Ὁ θάνατος τοῦ θανάτου
Ὁ θάνατος τοῦ θανάτου
Σταύρου Φωτίου
Καὶ αἴφνης, μὲσα εἰς τὴν ἀπόγνωσιν αὐτήν τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, μέσα στὸ ἀδιέξοδο τῆς ἀνθρωπίνης ἀστοχίας, μέσα στὸ ἀνόητο τοῦ ἐγωκεντρικοῦ βίου, εἰσέρχεται ἡ ἄφατη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀκολουθεί τὸν ἄνθρωπον παντοῦ. Ἀκόμη καὶ στὸν Ἄδη. Ἡ ἄβυσσος τῆς ἀνθρωπίνης ἁμαρτίας ὠχριὰ μπροστὰ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸς ποὺ κατέρχεται στὸν Ἄδην, δὲν εἶναι Θεὸς τιμωρός, ἀπάνθρωπος καὶ βλοσυρός, ποὺ χαιρέκακα και ἀπρόσωπα κρίνει τοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ Θεὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ὡς χορηγὸς Φωτὸς ἀνέσπερου κατέρχεται στὸν Ἄδην, εἶναι Θεὸς ἐλέους καὶ φιλανθρωπίας, συγχωρέσεως καὶ στοργῆς. Ἀπὸ τρελὴ ἀγάπη διὰ τὸν ἄνθρωπον ὁ Θεὸς αὐτός καταλύει τὰ σκοτάδια τοῦ Άδου, διὰ νὰ φωτισθεῖ τὸ κάλλος τοῦ προσώπου, ἡ ὡραιότης τῆς δημιουργίας. Αὐτός νικᾶ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸ μῖσος, διατὶ εἶναι ἡ ἄπειρη ἀγάπη, ἡ χωρίς ὄρους δωρούμενη συνεχῶς. Ἡ ἀνθρώπινη κακία φαντάζει ὡς σταγόνα μπροστὰ στὸν ὠκεανόν τῆς δικῆς του ἀγαθότητος.
Ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον ἐμπιστοσύνη καὶ ἀνταπόκρισιν στὸ κάλεσμά Του. Αὐτὸ ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπον – τὸν ἀφήνει σῶον, ἀκέραιον, μὴ ὑποκείμενον στὴν φθορὰν καὶ στὸν θάνατον – εἶναι ἡ κίνησις αὐτοπροσφορᾶς καὶ αὐτοπαραδόσεως στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοὺς Χριστός, ὁ Ἅγιος Ἰσχυρός, συντρίβει τὴν εἰρκτήν τοῦ Ἄδου, θραύει τὰ «κλείθρα τοῦ κόσμου τούτου» κομίζοντας τὸ μέγιστον μήνυμα· ὁ θάνατος, αὐτὴ ἡ τραγικοτέρα πτυχὴ τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, αὐτός ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, αὐτὴ ἡ ὑποταγὴ εἰς τὸν χρόνον καὶ στὴν φθοράν, ὁ θάνατος, ὁ ἀνελέητος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, καταργήθηκε καὶ πιὰ δὲν ὑπάρχει. Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ὁ θάνατος τοῦ θανάτου.
Ἡ Ανάστασις τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μία ἀπλὴ ἐπάνοδος στὴν προηγουμένη θνητὴν ζωήν, ἀλλὰ εἶναι ἡ εἴσοδος σὲ ἕναν καινούριον κόσμον, στὸν ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν θάνατον, ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν φθοράν, ἡ ἱστορία ἀπὸ τὸ παράλογο. Μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ αἴρεται ἡ ματαιότης αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει πλέον ἐλπίς ἀλλὰ καὶ γεῦσις αἰωνίας ζωῆς.
Καὶ ζωὴ εἶναι ἡ ἀγαπητικὴ κοινωνία, ἡ σχέσις ἐκείνη στὴν ὁποία κάθε βιολογικὸς χωρισμὸς καὶ κοινωνικὴ διαίρεσις, ποὺ ἀπειλοῦν τὸν ἄνθρωπον σὲ θάνατον καὶ τὴν κοινωνίαν σὲ διάλυσιν, ὑπερβαίνονται σὲ κοινότητα προσώπων ποὺ ἐλεύθερα ἀγαποῦν. Ἐλευθερία ποὺ ἀγαπᾶ καὶ ἀγάπη ποὺ ἐλευθερώνει, νὰ ποιὸ εἶναι τὸ Ἀναστάσιμον Μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας.
