Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην

                        Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην

 

 

Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην

 

Χωρεπισκόπου Ἀμαθούντος Νικόλαου

          

 Εἶναι ἐμπειρία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι, ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται τόν καλόν ἀγῶνα μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἀγαπᾶ περισσότερο τό Θεό τόσο περισσότερο ἀγαπᾶ καί τήν Παναγία μας «τήν Θεοτόκον καί μητέραν τοῦ Φωτός» καί μέ ὕμνους καί λόγους ἀλλά και «ἀλαλήτους στεναγμούς» ἐκφράζει το μεγαλεῖο τῆς Θεοτόκου καί τήν εὐγνωμοσύνη του πρός αὐτήν, ἡ ὁποία εἶναι πρόξενος τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.

          Ἀφιερώθηκε ἡ Παναγία μας στό ναό τοῦ Θεοῦ, στά Ἁγια τῶν Ἁγίων σέ πολύ μικρή ἡλικία, ὑπερβαίνοντας ἔτσι τόν τύπον τοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ἤθελε μόνον τόν Ἀρχιερέα νά εἰσέρχεται εἰς τά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος, εἰς τά Ἁγια τῶν Ἁγίων, μιάν φοράν μόνο τό χρόνο γιά νά προσφέρει θυσία. Καί γίνεται αὐτό «θεία νεύσει» γιατί αὐτή θά γινόταν ὁ ναός ὁ ἔμψυχος τοῦ Θεοῦ ὅπου μέσα στά μητρικά της σπλάχνα θά ἔφερνε ἀνερμηνεύτως τόν ἀπερινόητον, ἀπερίγραπτον καί ἀχώρητον Θεόν.

          Εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τό θαῦμα τῶν θαυμάτων τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ τό πλήρωμα καί τό τέλος ὅλων τῶν Προφητειῶν.Ἡ ταπείνωση καί ἡ καθαρότητα της εἴλκυσαν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί ἐπέβλεψε ἐπ’αὐτήν ὁ Θεός καί τήν κατέστησε μητέρα τοῦ Θεοῦ καί γίνεται ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ, «ἡ κλίμακα δι΄ἧς κατέβη ὁ Θεός καί ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». «Τό σεσιγημένον καί ἀπ‘ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» διά τῆς Θεοτόκου γίνεται πραγματικότητα καί ἄρχεται τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ πρός τούς Πρωτόπλαστους καί σ’ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Εἶναι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου τό «κεφάλαιον» τῆς σωτηρίας μας, διότι ἔρχεται στόν κόσμον ὁ Ὑιός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ὁ ὁποῖος κατά τήν προφητείαν θά «σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ».

          Ἡ βαθιά πίστη τῆς Θεοτόκου καί ἐμπιστοσύνη της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν ἀφήνουν λογικές ἐρμηνείες καί ἀνθρώπινες συμπεριφορές νά ἐπισκιάσουν τό μυστήριον, ἀλλά ὁ ἐκ βάθους καρδίας καί πλήρη συνειδήσει λόγος της πρός τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά τό ρῆμα σου» διώχνει τόν ἀρχικόν τρόμον καί φέρνει τήν εἰρήνην στήν ψυχή της διά τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἀπορία «πῶς τέξομαι ὑιόν ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω» λύνεται διά τῆς θείας γνώσης τοῦ μυστηρίου τῆς ἀσπόρου καί «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» Σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

          Ἡ Παναγία μας ἀντιμετωπίζει ὅλα τά μυστήρια τῆς Θείας Οἰκονομίας μέ τήν καρδιακή προσευχή καί τή σιωπή της «τηρώντας εἰς τήν καρδίαν της πάντα τά ρήματα», ἀπό τόν Εὐαγγελισμό μέχρι τη Γέννηση καί ἀπό τό Πάθος μέχρι τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Ὑιοῦ της.

          Προικισμένη μέ τή σωφροσύνη καί τήν ταπείνωση οὔτε ὑψηλοφρονεῖ γιά τήν τιμητική ἐκλογή ἀπό τόν Θεόν νά γίνει μητέρα τοῦ Ὑιοῦ του ἀλλά οὔτε καἰ ἀντιμετωπίζει τά πράγματα μέ τήν ἀνθρώπινη λογική καί μέ τη συμπεριφορά της ἐπιβεβαιώνει τήν ἐκλογή τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τόν λόγον πού φώναξε ἡ γυναίκα στό ἄκουσμα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἔλεγε: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας».

Λέγει ὁ Ἁγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τόν γνωστό λόγο «τιμή Ἁγίου μίμηση Ἁγίου». Ὁταν αὐτό λέγεται γιά τούς Ἁγίους πολύ περισσότερο μποροῦμε νά τό ποῦμε γιά τήν Παναγία μας, «τήν τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», ἡ ὁποία μέ τήν καθαρότητά της, τήν ὑπακοή καί ὑποταγή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ταπείνωσή της καί τήν ἔλλογο σιωπή της μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε καί ποιά εἶναι τά γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἁγιασμένου καί χαριτωμένου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι «πλήρης Πνεύματος Ἁγίου» μακριά ἀπό στεῖρες τυπολατρίες καί ἠθικολογίες.

          Εὐρισκόμενοι στην εὐλογημένη περιόδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Σαρρακοστῆς καί ἐν αναμονῇ τῶν μεγάλων Δεσποτικῶν ἐορτῶν τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, μιμούμενοι τήν ἁγία ζωή τῆς Θεοτόκου ἄς ἐντείνουμε περισσότερο τόν πνευματικόν μας ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν μας μέ τήν χάριν καί τίς πρεσβεῖες της ὥστε νά γίνουμε καί ἐμεῖς ναοί τοῦ Θεοῦ, κατά χάριν «Θεοτόκοι». Ἀκολουθώντας τή Θεοτόκο στήν ὁδόν τοῦ μαρτυρίου ἄς συμπορευθοῦμεν μέ τόν Κύριον στό Πάθος καί τη Σταύρωση Του, ὥστε να συναναστηθοῦμε μαζί Του καί νά λάμψει τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως Του στίς καρδίες μας καί να τόν προσκυνήσωμεν «ἐν Πνεύματι καί Ἀληθεία».

Ἀμήν.