Συζήτησις μὲ ἑρημίτην διὰ τὴν Εύχήν
– Να σας κάνω μια ερώτηση. Είπατε προ ολίγου ότι η ” ευχή ” πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους άλλους , που έχουν τόσα προβλήματα.
Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύσει ο νους , που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά ;

– Καλά έκανες , που μου έθεσες αυτή την ερώτηση. Γιατί η επεξήγηση είναι αναγκαία. Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους , να το κάνουμε εξωτερικά.
Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα ” ευχή ” για μερικούς , που έχουν ανάγκη , να λέμε την πρώτη φορά το ” Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου ” η ” τον δούλον σου ” ( και μνημονεύουμε τα ονόματά τους ) , αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου η τους δούλους σου , χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνει σ`αυτούς ο νους μας ( χωρίς να τους σκεπτόμαστε).

Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιον εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτόμαστε τα προβλήματα , που τον απασχολούν , αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλει την Χάρη Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθεί , θα ενεργήσει κατά την περίπτωσή του.
Η Χάρη του Θεού , πάτερ μου , μοιάζει σαν το νερό , που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δέντρο, ο,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στη Θ. Λειτουργία ; Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το "Κύριε ἐλέησον.”

Γιατί, όταν έλθει το έλεος του Θεού , δίνει στον άνθρωπο , ο,τι έχει πραγματική ανάγκη.
 
perivolipanagias.blogspot.com