Ταπεινά κεράκια από το Άγιο Όρος
του Δημήτρη Σωτηρόπουλου
Σε μια τυχαία συνάντηση στο Περιβόλι της Παναγίας, ένας παλιός φίλος μου είπε πως θα μου κάνει ένα δώρο.
Άνοιξε τον σάκο του και είδα πολλά: Βιβλία, λιβάνι που μοσχομύριζε, εικόνες και εικονίτσες, σταυρουδάκια χειροποίητα…
Περίμενα να μου χαρίσει ένα από αυτά…
Όμως γελάστηκα…
Ευθύς αμέσως βγάζει μια μαύρη σακούλα, που ήταν ξεχασμένη στη γωνιά της τσάντας και δεν τράβαγε την προσοχή.
«Πάρτα», μου λέει γεμάτος χαρά.
Ανοίγω και τι να δω; Ένα μάτσο από ωραία, ίδιου μεγέθους κεριά!
«Από πού τα πήρες;«, τον ρωτάω με έκπληξη.
«Από την Μεγίστη Λαύρα που ήμουν χθες. Μου τα έδωσαν για ευλογία
οι μοναχοί. Πάρτα όμως, μιας και συναντηθήκαμε μετά από τόσο καιρό!»
Ασυναίσθητα βάζω τα κεριά κοντά στη μύτη μου. Το άρωμα που ξεχύνεται είναι κάτι το απερίγραπτο.
Σαν να βγήκε τώρα από την κηρήθρα, να πλάστηκε και να ψήθηκε για να γίνει αυτό το αγνό κεράκι.
Ακόμα και το φυτίλι, είναι προσεκτικά κομμένο και «διπλωτό».
Τι περίεργο και απροσδόκητο δώρο!
Μια χούφτα κεριά από τον ευλογημένο Άθωνα!
Σαν κι αυτά που καίνε στο σκοτάδι των παλιών Καθολικών και φωτίζουν αμυδρά τους χώρους, μαζί με τα καντήλια…
Αυτό το ταπεινό και καταφρονεμένο κεράκι, που ανεβάζει την δέησή μας στον Ουρανό…
Που όσο καίγεται μας βοηθά να κάνουμε την προσευχή μας…
Κι αποτελεί μια απλή, ανόθευτη προσφορά στον Κύριό μας…!
Μακριά από πολυτέλειες, βαριά «τάματα» και ματαιότητες…
Είναι το κεράκι το αγιορείτικο, που μοσχομυρίζει και σιγοκαίει…
Και που όσο κι αν έψαξα, το βρήκα μέσα στα Καθολικά των Μοναστηριών μόνο του, χωρίς παγκάρια…
Ευλογία πολύτιμη, στον προσκυνητή…
Και ψυχοπνευματικό αντίδοτο, στην υλιστική κοινωνία και τις «κρίσεις» της.
