«Εἰς τοῦ Χριστοῦ μας τὰ Γενέθλια»
π. Κων. Ν. Καλλιανός
«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» Λκ. 2, 15
Εἶναι
καιρὸς, πιστεύω, ὅλοι ὅσοι ἐπιζητοῦν μιὰν ἑρμηνεία τοῦ Μυστηρίου τῆς
Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐξετάσουν μία-μία τὶς παραπάνω λέξεις, λέξεις
ἱερές, ποὺ φανερώνουν μία πρόθεση καὶ μία πίστη. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸ
νὰ ξεκινήσεις νὰ πᾶς στὴν ὁποιαδήποτε Βηθλεὲμ δίχως νἄχεις ἰκανὰ
ἀποθέματα Πίστης καὶ Θέλησης. Οἱ «ἄνθρωποι οἱ ποιμένες», λοιπόν, μᾶς
διδάσκουν πολλὰ καὶ κορυφαῖα, μάλιστα, σὲ καιροὺς ὅπως περίπου ἦταν καὶ
οἱ δικοί τους: παραγεμισμένοι μὲ ἀνομία, ξεπεσμὸ, μαρτύριο καὶ ἀπουσία
φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Παρουσία Του ἀνάμεσά τους, ἀνάμεσα στὸν
τότε κόσμο ἦταν τελείως ἀνεπιθύμητη: «ἔτεκεν τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν
πρωτότοκον καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι
οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λκ. 2, 7). Ὅπως καὶ στὰ σπίτια
μας, στὰ μέγαρα τοῦ κόσμου τούτου, παντοῦ. Τόπος δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸ
Χριστὸ, ἐπειδὴ ἐνοχλεῖ μὲ τὰ μαθήματα ποὺ δίνει: τῆς Πτωχείας καὶ τῆς
Ταπέινωσης. Μιᾶς ταπείνωσης ποὺ διδάσκει μὲν ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ. Προκαλεῖ
κυρίως μὲ τὴν καθάρια θέση ποὺ ἐμφανίζει, προβάλλει καὶ ὑπερασπίζεται.
Τὴ θέση τῆς εἰλικρίνειας ὅτι αὐτὰ ποὺ κατέχει ὁ καθένας μας εἶναι ὅπως
τὸ πρόσφορο τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας: μοιράζεται, δωρίζεται, χαλαλίζεται
γιὰ τὸν πλησίον…. Ποιὸν, ἄραγε; Ἄς κοιτάξουμε νὰ τὀν ἀναζητήσουμε, ἀφοῦ
πρῶτα πασχίσουμε νὰ μάθουμε «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»...
π. Κων. Ν. Καλλιανός
