Μια παραπάνω προσευχή για τα Χριστούγεννα!
Κύριε, επίτρεψέ μου να Σου μιλήσω ειλικρινά, αφού ξέρω πως αυτό επιθυμείς και η καρδιά μου δεν έχει κάτι πιο γνήσιο να Σου προσφέρει…
Πώς να χωρέσει Θεέ μου Ευλογημένε το μικρό μου μυαλό αυτό το παράδοξο που συμβαίνει, τώρα που η Εκκλησία Σου γιορτάζει τα Χριστούγεννα;
Πώς να χωρέσει ο νους μου ότι Εσύ που δημιούργησες την απεραντοσύνη του σύμπαντος, με το ασύλληπτο μέγεθος δισεκατομμυρίων ετών φωτός, Εσύ που ταυτόχρονα
ζωοδοτείς σε κάθε τετραγωνικό μέτρο γης τόσα εκατομμύρια μορφές ζωής σε αρμονική συμβίωση, πώς Εσύ που δεν έχεις μετρημό, έγινες ένα μικρό μωρό στην αγκαλιά της
Κεχαριτωμένης Παρθένας Κόρης;
Πώς Εσύ μεγαλοδύναμε και ακατάληπτε Κύριε επέλεξες να γεννηθείς στον μικρό μας πλανήτη ως άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα κρατούσες τη θαυμαστή ισορροπία των ουράνιων
θόλων Σου; Και πώς διάλεξες τον στάβλο στη σπηλιά ενός φτωχού χωριού μιας έρημης γης, για να έρθεις σιωπηλά σ’ αυτόν τον κόσμο; Πώς να συλλάβει κανείς το μέγεθος της
αγάπης Σου, παράξενε Θεέ μου;
Ξέρεις Κύριε, ο κόσμος ξέχασε Ποιος είσαι. Χρόνια τώρα, γιορτάζει τα «Χριστούγεννα» χωρίς Εσένα. Χωρίς να θυμάται το γιατί. Χρόνια τώρα διώξαμε τη γνώση της Αλήθειας Σου
και μας απέμειναν, άδεια από νόημα, οι στολισμοί, τα ψώνια, τα ποτά, τα γλέντια, τα χαρτιά και πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε αμαρτωλές τις άγιες μέρες Σου…
Και τώρα Χριστέ μου, δεν είναι πια ανεκτό ούτε το Όνομά Σου! Δεν θέλουν ν’ ακούγεται σ’ αυτή τη γιορτή. Ούτε οι ύμνοι, τα κάλαντα, τα τραγούδια που δοξάζουν τη Γέννησή Σου!
Ούτε και τα δέντρα πλέον, που θύμιζαν πάντα τη χαρά της έλευσής Σου στον κόσμο! Λυπήσου Κύριε την κατάντια μας. Άνοιξε, σε παρακαλώ, με τη Χάρη Σου μια μικρή
χαραμάδα, για να διαπεράσει το Φως Σου το σκληρό περίβλημα της ψυχής μας…
Ωστόσο Κύριε, σ’ ευχαριστώ βαθιά για την οικογένεια όλων των αγαπημένων Σου φίλων! Για εκείνους που εξακολουθούν να Σου μιλούν καθημερινά και να Σε δοξάζουν με θέρμη.
Για εκείνους δεν είσαι ο αόριστος θεός, η άγνωστη υπέρτατη δύναμη που πλάθει το φτωχό ανθρώπινο μυαλό. Για εκείνους έχεις Πρόσωπο! Σήμερα είσαι το νεογέννητο μωρό της
Βηθλεέμ, αύριο είσαι ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος της Ιερουσαλήμ και κάθε μέρα είσαι ο Ιησούς της καρδιάς μας!
Είσαι Εκείνος που κάνει αισθητή την παρουσία Του στην λαχτάρα που Τον αναζητά, Εκείνος που ξεσηκώνει καρδιές ευτυχισμένες σε τρελό χορό με την αποκάλυψη της Αλήθειας Του κι άλλοτε τις συναρπάζει ν’ απολαμβάνουν μακάριες το μυστηριακό μεγαλείο της Αγάπης Του…
Και τώρα, Δέσποτα της ζωής μου, πως ν’ απολογηθώ για τα χάλια μου; Πώς να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την τόλμη να ζητώ την επίσκεψή Σου στον βρώμικο στάβλο της ψυχής μου; Μα, θυμάμαι την Άγια Νύχτα που ήρθες στον κόσμο μας Χριστέ Βασιλιά μου και παίρνω θάρρος. Και Σου ζητώ ο άθλιος, Εσύ που βρήκες μια ζεστή γωνιά μέσα στη φάτνη των ζώων της Βηθλεέμ, Εσύ καθάρισε, παρακαλώ, μιαν άκρη ν’ αναπαυθείς στη σκοτεινή ψυχή μου. Λάμπρυνε τις σκιές της με το μεγαλείο Σου Βασιλιά μου, για να χωρέσει μέσα της μαζί μ’ Εσένα, έστω για λίγο, τον Ουρανό της Δόξας Σου, που καλύπτει κάθε πονεμένη και διψασμένη ψυχή ως την άκρη του κόσμου… Όλα δικά Σου Ιησού μου, όλα δικά Σου…
Στρέφω το βλέμμα μου Χριστέ, στο στολισμένο, γιορτινό μας σπίτι. Ζήσαμε χρόνια Κύριε, Χριστούγεννα με ασφάλεια, τεχνική θέρμανση, γεμάτα τραπέζια, καταναλωτικές επιδόσεις
και αμέτρητα κοσμικά θεάματα. Αλλά οι καρδιές μας έγιναν πιο ψυχρές κι από τον πάγο, απομονωθήκαμε και πιστέψαμε ότι είμαστε καλοί, επειδή ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον
εαυτό του.
Και το πιο θλιβερό: Ξεχάσαμε Ποιος είσαι Χριστέ, Σωτήρα μου. Λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι. Λεγόμαστε χριστιανοί, αλλά δεν ξέρουμε γιατί.
Γι’ αυτό σε προσκαλώ τώρα. Έλα μαζί μου Χριστέ. Βγαίνω να Σε ψάξω στους κρύους δρόμους της πόλης. Θα, ρθω να Σε φροντίσω. Εκεί που ζητάς χέρια πρόθυμα, λόγια ζεστά, πράγματα αναγκαία, θα, ρθω να Σε βρω. Ξέρω πως θα είσαι εκεί, ανάμεσα στους πονεμένους. Και επιστρέφοντας, Σου δίνω ραντεβού, εδώ, στο δωμάτιό μου. Να με περιμένεις, έχω να Σου μιλήσω. Θα έχω χρόνο, μόνο για Σένα.
Αλήθεια Σου λέω, θέλω έφέτος να έορτάσω Χριστούγεννα.
Κύριε, επίτρεψέ μου να Σου μιλήσω ειλικρινά, αφού ξέρω πως αυτό επιθυμείς και η καρδιά μου δεν έχει κάτι πιο γνήσιο να Σου προσφέρει…
Πώς να χωρέσει Θεέ μου Ευλογημένε το μικρό μου μυαλό αυτό το παράδοξο που συμβαίνει, τώρα που η Εκκλησία Σου γιορτάζει τα Χριστούγεννα;
Πώς να χωρέσει ο νους μου ότι Εσύ που δημιούργησες την απεραντοσύνη του σύμπαντος, με το ασύλληπτο μέγεθος δισεκατομμυρίων ετών φωτός, Εσύ που ταυτόχρονα
ζωοδοτείς σε κάθε τετραγωνικό μέτρο γης τόσα εκατομμύρια μορφές ζωής σε αρμονική συμβίωση, πώς Εσύ που δεν έχεις μετρημό, έγινες ένα μικρό μωρό στην αγκαλιά της
Κεχαριτωμένης Παρθένας Κόρης;
Πώς Εσύ μεγαλοδύναμε και ακατάληπτε Κύριε επέλεξες να γεννηθείς στον μικρό μας πλανήτη ως άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα κρατούσες τη θαυμαστή ισορροπία των ουράνιων
θόλων Σου; Και πώς διάλεξες τον στάβλο στη σπηλιά ενός φτωχού χωριού μιας έρημης γης, για να έρθεις σιωπηλά σ’ αυτόν τον κόσμο; Πώς να συλλάβει κανείς το μέγεθος της
αγάπης Σου, παράξενε Θεέ μου;
Ξέρεις Κύριε, ο κόσμος ξέχασε Ποιος είσαι. Χρόνια τώρα, γιορτάζει τα «Χριστούγεννα» χωρίς Εσένα. Χωρίς να θυμάται το γιατί. Χρόνια τώρα διώξαμε τη γνώση της Αλήθειας Σου
και μας απέμειναν, άδεια από νόημα, οι στολισμοί, τα ψώνια, τα ποτά, τα γλέντια, τα χαρτιά και πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε αμαρτωλές τις άγιες μέρες Σου…
Και τώρα Χριστέ μου, δεν είναι πια ανεκτό ούτε το Όνομά Σου! Δεν θέλουν ν’ ακούγεται σ’ αυτή τη γιορτή. Ούτε οι ύμνοι, τα κάλαντα, τα τραγούδια που δοξάζουν τη Γέννησή Σου!
Ούτε και τα δέντρα πλέον, που θύμιζαν πάντα τη χαρά της έλευσής Σου στον κόσμο! Λυπήσου Κύριε την κατάντια μας. Άνοιξε, σε παρακαλώ, με τη Χάρη Σου μια μικρή
χαραμάδα, για να διαπεράσει το Φως Σου το σκληρό περίβλημα της ψυχής μας…
Ωστόσο Κύριε, σ’ ευχαριστώ βαθιά για την οικογένεια όλων των αγαπημένων Σου φίλων! Για εκείνους που εξακολουθούν να Σου μιλούν καθημερινά και να Σε δοξάζουν με θέρμη.
Για εκείνους δεν είσαι ο αόριστος θεός, η άγνωστη υπέρτατη δύναμη που πλάθει το φτωχό ανθρώπινο μυαλό. Για εκείνους έχεις Πρόσωπο! Σήμερα είσαι το νεογέννητο μωρό της
Βηθλεέμ, αύριο είσαι ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος της Ιερουσαλήμ και κάθε μέρα είσαι ο Ιησούς της καρδιάς μας!
Είσαι Εκείνος που κάνει αισθητή την παρουσία Του στην λαχτάρα που Τον αναζητά, Εκείνος που ξεσηκώνει καρδιές ευτυχισμένες σε τρελό χορό με την αποκάλυψη της Αλήθειας Του κι άλλοτε τις συναρπάζει ν’ απολαμβάνουν μακάριες το μυστηριακό μεγαλείο της Αγάπης Του…
Και τώρα, Δέσποτα της ζωής μου, πως ν’ απολογηθώ για τα χάλια μου; Πώς να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την τόλμη να ζητώ την επίσκεψή Σου στον βρώμικο στάβλο της ψυχής μου; Μα, θυμάμαι την Άγια Νύχτα που ήρθες στον κόσμο μας Χριστέ Βασιλιά μου και παίρνω θάρρος. Και Σου ζητώ ο άθλιος, Εσύ που βρήκες μια ζεστή γωνιά μέσα στη φάτνη των ζώων της Βηθλεέμ, Εσύ καθάρισε, παρακαλώ, μιαν άκρη ν’ αναπαυθείς στη σκοτεινή ψυχή μου. Λάμπρυνε τις σκιές της με το μεγαλείο Σου Βασιλιά μου, για να χωρέσει μέσα της μαζί μ’ Εσένα, έστω για λίγο, τον Ουρανό της Δόξας Σου, που καλύπτει κάθε πονεμένη και διψασμένη ψυχή ως την άκρη του κόσμου… Όλα δικά Σου Ιησού μου, όλα δικά Σου…
Στρέφω το βλέμμα μου Χριστέ, στο στολισμένο, γιορτινό μας σπίτι. Ζήσαμε χρόνια Κύριε, Χριστούγεννα με ασφάλεια, τεχνική θέρμανση, γεμάτα τραπέζια, καταναλωτικές επιδόσεις
και αμέτρητα κοσμικά θεάματα. Αλλά οι καρδιές μας έγιναν πιο ψυχρές κι από τον πάγο, απομονωθήκαμε και πιστέψαμε ότι είμαστε καλοί, επειδή ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον
εαυτό του.
Και το πιο θλιβερό: Ξεχάσαμε Ποιος είσαι Χριστέ, Σωτήρα μου. Λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι. Λεγόμαστε χριστιανοί, αλλά δεν ξέρουμε γιατί.
Γι’ αυτό σε προσκαλώ τώρα. Έλα μαζί μου Χριστέ. Βγαίνω να Σε ψάξω στους κρύους δρόμους της πόλης. Θα, ρθω να Σε φροντίσω. Εκεί που ζητάς χέρια πρόθυμα, λόγια ζεστά, πράγματα αναγκαία, θα, ρθω να Σε βρω. Ξέρω πως θα είσαι εκεί, ανάμεσα στους πονεμένους. Και επιστρέφοντας, Σου δίνω ραντεβού, εδώ, στο δωμάτιό μου. Να με περιμένεις, έχω να Σου μιλήσω. Θα έχω χρόνο, μόνο για Σένα.
Αλήθεια Σου λέω, θέλω έφέτος να έορτάσω Χριστούγεννα.
Του Αρχιμ. Δαβίδ Τσελίκα
