Ἀνατολὴ Ἐλπίδος
Στὴν ἀρχὴν τοῦ Νέου Ἒτους.
Τὸ Νέον Ἒτος τὸ συνοδεύουν αἱ ἐλπίδες ὅλων μας. Αἱ ἐλπίδες τῶν εὐχῶν μας. Αὐτῶν ποὺ δίνουμε κι αὐτῶν ποὺ παίρνουμε.
Αἱ ἐλπίδες τῶν προσδοκιῶν μας.
Τί καὶ ἂν γύρω μας ὑπάρχουν νέφη πυκνὰ ποὺ κάνουν σκοτεινὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας; Αἱ προσδοκίες ὅλων μας βρίσκουν μὲ τὴν ἀνατολὴνν τοῦ Νέου Ἒτους μιὰ χαραμάδα στὴν ἐλπίδα. Στὴν ἐλπίδα ποὺ στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους ἑδράζεται πάνω στὸ νέον, τὸ καινούργιον, τὸ πρωτόγνωρο.
Ἀλλὰ αἱ ἐλπίδες μας δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζονται μόνο σ’ ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα. Οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι γεννήματα μόνο τῶν ἐκ φύσεως αἰσιοδόξων χαρακτήρων. Οὔτε μπορεῖ νὰ ξεπροβάλλουν ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἀσυναίσθητα τὶς ὑποβάλλει. Αἱ ἐλπίδες μας πρέπει νὰ βασίζονται στὴν πραγματικότητα. Νὰ ξεκινοῦν ἀπὸ ὑπαρκτὰ δεδομένα ποὺ εἴτε ὁ χρόνος, εἴτε ὁ κόπος καὶ ἡ προσπάθεια, εἴτε ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος παράγοντας θὰ τὰ ἐνσαρκώσει.
Ἀνέτειλε Νέο Ἒτος! Ἐορτάζουμε καὶ πάλιν, ὅπως ἔχουμε συνηθίσει, τὸν ἐρχομόν του. Μὲ εὐχές, προσδοκίες κι ἐλπίδα. Διὰ ὅσους μποροῦν νὰ ἐλπίζουν ἀκόμα. Γιατὶ κάποιοι ἔχουν πάψει πρὸ πολλοῦ νὰ ἐλπίζουν. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἴσως ἐλπίζουν σ’ ἕνα ὄνειρο, σὲ μιὰ ἀκαθόριστη προσδοκία. Σ’ ἕνα ψέμα δηλαδή! Διατί, λέγουν μερικοί, εἶναι καλύτερα νὰ ἐλπίζεις σ’ ἕνα ψέμα, καὶ ἂς τὸ ξέρεις ὅτι εἶναι ψέμα, ἀπὸ τὸ νὰ μὴν ἐλπίζεις πουθενά. Διατί, ἂν τὸ ἐξετάσεις καλύτερα, ποῦ ἀλήθεια νὰ στηρίξεις τὶς ἐλπίδες σου; Στὴν πτωχευμένη οἰκονομία μας; στὴν αὐξανόμενη ἀνεργία; στὴν ἀνυπαρξία προσώπων ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἡγηθοῦν μιᾶς προσπαθείας διὰ καλύτερες ἠμέρες;
«Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι», ἔγραψε ὁ μέγας ἀ πόστολος Παῦλος (Α΄ Τιμ. δ΄ 10). Αἱ ἐλπίδες μας δὲν εἶναι ἀκαθόριστες, νεφελώδεις, μόνο γεννήματα τῶν πόθων μας. Ἔχουμε στηρίξει τὶς ἐλπίδες μας στὸν ζώντα Θεό.
Αἱ ἐλπίδες μας στηρίζονται σ’ ἕνα πρόσωπο: τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔκλινε οὐρανοὺς καὶ κατέβη. Αὐτοῦ ποὺ ἔγινε νήπιο γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, διὰ τὴν δικὴν μας ἀνόρθωσιν. Αἱ ἐλπίδες μας στηρίζονται στὴν παντοδυναμία Του, στὴν παγγνωσία Του, στὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.
Αἱ ἐλπίδες μας πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἀδιάψευστο λόγο Του: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε‧ ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ις΄ 33). Στέρεψε ἡ ἐλπίδα στὸν κόσμο μας ἀπὸ τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔπαψαν νὰ ἐλπίζουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Πτωχεύσαμε πρῶτα ἐσωτερικά, πνευματικά, καὶ κατόπιν πτωχεύσαμε καὶ ὑλικά, διατὶ χλευάσαμε τὴ θεόπνευστη παρότρυνση «ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει» (Ψαλ. νε΄ [55] 23).
Στήριξε στὸν Κύριο τὴν ἐλπίδα σου, ἀνάθεσε σ’ Ἐκεῖνον κάθε ἀγωνία καὶ μέριμνά σου, καὶ Αὐτὸς θὰ ἐξασφαλίσει τὴ διατροφή σου.
❁ ❁ ❁
Καινούργιος χρόνος! Νέα ἀρχή! Ἂς τὸν ξεκινήσουμε μὲ τὴν ἐλπίδα μας στηριγμένη πάνω σ’ Αὐτόν! Στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι «ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν». Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ ἀντλήσουμε ἐλπίδα ἀπὸ Αὐτόν, ἂν κάτι μᾶς χωρίζει ἀπὸ κοντά Του, ἂν κάτι μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του. Δι’ αὐτὸ ἡ πραγματικὴ ἐλπίδα ἀνατέλλει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει πραγματικὴ καὶ βαθιὰ μετάνοια‧ συναίσθηση δηλαδὴ ὅτι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν δρόμο τῶν ἐντολῶν Του – γι’ αὐτὸ μαράθηκε καὶ ἡ ἐλπίδα στὶς καρδιές μας. Ἐπιστροφὴ λοιπόν. Ἐπιστροφὴ ἐν μετανοίᾳ στὸ ἔλεος καὶ στὴν ἀγάπη Του. Ἐπιστροφὴ μὲ πίστη ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12).
Μὲ πίστη ἰσχυρὴ στὸ πρόσωπό Του. Μὲ πίστη βαθιὰ στοὺς λόγους Του. Γιατὶ ἡ πίστη αὐτὴ γεννᾶ τὴ χαμένη ἐλπίδα μας. Καὶ τέλος μὲ ἀγάπη. Μὲ ἀγάπη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀγάπη ἀνυπόκριτη στὸν διπλανό μας. Στὸν πλησίον μας.
Γιὰ νὰ βλέπουμε μὲ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη ν’ ἀνατέλλει ἡ ἐλπίδα καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἄλλων. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε. Ἔτσι ἡ αὐγὴ τοῦ νέου ἔτους 2013 θὰ ἀστράφτει μὲ χρυσὲς ἐλπίδες γιὰ ὅλους μας. Ἐλπίδες ποὺ δὲν θὰ σβήσουν ποτέ, γιατὶ θὰ στηρίζονται καὶ θὰ φωτίζονται ἀπὸ τὸν ἀνέσπερο Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά.
Στὴν ἀρχὴν τοῦ Νέου Ἒτους.
Τὸ Νέον Ἒτος τὸ συνοδεύουν αἱ ἐλπίδες ὅλων μας. Αἱ ἐλπίδες τῶν εὐχῶν μας. Αὐτῶν ποὺ δίνουμε κι αὐτῶν ποὺ παίρνουμε.
Αἱ ἐλπίδες τῶν προσδοκιῶν μας.
Τί καὶ ἂν γύρω μας ὑπάρχουν νέφη πυκνὰ ποὺ κάνουν σκοτεινὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας; Αἱ προσδοκίες ὅλων μας βρίσκουν μὲ τὴν ἀνατολὴνν τοῦ Νέου Ἒτους μιὰ χαραμάδα στὴν ἐλπίδα. Στὴν ἐλπίδα ποὺ στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους ἑδράζεται πάνω στὸ νέον, τὸ καινούργιον, τὸ πρωτόγνωρο.
Ἀλλὰ αἱ ἐλπίδες μας δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζονται μόνο σ’ ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα. Οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι γεννήματα μόνο τῶν ἐκ φύσεως αἰσιοδόξων χαρακτήρων. Οὔτε μπορεῖ νὰ ξεπροβάλλουν ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἀσυναίσθητα τὶς ὑποβάλλει. Αἱ ἐλπίδες μας πρέπει νὰ βασίζονται στὴν πραγματικότητα. Νὰ ξεκινοῦν ἀπὸ ὑπαρκτὰ δεδομένα ποὺ εἴτε ὁ χρόνος, εἴτε ὁ κόπος καὶ ἡ προσπάθεια, εἴτε ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος παράγοντας θὰ τὰ ἐνσαρκώσει.
Ἀνέτειλε Νέο Ἒτος! Ἐορτάζουμε καὶ πάλιν, ὅπως ἔχουμε συνηθίσει, τὸν ἐρχομόν του. Μὲ εὐχές, προσδοκίες κι ἐλπίδα. Διὰ ὅσους μποροῦν νὰ ἐλπίζουν ἀκόμα. Γιατὶ κάποιοι ἔχουν πάψει πρὸ πολλοῦ νὰ ἐλπίζουν. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἴσως ἐλπίζουν σ’ ἕνα ὄνειρο, σὲ μιὰ ἀκαθόριστη προσδοκία. Σ’ ἕνα ψέμα δηλαδή! Διατί, λέγουν μερικοί, εἶναι καλύτερα νὰ ἐλπίζεις σ’ ἕνα ψέμα, καὶ ἂς τὸ ξέρεις ὅτι εἶναι ψέμα, ἀπὸ τὸ νὰ μὴν ἐλπίζεις πουθενά. Διατί, ἂν τὸ ἐξετάσεις καλύτερα, ποῦ ἀλήθεια νὰ στηρίξεις τὶς ἐλπίδες σου; Στὴν πτωχευμένη οἰκονομία μας; στὴν αὐξανόμενη ἀνεργία; στὴν ἀνυπαρξία προσώπων ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἡγηθοῦν μιᾶς προσπαθείας διὰ καλύτερες ἠμέρες;
«Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι», ἔγραψε ὁ μέγας ἀ πόστολος Παῦλος (Α΄ Τιμ. δ΄ 10). Αἱ ἐλπίδες μας δὲν εἶναι ἀκαθόριστες, νεφελώδεις, μόνο γεννήματα τῶν πόθων μας. Ἔχουμε στηρίξει τὶς ἐλπίδες μας στὸν ζώντα Θεό.
Αἱ ἐλπίδες μας στηρίζονται σ’ ἕνα πρόσωπο: τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔκλινε οὐρανοὺς καὶ κατέβη. Αὐτοῦ ποὺ ἔγινε νήπιο γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, διὰ τὴν δικὴν μας ἀνόρθωσιν. Αἱ ἐλπίδες μας στηρίζονται στὴν παντοδυναμία Του, στὴν παγγνωσία Του, στὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.
Αἱ ἐλπίδες μας πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἀδιάψευστο λόγο Του: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε‧ ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ις΄ 33). Στέρεψε ἡ ἐλπίδα στὸν κόσμο μας ἀπὸ τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔπαψαν νὰ ἐλπίζουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Πτωχεύσαμε πρῶτα ἐσωτερικά, πνευματικά, καὶ κατόπιν πτωχεύσαμε καὶ ὑλικά, διατὶ χλευάσαμε τὴ θεόπνευστη παρότρυνση «ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει» (Ψαλ. νε΄ [55] 23).
Στήριξε στὸν Κύριο τὴν ἐλπίδα σου, ἀνάθεσε σ’ Ἐκεῖνον κάθε ἀγωνία καὶ μέριμνά σου, καὶ Αὐτὸς θὰ ἐξασφαλίσει τὴ διατροφή σου.
❁ ❁ ❁
Καινούργιος χρόνος! Νέα ἀρχή! Ἂς τὸν ξεκινήσουμε μὲ τὴν ἐλπίδα μας στηριγμένη πάνω σ’ Αὐτόν! Στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι «ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν». Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ ἀντλήσουμε ἐλπίδα ἀπὸ Αὐτόν, ἂν κάτι μᾶς χωρίζει ἀπὸ κοντά Του, ἂν κάτι μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του. Δι’ αὐτὸ ἡ πραγματικὴ ἐλπίδα ἀνατέλλει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει πραγματικὴ καὶ βαθιὰ μετάνοια‧ συναίσθηση δηλαδὴ ὅτι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν δρόμο τῶν ἐντολῶν Του – γι’ αὐτὸ μαράθηκε καὶ ἡ ἐλπίδα στὶς καρδιές μας. Ἐπιστροφὴ λοιπόν. Ἐπιστροφὴ ἐν μετανοίᾳ στὸ ἔλεος καὶ στὴν ἀγάπη Του. Ἐπιστροφὴ μὲ πίστη ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12).
Μὲ πίστη ἰσχυρὴ στὸ πρόσωπό Του. Μὲ πίστη βαθιὰ στοὺς λόγους Του. Γιατὶ ἡ πίστη αὐτὴ γεννᾶ τὴ χαμένη ἐλπίδα μας. Καὶ τέλος μὲ ἀγάπη. Μὲ ἀγάπη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀγάπη ἀνυπόκριτη στὸν διπλανό μας. Στὸν πλησίον μας.
Γιὰ νὰ βλέπουμε μὲ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη ν’ ἀνατέλλει ἡ ἐλπίδα καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἄλλων. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε. Ἔτσι ἡ αὐγὴ τοῦ νέου ἔτους 2013 θὰ ἀστράφτει μὲ χρυσὲς ἐλπίδες γιὰ ὅλους μας. Ἐλπίδες ποὺ δὲν θὰ σβήσουν ποτέ, γιατὶ θὰ στηρίζονται καὶ θὰ φωτίζονται ἀπὸ τὸν ἀνέσπερο Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
