ΑΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ
Το 1924 ο τότε Μητροπολίτης Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος με εγκύκλιό του εισήγαγε, για τις ακίνητες εορτές, το γρηγοριανό ημερολόγιο στην Εκκλησία της Ελλάδος. Όσοι ακολούθησαν αυτήν την καινοτομία ονομάστηκαν νεοημερολογίτες. Η νεοημερολογιτική Εκκλησία αναγνωρίσθηκε από την Πολιτεία ως η "Εκκλησία της Ελλάδος". Αυτή η αναγνώριση περιελάμβανε τόσο την μισθοδοσία των κληρικών της από τα κρατικά ταμεία, όσο και την δίωξη των εμμενόντων στα πάτρια Ορθοδόξων. Η καινοτομήσασα όμως αυτή κρατούσα Εκκλησία δεν αντιπροσωπεύει την "Εκκλησία της Ελλάδος" κανονικώς και ολοκληρωμένα. Αντιπροσωπεύει μόνο το υπόδικο εκείνο τμήμα της Εκκλησίας που δέχθηκε την καινοτομία, δηλαδή τους νεοημερολογίτες.
Στην νεοημερολογιτική Εκκλησία λοιπόν, την εμφανιζόμενη ως ΤΗΝ "Εκκλησία
της Ελλάδος", παρατηρείται το εξής πρωτοφανές φαινόμενο: να υπάρχει διοικητική ενότητα, χωρίς ενότητα πίστεως!
Αυτό γίνεται εξαιτίας της σχέσεως αυτής με την Πολιτεία που αναφέραμε.
Εφόσον οι κληρικοί της Εκκλησίας αυτής είναι και δημόσιοι υπάλληλοι,
κάθε διαφωνία σε θέματα πίστεως, δεν επηρεάζει την διοικητική ενότητα,
αφού αυτόματα κάθε αποτείχιση (διακοπή κοινωνίας για θέμα
πίστεως), επιφέρει καθαίρεση από την Εκκλησία αυτή και απόλυση από το
Κράτος. Έτσι μέσα στη νεοημερολογιτική Εκκλησία, έχουν δημιουργηθεί
διάφορες "παρατάξεις", όχι τόσο διακρινόμενες ως προς το εξωτερικό
γνώρισμα της διοικήσεως -όπως στους Παλαιοημερολογίτες-, όσο προς το
ουσιαστικότατο γνώρισμα της Πίστεως. Οι κυριότερες από αυτές είναι:
1. Οι οικουμενιστές. Είναι υπέρμαχοι του οικουμενισμού, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, της παγχριστιανικής και πανθρησκευτικής ενότητος - χωρίς τις ορθόδοξες προϋποθέσεις - και θεωρούν ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δεν υπάρχει, αλλά θα επανιδρυθεί όταν ενωθούν όλες οι "Εκκλησίες". Ενδεικτικά, εκπρόσωποι αυτών είναι οι επίσκοποι Σύρου Δωρόθεος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Δημητριάδος Ιγνάτιος, καθώς και η πλειοψηφία των καθηγητών στις "Θεολογικές" Σχολές. Αποτελούν τους "ενωτικούς" της εποχής μας.
2. Οι συντηρητικοί. Είναι πολέμιοι του οικουμενισμού και θεωρητικώς πρεσβεύουν και διακηρύττουν όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβεύει και διακηρύττει. Και λέμε θεωρητικώς διότι αν και έχουν υπογράψει "Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού", εν τούτοις είναι διοικητικώς ενωμένοι με τους οικουμενιστές, με τους οποίους έχουν πλήρη κοινωνία. Είναι επίσης οπαδοί της λεγομένης "συντεταγμένης αποτείχισης", με την οποία θα κατορθώσουν να έχουν την απαιτούμενη πλειοψηφία στην νεοημερολογιτική Εκκλησία, ώστε να αποφευχθούν τυχόν κυρώσεις από αυτήν , αλλά και την Πολιτεία. Ενδεικτικά, εκπρόσωποι αυτών είναι οι επίσκοποι Πειραιώς Σεραφείμ, Αιτωλίας Κοσμάς, Κυθήρων Σεραφείμ, ηγούμενοι του Αγίου Όρους και άλλων Μονών, καθώς και οι διαπρεπείς Καθηγητές της Θεολογίας Πρωτοπρεσβύτεροι Γεώργιος Μεταλληνός και Θεόδωρος Ζήσης.
3. Οι αδιάφοροι. Αποτελούν την πλειοψηφία των νεοημερολογιτών. Εκτός από τον αδιάφορο λαό, συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς και οι επαγγελματίες κληρικοί, καθώς και επίσκοποι, οι οποίοι έτυχε να επιλέξουν το ιερατικό στάδιο για το μισθό, την καριέρα και την κοινωνική αναγνώριση. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι ομοφυλόφιλοι που αναγνωρίζονται μεταξύ τους με γυναικεία ψευδώνυμα, όπως καλώς γνωρίζουν πολλοί, ακόμη και οι ίδιοι οι νεοημερολογίτες, που παλεύουν για κάθαρση της Εκκλησίας.
4. Οι οργανωσιακοί. Είναι χωρισμένοι σε πολλές, προτεσταντικού
τύπου, οργανώσεις με ποικίλες διαφοροποιήσεις σε πολλά θέματα. Οι πιο
γνωστές είναι "Η Ζωή" και "Ο Σωτήρ", ενώ ακόμη και σήμερα υπάρχει
οργάνωση μακρακιστών (Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής) που πιστεύουν στο
τρισύνθετο του ανθρώπου. Πολλές οργανώσεις έχουν επηρεαστεί από τη
δυτική "θεολογία" (π.χ. ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης) και δέχονται
ακόμη και -συγκεκαλυμμένες- καταδικασμένες αιρετικές απόψεις (π.χ.
νεστοριανισμός).
5. Οι νεορθόδοξοι ή νεονικολαΐτες. Αποτελούν γέννημα αντίδρασης στον δυτικό πουριτανισμό και τον συντηρητισμό των οργανώσεων. Κυριότερος εκπρόσωπός τους ο Χρήστος Γιανναράς.
6. Οι νεοβαρλααμίτες. Είναι οπαδοί της λεγόμενης "λετουργικής αναγέννησης". Ζητούν την μετάφραση των λειτουργικών κειμένων στη δημοτική και την μεταρρύθμιση των τυπικών διατάξεων των ακολουθιών.
Υπάρχουν επίσης και μικρότερες "παρατάξεις", όπως οι "θεολογικοί" στη Λάρισα (πιστοί του Λαρίσης Θεολόγου, οι οποίοι δεν δέχθηκαν το νέο μοιχεπιβάτη επίσκοπο), οι "εσχατολόγοι", που αναμένουν τον Αντίχριστο και τη συντέλεια (π.χ. μοναχός Μάξιμος Βαρβαρής), οι "οργουελιανοί" (κατά του ηλεκτρονικού φακελώματος - ΑΜΚΑ - Κάρτα του πολίτου κλπ.) με κυριότερο εκπρόσωπο τον π. Σαράντη Σαράντο, οι "δωρητές", δηλαδή αυτοί που είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων, θεωρώντας τον φόνο, ως φιλανθρωπία κ. α.
(Στις παραπάνω "παρατάξεις" δεν αναφέραμε τους αποτειχισμένους του νέου ημερολογίου, διότι αν και ανήκουν στον χώρο της ημερολογιακής καινοτομίας, έχουν διακόψει την κοινωνία με την νεοημερολογιτική Εκκλησία, λόγω του Οικουμενισμού).
Η κυριότερη δικαιολογία των ανηκόντων στην κρατούσα Εκκλησία, σχετικώς με την πολυδιάσπασή τους αυτή, είναι η εξής: εμείς μπορούμε να διαφωνούμε, αλλά ανήκουμε όλοι στην Εκκλησία! Το έωλο αυτό επιχείρημα καταρρίπτεται αφενός με διότι όταν οι Ορθόδοξοι ομολογούμε Μία την Εκκλησία, δεν αναφερόμαστε απαραίτητα στην διοικητική ενότητα, η οποία βεβαίως είναι επιθυμητή όταν υπάρχει, αλλά στην ενότητα Πίστεως - ο Άγιος Χρυσόστομος το εξηγεί αυτό: "ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστί... Τοῦτο γάρ ἐστιν ἑνότης πίστεως, ὅταν πάντες ἕν ὦμεν, ὅταν πάντες ὁμοίως τὸν σύνδεσμον ἐπιγινώσκωμεν"(P.G. 62, 83) και ο Άγιος Μάξιμος επίσης ονόμασε "Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν" (P.G. 90, 132) -, αφετέρου δε, διότι δεν μπορούν να ανήκουν στην ίδια Εκκλησία και οι ορθόδοξοι και οι κακόδοξοι. Εκτός αν οι συντηρητικοί θεωρούν ορθοδόξους τους οικουμενιστές, οι οργανωσιακοί τους νεορθοδόξους και όλοι μαζί τους μακρακιστές...
Μετά λοιπόν το άρθρο μας για τις διασπάσεις στον χώρο του παλαιού ημερολογίου και το παρόν άρθρο για τις διασπάσεις στο χώρο του νέου ημερολογίου, έπεται νέο άρθρο στο οποίο θα δώσουμε απαντήσεις στο ερώτημα που βασανίζει πολλούς καλοπροαίρετους αδελφούς: "σε ποια Εκκλησία να πάω, για να σωθώ;".
