Λαυσαϊκόν τοῦ Ἁγίου ῎Ορους
«Πονεῖ ἡ ψυχή μου, ἀλγεῖ μου τά σπλάγχνα, πῶς γένος χριστώνυμον,
ἔθνος ἑλληνικόν, ἱεράτευμα ἅγιον, καθίσταται ἐπιλῆσμον τόσων ἀγαθῶν,
τόσης δόξης, τόσης ψυχικῆς ὠφελείας, καί αὐτῆς εἰσέτι τῆς ὑπάρξεώς του
ὡς ἔθνους καί ὡς κράτους, ἅτινα ὀφείλει εἰς τόν μοναχικόν θεσμόν, καί δέν
ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του, ὡς ἔπρεπε καί ἐμπρέπει, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,
ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του, ὡς ἔπρεπε καί ἐμπρέπει, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,
Διδάσκαλοι τοῦ Γένους, Ἱερομάρτυρες καί Ἐθνομάρτυρες,Ἐθναπόστολοι
καί τάγματα ὅλα ἀφανῶν ἡρώων τῆς πίστεως καί πατρίδος εἶναι
Μοναχισμός... Εἴτε ὡς στρατευόμενος οὗτος καί προκινδυνεύων ἐν
τῇ κοινωνίᾳ, εἴτε ἐπιμελούμενος καί ἰώμενος τάς ψυχάς, εἴτε «ἐν ὄρεσι
καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», εὔχεται ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ
σύμπαντος κόσμου καί ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστιανῶν θλιβομένης καί
καταπονουμένης. Αὐτός ὁ «ἀείποτε προσευχόμενος διά τούς μηδέποτε
προσευχομένους», κατά τόν Βίκτωρα Οὐγκώ, εἶναι καί θά εἶναι τό
ἀσφαλέστερο στήριγμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἔθνους μας, τῆς κοινωνίας
μας.
Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου, α΄ ἔκδ. 1953,
β΄ἔκδ. 2002, σ. 14-15.
τῇ κοινωνίᾳ, εἴτε ἐπιμελούμενος καί ἰώμενος τάς ψυχάς, εἴτε «ἐν ὄρεσι
καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», εὔχεται ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ
σύμπαντος κόσμου καί ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστιανῶν θλιβομένης καί
καταπονουμένης. Αὐτός ὁ «ἀείποτε προσευχόμενος διά τούς μηδέποτε
προσευχομένους», κατά τόν Βίκτωρα Οὐγκώ, εἶναι καί θά εἶναι τό
ἀσφαλέστερο στήριγμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἔθνους μας, τῆς κοινωνίας
μας.
Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου, α΄ ἔκδ. 1953,
β΄ἔκδ. 2002, σ. 14-15.
