Ἡ ἐλάττωσις τοῦ κακοῦ γεννᾶ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ κακό.
Ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὸ κακὸ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μετανοίας.
Ἡ ἀρχὴ τῆς μετανοίας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας.
Ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ καλὴ πρόθεσις.
Ἡ καλὴ πρόθεσις γεννᾶ τοὺς κόπους.
Ἀρχὴ τῶν κόπων εἶναι οἱ ἀρετές.
Ἡ ἀρχὴ τῶν ἀρετῶν εἶναι τὸ ἄνθος τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Τὸ ἄνθος τῆς ἀρετῆς εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πνευματικὴς ἐργασίας.
Ἡ πνευματικὴ ἐργασία εἶναι τέκνο τῆς ἀρετῆς καὶ αὐτῆς τέκνο ἡ συνέχισις καὶ συχνότης τῆς ἐργασίας.
Καρπὸς καὶ τέκνο τῆς συνεχοῦς καὶ ἐπιμελοῦς ἐργασίας εἶναι ἡ ἕξις: (ἡ μόνιμη δηλαδὴ συνήθεια).
Τέκνο τῆς ἕξεως εἶναι ἡ ποίωσις (νὰ γίνει δηλαδὴ ἡ ἀρετὴ ἕνα μὲ τὴν ψυχή. Φυσικὴ κατάστασίς της).
Ἡ ποίωσις στὸ καλὸ γεννᾶ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ. Ὁ φόβος γεννᾶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν - εἶτε τῶν ἐπουρανίων εἶτε τῶν ἐπιγείων. Ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν.
Ἀρχὴ τῆς ἀγάπης εἶναι τὸ πλῆθος τῆς ταπεινώσεως.
Τὸ πλῆθος δὲ τῆς ταπεινώσεως εἶναι θυγατέρα τῆς ἀπαθείας.
Ἡ ἀπόκτησις τῆς ἀπαθείας εἶναι ἡ πληρότης τῆς ἀγάπης, δηλαδὴ ἡ πλήρης κατοίκησις τοῦ Θεοῦ σὲ ὅσους ἔγιναν μὲ τὴν ἀπάθεια «καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸ ὄψονται».
Ἡ ἱστορία εἶναι μιὰ μακρόχρονη προεργασία τοκετοῦ: ἐδῶ κάτω ὑφαίνεται ἀργὰ τὸ πνευματικὸ σῶμα μας, ὅπως τὸ φυσικὸ σῶμα μέσα στὸν κόλπο τῆς μητέρας.
Ἀντίθετα ὅμως ἀπ᾿ ὅ,τι τὸ παιδὶ μέσα στὸ μητρικὸ κόλπο, ὁ ἄνθρωπος στὴν πορεία του γιὰ τὸν ἐξαγνισμό, δέχεται πολλὲς ἀποκαλύψεις, γιὰ τὴ ζωὴ στὴν ὁποία πρόκειται νὰ γεννηθεῖ.
Νικόλαος Καβάσιλας
