Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Σκέψεις στον καθρέπτη. "Η ΚΟΚΕΤΑ"
Έτσι είναι αναγκαίο ένα μόνο βράδυ να επαναφέρουμε καί να
δούμε τις καθημερινές μας σκέψεις, γιά να βεβαιωθεί ό άνθρωπος τί είδους τερατώδη
φυτά μπορούν να φυτρώσουν, να βλαστήσουν καί να ανθίσουν χωρίς τόν έλεγχό του, στον
δικό του πιο οικείο καί πιο αγαπημένο κήπο. Περνούμε δίπλα από έναν ανθισμένο
κήπο καί θυμώνουμε, όταν βλέπουμε πολλά βλαστημένα αγριόχορτα πλάι στα άνθη,
πού φοβισμένα αναδύονται σά τόν σκλάβο πλάι στον αφέντη του. Όμως, επιτρέπουμε
χωρίς ανησυχία καί θυμό στον πιο αγαπημένο μας κήπο, την ψυχή μας, να
βλαστήσουν τέτοια αγριόχορτα, από τά όποια θα τρομάζαμε καί εμείς οι ίδιοι καί οι
γύρω μας, όταν βλέπαμε αυτό τόν εγκαταλελειμμένο κήπο στον καθρέπτη.
Θα μένατε έκπληκτοι, αν σάς αποκαλυπτόταν στον καθρέπτη
πόσα αγριόχορτα σκέψεων βρίσκονται ανάμεσα σε κάποια κομψά, καλοκτενισμένα καί αρωματισμένα
κεφάλια ανθρώπων.
Ένας ανθόκηπος μπορεί να είναι περιφραγμένος μέ
σαγηνευτικά πολύχρωμα τριαντάφυλλα. Όμως, πίσω από αυτήν την όμορφη περίφραξη, στον
ίδιο κήπο αν γιά άνθη μπορεί να υπάρχει φουντωμένος θάμνος ενός έλους καί
δηλητηριώδη μανιτάρια. Έτσι είναι καί μια γυναίκα κοκέτα, πού συναντάτε στο
δρόμο, μέ βαμμένο, καλλωπισμένο καί αρωματισμένο κεφάλι, αλλά μέ σκέψεις ανάξιες
μιας τόσο ακριβής εξωτερικής εμφάνισης. Μερικές ώρες καθημερινά ή κοκέτα τις
περνά μπροστά στον καθρέπτη, παρατηρώντας τό κεφάλι της, κι ούτε μία στιγμή δεν
αφιερώνει στήν παρατήρηση αυτού πού είναι μέσα στο κεφάλι της - τις σκέψεις
της.
Τακτοποιεί τις μπογιές στο πρόσωπό της κατά τό γούστο της, καί απολαμβάνει
τόν εαυτό της μ’ αυτές τις μπογιές, θέλοντας να μασκαρέψει τή φύση, να
ξεγελάσει τούς ανθρώπους, παρόλο πού οι σκέψεις της παραμένουν οι πλέον
αισχρές, οι πλέον αδιάφορα βαμμένες. Τακτοποιεί τά μαλλιά της προσεκτικότερα από
τις αρχαίες ιέρειες όταν τακτοποιούσαν τά δικά τους γιά να παρουσιαστούν
μπροστά στούς θεούς, στολίζει τ’ αυτιά της καί τό λαιμό της μέ αστραφτερά πετράδια,
αλλά οι σκέψεις της παραμένουν ακατάστατες καί άγριες σα θάμνοι τού έλους καί
αισχρές σα μανιτάρια τού βάλτου, κάτω από τά όποια κρύβονται κίτρινες ακρίδες
τού αγρού. Μακιγιάρεται τόσο πού μέ δυσκολία αναγνωρίζει τόν εαυτό της καί
σκεπάζει όλο αυτό τό ψέμα μ’ ένα σύννεφο φαντασίας, μέ ένα καπέλο. Αυτό τό
σύννεφο δεν καλύπτει τόν ήλιο, μη γελιέστε, αλλά τό χάος! Σ’ αυτό τό
σύννεφο ξόδεψε ολόκληρο τόν μηνιαίο μισθό τού συζύγου, όμως, οι σκέψεις της δεν
έγιναν πολύτιμες, αλλά παρέμειναν έτσι φτωχές καί οικτρές, όπως ήταν καί πριν.
Σκεφτείτε ότι μια μέρα μια τέτοια κοκέτα βλέπει τόν εαυτό
της στον καθρέπτη, βλέπει ολόκληρο τό κεφάλι της μαζί μέ τις σκέψεις της μορφοποιημένες,
ενσαρκωμένες. Τί έκπληξη! Καί τί αύτο- διάψευση! Τό κεφάλι εξωτερικά καί τό
κεφάλι εσωτερικά - σάν πεταλούδα καί κάμπια!
Έάν έβλεπε στον καθρέπτη τή
μικρότητα καί τή μηδαμινότητα, τις ατακτοποίητες, ακατάστατες σκέψεις της, ή
κοκέτα θα χαμήλωνε τό βλέμμα, θα μείωνε την περηφάνια της καί θα γινόταν
ταπεινότερη καί πραότερη. Φανταστείτε τώρα έναν τέτοιο μαγικό καθρέπτη κατά
μήκος ολόκληρης της οδού Κνέζ Μιχαήλοβα, τό απόγευμα όταν τό ευγενές μας Βελιγράδι
κάνει τόν περίπατό του! Τί πιστεύετε, πόσες κυρίες θα βρίσκονταν πού δε θα
χαμήλωναν τό βλέμμα τους από ντροπή μπροστά από έναν τέτοιο καθρέπτη, στον
όποιο δε φαίνονται τά καπέλα τους, αλλά φαίνονται μόνον οι σκέψεις τους;
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ.
