Ὁ στάρετς Λεωνίδας τῆς Ὄπτινα σχετικὰ μὲ τὸν
πνευματικὸ πόλεμο ἔλεγε: «Ὅταν ξεσηκώνονται ἐναντίον σου τὰ κύματα τῶν
πειρασμῶν ἐσὺ πρέπει νὰ προστρέχεις στὸ Χριστό. Ὁ Σωτήρας μας θὰ ἔρχεται
πάντοτε γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει, γιὰ νὰ γαληνέψει τὰ κύματα. Νὰ πιστεύεις
ἀκράδαντα πὼς ὁ Κύριος μὲ τὴν πρόνοιά του παραχωρεῖ νὰ ἀντιμετωπίσεις
τέτοιους πειρασμοὺς γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς σου.
Μὴ τοὺς ἀπορρίπτεις. Μὴ ἀποζητᾶς σωματικὴ εἰρήνη καὶ φανταστικὴ ἠρεμία. Εἶναι καλύτερα νὰ κλυδωνίζεσαι καὶ νὰ ὑπομένεις. Ἂν ἀπὸ τὴν δοκιμασία αὐτὴ προκύψει κάποια ἐμπειρία καὶ γνώση, αὐτὸ θὰ ἐλαφρύνει πολὺ τὸν ἀγώνα σου καὶ θὰ ἀποκτήσεις περισσότερη εἰρήνη ἀπὸ ὅση θὰ εἶχες προτοῦ ἀντιμετωπίσεις τὸν πειρασμό».1
Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος μιλώντας γιὰ τοὺς πειρασμοὺς μᾶς λέει: «Νὰ μὴ φέρεται κανεὶς μὲ ἀνυπομονησία στὴ θλίψη τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ τοῦ συμβαίνει, οὔτε νὰ τὸν ἀποφεύγει, ἀλλὰ νὰ τὸν ὑπομένει μὲ ταπείνωση, σὰν νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ δεινοπαθήσει.
Νὰ πιστεύει ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ βάρος καὶ ὅτι ὁ πειρασμὸς πρέπει νὰ παραμείνει γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ νὰ ζήσει καὶ νὰ ἐνταθεῖ ἐναντίον του. Καὶ ἂν ἀκόμα δὲν βρίσκει μέσα του τὴν αἰτία, κι ἂν πρὸς τὸ παρὸν δὲν τὴν καταλαβαίνει, νὰ πιστεύει ὅτι τίποτε δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν κρίση καὶ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ἀγωνιστεῖ κανεὶς ἐναντίον τῆς ἔμπρακτης ἁμαρτίας καὶ ἀρχίσει νὰ πολεμάει καὶ τοὺς νοεροὺς ἐμπαθεῖς λογισμούς, ταπεινώνεται, συντρίβεται, ἀγωνίζεται καὶ μὲ τὶς θλίψεις καθαρίζεται καὶ ἐπανέρχεται στὸ "κατὰ φύσιν"».2
Ὁ ἀββᾶς Βαρσανούφιος σὲ ἀπόκρισή του ἀνέφερε στὸν ἀββᾶ Ἰωάννη ὅτι: «Μικροψυχεῖς στὶς θλίψεις σὰν ἕνας σαρκικὸς ἄνθρωπος, ἐπειδὴ δὲν ἀποδέχτηκες ὅτι θλίψεις θὰ εἶναι ἁπλωμένες μπροστά σου (Πράξ. 20- 23), ὅπως τὸ Πνεῦμα εἶπε στὸν ἀπόστολο Παῦλο. Δὲν γνωρίζεις ὅτι εἶναι πολλὲς οἱ θλίψεις τῶν δικαίων καὶ σὲ αὐτὲς οἱ δίκαιοι δοκιμάζονται ὅπως τὸ χρυσάφι στὴν φωτιά;
Ἂν εἴμαστε δίκαιοι, ἂς δοκιμαστοῦμε μὲ τὶς θλίψεις. Ἂν πάλι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἂς τὶς ὑπομείνουμε ὡς ἄξιοι γι᾽ αὐτές, διότι ἡ δοκιμασία ὁδηγεῖ λίγο λίγο στὴν ὑπομονή. Ἂς φέρουμε στὸ νοῦ μας ὅλους τούς ἁγίους ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ἂς δοῦμε τί ὑπέμειναν.
Παρόλο ποὺ ἀγαθοποιοῦσαν καὶ ἀγαθολαλοῦσαν καὶ ἦσαν ἑδραιωμένοι ἀδιάσειστα στὸ πλήρωμα τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, ὅμως οἱ ἄνθρωποι τοὺς μισοῦσαν καὶ τοὺς ἔθλιβαν μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους».3
Ὁ πατὴρ Πορφύριος μιλώντας περὶ πνευματικοῦ ἀγῶνος ἔλεγε: «Ὅλα τὰ δυσάρεστα, ποὺ μένουν μέσα στὴν ψυχή σας καὶ φέρνουν ἄγχος, μποροῦν νὰ γίνουν ἀφορμὴ γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πάψουν νὰ σᾶς καταπονοῦν. Νὰ ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό.
Ἡ στενοχώρια δείχνει ὅτι δὲν ἐμπιστευόμαστε τὴ ζωή μας στὸ Χριστό. Ὅλα νὰ τὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ἀγάπη, μὲ καλοσύνη, μὲ πραότητα, μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση. Νὰ εἶστε βράχοι. Ὅλα νὰ ξεσπᾶνε πάνω σας καὶ σὰν τὰ κύματα νὰ γυρίζουν πίσω· ἐσεῖς νὰ εἶστε ἀτάραχοι.
Ἀλλὰ θὰ πεῖτε: «Ἔ, γίνεται αὐτό;» Ναί, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, γίνεται πάντοτε. Ἂν τὰ παίρνουμε ἀνθρώπινα, δὲν γίνεται. Ἀντί, ὅμως, νὰ σᾶς ἐπηρεάζουν δυσμενῶς, μποροῦν ὅλα νὰ σᾶς κάνουν καλό, νὰ σᾶς στερεώσουν στὴν ὑπομονή, στὴν πίστη. Διότι γυμναστικὴ εἶναι ὅλες οἱ δυσκολίες γύρω μας». 4
Ὁ Μ. Βασίλειος σὲ λόγο του γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ λέει: «Πολλοὶ προσέρχονται στὸν ἐνάρετο βίο, λίγοι ὅμως δέχονται τὸν ζυγό του, γιατί στοὺς βιαστὲς ἀνήκει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὴν λέξη βία ἐννοεῖ τὴν καταπόνηση τοῦ σώματος, ποὺ ὑπομένουν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἀρνοῦνται τὰ δικά τους θελήματα καὶ τὴν ἀνάπαυση τοῦ σώματος, τηροῦν δὲ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἂν λοιπὸν θέλεις νὰ ἁρπάξεις τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γίνε βιαστὴς μὲ τὴν ὑπομονὴ κάθε θλίψεως ποὺ ἔρχεται ἐναντίον σου καὶ ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους».5
____________________________________________________________
1. Μικρὴ Ρώσικη Κλίμακα, Πέτρου Μπότση σελ. 124
2. Ἀββᾶ Δωροθέου Ἀσκητικὰ σελ. 317
3. Βαρσανουφίου καὶ Ἰωάννου τόμ. Α´ σελ. 105
4. Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καὶ Λόγοι σελ. 300
5. Βασιλειανὸ Ἀποθησαύρισμα, Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος σελ. 582
