Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως

                              Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως

 

π. Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους

Ἡ νύκτα τοῦ Πάσχα θά βεβαιώνει πάντα πώς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γεγονός πού πιστεύεται ἀλλά δέν ἀποδεικνύεται. Θά γίνεται γιά τούς πιστούς χριστιανούς βεβαιότητα ἀναμφισβήτητη, ὡς ἐμπειρία προσωπική καί ἐκκλησιαστική. Γιατί, παρ’ὄλη τήν κοπιαστική περίοδο τῆς Μ. Σαρακοστῆς καί τῆς Μ. Ἑβδομάδας πού προηγήθηκε, κυριαρχεῖ μία ἀλλιώτικη χαρά στίς καρδιές καί μία ἄλλη σιγουριά, ὥστε νά βεβαιώνει ὅτι «Ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως!».

Βεβαίως, κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ «Χριστός Ἀνέστη» ἤ ν’ ἀπαντήσει «Ἀληθῶς Ἀνέστη», ἄν δέν εἶναι σίγουρος. Ὅταν ἡ λογική ζητᾶ ἀποδείξεις καί ἡ λογικοκρατούμενη κοινωνία μας ἀπαιτεῖ τήν ψηλάφηση ὡς βεβαιότητα, ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει, αἰῶνες τώρα, νά στηρίζεται στή μαρτυρία τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων πού μιλᾶ διά τήν πίστιν πού δίνει μία ἄλλη γνώσι τῆς Ἀναστάσεως.

Καὶ εἶναι αὐτή ἡ πίστις - γνώση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τόσο ἀναγκαία, ὅταν ὅλα γύρω μας μιλοῦν γιά θάνατο, ὅταν τό κακό κυριαρχεῖ κι ὅταν φαίνεται κάθε ἐλπίδα σωτηρίας νά ’χει ἐκπνεύσει. Ἄλλωστε, μέσα ἀπό τόν τάφο Του ξεπηδᾶ ἡ ζωή! Τό κενό μνημεῖο τοῦ Ἰησοῦ, πού κανείς δέν ἀμφισβήτησε, γίνεται τό σημεῖο πού δείχνει ὅτι τό τέλος τῆς πορείας μας δέν εἶναι ὁ θάνατος κι ὅτι μετά ἀπό κάθε θάνατο, ὁποιασδήποτε μορφῆς, ἀρχίζει μία νέα ζωή.

Ζώντας στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν, τῆς ἀδικίας καί ἐκμετάλλευσης, τῆς κακίας καί ἰδιοτέλειας, τοῦ πόνου καί τῆς ἀγωνίας, ἄς ἀντλήσουμε ἐλπίδα καί πίστη ἀπό τό κενό μνημεῖο τοῦ Κυρίου μας. Ὄχι ὡς ψυχολογική ἀναγκαιότητα, οὔτε ὡς ψευδαίσθηση δύναμης, ἀλλά ὡς δυναμική κατάφαση μέσα μας τῆς Ἀνάστασής Του, πού διαλύει τό σκοτάδι καί τό μεταποιεῖ σέ φῶς, τό Φῶς Του.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅσους τήν πιστεύουν καί τή ζοῦν, ζωντανεύει τήν ὕπαρξη σέ ζωή ἀφθαρσίας ἀπό τό νῦν αἰώνα. Χαρίζει χαρά μέσα στή λύπη, ἀγάπη στό μίσος, ἐλευθερία στά πάθη, ἐλπίδα στήν ἀγωνία.

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς τό ζωντανό σῶμα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας, κατέχει τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως καί τήν δίνει στά παιδιά Της πού ἀκόμα ἀκολουθοῦν τό «ἐσφαγμένον ἀρνίον…ὅπου ἄν ὑπάγῃ», μέχρι τόν σταυρόν καί τόν θάνατον.

Τήν ὁλόφωτο νύκτα τοῦ Πάσχα καλούμαστε, ὡς χριστιανοί καί τέκνα τῆς Ἀνάστασης, νά χαροῦμε τήν ἐκ νεκρῶν ἐξανάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἀρχίζοντας νά ζοῦμε τή ζωή Του, ὥστε νά μαρτυροῦμε στόν κόσμο πού θλίβεται καί ἀγχώνεται πώς ὑπάρχει ἐλπίδα.

Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε:

- νά μετανοοῦμε καί νά προχωροῦμε – «συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε».

-νά μή φοβούμαστε τό θάνατο – «ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος».

-νά στηριζόμαστε στόν Κύριο καί Θεό μας, ὡς νικητές τοῦ θανάτου – ἀφοῦ «Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες, χαίρουσιν Ἄγγελοι, ζωή πολιτεύεται, νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».

«Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

                                          ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!