Η δυναμική του χρόνου
Ο χρόνος ως απροσδιόριστος και άπιαστος, δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο που θ’ ασχοληθεί σοβαρά μαζί του. Συνειδητοποιεί πως τίποτα στον κόσμο αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει τη μανία της πορείας του. Πόσοι ήλθαν και πόσοι θα έλθουν ακόμη; Κανείς δεν θα μείνει αιώνια, όση δύναμη και να έχει, όσο και να επηρεάζει τους άλλους με την παρουσία του.
Η σχέση που έχουμε με τα πράγματα και τους αγαπημένους μας, μετά από κάποια χρόνια δεν θα υπάρχει. Και ούτε μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Όπως ο αστροναύτης που βρίσκεται στο διαστημόπλοιο, δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του…
Πορευόμαστε μέσα στο χρόνο, χωρίς επιστροφή και χωρίς δυνατότητα αλλαγής. Και είναι αυτή η συνειδητοποίηση πόνος αβάστακτος, γιατί βιάζει τη φύση μας. Ο χρόνος φέρνει τη φθορά και άρα το θάνατο. Και ο θάνατος δεν είναι στη φύση μας. Δεν μας ταιριάζει! Γεννηθήκαμε, για να πεθαίνουμε ; Τι παραλογισμός!...
Ο Χριστός, ως νικητής του θανάτου, μεταγγίζει αφοβία για το χρόνο με τις φοβερές προεκτάσεις του. Όχι βέβαια ψυχολογική, που είναι « προς καιρόν», αλλά μόνιμη, ως κατάσταση που δημιουργείται μέσα μας ένεκα της ένωσης μας με το Χριστό.
Η προσευχή, ως «συνουσία θεού και ανθρώπου», κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, όπως και η θεία κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Θεανθρώπου, γίνονται τα μέσα της εμπειρικής κατάργησης του χρόνου, ως μέσα που μας ενώνουν με τον άχρονο και αιώνιο Θεό.
Γι’ αυτό και οι άγιοι, όλων των εποχών, δεν φοβούνται το χρόνο όπως δεν φοβούνται το θάνατο. Ο αγώνας που έκαμαν, για να νικήσουν τα ποικίλα πάθη, ουσιαστικά ήταν αγώνας κατά της φθοράς και της αμαρτίας που ύπουλα ελλοχεύει μέσα μας.
Η αγάπη στο Θεό, ως κίνητρο για αγώνα, δίνει νόημα και χαρά. Η προσευχή, η Θεία Κοινωνία, ο αγώνας κατά των παθών, όπως και όλα όσα η Εκκλησία μας παροτρύνει να κάνουμε, δεν απομονώνονται μεταξύ τους, αλλά το ένα συμπληρώνει το άλλο και βοηθά στην ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Στην πορεία του χρόνου, άλλοι θ’ αγωνιούν και άλλοι θα χαίρονται ξέγνοιαστα. Άλλοι θα φοβούνται και άλλοι θα ελπίζουν. Άλλοι θα τον μετατρέπουν σε εφιάλτη και άλλοι θα ετοιμάζονται. Η θεώρηση της πορείας μένει στην ελευθερία του καθενός. Ο Θεός, γνωρίζοντας αν ο άνθρωπος θα συγκατατεθεί στη χάρη του και σε ποιο βαθμό, του δίνει να γευτεί την κατάργηση του χρόνου και την εμπειρία της άλλης ζωής. Αυτή η γνώση θα γίνει τελικά η μεγάλη ελπίδα και πεποίθηση πως δεν υπάρχει τέλος στη ζωή μας, αλλά μετάβαση από τα λυπηρά στα ευχάριστα, από το θάνατο στη ζωή!
