Παναγία Σουμελᾶ

                          Παναγία Σουμελᾶ

«Ξυπνᾶ καὶ  ὁ γερο γούμενος, τὸν ὄρθρον του σημαίνει 

και μουρμουρίζοντας σιγά, στὴν ἐκκλησιά πηγαίνει, 

τὴν ἁγία Εἰκόνα τῆς Κυρὰς σκυφτὰ νὰ προσκυνήσει. 

Καὶ  ἐκεῖ ποὺ ἐτέντων ὁ παπάς τὰ χείλη νὰ φιλήσει 

Τοῦ κάστηκε πῶς ἔλειπε –παράδοξη ἱστορία- 

ἀπ’ τὸ θρονί της τὸ χρυσό ἡ Δέσποινα Μαρία... 

Ἐτρόμαξ ὁ καλόγερος ... Στὴν πλάκα γονατίζει, 

Χτυπὰ τὸ μέτωπο στὴ γῆ, παρακαλεῖ, δακρύζει...

Μὲ μίας ἀστράφτ  ἡ ἐκκλησιά κι΄ αἰσθάνετ᾽ ἕνα χέρι 
ὅπου τὸν ἀνασήκωνε ... Μοσχοβολάει τ΄ἀγέρι...

Τὰ μάτια του ἄνοιξ  ὁ παπάς...΄Στὸ κάτασπρό του γένι

τὸ δάκρυ του ἔσταζε βροχή. Κοιτάζει...καθισμένη

στὸ Θρόνο βλέπει τὴν Κυρά, ποὺ τοῦ χαμογελοῦσε

καὶ τὸ Παιδί ποὺ ἐχαίρετο καὶ ποὺ τὸν εὐλογοῦσε.

-Σὲ ποιὸ καλύβι ἀγνώριστο, σὲ ποιὰ καρδιά θλιμμένη

νὰ πέρασες τὴν νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;»