«Γυνή βαλούσα σώματι Χριστού μύρον…»
Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Απόψε ζούμε μια βραδιά που ευωδιάζει από μύρο, το μύρο των δακρύων μιας μετανιωμένης ψυχής. Μέσα στο αλάβαστρο του μύρου της αμαρτωλής γυναίκας, αναμιγνύονται σήμερα τα δάκρυα της ανθρώπινης μετάνοιας και η συγχώρηση της Θείας αγάπης.
Τούτη τη βραδιά της Μεγάλης Τρίτης η Εκκλησία μας προβάλλει ως πρότυπο μετάνοιας την αμαρτωλή γυναίκα, που άλειψε με μύρο τα πόδια του Κυρίου. Αυτήν την γυναίκα, την ασήμαντη, την απόκληρη της κοινωνίας, το δακτυλοδεικτούμενο και περιφρονητέο από τους καθωσπρέπει ανθρώπους της εποχής κατακάθι, μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο και μέλλον, τόσο την εκτίμησε η Εκκλησία μας, ώστε την κατέταξε με τις Αγίες Μυροφόρους του Χριστού, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο. Κι αυτό, γιατί «αγάπησε πολύ».
Ο Κύριος της αγάπης και της ευσπλαχνίας δέχεται τα μύρα και τα δάκρυα της αμαρτωλής γυναίκας, αλλά και κάθε ταλαιπωρημένης από την αμαρτία ψυχής, γιατί το βλέμμα Του βλέπει εις βάθος. Οι άνθρωποι τα εξωτερικά βλέπουμε, επιπόλαια κρίνουμε και συχνά κατακρίνουμε. Ο Θεός γνωρίζει τους βαθύτερους διαλογισμούς των καρδιών, γι’ αυτό και οι κρίσεις Του δεν μοιάζουν με αυτούς των ανθρώπων, που με ηθικιστική κάποτε και κρυφή φαρισαϊκή ζηλοφθονία αποδοκιμάζουν την συγχώρηση και την αποκατάσταση των αμαρτωλών.
Ο Χριστός βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν. Σαν τον καλό συλλέκτη μαργαριταριών, ανασύρει μέσα από τη λάσπη του πυθμένα της αμαρτίας, την μετάνοια, την αγάπη, τις αγαθές διαθέσεις, τις καταπλακωμένες από τον βόρβορο καλές κρυφές προθέσεις, τα έστω και λίγα χυμένα δάκρυα. Αυτά είναι τα μαργαριτάρια που ενώπιον των θείων οφθαλμών Του δεν κοστολογούνται και δεν αποτιμώνται, γιατί είναι ατίμητα και ανεκτίμητα. Τα δέχεται με αγάπη και αντιχαρίζει στη μετανοούσα ψυχή όχι μόνο την ελευθερία από τη σκλαβιά των παθών, αλλά ακόμη και τη θεογνωσία, όπως φαίνεται σε ένα ωραιότατο και θεολογικώτατο τροπάριο της ημέρας: «Αύτη ηλευθερούτο…τον Δεσπότην επεγίνωσκε…», δηλαδή ελευθερώθηκε από την αμαρτία και γνώρισε την αλήθεια για το πρόσωπο του Κυρίου.
Αδελφοί μου, όλα αυτά ισχύουν για όλους μας. Λίγο ως πολύ, κρυφά η φανερά, μπαίνουμε συχνά στη θέση και στην κατάσταση της αμαρτωλής γυναίκας, διαπράττοντας αμαρτίες όχι μόνο με το έργο, αλλά και με τη σκέψη και με τον λογισμό. Όλοι έχουμε ανάγκη μετανοίας. Ας μη βολευόμαστε μέσα στη σκλαβιά της αμαρτίας μας. Η πόρνη ζήτησε τον Ελευθερωτή και Τον βρήκε. Δεν έχασε καιρό, αλλά με ταχύτητα πραγματοποίησε έμπρακτα την καλή της μετάνοια. Ας Τον ζητήσουμε, λοιπόν, και εμείς, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Η αφιέρωση αυτής της ημέρας στη μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους Αγίους Πατέρες. Η μορφή της σαν φωτεινό ορόσημο προβάλλει καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος, για να δείξει και σε μας πως ο Λυτρωτής μας Χριστός ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ’, 10) και «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μαρκ. ι’, 45) · πως Αυτός είναι που συγχωρεί αμαρτίες και αναγεννά τον άνθρωπο σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται αυτός. Και ζητεί να Του προσφέρουμε «τας πηγάς των δακρύων» μας, η, αν δεν έχουμε, τη συντριβή της καρδιάς μας. Κι Εκείνος θα συγχωρήσει «τον ζοφώδη και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας» που είναι φωλιασμένος μέσα μας και θα μας αξιώσει να ακούσουμε της ευκταίας και μακαρίας Του φωνής: «Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι ότι ηγάπησας πολύ»…
Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Απόψε ζούμε μια βραδιά που ευωδιάζει από μύρο, το μύρο των δακρύων μιας μετανιωμένης ψυχής. Μέσα στο αλάβαστρο του μύρου της αμαρτωλής γυναίκας, αναμιγνύονται σήμερα τα δάκρυα της ανθρώπινης μετάνοιας και η συγχώρηση της Θείας αγάπης.
Τούτη τη βραδιά της Μεγάλης Τρίτης η Εκκλησία μας προβάλλει ως πρότυπο μετάνοιας την αμαρτωλή γυναίκα, που άλειψε με μύρο τα πόδια του Κυρίου. Αυτήν την γυναίκα, την ασήμαντη, την απόκληρη της κοινωνίας, το δακτυλοδεικτούμενο και περιφρονητέο από τους καθωσπρέπει ανθρώπους της εποχής κατακάθι, μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο και μέλλον, τόσο την εκτίμησε η Εκκλησία μας, ώστε την κατέταξε με τις Αγίες Μυροφόρους του Χριστού, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο. Κι αυτό, γιατί «αγάπησε πολύ».
Ο Κύριος της αγάπης και της ευσπλαχνίας δέχεται τα μύρα και τα δάκρυα της αμαρτωλής γυναίκας, αλλά και κάθε ταλαιπωρημένης από την αμαρτία ψυχής, γιατί το βλέμμα Του βλέπει εις βάθος. Οι άνθρωποι τα εξωτερικά βλέπουμε, επιπόλαια κρίνουμε και συχνά κατακρίνουμε. Ο Θεός γνωρίζει τους βαθύτερους διαλογισμούς των καρδιών, γι’ αυτό και οι κρίσεις Του δεν μοιάζουν με αυτούς των ανθρώπων, που με ηθικιστική κάποτε και κρυφή φαρισαϊκή ζηλοφθονία αποδοκιμάζουν την συγχώρηση και την αποκατάσταση των αμαρτωλών.
Ο Χριστός βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν. Σαν τον καλό συλλέκτη μαργαριταριών, ανασύρει μέσα από τη λάσπη του πυθμένα της αμαρτίας, την μετάνοια, την αγάπη, τις αγαθές διαθέσεις, τις καταπλακωμένες από τον βόρβορο καλές κρυφές προθέσεις, τα έστω και λίγα χυμένα δάκρυα. Αυτά είναι τα μαργαριτάρια που ενώπιον των θείων οφθαλμών Του δεν κοστολογούνται και δεν αποτιμώνται, γιατί είναι ατίμητα και ανεκτίμητα. Τα δέχεται με αγάπη και αντιχαρίζει στη μετανοούσα ψυχή όχι μόνο την ελευθερία από τη σκλαβιά των παθών, αλλά ακόμη και τη θεογνωσία, όπως φαίνεται σε ένα ωραιότατο και θεολογικώτατο τροπάριο της ημέρας: «Αύτη ηλευθερούτο…τον Δεσπότην επεγίνωσκε…», δηλαδή ελευθερώθηκε από την αμαρτία και γνώρισε την αλήθεια για το πρόσωπο του Κυρίου.
Αδελφοί μου, όλα αυτά ισχύουν για όλους μας. Λίγο ως πολύ, κρυφά η φανερά, μπαίνουμε συχνά στη θέση και στην κατάσταση της αμαρτωλής γυναίκας, διαπράττοντας αμαρτίες όχι μόνο με το έργο, αλλά και με τη σκέψη και με τον λογισμό. Όλοι έχουμε ανάγκη μετανοίας. Ας μη βολευόμαστε μέσα στη σκλαβιά της αμαρτίας μας. Η πόρνη ζήτησε τον Ελευθερωτή και Τον βρήκε. Δεν έχασε καιρό, αλλά με ταχύτητα πραγματοποίησε έμπρακτα την καλή της μετάνοια. Ας Τον ζητήσουμε, λοιπόν, και εμείς, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Η αφιέρωση αυτής της ημέρας στη μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους Αγίους Πατέρες. Η μορφή της σαν φωτεινό ορόσημο προβάλλει καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος, για να δείξει και σε μας πως ο Λυτρωτής μας Χριστός ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ’, 10) και «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μαρκ. ι’, 45) · πως Αυτός είναι που συγχωρεί αμαρτίες και αναγεννά τον άνθρωπο σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται αυτός. Και ζητεί να Του προσφέρουμε «τας πηγάς των δακρύων» μας, η, αν δεν έχουμε, τη συντριβή της καρδιάς μας. Κι Εκείνος θα συγχωρήσει «τον ζοφώδη και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας» που είναι φωλιασμένος μέσα μας και θα μας αξιώσει να ακούσουμε της ευκταίας και μακαρίας Του φωνής: «Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι ότι ηγάπησας πολύ»…
