ΦΟΒΕΡΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης
Ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινόν !
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ κήρυγμα του τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς στὴν Μόσχα ἐξεστόμισε τὶς πλέον φρικτὲς βλασφημίες κατὰ τοῦ Κύριου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρουσία τοῦ Πατριάρχου Μοσχας καὶ πλήθους Ρώσων θεολόγων, οὐδεὶς ἐκ τῶν ὁποίων ἀντελήφθη τὸ παραμικρόν!
Ἐντύπωσιν κάνει κὰτ ἀρχὰς τὸ γεγονὸς τῆς ἀγραμματωσύνης τοῦ ὁμιλητοῦ. Φαίνεται ἀμέσως ὅτι δὲν ἔχει οἰκειότητα πρὸς τὰ κείμενα ποὺ χρησιμοποιεῖ. Δὲν διστάζει νὰ παραθέσει συγγράμματα αἱρετικῶν ὅπως πχ. τοῦ ἀρειανοῦ ἱστορικοῦ Εὐσέβιου Καισαρείας πρὸς τὰ γραπτά τοῦ ὁποίου φαίνεται κάπως ἐξοικειωμένος, ἀλλ’ὅταν παραπέμπει σὲ ὀρθόδοξους Πατέρας δὲν γνωρίζει οὔτε τὸ ὄνομά τους οὔτε τὰ ἔργα τους καὶ τοὺς ἀναφέρει ἀορίστως ὅπως π.χ. «ὁ ὑμνογράφος» ἀντὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἤ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἐπίγνωση οὔτε ὅτι τὰ τροπάρια τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι εἰλημμένα κατὰ λέξιν ἀπὸ τὸν περίφημον 41ον Λόγον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου (ὁ ὁποῖος ἀναγινώσκεται κατὰ τὴν Ἀγρυπνίαν τῆς Ἑορτῆς) οὔτε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς εἶναι ὁ ὑμνογράφος ποὺ μετέτρεψε συγκεκριμένα ἀποσπάσματα αὐτοῦ τοῦ Λόγου εἰς τροπάρια... Τοῦ εἶναι παντελῶς ξένοι καὶ ἄγνωστοι καὶ οἱ δύο Ἅγιοι – οὐδέποτε ἐνέκυψεν εἰς τὴν μελέτην τῶν θεόπνευστων γραπτῶν τους ὡς θὰ ἀποδειχθῆ κατωτέρω καὶ διὰ τοῦτο τοὺς ἀποκάλει κατ' ἐπανάληψιν «ὑμνογράφους» !
Ἀγνοῶν τὴν περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ἀπολυτρώσεως Πατερικὴν Διδασκαλίαν ἀφήνει σαφῶς νὰ ἐννοηθῆ ὅτι τὸ Ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐθεώθη κατὰ ἤ μετὰ τὴν Ἀνάληψίν Του. Δέχεται δηλαδὴ τὴν φρικτὴν καὶ ὑπὸ σειρᾶς Οἰκουμενικῶν Σύνοδων καταδικασθεῖσαν βλασφημίαν περὶ σταδιακῆς τελειώσεως τοῦ Δεσποτικοῦ Προσλήμματος !!! Δία τοῦτο καὶ τονίζει ὅτι «ἡ καταλλαγὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς (μετὰ τοῦ ἀνθρώπινου γένους) ἐγένετο μετὰ τὴν Ἀνάληψιν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἐκαθησεν ἐν δεξιὰ τοῦ Πατρὸς μετὰ τῆς θεωθείσης ἀνθρωπότητος Αὐτοῦ, διό καὶ κατέστη δυνατὴ ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» !!! Φαίνεται ὅτι ὁ κ, Βαρθολομαῖος οὐδέποτε εἰς τὴν ζωὴν του παρέστη σὲ Ἑσπερινό τῆς Πεντηκοστῆς, οὔτε ἄκουσε πότε του τὰ Ἀναγνώσματα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ διαβάζονται σὲ αὐτὸν τὸν ἑσπερινό: «...Καὶ ἀφελῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἐπὶ σοὶ καὶ ἐπιθήσω ἐπὶ τοὺς ἑβδομήκοντα ἄνδρας ἀπὸ τῶν πρεσβύτερων τοῦ λαοῦ ...» (Ἀριθμῶν 11: 18). Φαίνεται ὅτι ἐπὶ αἰῶνες ὁλόκληρους τόσο ἡ Γραφὴ ὅσο καὶ οἱ Πατέρες καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν γένει εὑρίσκονται εἰς οἰκτροτάτην πλάνην ὥστε νὰ πιστεύουν καὶ νὰ γράφουν ὅτι εἶχεν ἤδη καταστῆ δυνατὴ ἡ μεθεξις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν Μωυσῆ, τοὺς ἑβδομῆκοντα πρεσβύτερους, τοὺς Πατριάρχας, Προφήτας, Δίκαιους καὶ ἀναρίθμητους Ἅγίους της πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς καὶ ἑπομένως ἡ καταλλαγὴ μετὰ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ εἶχε προαιωνίως συντελεσθῆ δηλαδὴ πολὺ πρὶν ἀναληφθῆ καὶ καθήση ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς ὁ Χριστός. «Οὕτω γὰρ ἐκήρυξαν πάντες οἱ Προφῆται καὶ Ἀπόστολοι μετὰ Μαρτύρων» μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἀπαράδεκτον (κατὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο ) τελευταῖο τροπάριον τῶν στιχηρῶν αὐτοῦ τοῦ Ἑσπερινοῦ... Ἀκόμη καὶ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἀγνόει ἐν προκειμενω ὁ κ.Βαρθολομαῖος τὸ ὁποῖον σαφεστατα λέγει : "τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν" Τί λοιπόν; ἐλαλησε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δὶ' ὅλων τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης χωρὶς νὰ ἔχει ἀπόσταλη πρὸς αὐτούς;
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἔχει δεῖ οὔτε εἰς τὸν ὕπνον του τὸν θεόπνευστον Λόγον τοῦ Ἁγίου καὶ θεοφόρου Γρηγορίου Παλαμᾶ εἰς τὴν Τρίτην Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν ὅπου ὁ Ἅγιος λεπτομερῶς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ Ἄκτιστος Δύναμις τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἠτο ἐνεργὸς πρὸ καταβολῆς κόσμου καὶ δὶ’Αὐτῆς κατηλλάγησαν τῷ ἐν Τριάδι Θεῶ καὶ ἐθεώθησαν πάντες οἱ πρὸ Χριστοῦ Ἀναρίθμητοι Ἅγιοι ἀπὸ τοῦ Ἀγίου Ἀδὰμ καὶ τῆς Ἀγίας Εὕας μέχρι τοῦ Τίμιου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Δὲν εἶχε προσχωρήσει εἰς τὸν Παπισμὸν οὔτε εἰς τὸν ἀνύπαρκτον τότε Προτεσταντισμὸν ὁ θεῖος Γρηγόριος, ὥστε νὰ φαντάζεται καταλλαγὴν τοῦ ἀνθρώπινου γένους μετὰ τοῦ Πατρὸς μόνον καὶ συνέχισιν τῆς ἔχθρας τῶν ἀνθρώπων μετὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς φαντάζεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἡ σατανικὴ θεωρία τοῦ Ἀνσέλμου περὶ ἱκανοποιήσεως τῆς Ὀργῆς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς διὰ παραδειγματικοῦ ἐξευτελιστικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Του, δὲν εἶχε ἀκόμη διαδοθῆ εις την Ανατολην καὶ οὐδεὶς Ορθοδοξος εἶχε λόγους νὰ διαιρῆ τὴν Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον Τριάδα εἰς κατηλλαγμένας καὶ μὴ κατηλλαγμένας μετὰ τῶν ἀνθρώπων Ὑποστάσεις ὡς πρὰττει ὁ κ. Βαρθολομαῖος.
Ἀλλὰ οὔτε καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Σύνοδων ἔχει ἀναγνώσει ποτὲ ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης. Ἂν τὰς εἶχεν ἀναγνώσει, δὲν θὰ ὑπέπιπτεν εἰς τὴν αἵρεσιν τῆς βαθμιαίας τελειώσεως καὶ θεώσεως τοῦ ἀνθρώπινου προσλήμματος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς διὰ τὸν κύριον Βαρθολομαῖον ὁμοφώνως οἱ Πατέρες ἐκήρυξαν τὸ ἀνθρώπινον πρόσλημμα τοῦ Λόγου θεωθέν ὅλον» ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Ἡ Θεότης τοῦ ἡνωμένου ὑποστατικῶς μετὰ τοῦ Λόγου ἀνθρώπινου προσλήμματος ἦτο ἀνέκαθεν ἀπολύτως ἡ αὐτὴ πρὸς τὴν Θεότητα τοῦ Πατρός. Δὲν εἶναι θέωσις κατὰ μετοχὴν καὶ χάριν ὅπως εἰς τὴν περίπτωσιν πάντων τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ Ἕνωσις μετὰ τῆς Θείας Φύσεως ἐντός της Ὑποστάσεως τοῦ Λόγου ἀσυγχύτως ἀτρέπτως ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως. Ὡς ἐκ τούτου χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι κτίσμα «ἐξ ἄκρας ἑνώσεως ὁμόθεος γενομενη ἡ σὰρξ τοῦ Κύριου, θείοις ἐγκαθιδρυται θώκοις ἐκ δεξιῶν του Πατρὸς ὡς πάντα τὰ τῆς θεότητος αὐχηματα καταπλουτήσασα (πάντα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ), σωζόμενων τῶν ἰδιοτήτων τῶν φύσεων» συμφώνως πρὸς τὸ Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας τὸ ὁποῖον προκλητικώτατα ἀγνοεῖ καὶ καταφρόνει ὁ δῆθεν ἀρχηγὸς τῶν Ὀρθόδοξων.
Ἀλλὰ μνημονεύει εἰς τὸ κήρυγμά του καὶ «ἁγιασμὸν» τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὁπότε φαίνεται καθαρώτατα ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνεται κἄν τὴν ὀρθὴν ἔννοιαν τῆς φράσεως «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Εἰσάγει μάλιστα καὶ ἀναγκαιότητα εἰς τὸ Θεὸν ὁ κ. Βαρθολομαῖος πράγμα ἐξαιρετικῶς βλάσφημον κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον ἀκόμη καὶ ὡς παροδικὴ σκέψις! Ἀγνοεῖ βεβαίως ὅτι ἡ ἐξ ἄκρας συλλήψεως θεωθεῖσα καὶ ἰσότιμος πρὸς τὸ Πάτερα Σὰρξ τοῦ Κύριου, οὔτε ἁγιάζεται ὑπὸ τινος οὔτε εἶναι μέτοχος ἁγιασμοῦ ὅπως τὰ λοιπὰ τῶν κτισμάτων ἀλλὰ μοναδικὴ πηγὴ ἁγιότητος ἐξ ἢς πάντες λαμβάνουν ἁγιασμόν, Αὐτὴ δὲ ἐξ οὐδενὸς ! Μὲ ἄλλα λόγια συγχέει φρικαλεώτατα τὴν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ Ἁγιασμοῦ μὲ ἐκείνην τῆς Θεώσεως, ἐμφανίζων ἔτσι τὴν Κυριακὴν Σάρκα ὡς ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ μὲ ὅλα τὰ ἀλλὰ ἡγιασμένα κτίσματα (εἰκόνες, σταυρούς, μέγα ἁγιασμὸ κλπ). Ἐπειδὴ δὲν ἀντιλαμβάνεται ποσῶς τί σημαίνει ἡ φράσις «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» ὑποθέτει ὅτι ἡ Σὰρξ τοῦ Κυρίου ὑπήρχε καὶ πρὸ τῆς προσλήψεως καὶ Θεώσεως Της ὑπὸ τοῦ Λόγου! Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς φράσεις: α) « ὁ ἁγιασμὸς λοιπὸν τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἦτο ἀναγκαῖος διὰ τὴν ἕνωσιν αὐτῆς μετὰ τῆς θεότητος τοῦ Λόγου» β) ἀπὸ τὴν τερατώδη βλασφημίαν «ὁ Χριστὸς προσέλαβε τὴν πεπτωκυίαν ἀνθρώπινην φύσιν τοῦ Ἀδὰμ ἡ ὁποία δὲν ἠτο δυνατόν νὰ ἑνωθῆ μετὰ τῆς θείας φύσεως τοῦ Λόγου» καὶ ἀπὸ τὴν φράσιν «ὁ Χριστὸς ἀπέστειλε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ εἰς τὴν ἰδικην Τοῦ ἀνθρωπότητα διὰ νὰ τὴν ἕνωση μετὰ τῆς θεότητος Αὐτοῦ» ἐρχόμενος ἔτσι εἰς μετωπικὴν σύγκρουσιν πρὸς τὰ ἀναθέματα τριῶν Σύνοδων, τῆς Δ’ Ε’ καὶ ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου...
«Ὅλον τὸν Ἀδάμ, ΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΣ, ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, προσέλαβες Δεσπότα» κραυγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων μέσα ἀπὸ τοὺς περίφημους θεομητορικοὺς λόγους του, ὁ ἄγνωστος εἰς τὸν κ, Βαρθολομαῖον «ὑμνογράφος» Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς συνοψίζων ἐν προκειμενω τὴν διδασκαλίαν ὅλων ἀνεξαιρετως τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ἀλλὰ οἱ βλασφημίες τοῦ κ. Βαρθολομαίου δὲν σταματοῦν ἕως ἐδῶ. Συνεχίζει ἀκάθεκτος νὰ βλασφημεῖ τὰ θειότατα μυστήρια τῆς Πίστεως: Καταφρονῶν καὶ πάλιν τὰ δογματισθέντα θεοπνεύστως ὑπὸ τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου δέχεται συνεργίαν τριῶν θελήσεων εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ ἀποδίδει τὴν προαιώνιον Βουλὴν τῆς Θείας Οἰκονομίας εἰς μόνον τὸν Πάτερα! Κηρύσσει δηλαδὴ γυμνῆ τῆ κεφαλῆ Τριθείαν ! Ἐπιβεβαιώνει δὲ τὴν τριθεϊαν του ἐπιμερίζων εἰδικοὺς ρόλους εἰς τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Θεότητος ὅσον ἀφορά τὴν δημιουργίαν! Ἔτσι διακηρύσσει ὀτι «ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν κόσμον,τὸ δὲ Ἅγιον Πνεῦμα τελειοῖ τὴν δημιουργίαν καὶ ζωοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον ὡς εἰκόνα Θεοῦ» Ὁ Πατὴρ οὐδόλως μνημονεύεται εἰς τὴν δημιουργίαν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς παντελῶς ἀμέτοχος καὶ ὑπεράνω πάσης ὑποψίας! Οὐδόλως δὲ ὑποψιάζεται
ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ πάντοτε ἀκτίστως ὡς Τριὰς μὲ μοναδικὴν ἑκάστοτε φυσικὴν ἄκτιστον ἐνέργειαν. Δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ ἀπόδοσις εἰδικῶν προσωπικῶν ἐνεργειῶν εἰς ἑκάστην τῶν Ὑποστάσεων κεχωρισμένως ἔχει καταδικασθῆ ὡς βλασφημία ἀφοῦ ἀναποφεύκτως συνιστά Τριθεϊαν καὶ συγχέει Φύσιν καὶ Ὑποστάσεις.
Ὁσάκις ἀναφέρεται εἰς ἀποστολὴν τοῦ Άγίου Πνεύματος φαίνεται σαφῶς ὅτι ἐννοεῖ τὸ Τρίτον Πρόσωπον τῆς Άγίας Τριάδος ὡς ἀποστελλόμενον διότι οὐδέποτε εἰς τὴν ζωὴν του ἤκουσε τὴν Πατερικὴν Φωνὴν «Θεὸς καὶ Θεοῦ Ὑπόστασις οὐκ ἀποστέλλεται τινὶ» Δὲν ἐπέρασε πότε ἀπὸ τὸν νοῦν τοῦ κ.Βαρθολομαίου ὅτι ὅλες αἱ βιβλικὲς ἐκφράσεις περὶ ἀποστολῆς, δόσεως ἡ λήψεως Άγίου Πνεύματος εἶναι Τριαδικὲς πράξεις καὶ ἀναφέρονται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς ἀποστελλομένας κοινάς ἀκτίστους φυσικάς ἐνέργειας τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποτὲ εἰς Ὑποστάσεις τῆς Θεότητος.
Ἀναφερόμενος εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τὸ θεωρεῖ μὴ ὁμοδύναμον πρὸς τὸν Χριστόν αλλ’ ἰσχυρότερόν Του, ἱκανὸν νὰ ἐπιτελεῖ ὅσα ὁ Χριστὸς εἶναι δῆθεν ἀνίκανος νὰ ἐπιτελέσει, ὡς ἔχον δηλαδὴ υποστατικάς δυνάμεις καὶ ἐνέργειας τὰς ὁποίας ὁ Χριστὸς δὲν διέθετε καὶ μάλιστα δύναμιν...ἑνώσεως καὶ ἁγιασμοῦ! Μέγιστη βλασφημία εἶναι ἡ ἰδεα ὅτι «ὁ Χριστὸς ἀπέστειλε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ εἰς τὴν ἰδικήν Του ἀνθρωπότητα διὰ νὰ τὴν ένώση μετὰ τῆς θεότητος αὐτοῦ ...ἡ ἀποστολὴ αὐτὴ ἦτο ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπινου γένους» καὶ ὅτι «ἧτο ἀναγκαία ἡ συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν πρόσληψιν τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὸ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ πεπτωκυία ἀνθρώπινη φύσις τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς προσέλαβεν δὲν ἠτο δυνατὸν νὰ ἑνωθῆ μετὰ τῆς θείας φύσεως πρὶν ἡ ἁγιασθῆ ὑπὸ τοῦ Ἅγιου Πνεύματος»!!! Χειρίστη δὲ πασῶν τυγχάνει ἡ βλασφημία ὅτι «κατὰ τὸν ἐπίγειον βίον τοῦ Χριστοῦ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐμαρτύρει τὴν Θεότητα καὶ ἐνήργει τὰ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, κατὰ τὴν βάπτισιν , τὴν τέλεσιν τῶν θαυμάτων, τὴν Μεταμόρφωσιν καὶ τὴν Ἀνάστασιν μέχρις τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ».Δὶ’ ὅλων τῶν ἀνωτερω ἐκφράσεων ὑποπίπτει
ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν 9ον Ἀναθεματισμὸν τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρειας υἱοθετηθέντα καὶ ὑπὸ τριῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων: «Εἴ τις φησίν τὸν Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν δεδοξάσθαι παρὰ τοῦ Πνεύματος ὡς αλλοτρία δυνάμει τὴ δι΄ Αὐτοῦ χρώμενον καὶ παρὰ τοῦ Πνεύματος λαβόντα τὸ ἐνεργεῖν δύνασθαι κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων καὶ τὸ πληροῦν εἰς ἀνθρώπους τὰς θεοσημείας καὶ οὐχὶ δὴ μᾶλλον ἴδιον Αὐτοῦ τὸ Πνεύμά φησιν, δὶ οὐ καὶ ἐνήργησεν τὰς θεοσημείας, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ»
Εἶναι ἀναμφισβητήτως ἐγκατάλειψις Θεοῦ ἐν Ήμέρα Πεντηκοστῆς τὸ νὰ ἀνοίγει ἕνας ὁλόκληρος Πατριάρχης τὸ στόμα του καὶ ἀντὶ νὰ πληρωθῆ Πνεύματος καὶ νὰ κηρύξει ὀρθοδοξως, νὰ ἐξέμει ὅλας τὰς διαβολικάς κακοδοξίας τὰς καταδικασμενας ὑπὸ Ἁγίων Πάτερων καὶ Οἰκουμενικῶν Σύνοδων.Πελώρια ἐρωτηματικὰ γεννῶνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ Πατριαρχικὸν κήρυγμα. Εἶναι δυνατὸν νὰ παραμένει εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον ἄνθρωπος ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν Λόγον τῆς Ἀλήθειας ; Ἀλλὰ καὶ ἡ εὐθύνη τῶν ἄλλων δῆθεν ὀρθόδόξων δὲν εἶναι μικρότερη. Ὁ λόγος τοῦ κ Βαρθολομαίου ἔγινε περιχαρῶς ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὸν παριστάμενον συλλειτουργὸν τοῦ Πατριάρχην Μόσχας Κύριλλον καὶ δεκάδες ἐπισκόπους καὶ θεολόγους μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ σπουδάσας Θεολογίαν εἰς Ὀξφόρδην Μητροπολίτης Ἰλαριων Ἀλφεγιεβ. Βεβαίως θὰ ἠδήνατο νὰ ἀντιτείνει κάποιος ὅτι εἰς τὴν Ὀξφόρδην δὲν ἐδιδάχθη ποτὲ ἡ ὀρθόδοξος θεολογία, οὔτε ὑπάρχει κανεὶς ἀκριβὴς γνώστης τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν ἐκεῖ θεολογικὴν σχολήν. Ἀλλὰ αὐτό, καίτοι ὀρθόν, δὲν αἴρει τὴν εὐθύνην ἀπὸ τοὺς ὤμους τῶν Ρώσων ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι νὰ ποιμάνουν τὸν διψῶντα Ρωσικὸν λαόν, ἀφοῦ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διακρίνουν τὰς κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βλασφημίας ἀκόμη καὶ ὅταν κηρύττονται στεντορεία τῆ φωνῆ μέσα εἰς τοὺς «Ὀρθόδοξους» καθεδρικούς ναοὺς των !
Ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλοὶ φέρουν εὐθύνην οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς ὑπερασπισταί τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ φαίνεται ὅτι παντελῶς ἁγνοοῦν βασικάς ἀλήθειας τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως. Ἑξαιρετικῶς θλιβερὸν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἐδημοσίευσεν εἰς πρώτην σελίδα τὴν βλάσφημον πατριαρχικὴν ὁμιλίαν μὲ σύντομον εἰσαγωγὴν εἰς τὴν ὁποίαν τὴν παρουσιάζει εἰς τοὺς ἀναγνῶστας της ὡς «ἐνδιαφέρουσαν ἀπὸ πνευματικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καὶ θεολογικῆς ἀπόψεως» !! Τὸ λυπηρότερον ὅλων εἶναι πάντως τὸ ὅτι οὐδεὶς ἐκ τῶν πολυπληθῶν ἀναγνωστῶν τῆς ἐφημερίδος αὐτῆς ἐξέφρασε -οὔτε καὶ πρόκειται νὰ ἐκφράσει - τὴν παραμικράν διαμαρτυρίαν ἤ ἔστω ἐνδοιασμὸν
διὰ τὰς φρικτάς βλασφημίας τὰς ὁποίας ἀνέγνωσαν!!! Ἔχουν παρέλθει πολλαι ἑβδομάδες καὶ μῆνες ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως καὶ δὲν ἠκούσθη τίποτε σχετικῶς πρὸς τὴν ὁμιλίαν αὐτὴν ἀπὸ ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἀγωνιζόμενους –ὑποτίθεται - ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κυκλοφοροῦντας ὁμολογίας πίστεως καὶ μύρια ὅσα ἀγωνιστικὰ καὶ φανατικὰ κείμενα κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς παραδόσεως, τῆς... θεραπείας ψυχῶν καί της ....ἑλληνορθοδοξίας! Καλὸν εἶναι νὰ ἐνθυμοῦνται ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄρρωστοι ψευδοήρωες ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τὸν ἄχαριν ἀγώνα κατὰ τῶν άθλίων καὶ δυστυχῶν ὀπαδῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔχει ἀπείρως βαθυτέρας ρίζας καὶ ἀσυλλήπτως ὑψηλότερους στόχους τοὺς ὁποίους οἱ μαχόμενοι τὸν ἀριθμὸν 666 ἡ τὸν χωρισμὸν ἐκκλησίας καὶ κράτους ἢ τὴν ἀνυπακοὴν μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν, οὐδόλως φαντάζονται. Ἐὰν δὲν εἶναι εἰς θέσιν ἕκαστος πιστὸς νὰ ὁμολογεῖ ὀρθοδοξως Χριστὸν στηλιτεύων τοὺς πραγματικοὺς ἐχθρούς Του καὶ ἀποκόπτων ἑαυτὸν ἀπὸ πάσης κοινωνίας μετὰ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ σκότους - ἔστω καὶ ἂν τυγχάνουν ὑψηλόβαθμοι ἀξιωματοῦχοι ἢ καθηγηταί φαιδροτάτων ἀκαδημιῶν καὶ σχολῶν - δὲν πρόκειται νὰ διαυγάσει Ἥμέρα οὔτε νὰ ἀνατείλει Ἥλιος Δικαιοσύνης εἰς τὸν τόπον τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ καὶ τῆς κολάσεως, ὅστις κάποτε ἐθεωρεῖτο φωτεινὸς καὶ ἀπεκαλεῖτο Ἑλλάς.
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης. Τόπος ἐκδόσεως: Θεσσαλονίκη.
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης
Ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινόν !
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ κήρυγμα του τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς στὴν Μόσχα ἐξεστόμισε τὶς πλέον φρικτὲς βλασφημίες κατὰ τοῦ Κύριου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρουσία τοῦ Πατριάρχου Μοσχας καὶ πλήθους Ρώσων θεολόγων, οὐδεὶς ἐκ τῶν ὁποίων ἀντελήφθη τὸ παραμικρόν!
Ἐντύπωσιν κάνει κὰτ ἀρχὰς τὸ γεγονὸς τῆς ἀγραμματωσύνης τοῦ ὁμιλητοῦ. Φαίνεται ἀμέσως ὅτι δὲν ἔχει οἰκειότητα πρὸς τὰ κείμενα ποὺ χρησιμοποιεῖ. Δὲν διστάζει νὰ παραθέσει συγγράμματα αἱρετικῶν ὅπως πχ. τοῦ ἀρειανοῦ ἱστορικοῦ Εὐσέβιου Καισαρείας πρὸς τὰ γραπτά τοῦ ὁποίου φαίνεται κάπως ἐξοικειωμένος, ἀλλ’ὅταν παραπέμπει σὲ ὀρθόδοξους Πατέρας δὲν γνωρίζει οὔτε τὸ ὄνομά τους οὔτε τὰ ἔργα τους καὶ τοὺς ἀναφέρει ἀορίστως ὅπως π.χ. «ὁ ὑμνογράφος» ἀντὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἤ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἐπίγνωση οὔτε ὅτι τὰ τροπάρια τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι εἰλημμένα κατὰ λέξιν ἀπὸ τὸν περίφημον 41ον Λόγον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου (ὁ ὁποῖος ἀναγινώσκεται κατὰ τὴν Ἀγρυπνίαν τῆς Ἑορτῆς) οὔτε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς εἶναι ὁ ὑμνογράφος ποὺ μετέτρεψε συγκεκριμένα ἀποσπάσματα αὐτοῦ τοῦ Λόγου εἰς τροπάρια... Τοῦ εἶναι παντελῶς ξένοι καὶ ἄγνωστοι καὶ οἱ δύο Ἅγιοι – οὐδέποτε ἐνέκυψεν εἰς τὴν μελέτην τῶν θεόπνευστων γραπτῶν τους ὡς θὰ ἀποδειχθῆ κατωτέρω καὶ διὰ τοῦτο τοὺς ἀποκάλει κατ' ἐπανάληψιν «ὑμνογράφους» !
Ἀγνοῶν τὴν περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ἀπολυτρώσεως Πατερικὴν Διδασκαλίαν ἀφήνει σαφῶς νὰ ἐννοηθῆ ὅτι τὸ Ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐθεώθη κατὰ ἤ μετὰ τὴν Ἀνάληψίν Του. Δέχεται δηλαδὴ τὴν φρικτὴν καὶ ὑπὸ σειρᾶς Οἰκουμενικῶν Σύνοδων καταδικασθεῖσαν βλασφημίαν περὶ σταδιακῆς τελειώσεως τοῦ Δεσποτικοῦ Προσλήμματος !!! Δία τοῦτο καὶ τονίζει ὅτι «ἡ καταλλαγὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς (μετὰ τοῦ ἀνθρώπινου γένους) ἐγένετο μετὰ τὴν Ἀνάληψιν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἐκαθησεν ἐν δεξιὰ τοῦ Πατρὸς μετὰ τῆς θεωθείσης ἀνθρωπότητος Αὐτοῦ, διό καὶ κατέστη δυνατὴ ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» !!! Φαίνεται ὅτι ὁ κ, Βαρθολομαῖος οὐδέποτε εἰς τὴν ζωὴν του παρέστη σὲ Ἑσπερινό τῆς Πεντηκοστῆς, οὔτε ἄκουσε πότε του τὰ Ἀναγνώσματα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ διαβάζονται σὲ αὐτὸν τὸν ἑσπερινό: «...Καὶ ἀφελῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἐπὶ σοὶ καὶ ἐπιθήσω ἐπὶ τοὺς ἑβδομήκοντα ἄνδρας ἀπὸ τῶν πρεσβύτερων τοῦ λαοῦ ...» (Ἀριθμῶν 11: 18). Φαίνεται ὅτι ἐπὶ αἰῶνες ὁλόκληρους τόσο ἡ Γραφὴ ὅσο καὶ οἱ Πατέρες καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν γένει εὑρίσκονται εἰς οἰκτροτάτην πλάνην ὥστε νὰ πιστεύουν καὶ νὰ γράφουν ὅτι εἶχεν ἤδη καταστῆ δυνατὴ ἡ μεθεξις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν Μωυσῆ, τοὺς ἑβδομῆκοντα πρεσβύτερους, τοὺς Πατριάρχας, Προφήτας, Δίκαιους καὶ ἀναρίθμητους Ἅγίους της πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς καὶ ἑπομένως ἡ καταλλαγὴ μετὰ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ εἶχε προαιωνίως συντελεσθῆ δηλαδὴ πολὺ πρὶν ἀναληφθῆ καὶ καθήση ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς ὁ Χριστός. «Οὕτω γὰρ ἐκήρυξαν πάντες οἱ Προφῆται καὶ Ἀπόστολοι μετὰ Μαρτύρων» μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἀπαράδεκτον (κατὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο ) τελευταῖο τροπάριον τῶν στιχηρῶν αὐτοῦ τοῦ Ἑσπερινοῦ... Ἀκόμη καὶ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἀγνόει ἐν προκειμενω ὁ κ.Βαρθολομαῖος τὸ ὁποῖον σαφεστατα λέγει : "τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν" Τί λοιπόν; ἐλαλησε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δὶ' ὅλων τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης χωρὶς νὰ ἔχει ἀπόσταλη πρὸς αὐτούς;
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἔχει δεῖ οὔτε εἰς τὸν ὕπνον του τὸν θεόπνευστον Λόγον τοῦ Ἁγίου καὶ θεοφόρου Γρηγορίου Παλαμᾶ εἰς τὴν Τρίτην Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν ὅπου ὁ Ἅγιος λεπτομερῶς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ Ἄκτιστος Δύναμις τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἠτο ἐνεργὸς πρὸ καταβολῆς κόσμου καὶ δὶ’Αὐτῆς κατηλλάγησαν τῷ ἐν Τριάδι Θεῶ καὶ ἐθεώθησαν πάντες οἱ πρὸ Χριστοῦ Ἀναρίθμητοι Ἅγιοι ἀπὸ τοῦ Ἀγίου Ἀδὰμ καὶ τῆς Ἀγίας Εὕας μέχρι τοῦ Τίμιου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Δὲν εἶχε προσχωρήσει εἰς τὸν Παπισμὸν οὔτε εἰς τὸν ἀνύπαρκτον τότε Προτεσταντισμὸν ὁ θεῖος Γρηγόριος, ὥστε νὰ φαντάζεται καταλλαγὴν τοῦ ἀνθρώπινου γένους μετὰ τοῦ Πατρὸς μόνον καὶ συνέχισιν τῆς ἔχθρας τῶν ἀνθρώπων μετὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς φαντάζεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἡ σατανικὴ θεωρία τοῦ Ἀνσέλμου περὶ ἱκανοποιήσεως τῆς Ὀργῆς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς διὰ παραδειγματικοῦ ἐξευτελιστικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Του, δὲν εἶχε ἀκόμη διαδοθῆ εις την Ανατολην καὶ οὐδεὶς Ορθοδοξος εἶχε λόγους νὰ διαιρῆ τὴν Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον Τριάδα εἰς κατηλλαγμένας καὶ μὴ κατηλλαγμένας μετὰ τῶν ἀνθρώπων Ὑποστάσεις ὡς πρὰττει ὁ κ. Βαρθολομαῖος.
Ἀλλὰ οὔτε καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Σύνοδων ἔχει ἀναγνώσει ποτὲ ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης. Ἂν τὰς εἶχεν ἀναγνώσει, δὲν θὰ ὑπέπιπτεν εἰς τὴν αἵρεσιν τῆς βαθμιαίας τελειώσεως καὶ θεώσεως τοῦ ἀνθρώπινου προσλήμματος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς διὰ τὸν κύριον Βαρθολομαῖον ὁμοφώνως οἱ Πατέρες ἐκήρυξαν τὸ ἀνθρώπινον πρόσλημμα τοῦ Λόγου θεωθέν ὅλον» ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Ἡ Θεότης τοῦ ἡνωμένου ὑποστατικῶς μετὰ τοῦ Λόγου ἀνθρώπινου προσλήμματος ἦτο ἀνέκαθεν ἀπολύτως ἡ αὐτὴ πρὸς τὴν Θεότητα τοῦ Πατρός. Δὲν εἶναι θέωσις κατὰ μετοχὴν καὶ χάριν ὅπως εἰς τὴν περίπτωσιν πάντων τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ Ἕνωσις μετὰ τῆς Θείας Φύσεως ἐντός της Ὑποστάσεως τοῦ Λόγου ἀσυγχύτως ἀτρέπτως ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως. Ὡς ἐκ τούτου χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι κτίσμα «ἐξ ἄκρας ἑνώσεως ὁμόθεος γενομενη ἡ σὰρξ τοῦ Κύριου, θείοις ἐγκαθιδρυται θώκοις ἐκ δεξιῶν του Πατρὸς ὡς πάντα τὰ τῆς θεότητος αὐχηματα καταπλουτήσασα (πάντα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ), σωζόμενων τῶν ἰδιοτήτων τῶν φύσεων» συμφώνως πρὸς τὸ Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας τὸ ὁποῖον προκλητικώτατα ἀγνοεῖ καὶ καταφρόνει ὁ δῆθεν ἀρχηγὸς τῶν Ὀρθόδοξων.
Ἀλλὰ μνημονεύει εἰς τὸ κήρυγμά του καὶ «ἁγιασμὸν» τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὁπότε φαίνεται καθαρώτατα ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνεται κἄν τὴν ὀρθὴν ἔννοιαν τῆς φράσεως «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Εἰσάγει μάλιστα καὶ ἀναγκαιότητα εἰς τὸ Θεὸν ὁ κ. Βαρθολομαῖος πράγμα ἐξαιρετικῶς βλάσφημον κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον ἀκόμη καὶ ὡς παροδικὴ σκέψις! Ἀγνοεῖ βεβαίως ὅτι ἡ ἐξ ἄκρας συλλήψεως θεωθεῖσα καὶ ἰσότιμος πρὸς τὸ Πάτερα Σὰρξ τοῦ Κύριου, οὔτε ἁγιάζεται ὑπὸ τινος οὔτε εἶναι μέτοχος ἁγιασμοῦ ὅπως τὰ λοιπὰ τῶν κτισμάτων ἀλλὰ μοναδικὴ πηγὴ ἁγιότητος ἐξ ἢς πάντες λαμβάνουν ἁγιασμόν, Αὐτὴ δὲ ἐξ οὐδενὸς ! Μὲ ἄλλα λόγια συγχέει φρικαλεώτατα τὴν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ Ἁγιασμοῦ μὲ ἐκείνην τῆς Θεώσεως, ἐμφανίζων ἔτσι τὴν Κυριακὴν Σάρκα ὡς ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ μὲ ὅλα τὰ ἀλλὰ ἡγιασμένα κτίσματα (εἰκόνες, σταυρούς, μέγα ἁγιασμὸ κλπ). Ἐπειδὴ δὲν ἀντιλαμβάνεται ποσῶς τί σημαίνει ἡ φράσις «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» ὑποθέτει ὅτι ἡ Σὰρξ τοῦ Κυρίου ὑπήρχε καὶ πρὸ τῆς προσλήψεως καὶ Θεώσεως Της ὑπὸ τοῦ Λόγου! Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς φράσεις: α) « ὁ ἁγιασμὸς λοιπὸν τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἦτο ἀναγκαῖος διὰ τὴν ἕνωσιν αὐτῆς μετὰ τῆς θεότητος τοῦ Λόγου» β) ἀπὸ τὴν τερατώδη βλασφημίαν «ὁ Χριστὸς προσέλαβε τὴν πεπτωκυίαν ἀνθρώπινην φύσιν τοῦ Ἀδὰμ ἡ ὁποία δὲν ἠτο δυνατόν νὰ ἑνωθῆ μετὰ τῆς θείας φύσεως τοῦ Λόγου» καὶ ἀπὸ τὴν φράσιν «ὁ Χριστὸς ἀπέστειλε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ εἰς τὴν ἰδικην Τοῦ ἀνθρωπότητα διὰ νὰ τὴν ἕνωση μετὰ τῆς θεότητος Αὐτοῦ» ἐρχόμενος ἔτσι εἰς μετωπικὴν σύγκρουσιν πρὸς τὰ ἀναθέματα τριῶν Σύνοδων, τῆς Δ’ Ε’ καὶ ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου...
«Ὅλον τὸν Ἀδάμ, ΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΣ, ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, προσέλαβες Δεσπότα» κραυγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων μέσα ἀπὸ τοὺς περίφημους θεομητορικοὺς λόγους του, ὁ ἄγνωστος εἰς τὸν κ, Βαρθολομαῖον «ὑμνογράφος» Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς συνοψίζων ἐν προκειμενω τὴν διδασκαλίαν ὅλων ἀνεξαιρετως τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ἀλλὰ οἱ βλασφημίες τοῦ κ. Βαρθολομαίου δὲν σταματοῦν ἕως ἐδῶ. Συνεχίζει ἀκάθεκτος νὰ βλασφημεῖ τὰ θειότατα μυστήρια τῆς Πίστεως: Καταφρονῶν καὶ πάλιν τὰ δογματισθέντα θεοπνεύστως ὑπὸ τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου δέχεται συνεργίαν τριῶν θελήσεων εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ ἀποδίδει τὴν προαιώνιον Βουλὴν τῆς Θείας Οἰκονομίας εἰς μόνον τὸν Πάτερα! Κηρύσσει δηλαδὴ γυμνῆ τῆ κεφαλῆ Τριθείαν ! Ἐπιβεβαιώνει δὲ τὴν τριθεϊαν του ἐπιμερίζων εἰδικοὺς ρόλους εἰς τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Θεότητος ὅσον ἀφορά τὴν δημιουργίαν! Ἔτσι διακηρύσσει ὀτι «ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν κόσμον,τὸ δὲ Ἅγιον Πνεῦμα τελειοῖ τὴν δημιουργίαν καὶ ζωοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον ὡς εἰκόνα Θεοῦ» Ὁ Πατὴρ οὐδόλως μνημονεύεται εἰς τὴν δημιουργίαν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς παντελῶς ἀμέτοχος καὶ ὑπεράνω πάσης ὑποψίας! Οὐδόλως δὲ ὑποψιάζεται
ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ πάντοτε ἀκτίστως ὡς Τριὰς μὲ μοναδικὴν ἑκάστοτε φυσικὴν ἄκτιστον ἐνέργειαν. Δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ ἀπόδοσις εἰδικῶν προσωπικῶν ἐνεργειῶν εἰς ἑκάστην τῶν Ὑποστάσεων κεχωρισμένως ἔχει καταδικασθῆ ὡς βλασφημία ἀφοῦ ἀναποφεύκτως συνιστά Τριθεϊαν καὶ συγχέει Φύσιν καὶ Ὑποστάσεις.
Ὁσάκις ἀναφέρεται εἰς ἀποστολὴν τοῦ Άγίου Πνεύματος φαίνεται σαφῶς ὅτι ἐννοεῖ τὸ Τρίτον Πρόσωπον τῆς Άγίας Τριάδος ὡς ἀποστελλόμενον διότι οὐδέποτε εἰς τὴν ζωὴν του ἤκουσε τὴν Πατερικὴν Φωνὴν «Θεὸς καὶ Θεοῦ Ὑπόστασις οὐκ ἀποστέλλεται τινὶ» Δὲν ἐπέρασε πότε ἀπὸ τὸν νοῦν τοῦ κ.Βαρθολομαίου ὅτι ὅλες αἱ βιβλικὲς ἐκφράσεις περὶ ἀποστολῆς, δόσεως ἡ λήψεως Άγίου Πνεύματος εἶναι Τριαδικὲς πράξεις καὶ ἀναφέρονται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς ἀποστελλομένας κοινάς ἀκτίστους φυσικάς ἐνέργειας τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποτὲ εἰς Ὑποστάσεις τῆς Θεότητος.
Ἀναφερόμενος εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τὸ θεωρεῖ μὴ ὁμοδύναμον πρὸς τὸν Χριστόν αλλ’ ἰσχυρότερόν Του, ἱκανὸν νὰ ἐπιτελεῖ ὅσα ὁ Χριστὸς εἶναι δῆθεν ἀνίκανος νὰ ἐπιτελέσει, ὡς ἔχον δηλαδὴ υποστατικάς δυνάμεις καὶ ἐνέργειας τὰς ὁποίας ὁ Χριστὸς δὲν διέθετε καὶ μάλιστα δύναμιν...ἑνώσεως καὶ ἁγιασμοῦ! Μέγιστη βλασφημία εἶναι ἡ ἰδεα ὅτι «ὁ Χριστὸς ἀπέστειλε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ εἰς τὴν ἰδικήν Του ἀνθρωπότητα διὰ νὰ τὴν ένώση μετὰ τῆς θεότητος αὐτοῦ ...ἡ ἀποστολὴ αὐτὴ ἦτο ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπινου γένους» καὶ ὅτι «ἧτο ἀναγκαία ἡ συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν πρόσληψιν τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὸ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ πεπτωκυία ἀνθρώπινη φύσις τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς προσέλαβεν δὲν ἠτο δυνατὸν νὰ ἑνωθῆ μετὰ τῆς θείας φύσεως πρὶν ἡ ἁγιασθῆ ὑπὸ τοῦ Ἅγιου Πνεύματος»!!! Χειρίστη δὲ πασῶν τυγχάνει ἡ βλασφημία ὅτι «κατὰ τὸν ἐπίγειον βίον τοῦ Χριστοῦ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐμαρτύρει τὴν Θεότητα καὶ ἐνήργει τὰ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, κατὰ τὴν βάπτισιν , τὴν τέλεσιν τῶν θαυμάτων, τὴν Μεταμόρφωσιν καὶ τὴν Ἀνάστασιν μέχρις τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ».Δὶ’ ὅλων τῶν ἀνωτερω ἐκφράσεων ὑποπίπτει
ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν 9ον Ἀναθεματισμὸν τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρειας υἱοθετηθέντα καὶ ὑπὸ τριῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων: «Εἴ τις φησίν τὸν Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν δεδοξάσθαι παρὰ τοῦ Πνεύματος ὡς αλλοτρία δυνάμει τὴ δι΄ Αὐτοῦ χρώμενον καὶ παρὰ τοῦ Πνεύματος λαβόντα τὸ ἐνεργεῖν δύνασθαι κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων καὶ τὸ πληροῦν εἰς ἀνθρώπους τὰς θεοσημείας καὶ οὐχὶ δὴ μᾶλλον ἴδιον Αὐτοῦ τὸ Πνεύμά φησιν, δὶ οὐ καὶ ἐνήργησεν τὰς θεοσημείας, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ»
Εἶναι ἀναμφισβητήτως ἐγκατάλειψις Θεοῦ ἐν Ήμέρα Πεντηκοστῆς τὸ νὰ ἀνοίγει ἕνας ὁλόκληρος Πατριάρχης τὸ στόμα του καὶ ἀντὶ νὰ πληρωθῆ Πνεύματος καὶ νὰ κηρύξει ὀρθοδοξως, νὰ ἐξέμει ὅλας τὰς διαβολικάς κακοδοξίας τὰς καταδικασμενας ὑπὸ Ἁγίων Πάτερων καὶ Οἰκουμενικῶν Σύνοδων.Πελώρια ἐρωτηματικὰ γεννῶνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ Πατριαρχικὸν κήρυγμα. Εἶναι δυνατὸν νὰ παραμένει εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον ἄνθρωπος ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν Λόγον τῆς Ἀλήθειας ; Ἀλλὰ καὶ ἡ εὐθύνη τῶν ἄλλων δῆθεν ὀρθόδόξων δὲν εἶναι μικρότερη. Ὁ λόγος τοῦ κ Βαρθολομαίου ἔγινε περιχαρῶς ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὸν παριστάμενον συλλειτουργὸν τοῦ Πατριάρχην Μόσχας Κύριλλον καὶ δεκάδες ἐπισκόπους καὶ θεολόγους μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ σπουδάσας Θεολογίαν εἰς Ὀξφόρδην Μητροπολίτης Ἰλαριων Ἀλφεγιεβ. Βεβαίως θὰ ἠδήνατο νὰ ἀντιτείνει κάποιος ὅτι εἰς τὴν Ὀξφόρδην δὲν ἐδιδάχθη ποτὲ ἡ ὀρθόδοξος θεολογία, οὔτε ὑπάρχει κανεὶς ἀκριβὴς γνώστης τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν ἐκεῖ θεολογικὴν σχολήν. Ἀλλὰ αὐτό, καίτοι ὀρθόν, δὲν αἴρει τὴν εὐθύνην ἀπὸ τοὺς ὤμους τῶν Ρώσων ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι νὰ ποιμάνουν τὸν διψῶντα Ρωσικὸν λαόν, ἀφοῦ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διακρίνουν τὰς κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βλασφημίας ἀκόμη καὶ ὅταν κηρύττονται στεντορεία τῆ φωνῆ μέσα εἰς τοὺς «Ὀρθόδοξους» καθεδρικούς ναοὺς των !
Ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλοὶ φέρουν εὐθύνην οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς ὑπερασπισταί τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ φαίνεται ὅτι παντελῶς ἁγνοοῦν βασικάς ἀλήθειας τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως. Ἑξαιρετικῶς θλιβερὸν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἐδημοσίευσεν εἰς πρώτην σελίδα τὴν βλάσφημον πατριαρχικὴν ὁμιλίαν μὲ σύντομον εἰσαγωγὴν εἰς τὴν ὁποίαν τὴν παρουσιάζει εἰς τοὺς ἀναγνῶστας της ὡς «ἐνδιαφέρουσαν ἀπὸ πνευματικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καὶ θεολογικῆς ἀπόψεως» !! Τὸ λυπηρότερον ὅλων εἶναι πάντως τὸ ὅτι οὐδεὶς ἐκ τῶν πολυπληθῶν ἀναγνωστῶν τῆς ἐφημερίδος αὐτῆς ἐξέφρασε -οὔτε καὶ πρόκειται νὰ ἐκφράσει - τὴν παραμικράν διαμαρτυρίαν ἤ ἔστω ἐνδοιασμὸν
διὰ τὰς φρικτάς βλασφημίας τὰς ὁποίας ἀνέγνωσαν!!! Ἔχουν παρέλθει πολλαι ἑβδομάδες καὶ μῆνες ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως καὶ δὲν ἠκούσθη τίποτε σχετικῶς πρὸς τὴν ὁμιλίαν αὐτὴν ἀπὸ ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἀγωνιζόμενους –ὑποτίθεται - ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κυκλοφοροῦντας ὁμολογίας πίστεως καὶ μύρια ὅσα ἀγωνιστικὰ καὶ φανατικὰ κείμενα κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς παραδόσεως, τῆς... θεραπείας ψυχῶν καί της ....ἑλληνορθοδοξίας! Καλὸν εἶναι νὰ ἐνθυμοῦνται ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄρρωστοι ψευδοήρωες ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τὸν ἄχαριν ἀγώνα κατὰ τῶν άθλίων καὶ δυστυχῶν ὀπαδῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔχει ἀπείρως βαθυτέρας ρίζας καὶ ἀσυλλήπτως ὑψηλότερους στόχους τοὺς ὁποίους οἱ μαχόμενοι τὸν ἀριθμὸν 666 ἡ τὸν χωρισμὸν ἐκκλησίας καὶ κράτους ἢ τὴν ἀνυπακοὴν μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν, οὐδόλως φαντάζονται. Ἐὰν δὲν εἶναι εἰς θέσιν ἕκαστος πιστὸς νὰ ὁμολογεῖ ὀρθοδοξως Χριστὸν στηλιτεύων τοὺς πραγματικοὺς ἐχθρούς Του καὶ ἀποκόπτων ἑαυτὸν ἀπὸ πάσης κοινωνίας μετὰ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ σκότους - ἔστω καὶ ἂν τυγχάνουν ὑψηλόβαθμοι ἀξιωματοῦχοι ἢ καθηγηταί φαιδροτάτων ἀκαδημιῶν καὶ σχολῶν - δὲν πρόκειται νὰ διαυγάσει Ἥμέρα οὔτε νὰ ἀνατείλει Ἥλιος Δικαιοσύνης εἰς τὸν τόπον τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ καὶ τῆς κολάσεως, ὅστις κάποτε ἐθεωρεῖτο φωτεινὸς καὶ ἀπεκαλεῖτο Ἑλλάς.
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης. Τόπος ἐκδόσεως: Θεσσαλονίκη.
