Τὸ ἔθνος νᾷ λυπᾶστε
Χαλὶλ Γκιμπρὰν
Τὸ ἔθνος νᾷ λυπᾶστε
ἂν φορεῖ ἔνδυμα ποὺ
δὲν τὸ ὕφανε.
Ψωμὶ ἂν τρώει, ἀλλὰ ὄχι απ’ τὴν σοδειά του.
Κρασὶ ἂν πίνει, ἀλλὰ όχι ἀπό τὸ πατητήρι του.
Τὸ ἔθνος νᾷ λυπᾶστε
ποὺ δὲν ὑψώνει φωνὴ παρὰ
μονάχα
στὴν πομπὴ τῆς κηδείας .
Ποὺ δεν συμφιλιώνεται
παρὰ μονάχα μες τὰ
ἐρείπιά του.
Ποὺ δεν ἐπαναστατεῖ
παρὰ μονάχα σαν βρεθεὶ
ὁ λαιμὸς του
ἀνάμεσα στὸ σπαθὶ
καί τὴν πέτρα.
Τὸ ἔθνος νᾷ λυπᾶστε
ποὺ ἔχει ἀλεπού για πολιτικό,
ἀπατεῶνα διὰ φιλόσοφο,
μπαλώματα καὶ ἀπομιμήσεις
εἶναι ἡ τέχνη του.
Τὸ ἔθνος νᾷ λυπᾶστε
ποὺ ἔχει σοφοὺς
ἀπὸ χρόνια βουβαμένους.
