ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΑΤΣΗ

Καινοφανὴς θεωρία για αντιμετώπιση αιρετικών

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΑΤΣΗ

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς λογίζεται ὡς πράξη ἐξόδου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Εἰσάγεται νέα ποιμαντική θέση στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Πατέρων;

Λυπούμαστε, γιατὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης, ἀπὸ τοὺς λίγους ἱερωμένους ποὺ μιλᾶ καθαρὰ καὶ σταράτα, δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει μέσα του μερικὰ πράγματα περὶ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ περὶ ἀποτειχίσεως. Γιὰ θέμα δηλαδή, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν λάβει θέση καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση ἔχει θεσμοθετήσει “τὸ δέον γενέσθαι”.

Τὸ σημερινὸ δημοσίευμα τοῦ π. Διονυσίου στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (τὸ παραθέτουμε στὸ τέλος) ἀναφέρεται βέβαια καὶ σὲ ἄγνωστους ἀδελφούς μας χριστιανούς, ποὺ ἀνεπίσημα ἐφαρμόζουν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς ἀποτειχίσεως, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζουμε. Ἀσφαλῶς, ὅμως, ἀναφέρεται κυρίως σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἐπώνυμα καὶ ἐπίσημα ἔχουμε ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐπειδὴ αἰσθανόμαστε ὅτι, μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ π. Διονύσιος, μᾶς ἀδικεῖ, ἀποστέλλουμε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» ποὺ φιλοξένησε τὸ ἄρθρο του, ἀλλὰ καὶ σὲ διάφορες ἱστοσελίδες, αὐτὸν τὸν μικρό μας ἀντίλογο.

Πατέρα Διονύσιε, δὲν πήραμε τὴν ἀπόφασή μας «ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι», ὅπως γράφετε.

Μᾶς εἰρωνεύεστε γιὰ τὴν ἀπόφασή μας νὰ ἀποτειχισθοῦμε, χαρακτηρίζοντάς την «γενναία» (ἐντὸς εἰσαγωγικῶν). Δὲν γνωρίζουμε ἂν εἶναι γενναία· αὐτὸ τὸ γνωρίζει ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Γνωρίζουμε, ὅμως, ὅτι τὴν πήραμε μετὰ ἀπὸ πολλὴ σκέψη καὶ βάσανο, ἀκολουθώντας τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς πολλὲς περὶ τούτου ἀναφορὲς τῆς «Συνάξεως κληρικῶν καὶ μοναχῶν» καὶ ἰδίως τὰ πολλὰ προτρεπτικὰ καὶ ἀφυπνιστικὰ δημοσιεύματα τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση. Τὸ ἐὰν εἶναι γενναία, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῶν γεγονότων, τὸ ἂν θὰ ἀντέξουμε, δηλαδή, ὅλες αὐτὲς τὶς ἐπιθέσεις, τὶς ἀπομονώσεις, λοιδωρίες καὶ εἰρωνεῖες ἀνθρώπων, ὅπως ἐσεῖς, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἀγωνίζονται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μιὰ τέτοια ἀπόφαση δηλαδή, εἶναι γενναία, ἐὰν ἀκολουθεῖται μὲ συνέπεια καὶ σταθερότητα καὶ ἐὰν τὴν ἐργαζόμαστε μὲ συνείδηση ὅτι ἀκολουθοῦμε τὶς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Νομίζουμε, ὅμως, π. Διονύσιε, ὅτι κάνετε ἕνα βασικὸ λάθος, ὅταν γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ “γενναία” ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε».

Ἀλλά, πάτερ, ποιός Ἅγιος διδάσκει, ὅτι καθένας ποὺ διακόπτει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι αὐτός, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ κακοδοξοῦντα Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ ἀντίθετα, σὲ περίπτωση ποὺ παραμένει δεμένος στὸ ἅρμα τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου, τότε εἶναι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοεῖτε ὅτι, καὶ ὁ τιμώμενος ἀπὸ σᾶς ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος, εἶναι σύμφωνος στὴν δυνητικὴ –ἔστω– ἀποτείχιση;

Ποιός Ἅγιος Πατέρας ἢ ποιός Ἱ. Κανόνας λέγει, πάτερ, ὅτι, ὅποιος διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου του, πρέπει νὰ ἀποφασίσει ποῦ θὰ πάει; Κανείς. Ἀρκεῖ νὰ «φύγει» ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο. Φεύγοντας ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία. Ἐκτὸς ἄν κι ἐσεῖς πιστεύετε στὴν θεωρία τῆς Ἐπισκοποκεντρικῆς καὶ ὄχι τῆς Χριστοκεντρικῆς Ἐκκλησίας· ἐάν, δηλαδή, ταυτίζετε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο (καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὸς αἱρετίζει) καὶ ὄχι μὲ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Φανταζόμαστε πὼς δὲν θὰ ἐπικαλεσθεῖτε, πάτερ Διονύσιε, τὸ χωρίο τοῦ ἁγ. Ἰγνατίου, «ὅπου Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία», διότι γνωρίζετε ὅτι αὐτὸ ἰσχύει μόνον, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας.

Ἀντίθετα, ὅταν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, συνειδητά, ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα αἱρετίζει –ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς– τότε, ἄλλα μᾶς προτρέπει νὰ πράξουμε ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Καὶ βεβαίως, οὐδόλως ἀναφέρεται στὴν διδασκαλία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων μόνον διὰ ἄρθρο-χαρτοπολέμου ἢ τοῦ ἰντερνετικοῦ πολέμου, πρακτικὴ ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδική–ἀποκλειστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκ μέρους τῶν σημερινῶν Ἀντι-οικουμενιστῶν.

Εἶναι σαφές, πάτερ, ὅτι ὁ τρόπος ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, εἶναι αὐτὸς ὁ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, τῆς ἀποτειχίσεως, τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἔργοις καὶ λόγοις μᾶς προτρέπουν. Ἐξάλλου, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α΄ καὶ Β΄ Συνόδου λέει: «τιμῆς τῆς πρεπούσης εἶναι ἄξιοι ὡς ὀρθόδοξοι» αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο πρὸ συνοδικῆς κρίσεως.

Τί τραγικό, ἀλήθεια, πάτερ, αὐτοὶ ποὺ –σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους μας– πρέπει νὰ τιμηθοῦν, ἐπειδὴ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν ἐντειχίζονται σὲ σχίσματα καὶ παρατάξεις, ἐσεῖς τοὺς βγάζετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Μὲ δύο λόγια ἀναιρεῖτε ὅλη τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας! Καὶ ταυτόχρονα μᾶς παρακινεῖτε (ἐμμέσως πλὴν σαφῶς) νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ πᾶμε κάπου. Ποῦ; Μήπως σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη; Γιατί; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐμμονή μας νὰ παραμείνουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι; Εἶναι ἰδιοκτησία κάποιων ἡ Ἐκκλησία; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία μας ἐκεῖ;

Δὲν θὰ πα­ρα­θέ­σουμε ἐ­δῶ, γιὰ τὸ θέμα, δι­κές μας το­πο­θε­τή­σεις ἢ τοῦ π. Εὐθυμί­ου, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει δύο βιβλία περὶ αὐτοῦ καὶ ἀπαντάει μὲ δεκάδες πατερικὰ κείμενα περὶ ἀποτειχίσεως, ἀναιρώντας τὴν θέση σας. (Δὲν ἔφτασαν, ἄρα, στὰ χέρια σας ἢ ἀπαξιεῖτε νὰ τὰ μελετήσετε ἢ νὰ ἐκφράσετε τὴν γνώμη σας γι’ αὐτά;).

Θὰ προ­σφύ­γουμε στὸν π. Θε­ό­δω­ρο Ζή­ση, ὁ ὁ­ποῖ­ος γνω­ρί­ζον­τας πο­λὺ κα­λά, ὡς κα­θη­γη­τὴς Πα­τρο­λο­γί­ας, ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τῶν Πα­τέ­ρων σχε­τι­κὰ μὲ τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς αἱ­ρε­τί­ζον­τες «ὀρ­θό­δο­ξους» ἐ­πι­σκό­πους, ἔ­γρα­ψε πολ­λὰ γι­ὰ τὸ θέ­μα τῆς ἀποτειχίσεως κεί­με­να, μερικὲς σειρὲς τῶν ὁποίων θὰ σᾶς πα­ραθέσουμε. Μεγαλύτερα ἀποσπάσματα ὑπάρχουν στὴν ἱστοσελίδα μας στὴν παρακάτω διεύθυνση:

http://paterikiparadosi.blogspot.co.uk/2012/09/blog-post_28.html

Ἔχει πεῖ λοιπόν, ὁ π. Θεόδωρος καὶ τὰ ἑ­ξῆς:

«Λοι­πόν, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α σή­με­ρα, ἡ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α εἶναι μὲ τὴν πλά­νη. Καὶ νὰ εὐ­χη­θοῦ­με ὁ Θε­ὸς νὰ ἀ­να­δεί­ξει ἐ­πι­σκό­πους …καὶ νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σει τὴν Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ τὶς ἄλ­λες πλά­νες» (a­k­t­i­n­es.b­l­o­g­s­p­ot.c­om/2011/03/b­l­og-p­o­st_3192.h­t­ml).

Ἤ­δη ἀ­πὸ τὸ 2001 ὁ π. Θ. Ζή­σης ἔ­γρα­φε: «Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς... Θὰδι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα» (Ζή­ση Θ., “Μὲ τὸ ἀρ­νί­ο ἢ μὲ τὸ θη­ρί­ο; Μὲ τὸν Χρι­στὸ ἢ μὲ τὸν πά­πα;­”, Θε­ο­δρο­μί­α, Ἰ­α­νου­ά­ρι­ος‒Μάρ­τι­ος 2001).

«Τὸ θέ­μα τῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς αἱ­ρε­τι­κούς, ὡς καὶ τῆς ἐν συ­νε­χεί­ᾳ κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι μὲ τὴν πρά­ξη τους αὐ­τὴ ἀ­πο­βαί­νουν ἀ­κοι­νώ­νη­τοι, εἶ­ναι τὸ μεῖ­ζον καὶ ἐ­πεῖ­γον θέ­μα στὴν ση­με­ρι­νὴ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ζω­ή. Τὸ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὸ σῶ­μα νο­σεῖἐ­πι­κίν­δυ­να· ὑ­πεύ­θυ­νοι γι­ὰ τὴν νό­σο εἴ­μα­στε ὅ­λοι, ὄ­χι μό­νον οἱ κοι­νω­νοῦν­τες μὲ τοὺς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­σοι κοι­νω­νοῦ­με μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες· ἡ ἐ­κτρο­πὴ καὶ ἡ πα­ρά­βα­ση μοι­ά­ζει μὲ τὰ συγ­κοι­νω­νοῦν­τα δο­χεῖ­α…» (“Μαρ­τυ­ρί­α ἢ ἀ­πο­στα­σί­α; Σκέ­ψεις καὶ ἐ­κτι­μή­σεις με­τὰ τὴ Ρα­βέν­να”, Ὀρ­θό­δο­ξος Τύ­πος, φ. 1466, 12.7.2002).

Καὶ λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα ὁ π. Θε­ό­δω­ρος ἔ­γρα­φε: «Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, πο­λύ­τε­κνος, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τρι­ά­δος, ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος νὰ δι­α­κό­ψῃ τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ συμ­φω­νοῦν­τος μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­πι­σκό­που του (πε­ρι­οδ. Θε­ο­δρο­μί­α, καὶ w­ww.t­h­e­o­d­r­o­m­ia.gr/87D26F7F.p­r­i­nt.el.a­s­px).

Βλέ­πε­τε, πάτερ, ποι­ά εἶ­ναι ἡ δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Αὐ­τὴν ἐκ­φρά­ζει καὶ ὁ π. Εὐ­θύ­μι­ος στὸ βι­βλί­ο του. Κι ἂν κά­που σφά­λει, ἔ­χει ζη­τή­σει νὰ τὸν δι­ορ­θώ­σουν, ἀλ­λὰ ὀρ­θό­δο­ξα, βά­σει τῆς Ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κῆς Δι­δα­σκα­λί­ας καὶ Πρα­κτι­κῆς, ὄ­χι κα­κό­δο­ξα, βά­σει αὐ­θαι­ρέ­των προ­σω­πι­κῶν ἀ­πό­ψε­ων. Ἀλλὰ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Πατέρες στοὺς ὁποίους ἀπευθύνθηκε, δὲν ἀποτόλμησε τὴν ἀναίρεση τῶν γραφομένων του. Αὐ­τὴν τὴν Ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ἀ­κο­λου­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς, κι ὄ­χι κά­ποι­ες δι­κές μας τά­χα ὑ­περ­βάλ­λον­τος ζή­λου πρα­κτι­κές.

Βέβαια, κυκλοφόρησε τελευταῖα ἕνα βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, γραμμένο ἀπὸ τὸν π. Παῦλο Δημητρακόπουλο, ὁ ὁποῖος μὲ φοβερὲς ἀντιφάσεις καὶ λογοκρατούμενες ἀπόψεις, ἀλλὰ καὶ μὲ μηδαμινὴ ἀναφορὰ στοὺς Πατέρες, ἐναντιώθηκε στὸν π. Εὐθύμιο, ἁπλῶς γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν θέση περὶ «διακοινωνίας» τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος λανθασμένα καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἱερὸ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου, θεωρεῖ (ὡς γνωστὸν) ὅτι ἀποτείχιση δικαιολογεῖται μόνο σὲ περίπτωση «διακοινωνίας»! Σ’ αὐτὴ τὴν θέση τοῦ Πειραιῶς, ἀντέδρασε καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σὲ συνάντηση τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» στὸν Πειραιᾶ (τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο)· παρόλα αὐτὰ ἡ Ἱ. Μητρόπολις ἐξέδωσε τὸ βιβλίο!

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἴδια πραγματικότητα: Ἐκεῖνοι (οἱ Λατινόφρονες) «ἐσχεδίασαν καὶ ἐχάλκευσαν μὲ κρυφὲς συμφωνίες τὴν ἕνωση, χωρὶς νὰ ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δὲν ἐνημερώνεται σήμερα ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται γι’ αὐτό, ὅτι ἡ ἕνωση γί­νεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικὰ μὲ συμπροσευχές, συλλείτουργα καὶ ἀμοιβαία ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τὸ κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως, νὰ ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη ἑνώσεως» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 12.10.2012).

Δὲν θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ, τὸ γιατί, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ πέρα, ὁ π. Θεόδωρος ἀναγκάστηκε, χωρὶς θεολογικὴ ἐξήγηση τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, νὰ ἐκφέρει συγκρατημένες ἀπόψεις περὶ τοῦ θέματος.

Καὶ μερικὲς ἐρωτήσεις γιὰ διευκρίνηση.

* Γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι... διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Γιατί ὑποβιβάζετε τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Πατριάρχη καὶ τοῦ Περγάμου; Ἀπὸ παρόμοιες ἐνέργειες δὲν ξεκίνησαν ὅλοι οἱ αἱρετίζοντες; Ἀπὸ τοιούτους δὲν ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες πιστοί; Λόγω τῆς ἐπιμονῆς τους στὴν αἵρεση, δὲν ἀνάγκασαν τὶς ὀρθόδοξες Συνόδους νὰ τοὺς καθαιρέσουν ὡς αἱρεσιάρχες;

* Γράφετε: «Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία».

Δὲν εἶναι «ὀρθὸς τρόπος ἀντίδρασης» ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κακοδιδασκάλους «μεγαλόσχημους κληρικούς» καὶ εἶναι σωστὸς ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς; Καὶ ἐπίσης: Τώρα, πάτερ, τὶς κακόδοξες διδασκαλίες τὶς ὑποβιβάζουμε σὲ «ἀμφίβολες δηλώσεις»; Τὰ ἴδια δὲν ἰσχυρίζονται καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τοὺς «μεγαλόσχημους κληρικοὺς» τοῦ Φαναρίου;

* Στὸ κείμενο τοῦ γέροντος Παΐσιου ποὺ παραθέτετε, ὁ Γέροντας ἀναφέρεται σὲ ὅσους ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ δημιουργοῦν παρατάξεις. Γράφει: «Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν». Γιατί αὐτὸ τὸ ἐφαρμόζετε σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἁπλῶς ἀποτειχιστήκαμε; Δὲν ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα (καὶ ὄχι μόνον αὐτή, ἀλλὰ καί ἄλλες μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους) μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ γέροντα Παϊσίου, καὶ μάλιστα τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, δὲν ἀποτελοῦσε εὐδιάκριτο μέγεθος; Εἶναι αὐτὸ ἔξοδοs από την εκκλησία;

* Γράφετε: «Ἡ παρρησία ...χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα!».

Στὸ τμῆμα αὐτό, πάτερ, δὲν φωτογραφίζετε τὸν ἑαυτό σας; Τί παραπάνω κάνετε κι ἐσεῖς, ἀπὸ χαρτοπόλεμο;

Πάτερ, ὁ Ἀπόστολος ἐντέλλεται: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον (ψευδεπίσκοπον Βαρθολομαῖον, ἀρχηγέτην τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ Περγάμου Ἰωάννην, καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομον Σαββᾶτον, διδάσκαλον τῆς αἱρετικῆς δοξασίας περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας, καὶ Δημητριάδος Ἰγνάτιον εἰσηγητὴν τῆς Μεταπατερικῆς Θεολογίας) μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς ὅτι ὁ τοιοῦτος ἐξέστραπται» (Τίτ. γ΄ 10). Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς φωνάζει: «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)», δηλ. στοὺς αἱρετικοὺς διδασκάλους. Καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὴν Π. Διαθήκη (κάτι ποὺ ἐπαναλαμβάνει διὰ τοῦ Ἀποστόλου ἡ Καινὴ Διαθήκη) γράφει: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος.... κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. στ΄ 17).

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς ὅσα τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου λέγει, ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε, νὰ παραμένουμε ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων, ποὺ ὑποδέχονται τὸν αἱρετίζοντα Πατριάρχη μὲ λουλούδια καὶ τὸν ὕμνο «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», νὰ ζητοῦμε τὸν ἁγιασμό τους καὶ τὶς εὐλογίες τους, καὶ ταυτόχρονα νὰ φωνάζουμε εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων ἢ βαρυκουόντων.

Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ παράξενα γιὰ ἕναν κληρικὸ ποὺ σ’ ὅλα τὰ ἄλλα ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας μὲ τόλμη καὶ παρρησία; Γιὰ ἕναν κληρικὸ τὸν ὁποῖο πολλοὶ (κι ἐμεῖς) ἔχουν ξεχωρίσει γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸ βιοτὴ καὶ τοὺς ἀγῶνες του;

Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά-Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κωνσταντῖνος

PATERIKOPARADOSI.BLOGSPOT.COM 

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΡΗΣΙΑ;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΟ ΧΩΡΟ τῆς Ἐκκλησίας παρατηροῦνται φαινόμενα ἀποστασίας καὶ ἀποτείχισης. Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι, λόγῳ αὐξημένης εὐαισθησίας, διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ «γενναία» ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε. Μάλιστα μερικοὶ ἄγαμοι κληρικοί, ἱερομόναχοι τοῦ κόσμου, ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς τίμησε μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καὶ προσχωροῦν σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη καὶ αἰφνιδίως ἐμφανίζονται ὡς «ταπεινοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως!», ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀντικανονική τους χειροτονία. Ἡ τακτικὴ εἶναι ψυχόλεθρη καὶ πρέπει νὰ ἐκλείψει.

Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία.

Θεωρῶ πολὺ χρήσιμη τὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ποὺ διατυπώθηκε τὸ 1969 σὲ σχετικὴ μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ ἐπιστολή του. Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι πολλοὶ ζηλωτὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου δὲν δέχονται τὸν Γέροντα καὶ μιλοῦν μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Ὅμως ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σ᾽ αὐτούς, γιατὶ γνωρίζω ὅτι θὰ ματαιοπονήσω, ἀλλὰ στοὺς ἐλεύθερους ἀπὸ τὸ φανατισμὸ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι πονοῦν ἀπὸ τὴ δράση τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ θέλουν νὰ παρηγορηθοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ σταθεροποιηθοῦν πνευματικά, νὰ τοὺς δοθεῖ μιὰ διέξοδος στοὺς προβληματισμούς, ποὺ τοὺς ἀποσχολοῦν.Ἔγραψε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἔχω τὴν γνώμην, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸ ν᾽ ἀποχωριζώμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίῃ ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ὁ καθένας νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπον του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον».

Ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω τὸ καθῆκον, ποὺ ἔχει κάθε χριστιανὸς νὰ διαμαρτύρεται γιὰ ὅσα κάνουν οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ ἐκφράζει τὴ γνώμη του, χωρὶς νὰ καιροσκοπεῖ. Νὰ ἔχει εὐθύτητα στὴ γνώμη του καὶ νὰ μὴ σιωπᾶ, ὅταν πρέπει νὰ κραυγάσει. Μὲ τὶς ἀντιδράσεις περιορίζεται τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν, καθὼς βλέπουν ὅτι τὰ σχέδια τους δὲν μποροῦν νὰ ὑλοποιηθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό.

 

Ἡ παρρησία εἶναι ἀρετή, ἰδίως ὅταν σχετίζεται μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως. Στὴν ἐποχή μας ὅμως χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς! Ἐλάχιστοι πιὰ διαφωνοῦν δημοσίως μὲ τοὺς οἰκουμενιστές. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα! Εἶναι ἀποκαρδιωτικὴ ἡ τακτικὴ αὐτῶν τῶν κληρικῶν, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχουν φήμη ἐναρέτου καὶ ἀγωνιστοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος, 14/12/2012