ΤΟ ΠΑΤΡΙΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ

ΤΟ  ΠΑΤΡΙΟΝ  ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ

Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια,                                                                                                 ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες σου                                                                   (Παροιμ. ΚΔ' 28)

Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις,                                              ἄς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι'                                                 ἐπιστολῆς ἡμῶν»  (Β' Θες. 15)


«Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης,                                          εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθεσ»  (Β' Τιμ. γ' 14)

«ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον,                                        ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ                                     ἀντιθέσεις τῆς ψευδονύμου γνώσεως, ἥν τινες                                ἐπαγγελόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν»                                      (Α'  Τιμ. στ' 20)

Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἀθῆναι, 1972

Η  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ  ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΙΟΥΛΙΑΝΟΝ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

Πάντες οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ οἱ ἀγαπῶντες εἰλικρινῶς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ὀρθοτομοῦντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας σέβονται ἀπολύτως τὸ ἀρχαῖον Ἐκκλησιαστικὸν καθεστώς, ὅπως ἀκριβῶς τὸ παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες χωρίς προσθήκην ἢ ἀφαίρεσιν.

Τὸ καθεστὼς τοῦτο ἀπορρέει ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους καὶ τὰς ἁγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ περιλαμβάνει τὰς ἐορτὰς καὶ νηστείας, τὸ Κυριακοδρόμιον τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων καὶ Ἁποστόλων, τὴν ὅλην Ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν καὶ τυπικόν, αὐτὴν τὴν ἑνότητα ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν ἐξωτερικὴν λατρείαν. Αἱ ἑορταί, αἱ νηστεῖαι, τὰ Κυριακοδρόμια καὶ ὁ λαμπρὸς διάκοσμος τῆς εὐταξίας ἀνάγονται εἰς τὸν κύκλων τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων. 

Εἰς αὐτὸν ἐπίσης ἀνήκουν καὶ τὸ νὰ στρεφώμεθα κατὰ ἀνατολὰς τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς, τὸ νὰ σημειώμεθα διὰ τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ τρόπος τῆς ἐπιτελέσεως τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καὶ ἡ ὅλη Θεία Λατρεία.

Τὸ καθεστὼς αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αἱ Ἱεραὶ παραδόσεις Αὐτῆς εἶναι συνυφασμέναι πρὸς αὐτὸ τὸ ἰσχῦον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν πάνσεπτον ἀρχαῖον ἔθος, διὰ τὸ ὁποῖον διακίως ἐγκαυχᾶται ἡ Ὀρθοδοξία, ὅτι διετήρησε ἀλώβητον. Διὰ τὸ ἔθος τοῦτο πρὸς το ὁποῖον συνεχωνεύθη ὅλη ἐν γένει ἡ ἄγραφος παράδοσις, ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει· «Εἰ γὰρ τὰ ἄγραφα τῶν ἐθῶν ἐπιχειρήσαιμεν ἀθετεῖν, λάθοιμεν ἄν εἰς αὐτὰ τὰ καίρια ζημιοῦντες τὸ Εὐαγγέλιον».

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἀποφαίνεται οὔτο ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου· "Οὐ πάντα δι' ἐπιστολῆς παρεδίδοσαν οἱ Ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ ἀγράφως· ὁμοίως δὲ κα'κεῖνα καὶ ταῦτα εἰσιν ἀξιόπιστα· ὥστε καὶ τὴν παράδοσιν φησί, τῆς Ἐκκλησίας ἀξιόπιστον ἡγούμεθα. Παράδοσις ἐστι· μηδὲν πλέον ζήτει".

Ἔνεκα τούτου ὁ ἅγιος Νικηφόρος ὁ ὁμολογηττής, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καθορίζων τὸ περιεχόμενον τῶν παραδόσεων μεταξὺ ἄλλων λέγει· " ........ οὐκ ὀλίγα ἡμῖν ῾ἐστιν᾿ ἀγράφως παραδεδομένα καὶ κρατούμενα καὶ αὐτῶν τῶν θείων ἀσμάτων τὰ πλεῖστα ..."

Ἰδοὺ λοιπὸν τὶ "τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, οἱ Θεοφόροι Πατέρες λέγουν περὶ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως. Αἱ ἑορταί, αἱ νηστεῖαι, τὸ Κυριακοδρόμιον καὶ ἡ εὐταξία τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἄμεσον σχέσιν πρὸς τὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον μετὰ τοῦ ὁποίου εἶναι διαμεμορφωμένον αὐτὸ τὸ ἔθος καὶ ἀρχαῖον καθεστὼς τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον εἰσήγαγον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες τῆς Α' Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι καθώρισαν τὰς διατάξεις τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα, κατεβίβασαν τὴν ἐαρινὴν Ἰσημερίαν εἰς τὴν 21ην Μαρτίου καὶ ἔκτοτε αὔτη ἑορτὴ μετακινεῖται ἀπὸ τῆς 22 ας Mαρτίου μέχρι τῆς 25ης Ἀπριλίου.  Μὲ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ Γρηγοριανοῦ ῾Παπικοῦ ἡμερολογίου εἰς τὴν θείαν λατρείαν τὸ Ἅγιον Πάσχα πίπτει πολλάκις εἰς τὸν μῆνα Μάϊον, ἡ ἀρχαία νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν ὁποῖαν ἀναφέρουν αἱ Ἀποστολικαὶ Διαταγαὶ ῾βιβλ. ε' κεφ. 20. ἐνίοτε καταργεῖται ἢ περιορίζεται εἰς 2 ἡμέρας, αἱ Κυριακαὶ μετὰ τὰ Φῶτα μέχρι τῆς ἐνάξεως τοῦ Τριωδίου πολλάκις δὲν ἐπαρκοῦν, ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου πίπτει εἰς τὴν ἐβοδομάδα τοῦ Λαζάρου, ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων εἰς τὴν ἑβδομάδα τῶν Ἀποκρέω καὶ ἐν γένει ὅλον τὸ Τυπικὸν τῆς Ἐκκλησίας ἀναστατοῦται κυριολεκτικῶς. 

Καὶ τὸ χείριστον ὅλων εἶναι, ὅτι καταργεῖται ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσον ἀφορᾶ τὴν θείαν λατρείαν. Πῶς λοιπὸν οἱ καινοτόμοι διαστρέφουν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἰσχυρίζονται, ὅτι οὐδὲν κακὸν προέκυψεν ἐκ τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίουεἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ;

Συνεχίζεται.