Σάββας Ἠλιάδης
Το
δοξαστικό του εσπερινού της Πεντηκοστής αναγγέλλει: «Γλῶσσαι ποτὲ
συνεχύθησαν, διὰ τὴν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δὲ νῦν ἐσοφίσθησαν,
διὰ τὴν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς τῷ
πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστὸς τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε
κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρὸς τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρὸς
σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Τι
έγινε τις ημέρες της Πεντηκοστής στο Κολυμπάρι; Συνήλθαν οι άγιοι
Πατέρες, καθώς μας προλαμβάνει το δοξαστικό, και ως σοφοί στις γλώσσες
τους εν Αγίω Πνεύματι, κήρυξαν τη δόξα της θεογνωσίας; Συνήλθαν,
φωτισμένοι διά του Αγίου Πνεύματος και κήρυξαν σαν τους Αποστόλους;
Συνήλθαν, για να ανανεωθεί η συμφωνία στην πίστη και για να σώζονται οι
ψυχές; Δυστυχώς, όχι. Συνέβη μάλλον το αντίθετο. Δήλωσαν συμμετοχή στη
Νέα Βαβέλ, στη νέα πυργοποιία, στα νέα πταίσματα ασεβείας και μας ωθούν
βιαίως στη νέα πνευματική αφωνία μέσα από την επιδιωκόμενη πολυφωνία,
τουτέστιν τον Οικουμενισμό.
Στις
Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, στα Συναξάρια, αναφέρονται και τιμώνται οι
συμμετέχοντες Άγιοι Πατέρες. Δηλαδή, όπως λέει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης,
μια Σύνοδος χαρακτηρίζεται Αγία, όταν οι μετέχοντες σ` αυτήν βρίσκονται
τουλάχιστον σε κατάσταση φωτισμού. Π.χ:
1.
«Τη αυτή ημέρα, μνήμην επιτελούμεν των Αγίων και Μακαρίων Πατέρων των
εν Νικαία συνελθόντων… κατὰ τῶν δυσσεβῶς καὶ ἀμαθῶς καὶ ἀπερισκέπτως τὴν
Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ εἰδωλολατρεῖν εἰπόντων, καὶ τὰς σεπτὰς καὶ Ἁγίας
εἰκόνας καταβαλόντων». (Κυριακή μετά την 11ην Οκτωβρίου)
2.
«Τη αυτή ημέρα Μνήμην επιτελούμεν των Αγίων εξακοσίων τριάκοντα
θεοφόρων Πατέρων της εν Χαλκηδόνι Αγίας και Οικουμενικής τετάρτης
Συνόδου». (Κυριακή μετά την 13ην Ιουλίου).
3.
Τη αυτή ημέρα, Κυριακή εβδόμη από του Πάσχα, την εν Νικαία πρώτην
Οικουμενικήν Σύνοδον εορτάζομεν, των τριακοσίων δέκα και οκτώ Θεοφόρων
Πατέρων».
Όλες αι Σύνοδοι αγωνίστηκαν και κατεδίκασαν την πλάνη, την αίρεση. Είναι
ολοφάνερο. Ξεκαθάρισαν τα όρια της αλήθειας από το ψέμα, έστω και στο
παραμικρό. Αυτή η «Σύνοδος» για ποιο πράγμα αγωνίστηκε; Για ποιο ψέμα,
για ποια πλάνη, για ποια αίρεση, ώστε να την καταδικάσει και να την
αποκόψει από το σώμα της; Αντίθετα, έδωσε αγώνα να αγκαλιάσει το ψέμα,
να ενωθεί με την πλάνη και την αίρεση. Τι θα γράψει το μέλλον γι` αυτήν η
εκκλησιαστική ιστορία;
Σιωπή
απόλυτη επικρατεί γύρω από το θέμα της «Συνόδου» της Κρήτης. Ησυχία
νεκρική, σαν αυτήν των καταδίκων, πριν από την τελική εντολή για την
εκτέλεση. Και η σιωπή αυτή δεν ηχεί και δεν βοά τόσο από το ορθόδοξο
πλήρωμα της Εκκλησίας, όσο απ` αυτούς που έκαναν «το πήδημα του θανάτου»
και οι οποίοι θα πάρουν τις περαιτέρω αποφάσεις και θα κάνουν τις
επόμενες κινήσεις.
Τέθηκε
ο θεμέλιος λίθος της νέας βαβελιανής αλαζονείας και συνάμα κατατέθηκε
το νομοσχέδιο της οικειοθελούς απόταξης νεωτεριστών δυσαρεστημένων
στρατιωτών από τις τάξεις του στρατεύματος, το οποίο ίδρυσε ο Χριστός
και στο οποίο υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν οι άγιοί μας.
Αναζητούν άλλο στράτευμα, άλλο ήθος, άλλη ελευθερία, άλλη αλήθεια.
Βέβαια,
πολλές φωνές έχουν εγερθεί και ομολόγησαν και ομολογούν και συνεχίζουν
να ενημερώνουν τον απληροφόρητο λαό για όλο αυτό το προσχεδιασμένο από
κοινού παιχνίδι με τους κακοδόξους και τους αιρετικούς. Δεν αρκεί.
Χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και πολλή προσευχή από καρδίας. Όπως έχει
διαμορφωθεί η κατάσταση, όμοια με εκείνην της Βαβέλ, μόνο η δύναμη του
Θεού μπορεί να την ανατρέψει.
Η
σιωπή όμως αυτή από την ποιμένουσα Εκκλησία, επιφυλάσσει κάτι. Κάτι,
που, και να μας κατέβει ως σκέψη ή να το ακούσουμε κάπου, δεν θα το
πιστέψουμε, θα μας φανεί εξωπραγματικό, απίθανο, γελοίο. Κι όμως μπορεί
να γίνει. Γιατί όχι; Θα γίνει. Διότι είναι γνωστό το λαϊκό ρητό: «Πάντα
επικρατεί ηρεμία, πριν από τη μεγάλη καταιγίδα».
Τι
μπορεί να συμβεί; Πρώτα πρώτα, ο χρόνος αυτός που κυλάει κατά τα
φαινόμενα νεκρός και άπραγος, είναι χρόνος που ροκανίζει ό,τι χτίζεται
με πολύ κόπο στις συνειδήσεις των πιστών. Είναι ο νεκροθάφτης των
συνειδήσεων, όταν δεν υπάρχει διαρκής πνευματική επαγρύπνηση και
καθοδήγηση. Εν τω μεταξύ, διά της σιωπής των υπευθύνων, οι λοιποί, οι
οποίοι μιλούν και ανησυχούνκαι ομολογούν την αλήθεια, ξεχωρίζουν,
επισημαίνονται, στοχοποιούνται, διώκονται και απομονώνονται.
Καθίστανται, όπως ο Τίμιος Πρόδρομος: «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Μαρκ.
1,3).
Μην
εκπλαγούμε, αν δούμε και ακούσουμε παράξενα πράγματα. Ιδού ένα
παράδειγμα και ας θεωρηθεί παράλογο, τρελό: Η «Σύνοδος» αυτή
αναγνωρίζεται από την επίσημη Εκκλησία ως κανονική Σύνοδος. Μπορεί
λοιπόν να γίνει η «έκπληξη». Δηλαδή, να σταλεί μια εγκύκλιος κατά τις
ημέρες που συμπληρώνεται έτος από την περίοδο της διεξαγωγή της και να
παραγγέλλει μια κάποιας μορφής μνημόνευση, μια επετειακή ομιλία πάνω σ`
αυτήν ή κάποια δοξολογία, κάποια ακολουθία, τέλος πάντων, που να της
αποδίδει τιμή. Θεωρείται απίθανο; Κι όμως. Είναι γνωστό πως ο χρόνος
της κοινής λατρείας στο ναό είναι ο πιο κατάλληλος για την
παραγωγικότερη επαφή με το λαό και την ενημέρωσή του. Έτσι θα ξεκινήσει η
διαφώτιση και θα καρποφορήσει σιγά σιγά αυτή η θεμελιωθείσα διά της
«Συνόδου» αποστασία, σε βάθος χρόνου.
Αν
θελήσουμε να πάμε παρακάτω, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως, ίσως
αρχίσει να συντάσσεται και κανονική πλήρης ακολουθία γι` αυτήν, ώστε να
προστεθεί στο εορτολόγιο. Αφού χαρακτηρίστηκε ως αγία και ευλογημένη και
κανονική για την Ορθόδοξη Εκκλησία από τους ίδιους τους ιεράρχες, όπως
οι άλλες προηγούμενες Σύνοδοι, δικαιούται την ακολουθία της. Είναι μια
πράξη της Εκκλησίας όμοια με την αγιοκατάταξη. Δικαιούται να
γιορτάζεται, όπως οι άγιοι. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τι θα ακολουθήσει,
όταν, και αν, τη δούμε γραμμένη επίσημα σε φυλλάδες ή ακόμη και στα
μηναία της Εκκλησίας.
Είναι
πολύ σοβαρή η εξέλιξη όλης αυτής της παρεκτροπής και δεν θα περάσει.
Πολλές ανάλογες επιλογές για προώθηση του σκοπού αυτού μπορούν να
επινοηθούν, αρκεί να υπάρχει η σκοπιμότητα. Και υπάρχει. Και θα
λειτουργήσει.
Γι`
αυτούς τους ελάχιστους, ασήμαντους και νηπιώδεις λόγους, που συντάξαμε
και που αγωνιούν να καταδείξουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και κυρίως
για πολλούς άλλους, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε: Πρόσχωμεν!
Ηλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 27-10-2016
