ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ τοῦ Ἀγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου
Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε,
Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε».
Τά λόγια αὐτά τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (ΒΕΠΕΣ 60,64)
ἔγιναν, ἐδῶ καί αἰῶνες, ὕμνος καί τραγούδι πανηγυρικό,
στά χείλη τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ.
Τό μήνυμα πού ἠχεῖ, μέσα ἀπό αὐτό τό τροπάριο,
ἐκτός τοῦ ἐπίκαιρου ἑορτολογικοῦ του περιεχομένου,
εἶναι ἐπίκαιρο καί λόγῳ τῶν τρεχουσῶν
κρισίμων οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν συγκυριῶν,
πού ταλανίζουν τήν παγκόσμια κοινότητα καί τήν πατρίδα μας.
Οἱ λαοί τῆς γῆς ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα
τό κλειδί, πού θά δώσει λύση στά ἀδιέξοδα
ἤ τό πρόσωπο, πού θά πάρει ἐπάνω του ὑπεύθυνα
τό βάρος γιά μιά κάθαρση, χωρίς
πολέμους καί αἱματοβαμμένες
ἐπαναστατικές ἀνακατατάξεις.
Στήν ἱστορική πορεία τοῦ κόσμου ἔγιναν πολλές ἐπαναστάσεις,
ὅλες ὅμως ἀπέτυχαν, ἐπειδή ἐκεῖνοι πού ἔκαναν τίς ἐπαναστάσεις
ἔβλεπαν μόνο μπροστά τους,
προκειμένου νά πλάσουν τήν αὐριανή ἱστορία .
Παρατηροῦσαν μόνο τόν ὁρίζοντα,
πού ἦταν στήν ἐπίγειο εὐθεῖα,
ἀλλά δέν ἔστρεφαν τή ματιά τους ὑψηλά,
προκειμένου νά κατανοήσουν τά μηνύματα τοῦ οὐρανοῦ.
Ξεχνοῦσαν πώς οἱ ἔμπειροι θαλασσοπόροι
χαράσσουν πορεία, γιά τό ἐπέκεινα πέλαγος,
μελετῶντας τίς καιρικές συνθῆκες τοῦ οὐράνιου θόλου.
Κυττάζουν ψηλά, γιά νά πᾶνε μπροστά.
«Τοῦτό ἐστιν ἡμῖν ἡ πανήγυρις,
τοῦτο ἑορτάζομεν σήμερον»
«Τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους,
γιά νά ἔλθουμε νά κατοικήσουμε κοντά στό Θεό»
(Ἂγιος Γρηγόριος τοῦ Θεολόγου, ΒΕΠΕΣ 60,65) .
(Ἂγιος Γρηγόριος τοῦ Θεολόγου, ΒΕΠΕΣ 60,65) .
Τό ἴδιο τονίζει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
«Θεός ἐπί γῆς ἦλθεν, ἵνα σέ ποιήσῃ Υἱόν Θεοῦ»,
«Γεννήθηκε κατά σάρκα, γιά νά γεννηθεῖς ἐσύ κατά πνεῦμα» (ΕΠΕ 9,54).
Οἱ λαοί, λοιπόν, τῆς γῆς ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα
τό πρόσωπο, πού θά δώσει λύση στά ἀδιέξοδα
καί θά ἀναλάβει τό βάρος γιά μιά κάθαρση.
Ἡ σημερινή ἑορταστική πανήγυρις
προβάλλει ἀκριβῶς αὐτό τό πρόσωπο, τόν Χριστό,
«τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ…σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε» καί
«ἦλθε γάρ ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν» (Ἰδιόμελα τῆς λιτῆς).
Ἡ ἑορτή αὐτή εἶναι τό κορυφαῖο γεγονός τῆς παγκόσμιας ἱστορίας.
Διερωτᾶται ὁ συγγραφέας τοῦ Συναξαρίου τῆς ἡμέρας:
«Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»
Ταυτόχρονα ὅμως, αὐτή ἡ ἑορτή
καί χωρίς νά μειωθεῖ ὁ ἱστορικός της χαρακτήρας,
δίνει τή διαχρονική λύση στά ἀδιέξοδα κάθε ἐποχῆς καί τοῦ σήμερα.
Ἀφοῦ ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι «Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καί ἡ Δεσποτεία» Του, «ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ» (Ἰδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ), τότε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι ἡ δυνατότητα, γιά νά δοθοῦν πρακτικές ἀπαντήσεις,
στήν «πολυαρχία» τῶν ἀνθρωπίνων τραγικῶν ἀδιέξοδων.
Ὁ Σαρκωθείς Θεός γεννήθηκε καί ἔζησε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο, πού ὅπως καί σήμερα ψάχνει λύσεις,μέσα στήν «πολυθεΐα» ποικιλόμορφων ψεύτικων «εἰδώλων» ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θέλοντας νά τονίσει, πώς ὁ Χριστός εἶναι τό μόνο πρόσωπο, πού δύναται νά ὁδηγήσει τήν παγκόσμια κοινότητα στήν ἔξοδο ἀπό τήν τραγῳδία της,
ἐπισημαίνει πανανθρώπινα προβλήματα, καί ἐπεξηγώντας ταυτόχρονα τόν πρακτικό τρόπο, μέ τόν ὁποῖο τά ἀντιμετώπισε «ὁ σαρκωθείς Θεός»:
«Ἐπειράσθη ὡς ἄνθρωπος,
ἀλλ’ ἐνίκησε ὡς Θεός,
καί μᾶς προτρέπει νά ἔχουμε θάρρος,
ἐπειδή Ἐκεῖνος ἐνίκησε τόν κόσμο.
Ἐπείνασε, ἀλλά ἔθρεψε χιλιάδες καί εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς…
Ἐδίψασε, ἀλλά ἐφώναξε, ὅποιος διψᾶ νά ἔρθει πρός ἐμέ.
Ἐκοπίασε, ἀλλά εἶναι ἡ ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων…
Πληρώνει φόρο, ἀλλά ἀλλάζει τίς καρδιές τῶν φοροεισπρακτόρων.
Τόν ἀποκαλοῦν δαιμονισμένο, ἀλλά ἐκδιώκει τά δαιμόνια…
Προσεύχεται, ἀλλά Αὐτός ἀκούει τίς προσευχές μας.
Δακρύζει, ἀλλά παύει τά δάκρυα…
Πωλεῖται, καί μάλιστα πολύ φθηνά, γιά τριάντα ἀργύρια,
ἀλλά ἐξαγοράζει τόν κόσμο καί μάλιστα μέ μεγάλη τιμή, μέ τό αἷμά Του.
Ὁδηγεῖται ὡς πρόβατο στή σφαγή,
ἀλλά εἶναι ὁ ποιμένας τοῦ Ἰσραήλ,
καί τώρα ὅλης τῆς οἰκουμένης…
Τραυματίστηκε καί κακοποιήθηκε,
ἀλλά θεραπεύει κάθε νόσο…
Ποτίζεται μέ ὄξος, Αὐτός πού μετέβαλε τό ὕδωρ σέ κρασί
καί κατήργησε τήν πικρά γεύση… Παραδίδει τή ζωή Του, ἀλλά ἔχει ἐξουσία νά τήν λάβει καί πάλι… Ἀποθνῄσκει, ἀλλά δίνει ζωή, καί μέ τόν θάνατό Του καταργεῖ τόν θάνατο. Θάπτεται, ἀλλά ἀνασταίνεται.
Κατεβαίνει στόν Ἅδη, ἀλλά ἀνεβάζει ψυχές.» (ΕΠΕ 4, 145-149).
Ἡ σημερινή ἑορτή δίνει τή μοναδική ἀπάντηση στούς
λαούς τῆς γῆς, πού ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα τό κλειδί,
πού θά δώσει λύση στά ἀδιέξοδα ἤ τό πρόσωπο, πού
θά πάρει ἐπάνω Του ὑπεύθυνα τό βάρος, διά τήν κάθαρσιν τῆς τραγῳδίας πού διαδραματίζεται στό θέατρο τῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν.
λαούς τῆς γῆς, πού ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα τό κλειδί,
πού θά δώσει λύση στά ἀδιέξοδα ἤ τό πρόσωπο, πού
θά πάρει ἐπάνω Του ὑπεύθυνα τό βάρος, διά τήν κάθαρσιν τῆς τραγῳδίας πού διαδραματίζεται στό θέατρο τῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν.
Δέν ἀπαιτεῖται πλέον νά ἀναζητοῦν οἱ λαοί ἀρχηγούς, ἡγέτες, ἥρωες, σωτῆρες καί ἐπαναστάτες, πού καταρτίζουν θεωρητικά προγράμματα καί ἀνακοινώνουν τόν σχεδιασμό τους.
Ὁ Χριστός πῆρε ἐπάνω Του, στήν πράξη,τόν πόνο, τήν πεῖνα, τήν δίψα, τήν φτώχεια, καί τήν ἀκτημοσύνη τοῦ κάθε ἀστέγου.
Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀναζητοῦν τόν δρόμο ἐξόδου, ἀπό τήν πολυσχιδῆ παγκόσμια κρίση, εἶναι καλύτερα νά στραφοῦν στό ὑπόδειγμα, πού ἐφαρμόστηκε πρακτικά καί «πᾶσα πλάνη τῶν εἰδώλων πέπαυται» ( Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ).
Τόν δρόμο, τόν ἄνοιξαν πρῶτοι οἱ «Μάγοι Περσῶν Βασιλεῖς»,
οἱ ὁποῖοι «ἐπιγνῶντες σαφῶς τόν ἐπί γῆς τεχθέντα Βασιλέα οὐράνιον, …ἔφθασαν ἐν Βηθλεέμ,…καί πεσόντες προσεκύνησαν»
(Δοξαστικό τῆς Λιτῆς).
