Ἕνας ἄνθρωπος στὴν ὁδὸ τῆς εὐλογίας
Ἦταν κάποτε ἕνας μορφωμένος ἄνδρας ποὺ ἐπὶ ὀκτὼ χρό-
νια παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τοῦ στείλει ἕναν ἄνθρωπο νὰ τὸν
διδάξει τὴν ἀλήθεια. Καὶ κάποτε ποὺ ἔνιωσε αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία
πολὺ ἔντονη, ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ λέει:
-Πήγαινε στὴν ἐκκλησία, κι ἐκεῖ θὰ βρεῖς ἕναν ἄνθρωπο
ποὺ θὰ σοῦ δείξει τὴν ὁδὸ τῆς εὐλογίας.
Πῆγε ἐκεῖ, καὶ βρῆκε ἕναν φτωχό, ξυπόλυτο, μὲ πόδια γε-
μάτα πληγὲς καὶ σκόνη, καὶ ὅλα του τὰ ροῦχα δὲν ἄξιζαν
οὔτε δυὸ δεκάρες. Τὸν χαιρέτησε, καὶ τοῦ εἶπε:
- 32 -
-Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ σοῦ δώσει καλὴ ἡμέρα! Καὶ ὁ ἄλλος
ἀπάντησε:
-Ποτὲ δὲ μοῦ ἔδωσε κακή ἡμέρα.
-Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ σοῦ δώσει καλὴ τύχη!
-Πάντα ἔχω καλὴ τύχη!
-Εἴθε νὰ σὲ κάνει ὁ Θεὸς εὐτυχισμένο! -Μὰ γιατὶ ἀπαντᾶς ἔτσι;
-Ποτὲ δὲν εἶμαι δυστυχισμένος.
-Σὲ παρακαλῶ, ἐξήγησέ το μου αὐτό, γιατὶ δὲν τὸ κατα-
λαβαίνω.
-Μετὰ χαρᾶς, ἀποκρίθηκε ὁ φτωχός.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ ἔχω καλὴ ἡμέρα. Ὅλες μου οἱ ἡμέρες
εἶναι καλές: γιατὶ ἂν πεινάω, δοξάζω τὸ Θεό. Ἂν ἔχει παγωνιά,
χαλάζι, χιόνι, βροχή, ἂν ὁ καιρὸς εἶναι καλὸς ἢ κακός, πάντα
δοξάζω τὸ Θεό. Εἶμαι ἄθλιος καὶ περιφρονημένος, ἀλλὰ δο-
ξάζω τὸ Θεό, κι ἔτσι πάντα ἡ ἡμέρα μου εἶναι καλή.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς καλὴ τύχη. Ἀλλὰ
ποτὲ δὲν ἔχω κακὴ τύχη, γιατὶ ξέρω, πῶς νὰ ζῶ μὲ τὸ Θεό,
καὶ ξέρω πὼς αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι τὸ καλύτερο. Καὶ ὅ,τι ὁ
Θεὸς δίνει ἢ ἐπιτρέπει γιὰ μένα, καλὸ ἢ κακό, τὸ παίρνω
μὲ χαρὰ ἀπὸ τὸ Θεό, σὰν τὸ καλύτερο ποὺ μπορεῖ νὰ
γίνει, κι ἔτσι ποτὲ δὲν ἔχω κακὴ τύχη.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ μὲ κάνει ὁ Θεὸς εὐτυχισμένο. Μὰ ποτὲ
δὲν εἶμαι δυστυχισμένος. Γιατὶ ἡ μόνη μου ἐπιθυμία εἶναι
νὰ ζῶ μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κι ἔχω τόσο ἀπόλυτα
παραδοθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε θέλω αὐτὸ ποὺ
θέλει Ἐκεῖνος.
-Ἀλλὰ ἂν ὁ Θεὸς θελήσει νὰ σὲ ρίξει στὴν κόλαση, ρώτησε
ὁ μορφωμένος, τὶ θὰ κάνεις τότε;
-Νὰ μὲ ρίξει στὴν κόλαση; Ἡ ἀγαθότητά Του δὲν θὰ τὸ
ἐπιτρέψει. Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν τὸ κάνει, θὰ Τὸν ἀγκαλιάσω μὲ
τὰ δυό μου χέρια. Τὸ ἕνα μου χέρι, ποὺ εἶναι ἡ Ταπεινότητα,
θὰ ἀγκαλιάσει τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, καὶ τὸ ἄλλο μου
χέρι, ἡ Ἀγάπη, θὰ ἀγκαλιάσει τὴ θεία φύση Του, τόσο σφι-
- 33 -
χτά, ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔρθει κι Αὐτὸς στὴν κόλαση μαζί μου.
Γιατὶ καλύτερα νὰ εἶμαι στὴν κόλαση μὲ τὸ Θεό, παρὰ
στὸν παράδεισο χωρὶς Ἐκεῖνον.
Τότε ὁ Διδάσκαλος κατάλαβε ὅτι ἡ ἀληθινὴ παραίτηση μὲ
τὴν ἄκρα ταπεινότητα, εἶναι ἡ συντομώτερη ὁδὸς πρὸς
τὸ Θεό. Καὶ τὸν ρώτησε:
-Τὶ ἄνθρωπος εἶσαι ‘σύ;
-Εἶμαι βασιλιάς.
-Ποῦ εἶναι τὸ βασίλειό σου;
-Ἡ ψυχή μου εἶναι τὸ βασίλειό μου, γιατὶ εἶμαι ἀπὸλυτα
κύριος τῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐσωτερικῶν μου αἰσθήσεων,
ὥστε ὅλες οἱ ἐπιθυμίες καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου
βρίσκονται σὲ πλήρη ὑποταγή, καὶ αὐτὸ τὸ βασίλειο εἶναι
τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε βασίλειο ἐπὶ τῆς γῆς.
-Τὶ σὲ ὁδήγησε σὲ αὐτὴ τὴν τελειότητα;
-Ἡ σιωπή μου, οἱ ὑψηλές μου σκέψεις, καὶ ἡ ἕνωσή μου
μὲ τὸ Θεό. Γιατὶ δὲ μποροῦσα νὰ ἀναπαυθῶ σὲ κάτι λι-
γώτερο ἀπὸ τὸ Θεό.
Τώρα ἔχω βρεῖ τὸ Θεό, καὶ στὸ Θεὸ ἔχω βρεῖ αἰώνια
ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη.
Ἦταν κάποτε ἕνας μορφωμένος ἄνδρας ποὺ ἐπὶ ὀκτὼ χρό-
νια παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τοῦ στείλει ἕναν ἄνθρωπο νὰ τὸν
διδάξει τὴν ἀλήθεια. Καὶ κάποτε ποὺ ἔνιωσε αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία
πολὺ ἔντονη, ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ λέει:
-Πήγαινε στὴν ἐκκλησία, κι ἐκεῖ θὰ βρεῖς ἕναν ἄνθρωπο
ποὺ θὰ σοῦ δείξει τὴν ὁδὸ τῆς εὐλογίας.
Πῆγε ἐκεῖ, καὶ βρῆκε ἕναν φτωχό, ξυπόλυτο, μὲ πόδια γε-
μάτα πληγὲς καὶ σκόνη, καὶ ὅλα του τὰ ροῦχα δὲν ἄξιζαν
οὔτε δυὸ δεκάρες. Τὸν χαιρέτησε, καὶ τοῦ εἶπε:
- 32 -
-Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ σοῦ δώσει καλὴ ἡμέρα! Καὶ ὁ ἄλλος
ἀπάντησε:
-Ποτὲ δὲ μοῦ ἔδωσε κακή ἡμέρα.
-Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ σοῦ δώσει καλὴ τύχη!
-Πάντα ἔχω καλὴ τύχη!
-Εἴθε νὰ σὲ κάνει ὁ Θεὸς εὐτυχισμένο! -Μὰ γιατὶ ἀπαντᾶς ἔτσι;
-Ποτὲ δὲν εἶμαι δυστυχισμένος.
-Σὲ παρακαλῶ, ἐξήγησέ το μου αὐτό, γιατὶ δὲν τὸ κατα-
λαβαίνω.
-Μετὰ χαρᾶς, ἀποκρίθηκε ὁ φτωχός.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ ἔχω καλὴ ἡμέρα. Ὅλες μου οἱ ἡμέρες
εἶναι καλές: γιατὶ ἂν πεινάω, δοξάζω τὸ Θεό. Ἂν ἔχει παγωνιά,
χαλάζι, χιόνι, βροχή, ἂν ὁ καιρὸς εἶναι καλὸς ἢ κακός, πάντα
δοξάζω τὸ Θεό. Εἶμαι ἄθλιος καὶ περιφρονημένος, ἀλλὰ δο-
ξάζω τὸ Θεό, κι ἔτσι πάντα ἡ ἡμέρα μου εἶναι καλή.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς καλὴ τύχη. Ἀλλὰ
ποτὲ δὲν ἔχω κακὴ τύχη, γιατὶ ξέρω, πῶς νὰ ζῶ μὲ τὸ Θεό,
καὶ ξέρω πὼς αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι τὸ καλύτερο. Καὶ ὅ,τι ὁ
Θεὸς δίνει ἢ ἐπιτρέπει γιὰ μένα, καλὸ ἢ κακό, τὸ παίρνω
μὲ χαρὰ ἀπὸ τὸ Θεό, σὰν τὸ καλύτερο ποὺ μπορεῖ νὰ
γίνει, κι ἔτσι ποτὲ δὲν ἔχω κακὴ τύχη.
Μοῦ εὐχήθηκες νὰ μὲ κάνει ὁ Θεὸς εὐτυχισμένο. Μὰ ποτὲ
δὲν εἶμαι δυστυχισμένος. Γιατὶ ἡ μόνη μου ἐπιθυμία εἶναι
νὰ ζῶ μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κι ἔχω τόσο ἀπόλυτα
παραδοθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε θέλω αὐτὸ ποὺ
θέλει Ἐκεῖνος.
-Ἀλλὰ ἂν ὁ Θεὸς θελήσει νὰ σὲ ρίξει στὴν κόλαση, ρώτησε
ὁ μορφωμένος, τὶ θὰ κάνεις τότε;
-Νὰ μὲ ρίξει στὴν κόλαση; Ἡ ἀγαθότητά Του δὲν θὰ τὸ
ἐπιτρέψει. Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν τὸ κάνει, θὰ Τὸν ἀγκαλιάσω μὲ
τὰ δυό μου χέρια. Τὸ ἕνα μου χέρι, ποὺ εἶναι ἡ Ταπεινότητα,
θὰ ἀγκαλιάσει τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, καὶ τὸ ἄλλο μου
χέρι, ἡ Ἀγάπη, θὰ ἀγκαλιάσει τὴ θεία φύση Του, τόσο σφι-
- 33 -
χτά, ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔρθει κι Αὐτὸς στὴν κόλαση μαζί μου.
Γιατὶ καλύτερα νὰ εἶμαι στὴν κόλαση μὲ τὸ Θεό, παρὰ
στὸν παράδεισο χωρὶς Ἐκεῖνον.
Τότε ὁ Διδάσκαλος κατάλαβε ὅτι ἡ ἀληθινὴ παραίτηση μὲ
τὴν ἄκρα ταπεινότητα, εἶναι ἡ συντομώτερη ὁδὸς πρὸς
τὸ Θεό. Καὶ τὸν ρώτησε:
-Τὶ ἄνθρωπος εἶσαι ‘σύ;
-Εἶμαι βασιλιάς.
-Ποῦ εἶναι τὸ βασίλειό σου;
-Ἡ ψυχή μου εἶναι τὸ βασίλειό μου, γιατὶ εἶμαι ἀπὸλυτα
κύριος τῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐσωτερικῶν μου αἰσθήσεων,
ὥστε ὅλες οἱ ἐπιθυμίες καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς μου
βρίσκονται σὲ πλήρη ὑποταγή, καὶ αὐτὸ τὸ βασίλειο εἶναι
τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε βασίλειο ἐπὶ τῆς γῆς.
-Τὶ σὲ ὁδήγησε σὲ αὐτὴ τὴν τελειότητα;
-Ἡ σιωπή μου, οἱ ὑψηλές μου σκέψεις, καὶ ἡ ἕνωσή μου
μὲ τὸ Θεό. Γιατὶ δὲ μποροῦσα νὰ ἀναπαυθῶ σὲ κάτι λι-
γώτερο ἀπὸ τὸ Θεό.
Τώρα ἔχω βρεῖ τὸ Θεό, καὶ στὸ Θεὸ ἔχω βρεῖ αἰώνια
ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη.
