Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις τῆς Ἐκκλησίας

                 Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις τῆς Ἐκκλησίας


1. Η «άπαξ παραδοθείσα πίστις τοις αγίοις» είναι η πίστη της Εκκλησίας, η οποία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» .

Η Πίστη αύτη τρέφει και αυξάνει την Εκκλησία με νέους αγίους, καθόσον χωρίς αυτή κανένας δεν μπορεί να σωθεί και αγιαστεί. Στην αληθινή και πραγματική Εκκλησία, η οποία είναι η «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει αίρεση.

Η Εκκλησία αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή μόνο διακρατεί και διασώζει ακέραιη, ακαινοτόμητη καιαπαραχάρακτη, την παραδοθείσα από το Θεό πίστη στους αγίους, και δια μέσου αυτών σε μας.


2. Τον θησαυρό αυτό της Ορθής Πίστεως από την αρχή που ιδρύθηκε η Εκκλησία κατά την Πεντηκοστή επεχείρησε και επιχειρεί μέχρι σήμερα ο διάβολος να συλήσει και καταστρέψει. Θέλει να την αντικαταστήσει με «ψευδεκκλησίες», όπως είναι οι διάφορες κοινότητες των σχισματικών και αιρετικών. Αυτές δεν παρέχουν καμία σωτηρία. Η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας του ανθρώπου είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως διδάσκουν απλανώς οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι λένε ότι «εκτός Εκκλησίας, ουδεμία ελπίς σωτηρίας υπάρχει»!

Τις κατά καιρούς αναφανείσες κακοδοξίες και αιρέσεις η Εκκλησία πάντοτε πολέμησε και πολεμεί. Μερικές από τις αιρέσεις αυτές, όπως ο αρειανισμός και ο μονοφυσιτισμός, κλυδώνισαν επικίνδυνα το σκάφος αυτής. Δεν μπόρεσαν όμως να το βυθίσουν. Πάντοτε βρίσκονταν σ’ αυτό, ως πλήρωμά του, Ορθόδοξοι, έστω και ελάχιστοι, οι οποίοι διαφύλατταν ακέραιη την αλήθεια της Πίστεως. Στις μέρες του μονοθελητισμού, πλήρωμα της Εκκλησίας ήταν μόνο ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και οι δύο μαθητές του. Οι τρεις αυτοί άγιοι την εποχή εκείνη αποτελούσαν την Εκκλησία του Χριστού!
Για τον λόγο αυτό οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν, ότι εάν έστω και τρεις ανθρωποι παραμείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία, αυτοί και μόνον θα αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού!


3. Η Εκκλησία του Χριστού δεν διασώζεται όπου υπάρχει το πολύ πλήθος, αλλά όπου ευρίσκεται η αληθινή και ορθή Πίστη. Μέχρι πότε όμως θα υπάρχει στον κόσμο η Πίστη αυτή;
Ο Κύριος είπε ένα φοβερό λόγο: «πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» Αυτό σημαίνει, ότι υφίσταται κίνδυνος να μη ευρεθεί η ορθή Πίστη, όταν κάποτε θα επανέλθει ο Χριστός για να κρίνει τον κόσμο!

Παρακαλούμε τον Κύριο να μη εκλείψει ποτέ η Πίστη από τον κόσμο, μέχρι την Δευτέρα Του Παρουσία! Όμως, αυτό εξαρτάται και απ’ τον καθένα μας, αν θ’ αγωνισθούμε να κρατήσουμε την Ορθόδοξη Πίστη απαραχάρακτη και ακαινοτόμητη, όπως αγωνίσθηκαν οι πατέρες και μας την παρέδωσαν ακέραιη και απαραχάρακτη.

4. Οι παλαιές αιρέσεις στρέφονταν κατά των αληθειών της Πίστεώς μας. Αναφέρονταν στα περί Θεού δόγματα. Τους τελευταίους δύο αιώνας όμως έχει αναφανεί η αίρεση του Οικουμενισμού, η οποία στρέφεται κατά της Εκκλησίας, η οποία είναι η κιβωτός της σωτηρίας μας.

Η αίρεση αυτή διδάσκει, ότι η Εκκλησία την οποία ίδρυσε ο Χριστός, δεν υπάρχει πλέον. Θεωρεί ότι έχει διασπασθεί σε πολλές άλλες εκκλησίες. Κηρύττει ότι εναπόκειται στους ανθρώπους να συνενώσουν τις δεσπασμένες πλέον αυτές εκκλησίες για να απαρτισθεί εκ νέου η «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία»!

Ομολογουμένως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από αυτό. Γι’ αυτό, ο Οικουμενισμός δεν είναι μόνον αίρεση, είναι Παναίρεση. Πώς είναι δυνατό να διδάσκεται από ανθρώπους, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι χριστιανοί, ότι εξέλιπε η Εκκλησία, γιατί τάχα κατατμήθηκε σε πολλές άλλες, και ότι δήθεν θα ιδρυθεί πάλι εκ νέου από τους ανθρώπους;

5. Η αίρεση του Οικουμενισμού είναι έργο της μασονίας. Η μασονία ανεφάνει τον19ον αιώνα και επεδίωξε εν αρχή να συνενώσει τις Προτεσταντικές ψευδεκκλησίες σε μία.
Αργότερα, όταν η μασονία εισχώρησε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στις αρχές του 20ου αιώνα, επί Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, η αίρεση αυτή εμφανίσθηκε και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρώτη εκδήλωση της εισχωρήσεως αυτής υπήρξε η εξαπόλυση Πατριαρχικού Διαγγέλματος το 1920, ύστερα δε η σύγκληση Πανορθόδοξου Συνεδρίου το 1923 στην Κωνσταντινούπολη από τον Μελέτιο Μεταξάκη.

Στο Διάγγελμά του το Πατριαρχείο καθώριζεν ένδεκα τρόπους με τους οποίους θα καθίστατο εφικτή η ένωση όλων των λεγομένων Εκκλησιών. Μεταξύ των ανωτέρω τρόπων αναφέρονταν και η αποδοχή του Φραγκικού ή Γρηγοριανού Ημερολογίου από όλες τις λεγόμενες Εκκλησίες.

Στο λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», το οποίο συγκάλεσε το Πατριαρχείο, το 1923 συμμετέσχον μόνον έξι εκπρόσωποι. Από αυτούς οι τέσσαρες ήσαν μασόνοι! Το Συνέδριο αυτό αποφάσισε, εκτός των άλλων, την αποδοχή από τις Ορθοδόξες Εκκλησίες του Φραγκικού, ή Γρηγοριανού Ημερολογίου.

6. Τις ανωτέρω απόψεις του Πατριαρχικού Διαγγέλματος του 1920 και του «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» του 1923, ως προς την αλλαγή του Ημερολογίου, ανέλαβε να εφαρμόσει στο χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ο οποίος μονομερώς ονόμασε την 10ην Μαρτίου 1924, ως 23ην!

Δια την άθεσμη αυτήν αλλαγή του Ημερολογίου αντέστη ο πιστός λαός, διαμαρτυρόμενος ότι τον «φράγκεψαν»!
Ορθώς ο πιστός λαός της Εκκλησίας της Ελλάδος απέδωσε την αλλαγή του Ημερολογίου σε προσπάθεια εκλατινισμού της Ορθοδοξίας από τον Παπισμό. Τον κίνδυνο αυτόν είχαν διαπιστώσει προηγουμένως οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι του 1583 και 1593, οι οποίες στο χώρο της Ορθοδοξίας επέχουν θέση Οικουμενικής Συνόδου. Οι Σύνοδοι αυτές αναθεμάτισαν το Νέο, ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο, αλλά και όσους τυχόν στο μέλλον θα το αποδέχονταν.

Η αλλαγή αυτή του παραδεδομένου Ιουλιανού Ημερολογίου το 1924, το οποίο είχε σε λειτουργική χρήση πάντοτε η Εκκλησία του Χριστού, με το καταδικασμένο και αναθεματισμένο Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγίου σήμανε δύο τινά:

• Πρώτον, την εμφάνιση το 1924 του λεγομένου «Νεοημερολογιτισμού».
• Και δεύτερον, την διάσπαση των μέχρι τότε Ορθοδόξων, αφ’ ενός μεν σε πιστούς προσηλωμένους στην Παράδοση της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν δέχθηκαν το Φράγκικο Ημερολόγιο, αφ’ ετέρου δε σ’ εκείνους οι οποίοι δέχθηκαν την ημερολογιακή καινοτομία, η οποία τους φράγκεψε!

7. Ο Νεοημερολογιτισμός προήλθε από τη διείσδυση του Οικουμενισμού στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όπως ο Οικουμενισμός, έτσι και ο Νεοημερολογιτισμός είναι αίρεση, όπως αποκαλεί το Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο ο κλεινός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος.

Αποτελεί δε αίρεση ο Νεοημερολογιτισμός, όχι διότι η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την αστρονομική ακρίβεια του Ημερολογίου της το οποίον χρησιμοποιεί. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι η Εκκλησία στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο δέχθηκε την λειτουργική χρήση του θεσπισθέντος υπό του Ιουλίου Καίσαρος το 44 π.Χ. Ημερολογίου, μολονότι γνώριζε ότι την εποχή εκείνη η ακρίβειά του είχε διολισθήσει κατά τρεῖς ἡμέρες.

Οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι του 1583 και 1593 καταδίκασαν το Νέο, ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο ως αίρεση για δύο λόγους:

• Πρώτον, γιατί αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα στη διάσπαση της Εκκλησίας, όπως είχε προβλέψει το 1324 ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος, όταν ο Νικηφόρος Γρηγοράς του είχε προτείνει τότε την διόρθωση του Ιουλιανού Ημερολογίου.

• Και δεύτερον, γιατί το Ημερολόγιο αυτό, που δημιούργησε ο διαβόητος εκείνος πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄, χρησιμοποιείτο για προπαγάνδα από την Λατινική Εκκλησία, για να προσηλυτίζει τους Ορθοδόξους. Οι Λατίνοι προπαγάνδιζαν, ότι όπως αυτοί έχουν την αλήθεια στο Ημερολόγιο, έτσι αυτοί ορθώς έχουν και στα της πίστεως δόγματα.

8. Οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι το 1924 δεν δέχθηκαν το Φράγκικο, ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο, έπαυσαν αμέσως την εκκλησιαστική «κοινωνία» με τους καινοτόμους επισκόπους, οι οποίοι άλλαξαν το Ημερολόγιο. Σύμφωνα με τον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, «αποτείχισαν» τον εαυτόν των από τους επισκόπους αυτούς, τους οποίους θεώρησαν αιρετικούς.

Με το τρόπο αυτό δημιουργήθηκε σχίσμα στους κόλπους της Εκκλησίας. Όσοι καινοτόμησαν, δηλαδή όσοι δέχθηκαν το Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο, αυτοί απέκοψαν τον εαυτόν των από το σώμα της Εκκλησίας. Έπαυσαν να είναι Ορθόδοξοι. Κατέστησαν σχισματικοί και αιρετικοί!

Όσοι όμως παρέμειναν πιστοί εις την Παράδοση της Εκκλησίας, αυτοί παρέμειναν και παραμένουν μέλη της. Όλοι αυτοί, που σήμερα λέγονται Παλαιοημερολογίτες, αποτελούν πλέον την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία». Οι Παλαιοημερολογίτες το 1998 αναθεμάτισαν την αίρεση του Οικουμενισμού και Νεοημερολογιτισμού με τον ακόλουθο αναθεματισμό τους:

• «Τοις λέγουσιν ότι η Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία, υπάρχουσα ως Εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς, και καταστάσα σώμα Χριστού κατά την επιδημίαν του αγίου Πνεύματος κατά την αγίαν Πεντηκοστήν, εξέλιπεν εκ του κόσμου, ως κατατμηθείσα εις πολλούς κλάδους, έκαστος των οποίων κατέχει μέρος της αποκαλυφθείσης αληθείας και χάριν μυστηρίων, καθ’ α οι καινοφανείς οικουμενισταί διδάσκουσι, δι’ ο και πρέπει αύτη να επανιδρυθή εκ νέου εξ ανθρώπων, δια της συνενώσεως πάντων των κλάδων εις ενιαίον δένδρον, ήτοι δια της αφομοιώσεως εις εν όλον πασών των αιρέσεων και σχισμάτων μετά της αληθούς Ορθοδόξου Εκκλησίας, εν συνεχεία δε και πασών αυτών μετά των άλλων θρησκειών, προς απαρτισμόν μιας πανθρησκείας, η οποία ούτω θ’ αποτελεί την ‘εκκλησίαν’ του Αντιχρίστου, ΑΝΑΘΕΜΑ.

• Ιωακείμ Γ΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Μελετίω Μεταξάκη, και Χρυσοστόμω Παπαδοπούλω, τοις πρωτεργάταις των κακοδοξιών του Οικουμενισμού, ΑΝΑΘΕΜΑ.
• Τοις φρυαξαμένοις συνεδρίοις κατά της Ορθοδόξου πίστεως εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1923 και εν Αγίω Όρει, εν έτει 1930, ΑΝΑΘΕΜΑ.
• Τοις λέγουσι ότι ο Χριστός είχε δύο αγιότητας, θείαν τε και ανθρωπίνην, και ότι προέκοπτε η ανθρωπίνη αγιότης Αυτού, ΑΝΑΘΕΜΑ.
• Τοις αγωνισαμένοις υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως Ιερεμία τω Τρανώ, Σιλβέστρω Αλεξανδρείας, Σωφρονίω Ιεροσολύμων και πάσι τοις λοιποίς τοις μετασχούσι ταις Πανορθοδόξοις Συνόδοις εν έτεσιν 1583, 1587 και 1593, αι οποίαι κατεδίκασαν την ημερολογιακήν καινοτομίαν και απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας, τους δεχθέντας και δεχθησομένους τούτο, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
• Ανθίμω τω Οικουμενικώ Πατριάρχη και τοις μετασχούσι της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του έτους 1848, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
• Πάσι τοις αγωνισαμένοις, έργοις και λόγοις, υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και κατά των καινοτομιών του νέου Καλενδαρίου και της αιρέσεως του Οικουμενισμού, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.»

9. Όσοι δέχθηκαν το 1924 το Νέο Ημερολόγιο είναι αιρετικοί για τρεις λόγους:

• Για τα κακόδοξα φρονήματα των επισκόπων τους!
• Γιατί οι επίσκοποί τους είναι αιρετικοί επειδή «κοινωνούν» με αιρετικούς.
• Γιατί οι επίσκοποί τους υπέγραψαν την «Ένωση των Εκκλησιών» τους με τον Πάπα.

10. Υπάρχουν επίσκοποι στο Νέο Ημερολόγιο οι οποίοι διδάσκουν αιρέσεις «γυμνή τη κεφαλή». Αυτοί πρωτογενώς είναι αιρετικοί. Άλλοι δε σιωπηρώς και αδιαμαρτυρήτως τους ακολουθούν, αποδεχόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο τις κακοδοξίες τους, οπότε είναι και αυτοί αιρετικοί.

Πρωτογενώς, αιρετικοί είναι κατ’ εξοχήν οι Πατριάρχες τους! Δίδαξαν και διδάσκουν μέχρι σήμερον αιρετικές διδασκαλίας, όπως, ο Αθηναγόρας, ο Δημήτριος, ο Βαρθολομαίος! Ειδικώτερα:

α. Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ:
-Το 1949 έλεγε: «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζωμεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια».
-Το 1964 έλεγε: «Τίποτε δεν μας χωρίζει από την Καθολική Εκκλησία»!!
-Το 1967 έλεγε: «ομού να επανιδρύσωμεν την Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία…»

β. Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ:

-Το 1972 είπε στον ενθρονιστήριο λόγο του, ότι θα συνεχίσει την γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα! Και την συνέχισε!
-Χαρακτηριστικό είναι και το μήνυμά του προς τον πάπα Παύλο 6ο, εις το οποίον γράφει:
«Εν βαθεία κοινωνία αγάπης, γράφει, συνεορτάζομεν μετά της Αγίας Εκκλησίας της Ρώμης την δεκαετηρίδα της χάριτι Θεού εκλογής και ενθρονίσεως Υμών εις τον ιερόν θρόνον των διαδόχων του Αποστόλου Πέτρου….»

γ. Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ:

-Λέει, κατά τη μαρτυρία του Ολιβιέρ Κλεμέντν:
Ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι - η μοναδική –«Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, αλλ’ απλώς μία από τις εκφράσεις του Χριστιανισμού, η οποία έχει πλήρη συνείδηση ότι εντός της υπάρχει η «Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»!
-Ότι στον Ιουδαϊσμό και εις το Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με ημάς Θεός, ο Θεός του Αβραάμ.
-Ότι υπάρχει θεολογία περί Τριάδος, έστω και αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό σε όλες αυτές τις θρησκείας, καθώς και κοινή εσχατολογική προσδοκία του ερχομένου Μεσσία.
Ότι ο Μωάμεθ είναι όχι απλώς προφήτης, αλλά και εξάγγελος της επικείμενης Κρίσεως, πράγμα το οποίον πρέπει να διδάξει και τους χριστιανούς. Οι μυστικισμοί των δύο αυτών μονοθεϊστικών θρησκειών έχουν παράλληλη πνευματική ανέλιξη με αυτή της Ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως και οδηγούν στην ίδια πνευματική καταξίωση.
-Είπεν επίσης ότι Ορθοδοξία και παπισμός αποτελούν «το ενιαίον σώμα του Χριστού»!

Αυτές είναι λίγες, απ’ τις πολλές κακόδόξες απόψεις των ποιμένων του Νεοημερολογιτισμού. Αυτοί είναι αιρετικοί εκ πεποιθήσεως!

11. Κατέστησαν ακόμη αιρετικοί οι επίσκοποι του Νέου Ημερολογίου και το ποίμνιό τους επειδή «κοινωνούν» με Λατίνους, ή Λατινόφρονες Επισκόπους. Λατίνοι είναι οι Παπικοί. Λατινόφρονες είναι ορισμένοι λεγόμενοι Ορθόδοξοι (π.χ. Πατριάρχες), πού «κοινωνούν» με τους Παπικούς.
Η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας δια το θέμα της «κοινωνίας» είναι σαφής: Δεν επιτρέπεται σε κανένα Ορθόδοξο πιστό να έχει «κοινωνία» με αιρετικούς! Οι παπικοί, οι Φράγκοι, ή Λατίνοι, είναι αιρετικοί! Έχουν καταδικασθεί και αναθεματιστεί από την 8η Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συνεκλήθη το έτος 879 επί αγίου Φωτίου!

α. Οι Πατριάρχες του Νέου Ημερολογίου έχουν «κοινωνία» με τους Λατίνους.

Τούτο καταφαίνεται εκ των εξής:
αα. Συμπροσεύχονται μαζί των!
ββ. Συλλειτουργούν μαζί των τόσο στο Βατικανό, όσο και στη Κων/πολη!
γγ. Μνημονεύουν το όνομα του Πάπα στη λειτουργία τους!
δδ. Ψάλλουν τη φήμη τους και τροπάρια γι’ αυτούς στους ναούς!
εε. Έχουν ακόμη και «Κοινό Ποτήριο»! Οι Οικουμενιστές του Πατριαρχείου, αλλά και άλλοι κληρικοί μεταδίδουν την θεία Κοινωνία σε όσους λαϊκούς Παπικούς επιθυμούν να μεταλάβουν, όπως έγινε στη Ραβέννα της Ιταλίας!

β. Οι Πατέρες διδάσκουν:
αα. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«εχθρούς του Θεού ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο»!
ββ. Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός για την «κοινωνία» των Ορθοδόξων με τους Λατίνους λέει:

«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού»!

Ο ίδιος πάλιν άγιος Μάρκος ο Ευγενικός κάλεσε τον Ορθόδοξο λαό να μην έχει καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πάπα και τους Λατίνους.  Είπε:

«Φεύγετε και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων».
γγ. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεμάτισε: «Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει (τοις καινοτόμοις) ανάθεμα»!!

γ. Η διδασκαλία των Πατέρων είναι σαφέστατη. Ό,τι είναι ο επίσκοπος, είναι και το ποίμνιό του! Αν ο επίσκοπος είναι αιρετικός, αιρετικό είναι και το ποίμνιό του! Έστω, και αν το ποίμνιό του έχει διαφορετικό φρόνημα. Έστω, ακόμα, και αν διαφωνεί με τον επίσκοπό του! Έστω και αν διαμαρτύρεται για τις κακοδοξίες του επισκόπου του! Αρκεί, το ότι το ποίμνιο αυτό έχει «κοινωνία» με αυτόν. Αν δηλ. το ποίμνιο ακολουθεί τον αιρετικό επίσκοπο, αν εκκλησιάζεται σε ναό στον οποίο μνημονεύεται το όνομα του αιρετικού αυτού επισκόπου, τότε αυτό είναι στην αίρεσι!

Για τον λόγο αυτό, το όνομα του επισκόπου, το οποίο μνημονεύεται στους ναούς έχει τεράστια σημασία για την Ορθοδοξία. Από αυτό και μόνο, μπορεί οι πιστοί να κολασθούν, εάν στους ναούς τους μνημονεύεται σχισματικός, ή αιρετικός επίσκοπος! Αυτό συμβαίνει στον Νεοημερολογιτισμό!
Επειδή οι επίσκοποι του είναι αιρετικοί, αιρετικοί είναι και όσοι τους ακολουθούν!

12. Ο Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο ΣΤ΄ το 1965 υπέγραψαν την ένωση των Εκκλησιών του.

α. Η συμφωνία το 1965 για την Ένωση των Εκκλησιών έγινε με γαλλικό πρωτότυπο κείμενο. Δόθηκε όμως και επίσημη ελληνική μετάφρασή του. Άλλα, όμως έλεγε το γαλλικό πρωτότυπο κείμενο, και άλλα γράφτηκαν στην ελληνική μετάφρασή του. Το πρωτότυπο κείμενο της συμφωνίας έλεγε, ότι Πάπας και Πατριάρχης «αίρουν την ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα, μεταξύ των δύο Εκκλησιών! Στην ελληνική όμως μετάφραση έγραψαν, ότι «αίρουν τα αναθέματα»!

Άλλο όμως είναι η άρση της «ακοινωνησίας», το οποίον σημαίνει «Ένωση των Εκκλησιών», και άλλο η άρση των αναθεμάτων, το οποίον είναι απλούν επιτίμιο! Έτσι, εξαπατήθηκε ο Ορθόδοξος λαός και εφησύχασε. Και εφησυχάζει ακόμη! Τότε, δεν αντελήφθησαν οι πιστοί το τι έγινε! Και γι’ αυτό δεν υπήρξαν αντιδράσεις. Αλλ’ ούτε και σήμερα υπάρχουν, γιατί πλέον οι οπαδοί τους έχουν εθισθεί στην πλάνη!

β. Αργότερα αποκαλύφθηκε αυτή η απάτη!
Ο ίδιος ο Αθηναγόρας, ομολόγησε δύο φορές, ότι το 1965 «ήρθη το σχίσμα», το οποίον σημαίνει ότι έγινε ήδη η Ένωση των Εκκλησιών!

Μια φοράν το ομολόγησε σε επιστολή του, την οποίαν απέστειλε το 1968 στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Κοτσώνη. Του έγραφε: «Δια της άρσεως του σχίσματος, την 7ην Δεκεμβρίου 1965, επανήλθομεν αυτομάτως εις την προ του 1054 εποχήν…», την εποχή δηλαδή κατά την οποίαν είμεθα όλοι ηνωμένοι σε μία Εκκλησία!

Δεύτερη φορά ομολόγησε την άρσιν του σχίσματος, δηλ. την ένωση των Εκκλησιών, το 1971, σε ομάδα ελληνοαμερικανών, η οποία τον επισκέφθηκε στο Φανάρι. Τότε, δήλωσε:
«Το 1965 εσηκώσαμεν το σχίσμα»!

Ύστερα απ’ όλες αυτές τις μαρτυρίες, είναι δυνατό ποτέ να αμφιβάλλει κανένας ότι δεν έγινε η Ένωση της Παπικής και της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας; Είναι δυνατό πλέον να αμφιβάλλει κανένας ότι οι οπαδοί του Νέου Ημερολογίου δεν είναι πλέον ενωμένοι με την Παπική Εκκλησία; Ότι φράγκεψαν;

Δεν είναι αυτό η καλύτερη δικαίωση των Ορθοδόξων εκείνων, δηλ. των Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι το 1924 διεμαρτυρήθησαν για την άθεσμη αλλαγή του Ημερολογίου, και αποτειχίστηκαν από αυτούς, για να μη «φραγκέψουν»;

13. Ο Χριστός κατέστησε την Εκκλησία Του «ένδοξον, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων»!
Πράγματι η Εκκλησία στη δισχιλιετή ιστορία της διαφύλαξε την καθαρότητά της, ως προς την Πίστη της, από τις πλάνες και κακοδοξίες των αιρετικών, τους οποίους πάντοτε απέκοπτε από το σώμα της, όπως το 1924 απέκοψε τους λατινίσαντες υποστηρικτές του Φράγκικου Ημερολογίου.

Οι παραμείνασες εδραίοι στην Παραδοθείσα Πίστη της Εκκλησίας, αυτοί μόνον παρέμειναν μέλη της, διαποιμαινόμενοι από τον αείμνηστο επίσκοπο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και τους διαδόχους του μέχρι σήμερα.

Η διατηρούσα το Παλαιό Ημερολόγιο Εκκλησία είναι η συνέχεια της προ του 1924 υπάρχουσας «Μιας αγίας καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», η οποία δεν έχει καμιά «κοινωνία» με αιρετικούς, όπως είναι οι Λατίνοι, οι Λατινόφρονες του Νέου Ημερολογίου και άλλοι, όπως οι διάφοροι σχισματικοί, ούτε χορηγεί σ’ αυτούς τα άγια μυστήριά της.

Έτσι, η Εκκλησία αύτη εμμένει σταθερά στην παρά των αγίων Πατέρων Παραδοθείσα Πίστη, ομολογεί και διακηρύσσει, ότι όσοι δεν παρεξέκλιναν από την Ορθόδοξη Πίστη το 1924 αποτελούν την «Μίαν αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», την οποίαν ίδρυσε και αγίασε ο Χριστός, είναι η ασφαλής κιβωτός της σωτηρίας των Ορθοδόξων, με τα θεοποιά μυστήριά της, τα οποία χορηγεί αποκλειστικά και μόνον στα μέλη της, στα οποία άλλωστε απαγορεύει ρητώς και αυστηρώς κάθε «κοινωνία» με όσους είναι έξω από αυτήν!

Την «άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις» αυτή Πίστη εγκαυχώνται εν Κυρίω ότι διακρατούν έως της σήμερον οι ακολουθούντες το Πάτριο Ημερολόγιο, οι οποίοι αυτοί μόνοι αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού!

ΠΗΓΗ

https://www.facebook.com/Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou