ΔΙΑ ΤΙΣ ΕΠΤΑ ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ
Αγίου Νικολάου Βελιμήροβιτς
Θέλετε νὰ μάθετε τὴν σημασία ἐκείνων τῶν ἐπτά φράσεων τὶς ὁποῖες είπε ό Κύριος πάνω στο σταυρό. Δεν είναι σαφείς;
Πρώτη φράση: «Πάτερ, ἄφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τί
ποιούσι» (Λουκ. κγ' 34). Μέ αυτά τά Λόγια ό Χριστός έδειξε το έλεός του απέναντι
στους εκτελεστές Του, τών οποίων ή μοχθηρία δεν υποχώρησε ούτε όταν υπέφερε στον
σταυρό. Το δεύτερο είναι ότι βροντοφώναξε από την κορυφή τού βράχου τού Γολγοθά
μία αποδεδειγμένη, αλλά ποτέ καλά συνειδητοποιημένη αλήθεια, δηλαδή ότι αυτοί
πού πράττουν το κακό ποτέ δεν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τον Δίκαιο στην
πραγματικότητα σκοτώνουν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα δοξάζουν τον Δίκαιο.
Καταπατώντας τον νόμο τού Θεού δεν βλέπουν τη μυλόπετρα, ή οποία αόρατα
κατεβαίνει προς αυτούς για να τούς συνθλίψει. Εμπαίζοντας τον Θεό δεν βλέπουν
τά πρόσωπά τους να μεταμορφώνονται σε θηριώδη ρύγχη. Διαποτισμένοι από το κακό
ποτέ δεν ξέρουν τί κάνουν.
Δεύτερη φράση: «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού
έση εν τώ παραδείσω» (Λουκ. κγ' 43). Αυτός ό λόγος απευθύνεται στον μετανιωμένο
ληστή στον σταυρό. Πολύ παρήγορος λόγος για τούς άμαρτωλούς, οι όποιοι
τουλάχιστον την τελευταία στιγμή μετανοούν. Το έλεος τού Θεού είναι απερίγραπτα
μεγάλο. Ό Κύριος εκπληρώνει την αποστολή Του ακόμα και στον σταυρό. Έως την
τελευταία του πνοή ό Κύριος σώζει εκείνους πού δείχνουν και την παραμικρή
επιθυμία να σωθούν.
Τρίτη φράση: «Γύναι, ίδε ό υιός σου» {'Ιωάν, ιθ'
26). Έτσι είπε ό Κύριος στην Αγία Μητέρα του πού στεκόταν κάτω από τον σταυρό
μέ την ψυχή σταυρωμένη. Και στον απόστολο Ιωάννη λέγει: «Ιδού ή μήτηρ σου»
(Ίωάν. ιθ' 27). Αυτός ό λόγος δείχνει τη φροντίδα, πού ό καθένας χρωστά στούς
γονείς του. Για δες. Εκείνος πού έδωσε εντολή στούς ανθρώπους: «Τίμα τον πατέρα
σου και την μητέρα σου» (Έξ. κ' 12) εκπληρώνει την εντολή Του την ύστατη
στιγμή.
Τέταρτη φράση: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με έγκατέλιπες;» (Ματθ. κζ' 46). Αυτές οι λέξεις δείχνουν τόσο την αδύναμη ανθρώπινη φύση, όσο και την προορατικότητα τού Κυρίου. Ό άνθρωπος πάσχει, αλλά κάτω από τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένα μυστήριο. Δες, μόνον αυτές οι λέξεις μπορούσαν να διαλύσουν την αίρεση, ή οποία αργότερα τράνταζε την Εκκλησία και ή οποία λανθασμένα κήρυττε ότι ή θεία φύση υπέφερε στον σταυρό. Όμως, εν τω μεταξύ, ό αιώνιος Υιός του Θεού γι’ αυτό και ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος, για να είναι ως άνθρωπος στο σώμα και την ψυχή, για να μπορέσει όταν έλθει ή στιγμή να πάσχει για τούς ανθρώπους και να πεθάνει για τούς ανθρώπους. Γιατί αν ή θεία φύση του Χριστού έπασχε στον σταυρό, θα σήμαινε άτι ή θεία φύση του Χριστού θα πέθαινε. Και αυτό ούτε καν επιτρέπεται να διανοηθούμε. Εντρυφήστε όσο πιο πολύ μπορείτε σ’ αυτές τις μεγάλες και φοβερές λέξεις: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;»
Ή πέμπτη φράση: «Διψώ» (Ίωάν. ιθ' 28). Το αίμα Του έρρεε. Γι’ αυτό και διψούσε. Ό ήλιος ήταν κατά τη δύση του, ήδη Τού χτυπούσε το πρόσωπο και μαζί μέ τά άλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικό ήταν να διψά. Αλλά, Κύριε, διψούσες οντως για νερό ή για άγάπη; Μήπως διψούσες ως άνθρωπος ή ως Θεός, ή και το ένα και το άλλο; Ιδού ό Ρωμαίος λεγεωνάριος Σου πρόσφερε ένα σπόγγο βρεγμένο στο ξύδι. Μια σταγόνα ελέους, την οποία δεν αισθάνθηκες από τούς ανθρώπους για τρεις ολόκληρες ώρες κρεμασμένος στον σταυρό! Αυτός ό Ρωμαίος στρατιώτης απαλύνει κάπως την αμαρτία του Πιλάτου -την αμαρτία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας- απέναντι Σου, έστω και μέ ξύδι. Γι αυτό θα αφανίσεις τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά στη θέση της θα οικοδομήσεις νέα.
Ή έκτη φράση: «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το
πνεύμα μου» (Λουκ. κγ' 46). Πού σημαίνει ότι ό Υιός παραδίδει το πνεύμα Του στα
χέρια του Πατρός Του. Για να γίνει γνωστό, ότι από τον Πατέρα ήρθε και όχι
αύτεξουσίως, όπως Τον κατηγορούσαν οι Εβραίοι. Αλλά ακόμα οι λέξεις αυτές ελέχθησαν
για να τις ακούσουν οι βουδιστές, οι πυθαγόρειοι, οι άποκρυφιστές, και όλοι εκείνοι
οι φιλόσοφοι, οι οποίοι φλυαρούσαν περί μετοίκησης της ψυχής τών νεκρών ανθρώπων
σε άλλους ανθρώπους, ή ζώα, ή φυτά, ή αστέρια, ή μεταλλικά στοιχεία. Πετάξετε όλες
αυτές τις φαντασίες και δείτε πού κατευθύνεται το πνεύμα μου»!
Ή έβδομη φράση: «Τετέλεσται» (Ίωάν. ιθ' 30). Αυτό δεν
σημαίνει ότι τελειώνει ή ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει ή αποστολή ή επικεντρωμένη
στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και επισφραγίστηκε μέ το αίμα και τον
επίγειο θάνατο, το θείο έργο τού μοναδικού αληθινού Μεσσία τών ανθρώπων.
Τελείωσαν τά βασανιστήρια, αλλά ή ζωή μόλις αρχίζει. Τελείωσε ή τραγωδία αλλά
όχι και το δράμα. Στη σειρά έπεται, το μεγαλειώδες αξίωμα: νίκη πάνω στον
θάνατο, ανάσταση, δόξα.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΗΡΟΒΙΤΣ
