Η κρίση ως σημείο νέας ζωής
26 Μαρτίου, 2013
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Κρίσιμες μέρες» περνά η Κύπρος, κατά γενική διαπίστωση και όπως τα
Μ.Μ.Ε. μας πληροφορούν συνεχώς. Μια αγωνία κυριαρχεί για το αύριο, καθώς
δεν θα είναι όπως το χθες. Οι δυσκολίες άρχισαν ήδη και η απόγνωση
καραδοκεί.
Σ’ αυτή την κατάσταση – ακαταστασία, που κλυδωνιζόμαστε στη φουρτούνα
του βίου, κύρια ελπίδα μένει ο Κύριος των Δυνάμεων και της Αγάπης, ο
μόνος που μπορεί, καθώς μας λέει ο Απόστολος Παύλος, «ποιήσει συν τω
πειρασμώ και την έκβασιν».
Μας παρότρυνε να Του ζητούμε για να μας δίνει αυτό που θέλουμε, ώστε,
μέσα από τη συνεργασία να βεβαιώνεται ότι «εγγύς Κύριος τοις
συντετριμμένοις την καρδίαν». Μας βεβαίωσε, ακόμα, ότι ενδιαφέρεται για
μας όπως ο καλός πατέρας που δεν δίνει πέτρα στο παιδί του, όταν του
ζητά ψωμί. Μας παραπέμπει στα κρίνα του αγρού και στα πουλιά της φύσης,
που τα φροντίζει χωρίς να εργάζονται, ώστε να συμπεράνουμε ότι σίγουρα
θα φροντίσει και για μας τους ανθρώπους Του.
Φαίνεται ότι η απιστία ως μη εμπιστοσύνη στο Θεό – Πατέρα, δημιουργεί
μέσα μας ανασφάλεια που οδηγεί στην απόγνωση, λύπη που διαλύει το
είναι, σκοτισμό του νου που όλα τα βλέπει μαύρα.
Ασφαλώς η αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας και η παράλογη
αισιοδοξία είναι δείγμα αφέλειας και ανοησίας. Ο Χριστός μάς καλεί να
είμαστε έξυπνοι, δηλαδή ξύπνοι, να συμμετέχουμε στον πόνο και στη χαρά
του κόσμου, ως ζώντες μέσα σ’ αυτόν.
Ως χριστιανοί όμως, που επιθυμούμε να βιώνουμε την «εντός ημών
Βασιλεία του Θεού», καλούμαστε να βλέπουμε πίσω από όσα συμβαίνουν το
σχέδιο του Θεού για τον καθένα και για όλους μας, που μπορεί να μην
είναι αυτό που θεωρούμε καλό για μας. Καλούμαστε ακόμη να μην λυπούμαστε
«ως μη έχοντες ελπίδα», ως ο Θεός μας να είναι νεκρός.
Οι δοκιμασίες μπορούν να γίνουν ευεργεσίες, αν μας βγάλουν στην
επιφάνεια την αδύνατη ή ανύπαρκτη πίστη μας. Η στήριξη, άλλωστε, στις
δικές μας δυνάμεις αποκλειστικά, δεν είναι αυτοθέωση; Η αγωνία μας να
μην χάσουμε τις όποιες ανέσεις μας, δεν είναι δείγμα υλιστικής ζωής;
Οι μέρες της Μ. Σαρακοστής, που διανύουμε, μας τονίζουν ότι «μεθ’
ημών ο Θεός», ότι ο Θεός μας είναι ο «Κύριος των Δυνάμεων» κι ότι η
άσκηση, ο πόνος, η σταυρική πορεία, έχουν λόγο και καταλήγουν στην
αναστάσιμη εμπειρία. Φαίνεται πως γι’ αυτό μερίμνησε η Θεία Πρόνοια: να
περνούμε τη δοκιμασία με συνοδοιπόρο τις ακολουθίες της Μ. Σαρακοστής
που μας μεταφέρουν το πνεύμα της χαρμολύπης και της σταυροαναστάσιμης
πορείας.
Ως άνθρωποι της Εκκλησίας, που θέλουμε να ζούμε τη ζωή Του,
καλούμαστε να αντισταθούμε στο πνεύμα της λύπης και της απόγνωσης,
προσευχόμενοι γι’ αυτό. Τότε οι γύρω μας, που ζουν στην αγωνία και στο
σκοτάδι, θα βλέπουν φως! Δεν θα πρέπει να συμπαρασταθούμε και μ’ αυτό
τον τρόπο στους συνανθρώπους μας;
Βέβαια, δεν μεταδίδουμε αυτό που λέμε αλλά αυτό που είμαστε. Μακάρι η
όποια δοκιμασία, προσωπική ή συλλογική, να μας δείξει την
πραγματικότητα του εαυτού μας σε σχέση με το Θεό και τους ανθρώπους Του,
να μας βοηθήσει να τολμήσουμε την αλλαγή της πορείας μας και να μας
δώσει την εμπειρία της νέας ζωής, της Ζωής Του, που έχει χαρά,
πληρότητα, γεύση της αιώνιας Ζωής – αυτό που στο βάθος, ακόμα και εν
αγνοία μας, αναζητούμε.
