Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ο Άγιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος (1647 – 1707) υπήρξε φωνή αληθεστάτη διά μέσου τών αιώνων διά τήν Αγίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Οι Λατίνοι δωδεκάκις απεπειράθησαν νά τόν φονεύσουν διότι εγένετο εμπόδιο εις τά καταχθόνια σχέδιά των. Εις τήν Δωδεκάβιβλόν του (Βιβλ. Ζ κεφ. Ε,β) γράφει ο Άγιος Δοσίθεος: «Εις τοιούτον βαθμόν ήλθεν ο Παπας, ώστε γενέσθαι ΤΥΡΑΝΝΟΝ τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, παρεξηγείσθαι τήν Γραφήν, μεταβάλλειν τήν κοινήν πίστιν, αθετείν τούς όρους τών Συνόδων, παρακρούειν τάς ερμηνείας τών πατέρων καί τών Αγίων, αλλοιούν τά ήθη τής Εκκλησίας, παρατρέπειν τάς παραδεδομένας νηστείας, ψηφίζεσθαι αγίους, ερευνάν τά άγνωστα καί Αγγέλοις, θεολογείν αριστοτελικώς, μεταβάλλειν τά Μυστήρια, συγχωρείν τά ασυγχώρητα, λογίζεσθαι τούς αδελφούς δούλους, ΑΛΛΟΙΟΥΝ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥΣ (διά τής αλλαγής του Ημερολογίου), εισάγειν εις τήν Εκκλησίαν μύθους καί δόγματα καί όλως είναι ένα φανερόν ΑΠΟΣΤΑΤΗΝ καί ΦΘΟΡΕΑ καί ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ, καί τών ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΑ καί ΑΦΑΝΙΣΤΗΝ τού γένους τών Ορθοδόξων Χριστιανών καί ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ τής Οικουμένης, αγίας τών Ορθοδόξων Εκκλησίας.»

Εις τό έργον τού «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» στή σελ. 4 γράφει: «Τέσσερα μεγάλα θηρία εγέννησεν ο ΙΣΤ αιών: Τήν αίρεσιν τού Λουθήρου, τήν αίρεσιν του Καλβίνου, τήν αίρεσιν τών Γιεζουβιτών (Ιησουïτών: Τάγμα θανάτου τού πάπα, Σκοπός του η διάδοσις τού παπισμού καί η υποταγή όλων υπό τόν πάπα) καί τήν αίρεσιν τού Νέου Καλενδαρίου. Κατά δέ τής αιρέσεως τού Νέου Καλενδαρίου απεφάνθη η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος τώ 1593» (Εκκλησιολογικά Θέματα Αθήναι 1980, Τόμος Α, σελ. 61).
 

Ο Άγιος Μάρκος Εφέσου, λέγει ο Άγιος Δοσίθεος, κατά τήν ψευδοσύνοδον τής Φλωρεντίας, όχι μόνον ως παραβάτας ήλεγξε τούς Λατίνους, αλλ’ είπε περί αυτών τό «Ημείς δι’ουδέν άλλο απεσχίσθημεν τών Λατίνων, αλλ’ ή ότι εισίν ου μόνο Σχισματικοί, αλλά καί Αιρετικοί, διό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ειμή εκβάλωσι τήν προσθήκην από τού Συμβόλου» (Συνέλευσις 25 εν Φλωρεντία). Καί πάλιν εις τήν αυτήν Σύνοδον, έλεγεν ο Άγιος Μάρκος περί Λατίνων.
«Η τών Λατίνων διαφορά Αίρεσις εστι, καί ούτως είχον αυτήν καί οι πρό ημών, πλήν ουκ ηθέλησαν θριαμβεύσαι τούς Λατίνους ως Αιρετικούς, τήν επιστροφήν αυτών εκδεχόμενοι, καί τήν φιλίαν πραγματευόμενοι (Δωδεκ. Βιβλ. Ι, Μέρος Γ’ κεφ. Α’, σελ. 969).
 

Απάντησιν δίδει καί πάλιν ο σοφώτατος Άγιος Δοσίθεος στήν πρόφασιν τών Λατίνων ότι κακώς αποκαλούνται αιρετικοί. «Λέγομεν όμως καί ημείς, ότι εφ’όσον οι Λατίνοι εψιθύριζαν υπ’οδόντας τάς καινοτομίας αυτών, καί η Εκκλησία οικονομούσα, καί τήν διόρθωσιν αυτών ελπίζουσα, συνεπτυγμένως κατέκρινεν αυτούς, αφ’ου δέ ήρξαντο γυμνή τή κεφαλή βλασφημείν, ανεθεμάτισεν αυτούς καί κοινώς καί ιδίως (βλ. Δωδεκ. Βιβλ. Ι, Μέρος Γ’ κεφ. Α’ σελ. 969).
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης λέγει, ότι ο παπισμός προκάλεσε στήν Εκκλησία μεγαλύτερη ζημιά, από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις καί τά σχίσματα (Θεοδρομία 3, σελ. 384).
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει νά προτιμάται τής αγάπης η αλήθεια (ομιλ. εις Ρωμαίους 22, 2 PG 60, 611) καί συνιστά μέ έμφαση: «Μηδέν νόθον δόγμα τώ τής αγάπης προσχήματι παραδέχησθε» (ομιλ. εις Φιλιπ. 2,1 PG 62, 191).
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στόν προβληματισμό μας σήμερα νά ενωθή η Ορθόδοξος Εκκλησία μέ τό Βατικανό πού είναι κράτος, τήν συνύπαρξι αυτή χαρακτηρίζει «μίξιν άμικτον καί τέρας αλλόκοτον».
 

Είναι Ορθόδοξη στάση, όλο τό έργο τό πατερικό, ομολογία Αγίων, Μαρτύρων, καί Εγκρατευτών καί τό ιερό καί Άγιον Πηδάλιον, νά κρίνονται ως αναχρονιστικά καί νά κλειστούν εις τά Αρχεία σάν πεπαλαιομένα καί ανεφάρμοστα από τήν νέα γενιά Άγιε Κωνσταντινουπόλεως; Η Ηγεσία τής Εκκλησίας μάς παρασύρει όλους μας εκτός Εκκλησίας, γιά νά μάς ενώσει μέ τήν αίρεση καί τήν πανθρησκείαν (π. Σαράντος Σαράντης, Ορθ. Τύπος 20-3-2005).
 

Τά χαρακτηριστικά τών φιλενωτικών κληρικών είναι: Φιλόδοξοι – κοσμικοί – προβληματικοί – υποκριτές – λόγιοι καί στοχαστικοί (Πρωτ. Διονύσιος Τάτσης, Ορθ. Τύπος 30-11-07).
Επίσης ο μακαριστός π. Παïσιος, γιά όλους τούς φιλενωτικούς που είχε γνωρίσει, δέν έχουν, λέγει, ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.
 

Ως εκ τούτου ισχύουν τά λόγια του καί γιά τούς φιλενωτικούς μητροπολίτας (χειροτονία Χριστοδούλου). Γι’αυτό ας αφήσουμε τό θέμα τής ενώσεως στούς Αγίους μας.
Εκτός τής Μεγάλης εν Κων/λει Οικουμενικής Συνόδου τού 1593, ως αναφέραμεν, συνήχθη εν Κων/λει τό 1583 επί Ιερεμίου τού Β’ Σύνοδος, η οποία εξέδωσε καί Σιγγίλιον. Αυτό λέγει τά εξής:
«Σιγγίλιον Πατριαρχικής διατυπώσεως εγκυκλίου τοίς απανταχού Ορθοδόξοις Χριστιανοίς εις τό μή παραδέχεσθαι τό Νεώτερον Πασχάλιον ή Καλενδάριον τού Καινοτομηθέντος Μηνολογίου, αλλ’ εμμένειν τοίς άπαξ καί καλώς διατυπωθείσι παρά τοίς αγίοις (318) τριακοσίοις δέκα οκτώ Θεοφόροις Πατράσι τής αγίας Οικουμενικής Α’ Συνόδου μετ’επιτιμίου καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΟΣ (Έτους από Θεανθρώπου αφπγ’ (1583) Ινδικτιώνος ιβ’ Νοεμβρίου Κ’.
 

Ο Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας
Ο Αλεξανδρείας Σίλβεστρος
 

Ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος καί οι λοιποί Αρχιερείς τής Συνόδου Παρόντες.»
 

Παραθέτομεν τούς λόγους τού Αγίου Μάρκου τού Ευγενικού τούς οποίους εξεφώνησεν εις τήν Σύνοδον τής Φλωρεντίας-Φερράρας (1438) εν κατακλείδι: «Πρώτον μέν εστιν αναγκαιοτάτη η ειρήνη, ήν παρέλιπεν ημίν ο Δεσπότης ημών ο Χριστός, καί η αγάπη• δεύτερον, ότι παρέβλεψεν η Ρωμαïκή Εκκλησία τήν αγάπην καί διελύθη η ειρήνη• τρίτον, ότι ανακαλουμένη νύν η Ρ. Εκκλησία, τήν τότε καταλειφθείσαν αγάπην, εσπούδασε ίνα έλθωμεν ενταύθα καί εξετάσωμεν τάς μεταξύ ημών διαφοράς• τέταρτον, ότι αδύνατον εστιν ανακαλέσασθαι τήν ειρήνην, εάν μή λυθή τό τού σχίσματος αίτιον• καί πέμπτον, ίνα καί οι όροι τών Οικουμενικών Συνόδων αναγνωσθώσιν, ως άν φανώμεν καί ημείς σύμφωνοι τοίς εν εκείναις Πατράσι καί η παρούσα Σύνοδος εκείναις ακόλουθος».