Το τέλος του κόσμου δεν θα είναι ένα τρομερό γεγονός καταστροφής και εκμηδένισης, αλλά γεγονός αισιοδοξίας και χαράς!
2ο ΜΕΡΟΣ
16 Dec 2012 06:27 AM PST
Η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περιλαμβάνει κάθε πτυχή του προσωπικού και κοινωνικού βίου μας. Δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας που να μην κανονίζεται από τη θεολογία της Εκκλησίας μας διότι δεν υπάρχει τομέας και έκφανση της ζωής μας που να μην εξαγιάζεται από αυτή. Το κράτος του Θεού εκτείνεται και πέραν του ανθρώπου, σε ολόκληρη την πλάση. Άλλωστε, όπως μας διαβεβαιώνει η Αγία Γραφή, «του γάρ Κυρίου ή γη και τό πλήρωμα αυτής» (Α' Κορ. 10,26). Ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ήρθε στον κόσμο να σώσει πρωτίστως τον άνθρωπο, αλλά μαζί του και ολόκληρη τη
δημιουργία, η οποία, μετά την πτώση και την είσοδο του κακού στον κόσμο, με την ευθύνη των πρωτοπλάστων, «οϊδαμεν γάρ ότι πάσα ή κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ.8,22), σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο. Ολόκληρος ο υλικός κόσμος η «καλή λίαν» δημιουργία του Θεού (Γεν. 1,31), «τη γάρ ματαιότητι ή κτίσις ύπετάγη, ούχ έκούσα, αλλά διά τόν ύποτάξαντα», δηλαδή η ανθρώπινη αμαρτία έφερε τη φθορά και τον θάνατο και στην υπόλοιπη δημιουργία. Αλλά διατελούσε μετά την πτώση «έπ' έλπίδι ότι και αυτή ή κτίσις έλευθερωθήσεται άπό της δουλείας της φθοράς εις τήν έλευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ.8,20-21). Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στο θεανδρικό Του πρόσωπo, τον πεσόντα στην αμαρτία άνθρωπο και μαζί του τον βαρύτατα τραυματισμένο από την αμαρτία και αλλοιωμένο από τη φθορά υλικό κόσμο, ήτοι «γνωρίσας ημίν τό μυστήριον του θελήματος αυτού κατά τήν εύδοκίαν αυτού, ην προέθετο έν αύτώ 10 εις οίκονομίαν του πληρώματος των καιρών, άνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα έν τω Χριστώ, τά επί τοίς ούρανοίς και τά επί της γης, έν αυτώ» (Εφ. 1,9-10).
Επάνω σε αυτή τη διδασκαλία είναι θεμελιωμένοι οι δύο βασικοί πυλώνες της χριστιανικής διδασκαλίας η κοσμολογία και η εσχατολογία. Η μεν κοσμολογία ασχολείται με τη φύση, τη δημιουργία και τη σκοπιμότητα του κόσμου και η δέ εσχατολογία ασχολείται με την περί εσχάτων αποκατάσταση και αναδημιουργία του κόσμου. Είναι δε τόσο λεπτομερής η αγιογραφική θεώρηση της κοομολογίας και της εσχατολογίας ώστε καταλαμβάνουν μέγα
μέρος της θεολογίας της Εκκλησίας μας. Ουδεμία λεπτομέρεια αφήνεται αναπάντητη. Τόσο η Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την προϊστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και του κόσμου, όσο και η Καινή Διαθήκη, η εκπλήρωση των προσδοκιών του προχριστιανικού κόσμου, η έλευση της χάριτος δίνουν ομού μια ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου, του σκοπού του,
της πορείας του στον χρόνο και την αποκατάστασή του στα έσχατα της Ιστορίας. Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος, σκοτισμένος από τη δίνη της αμαρτίας έπαψε να έχει σωστή θεώρηση του εαυτού του και του κόσμου και γι' αυτό έπλασε απίθανες έως παιδαριώδεις και γελοίες θεωρίες και πιστεύματα. Όλες οι
μυθολογίες των αρχαίων θρησκειών αλλά και των συγχρόνων μας
πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών λεγομένων θρησκειών έχουν ενταγμένες στη «θεολογία» τους αλλόκοτες παράδοξες παράλογες ακόμη και τερατώδεις κοσμολογικές και εσχατολογικές δοξασίες.
Η αγία μας Εκκλησία διδάσκει ότι η αλήθεια, που εκφράζει η διδασκαλία της είναι συνώνυμη με τη σωτηρία των πιστών. Οι χριστιανικές αλήθειες δεν είναι αυθαίρετες ανθρώπινες επινοήσεις, αλλά είναι προϊόντα της θείας αποκαλύψεως. Δεν τα συνέλαβε κάποιος άνθρωπος έστω ξεχωριστός, άγιος και
φωτισμένος από τον Θεό, αλλά μας τα αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι «εγώ εις τούτο γεγέννημαι και είς τούτο ελήλυθα είς τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη άληθεία. πας ό ών έκ της αληθείας ακούει μου της φωνής» (Ιωάν. 18,37). Η όντως αλήθεια στον κόσμο «διά Ίησού Χριστού έγένετο» (Ιωάν.1,17) μας λέει ο ευαγγελιστής της αγάπης Ιωάννης. Στην περίπτωση λοιπόν που απορρίπτουμε κάποια ή κάποιες από τις διδασκαλίες και αλήθειες της Εκκλησίας μας απορρίπτουμε αυτόν τον ίδιο τον Λόγο του Θεού και «θέτουμε τη δυνατότητα της σωτηρίας μας εν αμφιβάλω. Ο Χριστός μάς προειδοποίησε ότι ούτε μια κεραία δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε από τους λόγους Του: «ευκολώτερον δέ έστι τόν ούρανόν και τήν γήν παρελθείν ή του νόμου μίαν κεραίαν πεσείν» (Λουκ. 16,17). Εν προκειμένω, η αποδοχή κοσμολογικών και εσχατολογικών στοιχείων, ξένων της χριστιανικής πίστεως, αποτελεί αληθινή εκτροπή και ύβρη κατά του Χριστού. Αποδοχή και υιοθέτηση πλάνων για τον κόσμο και τα έσχατα σημαίνει υιοθέτηση του ψευδους και άρα έκπτωση στην αίρεση, η οποία θέτει τον πιστό αυτόματα εκτός της Εκκλησίας. Όλη η σύγχρονη παραφιλολογία για επικείμενο δήθεν τέλος του κόσμου είναι προϊόν απάτης και αυθαιρεσίας, το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Η Εκκλησία μας έχει λόγο και δίνει τη μαρτυρία της αλήθειας στον σύγχρονο κόσμο για τις αυθαίρετες και επικίνδυνες φήμες καταστροφολογιών. Στην αυθαιρεσία των αυτόκλητων «προφητών» προτάσσει τον αιώνιο και αδιάψευστο λόγο του Θεού, ο οποίος αποδεικνύεται πανηγυρικά αληθινός σε κάθε εποχή. Εγγύηση της αλήθειας είναι ο Παράκλητος το Πνεύμα της αληθείας ο οποίος βρίσκεται στην Εκκλησία από την αγία ημέρα της Πεντηκοστής και ο οποίος την οδηγεί «είς πασαν τήν άλήθειαν» (Ιωάν. 16,12). Η αδιάκοπη προφητεία της Εκκλησίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Ιστορία. Δίνει η Εκκλησία μας για τον κόσμο την πιο ρεαλιστική έρμηνεία, η οποία συνεχώς επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη επιστήμη.
Διαπρεπείς επιστήμονες, οι οποίοι τιμούν την επιστήμη τους με την αμεροληψία τους, μένουν έκθαμβοι όταν διαπιστώνουν ότι τα πορίσματα τους όχι μόνο δεν αφίστανται της χριστιανικής κοσμολογίας αλλά την επιβεβαιώνουν. Ξένος κορυφαίος αστροφυσικός επιστήμων είπε το εξής καταπληκτικό: «Όταν εμείς οι φυσικοι επιστήμονες ανεβαίνουμε τον ανηφορικό δρόμο της έρευνας του κόσμου και φτάνουμε κάποτε στην κορυφή, εκεί συναντάμε τους θεολόγους». Αλλά και για το τέλος του κόσμου η Εκκλησία μάς δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη των πλάνων. Το τέλος του κόσμου δεν θα είναι ένα τρομερό γεγονός καταστροφής και εκμηδένισης όπως τον παρουσιάζουν οι σύγχρονοι πλάνοι καταστροφολόγοι. Θα είναι ένα γεγονός αισιοδοξίας και χαράς για τους πιστούς ανθρώπους και για ολόκληρη την υλική πλάση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
2ο ΜΕΡΟΣ
16 Dec 2012 06:27 AM PST
Η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περιλαμβάνει κάθε πτυχή του προσωπικού και κοινωνικού βίου μας. Δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας που να μην κανονίζεται από τη θεολογία της Εκκλησίας μας διότι δεν υπάρχει τομέας και έκφανση της ζωής μας που να μην εξαγιάζεται από αυτή. Το κράτος του Θεού εκτείνεται και πέραν του ανθρώπου, σε ολόκληρη την πλάση. Άλλωστε, όπως μας διαβεβαιώνει η Αγία Γραφή, «του γάρ Κυρίου ή γη και τό πλήρωμα αυτής» (Α' Κορ. 10,26). Ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ήρθε στον κόσμο να σώσει πρωτίστως τον άνθρωπο, αλλά μαζί του και ολόκληρη τη
δημιουργία, η οποία, μετά την πτώση και την είσοδο του κακού στον κόσμο, με την ευθύνη των πρωτοπλάστων, «οϊδαμεν γάρ ότι πάσα ή κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ.8,22), σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο. Ολόκληρος ο υλικός κόσμος η «καλή λίαν» δημιουργία του Θεού (Γεν. 1,31), «τη γάρ ματαιότητι ή κτίσις ύπετάγη, ούχ έκούσα, αλλά διά τόν ύποτάξαντα», δηλαδή η ανθρώπινη αμαρτία έφερε τη φθορά και τον θάνατο και στην υπόλοιπη δημιουργία. Αλλά διατελούσε μετά την πτώση «έπ' έλπίδι ότι και αυτή ή κτίσις έλευθερωθήσεται άπό της δουλείας της φθοράς εις τήν έλευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ.8,20-21). Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στο θεανδρικό Του πρόσωπo, τον πεσόντα στην αμαρτία άνθρωπο και μαζί του τον βαρύτατα τραυματισμένο από την αμαρτία και αλλοιωμένο από τη φθορά υλικό κόσμο, ήτοι «γνωρίσας ημίν τό μυστήριον του θελήματος αυτού κατά τήν εύδοκίαν αυτού, ην προέθετο έν αύτώ 10 εις οίκονομίαν του πληρώματος των καιρών, άνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα έν τω Χριστώ, τά επί τοίς ούρανοίς και τά επί της γης, έν αυτώ» (Εφ. 1,9-10).
Επάνω σε αυτή τη διδασκαλία είναι θεμελιωμένοι οι δύο βασικοί πυλώνες της χριστιανικής διδασκαλίας η κοσμολογία και η εσχατολογία. Η μεν κοσμολογία ασχολείται με τη φύση, τη δημιουργία και τη σκοπιμότητα του κόσμου και η δέ εσχατολογία ασχολείται με την περί εσχάτων αποκατάσταση και αναδημιουργία του κόσμου. Είναι δε τόσο λεπτομερής η αγιογραφική θεώρηση της κοομολογίας και της εσχατολογίας ώστε καταλαμβάνουν μέγα
μέρος της θεολογίας της Εκκλησίας μας. Ουδεμία λεπτομέρεια αφήνεται αναπάντητη. Τόσο η Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την προϊστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και του κόσμου, όσο και η Καινή Διαθήκη, η εκπλήρωση των προσδοκιών του προχριστιανικού κόσμου, η έλευση της χάριτος δίνουν ομού μια ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου, του σκοπού του,
της πορείας του στον χρόνο και την αποκατάστασή του στα έσχατα της Ιστορίας. Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος, σκοτισμένος από τη δίνη της αμαρτίας έπαψε να έχει σωστή θεώρηση του εαυτού του και του κόσμου και γι' αυτό έπλασε απίθανες έως παιδαριώδεις και γελοίες θεωρίες και πιστεύματα. Όλες οι
μυθολογίες των αρχαίων θρησκειών αλλά και των συγχρόνων μας
πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών λεγομένων θρησκειών έχουν ενταγμένες στη «θεολογία» τους αλλόκοτες παράδοξες παράλογες ακόμη και τερατώδεις κοσμολογικές και εσχατολογικές δοξασίες.
Η αγία μας Εκκλησία διδάσκει ότι η αλήθεια, που εκφράζει η διδασκαλία της είναι συνώνυμη με τη σωτηρία των πιστών. Οι χριστιανικές αλήθειες δεν είναι αυθαίρετες ανθρώπινες επινοήσεις, αλλά είναι προϊόντα της θείας αποκαλύψεως. Δεν τα συνέλαβε κάποιος άνθρωπος έστω ξεχωριστός, άγιος και
φωτισμένος από τον Θεό, αλλά μας τα αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι «εγώ εις τούτο γεγέννημαι και είς τούτο ελήλυθα είς τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη άληθεία. πας ό ών έκ της αληθείας ακούει μου της φωνής» (Ιωάν. 18,37). Η όντως αλήθεια στον κόσμο «διά Ίησού Χριστού έγένετο» (Ιωάν.1,17) μας λέει ο ευαγγελιστής της αγάπης Ιωάννης. Στην περίπτωση λοιπόν που απορρίπτουμε κάποια ή κάποιες από τις διδασκαλίες και αλήθειες της Εκκλησίας μας απορρίπτουμε αυτόν τον ίδιο τον Λόγο του Θεού και «θέτουμε τη δυνατότητα της σωτηρίας μας εν αμφιβάλω. Ο Χριστός μάς προειδοποίησε ότι ούτε μια κεραία δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε από τους λόγους Του: «ευκολώτερον δέ έστι τόν ούρανόν και τήν γήν παρελθείν ή του νόμου μίαν κεραίαν πεσείν» (Λουκ. 16,17). Εν προκειμένω, η αποδοχή κοσμολογικών και εσχατολογικών στοιχείων, ξένων της χριστιανικής πίστεως, αποτελεί αληθινή εκτροπή και ύβρη κατά του Χριστού. Αποδοχή και υιοθέτηση πλάνων για τον κόσμο και τα έσχατα σημαίνει υιοθέτηση του ψευδους και άρα έκπτωση στην αίρεση, η οποία θέτει τον πιστό αυτόματα εκτός της Εκκλησίας. Όλη η σύγχρονη παραφιλολογία για επικείμενο δήθεν τέλος του κόσμου είναι προϊόν απάτης και αυθαιρεσίας, το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Η Εκκλησία μας έχει λόγο και δίνει τη μαρτυρία της αλήθειας στον σύγχρονο κόσμο για τις αυθαίρετες και επικίνδυνες φήμες καταστροφολογιών. Στην αυθαιρεσία των αυτόκλητων «προφητών» προτάσσει τον αιώνιο και αδιάψευστο λόγο του Θεού, ο οποίος αποδεικνύεται πανηγυρικά αληθινός σε κάθε εποχή. Εγγύηση της αλήθειας είναι ο Παράκλητος το Πνεύμα της αληθείας ο οποίος βρίσκεται στην Εκκλησία από την αγία ημέρα της Πεντηκοστής και ο οποίος την οδηγεί «είς πασαν τήν άλήθειαν» (Ιωάν. 16,12). Η αδιάκοπη προφητεία της Εκκλησίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Ιστορία. Δίνει η Εκκλησία μας για τον κόσμο την πιο ρεαλιστική έρμηνεία, η οποία συνεχώς επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη επιστήμη.
Διαπρεπείς επιστήμονες, οι οποίοι τιμούν την επιστήμη τους με την αμεροληψία τους, μένουν έκθαμβοι όταν διαπιστώνουν ότι τα πορίσματα τους όχι μόνο δεν αφίστανται της χριστιανικής κοσμολογίας αλλά την επιβεβαιώνουν. Ξένος κορυφαίος αστροφυσικός επιστήμων είπε το εξής καταπληκτικό: «Όταν εμείς οι φυσικοι επιστήμονες ανεβαίνουμε τον ανηφορικό δρόμο της έρευνας του κόσμου και φτάνουμε κάποτε στην κορυφή, εκεί συναντάμε τους θεολόγους». Αλλά και για το τέλος του κόσμου η Εκκλησία μάς δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη των πλάνων. Το τέλος του κόσμου δεν θα είναι ένα τρομερό γεγονός καταστροφής και εκμηδένισης όπως τον παρουσιάζουν οι σύγχρονοι πλάνοι καταστροφολόγοι. Θα είναι ένα γεγονός αισιοδοξίας και χαράς για τους πιστούς ανθρώπους και για ολόκληρη την υλική πλάση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
