Ἐγκώμια τῶν Ἀγίων Ἀποστόλων εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου
Δαμασκηνού Στουδίτου του υποδιακόνου
«Ω θαύμα των ποτέ θαυμάτων, τα οποία
είδον οι άνθρωποι! Η Βασίλισσα του παντός πώς άπνους τίθεται; Η Μήτηρ
του Ιησού πώς απέθανε; Σύ είσαι, Παρθένε, το κήρυγμα των Προφητών' Συ
είσαι το κήρυγμα το ιδικόν μας' Σε προσκυνούν οι άνθρωποι' Σε δοξάζουν
οι Άγιοι. Χαίρε λοιπόν Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου, και δια Σου μεθ’
ημών...
Μετά του Γαβριήλ Σε υμνούμεν, μετά των
Αγγέλων Σε δοξάζομεν, μετά των Προφητών Σε εγκωμιάζομεν, ότι Σε
εκήρυτταν οι Προφήτες, δια Σε επροφήτευσαν άπαντες' ο Αββακούμ Σε είδε
ως όρος σύνδεδρο, ότι Σύ είσαι εσκεπασμένη από τα χαρίσματα του Αγίου
Πνεύματος' ο Δανιήλ Σε εθεώρησε ως όρος και αυτός, από το οποίον όρος
χωρίς σπορά ανδρός εγεννήθη ο στερεός και ισχυρός Βασιλεύς, ο Χριστός'
Σε είδε ο δίκαιος Ιακώβ ως κλίμακα, από την γέννησή Σου ο μεν Θεός
κατέβει και συνέφαγε και συνέπιε με ημάς, ημείς δε οι δούλοι Αυτού
μέλλει να αναβώμε στους ουρανούς. Αλλά και Σύ ιδού, ότι αναβαίνεις
πρωτύτερα από ημάς. Χαίρε, Παρθένε, ότι ο Γεδεών πόκο Σε είδε, ο Δαβίδ
Παρθένο και Θυγατέρα καί Βασίλισσα' ο Ησαΐας Μητέρα του Θεού Σε
ονομάζει' ο Ιεζεκιήλ Πύλη, και όλοι οι Προφήτες Σε ενεκωμίασαν».
«Ημείς δε τί να σε ονομάσομε, Παρθένε;
Παράδεισο; Σοι πρέπει, ότι Σύ εβλάστησες το άνθος της αφθαρσίας, τον
Χριστό, όστις ευωδίασε τις ψυχές των ανθρώπων. Παρθένο; Και αληθώς
Παρθένος είσαι, ότι χωρίς σπορά ανδρός εγέννησες τον Κύριον ημών Ιησούν
Χριστόν, ότι και προ του τόκου Παρθένος ήσο, και εν τόκω Παρθένος
ευρέθης, και μετά τόκον πάλιν Παρθένος έμεινες. Να σε ονομάσομε Μητέρα;
Σοι πρέπει και αυτό' ότι Μήτηρ έγινες του Βασιλέως των όλων Χριστού. Να
σε ειπούμε Ουρανό; Σοι πρέπει και αυτό, ότι ανέτειλες τον Ήλιο της
δικαιοσύνης.
Χαίρε λοιπόν, Παρθένε, και ύπαγε στην κατάπαυση του Υιού
σου' πορεύου στα σκηνώματα τα ηγαπημένα σοι' ύπαγε στον ητοιμασμένο σοι
τόπο και ενθυμού και ημάς και το γένος μας όλον, Κυρία Θεοτόκε' ότι και
ημείς και Συ, Παρθένε, από εν γένος του Αδάμ είμεθα' δια τούτο μεσίτευε,
δια τούτο παρακάλει τον Υιό σου, τον οποίον εβάστασες και εθήλασες, να
μας βοηθήσει στο κήρυγμα, και μετά ταύτα να μας αξιώσει να απολαύσομε
τις ελπίδες μας. Ύπαγε, Παρθένε, από την γή στον ουρανό' από την φθορά
στην αφθαρσία' από την λύπη του κόσμου τούτου στην χαρά της Βασιλείας
των ουρανών από την φθαρτή γη στον άφθαρτο ουρανό' ύπαγε, Παρθένε, στο
φως το ουράνιο, στους ύμνους των Αγγέλων, στις δοξολογίες των απ’ αιώνος
Αγίων. Ύπαγε, Παρθένε, στον τόπο του Υιού σου, στην Βασιλεία του, στην
εξουσία του' υμνήσατε Άγγελοι, δοξάσατε Προφήτες, επαινέσατε Αρχάγγελοι
του Βασιλέως την Μητέρα, του φωτός την λυχνία, του ουρανού την
πλατύτερα, του στερεώματος την υψηλότερα, την προστασία των Χριστιανών
και μεσίτρια του γένους ημών».
Με τοιαύτα και τοσαύτα εγκώμια
απεχαιρέτησαν και ασπάσθησαν το σώμα της Παναγίας οι Άγιοι Απόστολοι και
οι λοιποί παρευρεθέντες και κατόπιν έθαψαν αυτό στον τάφο, όστις ήτο
προητοιμασμένος…
