ Σεβ. Σύρου
Αἱ ἀντιδράσεις αὐταὶ ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποτείχισις ὡς καὶ αἱ λέξεις ὅτι Ἐπίσκοποι προδίδουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἐνοχλοῦν τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Σύρου κ. Δωρόθεον. Εἰς ἄρθρον του εἰς τὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» τῆς 6ης Σεπτεμβρίου γράφει τὰ ἀκόλουθα ἀπευθυνόμενος πρὸς ὅσους ἀντιδροῦν εἰς τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως καὶ πρὸς τοὺς ἀποτειχιστάς:
«Εἰδικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, παρατηροῦνται καὶ ἐντοπίζονται ὁμαδικὲς ἢ ἀτομικὲς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς κινδυνευούσης ἀπὸ ὑπαρκτοὺς ἢ καὶ ἀνύπαρκτους κινδύνους καὶ ἐχθροὺς Ὀρθόδοξης πίστης, ἀναιροῦν αὐτὸ τοῦτο τὸ Συνοδικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο θεόπνευστοι Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, καὶ οἰκειοποιοῦνται ρόλο, ἔργο καὶ λόγο ὑπὲρ-Ἐκκλησίας καὶ ὑπὲρ- Συνόδου!
Βλέπουν παντοῦ ἐχθροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας, καί, ἂν δὲν τοὺς βροῦν, κινοῦν γῆ καὶ οὐρανὸ γιὰ νὰ τοὺς ἀνακαλύψουν, ἐνίοτε δὲ καὶ νὰ τοὺς κατασκευάσουν...
Διυλίζουν λόγια καὶ κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις καὶ φράσεις, ἐπιστρατεύουν καὶ ἐπικαλοῦνται κατὰ τὸ δοκοῦν Κανόνες καὶ Πατερικὲς ἀπόψεις, καὶ μόλις βροῦν τὴν εὐκαιρία, ἢ μᾶλλον τὸν “προδότη” τῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ξιφουλκοῦν μὲ πύρινα λόγια καὶ ἄρθρα ἐναντίον του καί, ὅπως οἱ καλόγηροι τοῦ Μεσαίωνα “βάπτιζαν” τὸ κοτόπουλο καὶ τὸ μεταποιοῦσαν σὲ λάχανο, μετονομάζουν τὸ ὀλέθριο Σχίσμα, τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ ὁποῖο οὔτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, μὲ τὴν εὔηχη λέξη “ἀποτείχιση”!
Καθώς, ὅμως, βαυκαλίζονται ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἀποτειχιζόμενοι ἀπὸ τὸν Κανονικό τους Ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο δικάζουν καὶ καταδικάζουν αὐτοὶ μόνοι, περικλείονται στὰ τείχη τοῦ ἐγωισμοῦ, τὴ βασικὴ αἰτία κάθε αἵρεσης, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφοντας πώς, “ἐὰν εἶναι ἀδύνατο νὰ προέλθει φλόγα ἀπὸ τὸ χιόνι, πιὸ ἀδύνατο εἶναι νὰ ὑπάρχει ταπείνωση στοὺς αἱρετικούς”.
Γιατί, βέβαια, δὲν συνιστᾶ ταπείνωση ἡ πεποίθηση καὶ ἡ διακήρυξη ὅτι αὐτοὶ μόνοι εἶναι οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι προδότες, οὔτε δηλώνει Ὀρθόδοξο φρόνημα ἡ αὐθαίρετη κρίση καὶ κατάκριση “ἀλλοτρίων οἰκετῶν” καὶ μάλιστα Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ἀκέραιη τὴν ἁγιαστικὴ δύναμη τῆς Θείας Χάριτος...
Οὔτε, φυσικά, συνιστᾶ ταπείνωση ἡ αὐτοπροβολή τους ὡς “ὁμολογητὲς τῆς πίστεως” καὶ ἡ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς ἡρωοποίησή τους ἀπὸ τοὺς ὁμόφρονές τους, μέσῳ τοῦ διαδικτύου!
Μία ἡρωοποίηση ποὺ ἐνέχει ἔντονο ἀντιεπισκοπικὸ χαρακτήρα καὶ συνοδεύεται ἀπὸ παντελῆ ἀπουσία ἀγάπης καὶ αὐτογνωσίας. Ὅποιος ἀπροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θὰ διαπιστώσει μὲ πόση ἐμπάθεια, μὲ πόσο μῖσος στρέφονται καθ᾽ ὅσων, κατὰ τὴν ἀλάθητη ἄποψή τους, προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἰδιαιτέρως δὲ ἂν αὐτοὶ εἶναι Ἐπίσκοποι, καὶ καθ᾽ ὅσων εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕνα μῖσος καὶ μία ἐμπάθεια, ποὺ ἀπάδουν σὲ γνήσιο Χριστιανό, καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξο...
Συνέπειες καὶ αὐτὰ τοῦ ὑπέρμετρου ἐγωισμοῦ καὶ τῆς τάσεως αὐτοπροβολῆς, ποὺ τοὺς διακρίνει, καί, ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν, ὁδηγοῦνται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐκεῖ ὅπου οὐδεμία ὑπάρχει σωτηρία, εἰ μὴ μόνον αἵρεση καὶ θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τὸν ἑαυτό τους πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἢ καὶ ταυτίζοντάς τον -βαβαὶ τῆς βλασφημίας- μ᾽ Αὐτήν!
Διότι, δὲν εἶναι, οὔτε μποροῦν νὰ λέγονται, Ὀρθόδοξοι ὅσοι διεκδικοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ Παπικὸ ἀλάθητο καὶ διέπονται ἀπὸ τὴν προτεσταντικὴ ἀντίληψη ὅτι ὁ κάθε ἕνας φωτίζεται ἀπευθείας ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα!
Ἀναφέρεται γιὰ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Ἐπίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ὅτι, ὅταν ξέσπασε ὁ φονικὸς διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ, τὸ ποίμνιό του, προκειμένου νὰ χάσει τὸν πολύτιμο ποιμένα του, μὲ θερμὲς παρακλήσεις κατάφερε καὶ τὸν ἔπεισε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τῶν διωγμῶν.
Ἀποχώρησε στὴ Δυσσό, πόλη τῆς Θράκης, καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε μέχρι νὰ περάσει ὁ ἄγριος αὐτὸς διωγμός. Ὅταν πέρασε ἡ θύελλα τοῦ διωγμοῦ, ἐπανῆλθε στὸ ποίμνιό του καὶ μὲ ὅλη τὴν πατρικὴ στοργὴ ποὺ τὸν διέκρινε, στήριζε στὴν πίστη τοὺς ἀδυνάτους καὶ πρωτοστατοῦσε στὴ βοήθεια τῶν χηρῶν, ὀρφανῶν, ἀσθενῶν, καὶ γενικά, τῶν θλιβομένων.
Εἶναι βέβαιο ὅτι, ἐὰν ζοῦσαν τότε οἱ σημερινοὶ “ἀπολογητές” καὶ “πρόμαχοι” τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ κατηγοροῦσαν καὶ αὐτὸν ὡς δειλὸ καὶ ὡς προδότη τῆς πίστεως, καὶ μὲ περηφάνεια περισσὴ θὰ “διέκοπταν τὸ μνημόσυνό του”... “ἵνα μὴ μιανθῶσι, ἀλλ᾽ ἵνα φάγωσι τὸ Πάσχα”...».
Ὡς νέοι Λουδοβῖκοι
Ὅλα τὰ προαναφερθέντα τοῦ Σεβ. Σύρου καταδεικνύουν ὅτι ὑφίσταται σοβαρὸν πρόβλημα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ἕν σημαντικὸν τμῆμα τοῦ ἐντίμου κλήρου προβληματίζεται ἐντόνως μὲ τὴν συμπεριφορὰν τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Κληρικῶν.
Οὐσιαστικῶς ἔχομεν κρίσιν ἀξιοπιστίας πρὸς τὸ πρόσωπον τῶν φιλοοικουμενιστῶν καὶ φιλοπαπικῶν Ἐπισκόπων καὶ εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις καὶ ἀνυπακοήν, τὴν ὁποίαν διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ Κληρικὸς διδάσκουν αἵρεσιν. Ὁ Σεβ. Σύρου ὑποδεικνύει τὴν προσευχὴν τῶν πιστῶν ὡς λύσιν εἰς τὸ πρόβλημα καὶ ὄχι τὰς ἀντιδράσεις καὶ τὰς κατηγορίας περὶ Ἐπισκόπων ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καὶ προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὅμως τὴν προσευχὴν τὴν ἀντιμετωπίζουν περιφρονητικῶς καὶ χλευαστικῶς καὶ ἐξαπολύουν μύδρους ἐναντίον τῶν πιστῶν ὅτι εἶναι ζηλωταί, φανατικοί, ἐλάχιστη μειοψηφία εἰς τὴν Ἐκκλησίαν κ.λπ., καὶ τοὺς ἀντιμετωπίζουν τοιουτοτρόπως, ὅταν οἱ ἐλάχιστοι πιστοὶ (μυημένοι ὅμως εἰς τὴν μυστηριακὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ δόγματα) ζητοῦν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ἐπισκόπων αὐτῶν εἶναι ὡς τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ´, ὁ ὁποῖος εἶχε διακηρύξει ὅτι τὸ «Κράτος εἶναι αὐτός». Τὸ ἐπικαλεῖται ὁ Σεβ. Σύρου εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ ἄρθρου του, τὸ ὁποῖον δὲν δημοσιεύομεν, διὰ νὰ καταδείξη ὅτι τὴν συμπεριφορὰν αὐτὴν τὴν ἔχουν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται, διὰ νὰ μὴ προδοθοῦν τὰ δόγματα καὶ ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πιστοὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν οὔτε ἐμπάθειαν οὔτε μῖσος πρὸς τὰ πρόσωπα τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι συμπλέουν μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἀποδείξουν ὅτι ὅλαι αἱ χριστιανικαὶ «Ἐκκλησίαι» εἶναι κανονικαὶ καὶ σώζουσαι.
Κόντρα εἰς τὴν παράδοσιν
Τὰ ὅσα ἐδιδάχθημεν ἀπὸ γονεῖς, κατηχητάς, κληρικούς, ἱερομονάχους σεβασμίους γέροντες καὶ Ἐπισκόπους μὲ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀποδεχθῶμεν τὰς ἀποφάσεις τῶν νεωτέρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν ἕως τοῦ σημείου νὰ ζητοῦν τὴν σύντμησιν τῆς θείας Λειτουργίας καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν θεοπνευστίαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συνέταξαν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἔλαβον Οἰκουμενικὰς ἀποφάσεις. Ἕνας νέος Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντιαιρετικὸς -(ἀντιπαπικὸς -ἀντι- οικουμενιστὴς) καὶ δὲν ἐξωτερικεύει τὰς θέσεις του μᾶς ἔλεγε παρουσίᾳ ἄλλων συνανθώπων μας- πιστῶν ὅτι ἐνοχλεῖται, ὅταν βλέπη φωτογραφίας μὲ συμπροσευχὰς Ὀρθοδόξων μὲ ἑτεροδόξους, διετύπωνε δὲ τὴν ἄποψιν ὅτι εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους ἔπρεπε νὰ συμμετάσχουν μόνον καθηγηταὶ (λαϊκοί) τῆς Θεολογικῆς τῶν Πανεπιστημίων. Πολλοὶ δὲ Μητροπολῖται εἶναι ἀντίθετοι καὶ μὲ τὴν κοινὴν ποιμαντικὴν εἰς περιφερείας τῆς Χώρας, εἰς τὰς ὁποίας ὑπάρχει ἔντονον τὸ Παπικὸν στοιχεῖον. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Μητροπολιτῶν εἶναι ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον παράδοσιν καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας.
Πιστεύουν πὼς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀποκλειστικῶς μόνον αὐτοὶ καὶ ὅτι ὀφείλουν οἱ πιστοὶ τυφλὴν ὑπακοήν. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ (οὔτε καὶ ὁ Σεβ. Σύρου) ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας «κρέμεται εἰς μίαν κλωστήν» καὶ ὑπάρχει ἀπειλὴ σχισμάτων ἐξ αἰτίας τῆς Οἰκουμενιστικῆς γραμμῆς τοῦ Φαναρίου καὶ πολλῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ τὴν μεγάλην ἀντίδρασιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνέχεται παιγνίδια περὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν Πατρίδα. Ὁ Σεβ. Σύρου κ. Δωρόθεος, ὁ ὁποῖος φέρεται ὡς ὑποψήφιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (μελλοντικῶς) ἀντὶ νὰ ζητῆ τὸν τερματισμὸν τῶν ἀντιδράσεων εἰς βάρος τῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ νὰ καλῆ τοὺς ἀντιδρῶντες εἰς προσευχὴν καὶ ὑπακοὴν καλὸν θὰ εἶναι νὰ προβληματισθῆ μὲ τὴν διαμορφωθεῖσαν κατάστασιν, διὰ τὴν ὁποίαν δὲν εὐθύνονται οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἔντιμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν, ἀλλὰ αἱ πέτραι τοῦ σκανδάλου, ἤτοι οἱ Οἰκουμενισταὶ καὶ φιλοπαπικοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Οἱ πιστοὶ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καὶ τάξιν τοὺς Ἐπισκόπους
Εἶναι φοβερὸν οἱ πιστοὶ καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐπανα- φέρουν τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας εἰς τὴν ὁδὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ εἰς τὰς οἰκουμενικὰς ἀποφάσεις.
Ζητοῦν ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς καὶ φιλοπαπικοὺς Ἀρχιερεῖς νὰ διαφυλάξουν ὅσα παρέλαβον ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ διὰ τὰ ὁποῖα ἔδωσαν διαβεβαίωσιν (ὅρκον) κατὰ τὴν χειροτονίαν των εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἐπισκόπου. Ὁ ἁπλὸς πιστὸς ὅταν μεταβῆ εἰς τὸν ἐξομολόγον του καὶ τοῦ εἴπη ὅτι «ἐκκλησιάσθη» εἰς ναὸν ἑτερόδοξον ἢ ἐτέλεσε μυστήρια εἰς Ναοὺς τῶν Οὐνιτῶν (ὡς συμβαίνει πολλάκις ἀπὸ Ὀρθοδόξους πλέον) ὁ ἐξομολόγος ἐπιβάλλει κανόνα μὲ ἀπαγορεύσεις καὶ ἄλλας πράξεις μετανοίας. Τοῦτο διὰ νὰ ἐπαναφέρη τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας. Τὸν Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος συμπροσεύχεται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ἀντιμετωπίζει ὡς ὁμοδόξους, προβαίνει εἰς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἀκυρώνουν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ποῖος θὰ τὸν ἐλέγξη; Τὸν Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος παραβιάζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, συμπροσευχόμενος μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, διατὶ ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος νὰ τὸν ἐμπιστευθῆ καὶ νὰ τὸν ὑπακούση;
Τὰ τελευταῖα ἔτη ἀναζητοῦμεν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα πολλῶν Μητροπολιτῶν. Ἔφθασεν εἰς τὸ σημεῖον Μητροπολίτης νὰ ζητῆ (ὡς κατήγγειλαν Ἁγιορεῖται) νὰ μὴ ὁμιλοῦμεν πλέον διὰ Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀλλὰ ἁπλῶς διὰ Ἐκκλησίαν, διότι ὁ ὅρος διευκολύ νει τὴν ἐξίσωσιν καὶ μὲ τὰς Ἐκκλησίας τῶν ἑτεροδόξων (τοὐλάχιστον ὁ Σεβ. Σύρου, ὁ ὁποῖος συχνὰ συμπροσεύχεται μὲ παπικοὺς καὶ κάμνει κοινὴν ποιμαντικὴν μὲ αὐτούς, κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου διεκήρυξεν εἰς ὁμιλίαν του ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καὶ γενικώτερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔσωσε τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων. Εἰς καιροὺς χαλεποὺς οἱ Σεβ. Μητροπολῖται ὤφειλον νὰ σφυρηλατοῦν τὸ Πατριωτικόν, Ἐθνικὸν φρόνημα καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν Πίστιν. Πράττουν, μὲ τὰς φιλοπαπικὰς καὶ φιλοοικουμενιστικὰς ἐνεργείας των τὸ ἀντίθετον. Συμπεριφέρονται ὅπως κάποιοι Ἀρχιερεῖς (μαζὶ καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον) πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου. Οἱ Ἀρχιερεῖς ὅμως καὶ ὁ Ἱερὸς Κλῆρος τῆς Τουρκοκρατίας εἶχον ἄλλας συμπεριφορὰς καὶ ἄλλας ἀντιλήψεις. Δι᾽ αὐτὸ ἔγραψαν ἱστορίαν.
Ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ Ἀρχιερεῖς κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς ἀγῶνας, τὸν Β´ Παγκόσμιον Πόλεμον καὶ τὸν Μακεδονικὸν Ἀγῶνα. (Ὡς καὶ εἰς τὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸν ἀγῶνα τῆς Κύπρου). Ἂς μιμηθοῦν οἱ σημερινοὶ τὸ παράδειγμά των καὶ νὰ ἑνώσουν τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον περὶ τὴν πίστιν καὶ περὶ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου. Ἄλλως τὰ πράγματα θὰ εἶναι τραγικὰ μετ᾽ ὀλίγον χρόνον.
Γ. Ζερβός
Ορθόδοξος Τύπος,19/09/2014
