Ἱερεύς τις ἦτον εἰς τήν ἐπαρχίαν τοῦ Μεγάλου
Βασιλείου καθαρός καί χρήσιμος, ὁ δέ παμπόνηρος διάβολος, ὅπου φθονεῖ
πάντοτε τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, τί ποιεῖ; Ἦτο τόν καιρόν ἐκεῖνον σιμά εἰς
τό σπῆτι τοῦ Ἱερέως μία γυνή μοιχαλίς, καί ὅλως διόλου εἰς τήν
διαβολικήν ἀγάπην τῆς μοιχείας παραδεδομένη καί τί ποιεῖ; Παρακινεῖ
αὐτήν ὁ διάβολος εἰς ἔρωτα, νά κάμνη αἰσχράν μίξιν μέ τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ
τόν Ἱερέα ἐκεῖνον, καί πολύν καιρόν ἐπείραξεν αὐτόν, ὁ δέ Ἱερεύς, ὅταν
εἶδεν αὐτήν παντελῶς νικημένην ὑπό τοῦ διαβόλου, φοβούμενος τόν Θεόν,
δέν ἔστερξε ποτέ νά συντύχη μέ ἐκείνην.
Καί ὅταν εἶδεν ὁ μισόκαλος διάβολος τήν ὑπομονήν τοῦ Ἱερέως τί ποιεῖ; ἔφθασεν ἡ Ἑορτή τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ καί ἕνας χριστιανός καλέσας αὐτόν εἰς τήν τράπεζάν του, νά τόν φιλεύση, ὁ Ἱερεύς ἔπιεν οἶνον πολύν, καί ἐμέθυσε παραπολύ. Ὅταν ἐπέρασε πολλή νύκτα, ἐσηκώθη ὁ Ἱερεύς καί ὑπῆγεν σπῆτι του καί ὅταν ἔφθασεν ἔκρουσε τήν θύραν καί δέν ἤκουσε τινάς, διότι ἡ πρεσβυτέρα του ἔτυχε τότε καί ἐκοιμάτο βαρέως, ἡ δέ πονηρά ἐκείνη μοιχαλίς γυνή, ὡς ἤκουσεν αὐτόν ἐχάρη παραπολύ.
Ὁ δέ Ἱερεύς, ἐπειδή ἦτον πολύ μεθυσμένος, ἔπεσεν ἐμπρός εἰς τήν θύραν τοῦ σπιτιοῦ του, καί ἐκοιμήθη. Τότε ἐκείνη ἡ κακότροπος γυνή ἦλθε, καί ἔπεσε σιμά εἰς αὐτόν, καί αὐτός, ἀπό τήν πολλήν μέθην, ἐνομισεν ὅτι εἶναι ἡ πρεσβυτέρα του, καί ἐποίησεν (ἀλοίμονον) τήν πονηράν ἐκείνην πράξιν τῆς ἁμαρτίας.
Μετά δέ ταῦτα ἐλησμόνησε τήν τόσην μεγίστην ἁμαρτίαν καί ἀφ΄ οὗ ἐπέρασαν ἡμέραις, ὑπῆγε νά λειτουργήση, καί ἐκεῖ ὅπου ἐλειτούργει μέσα εἰς τό ἅγιον Θυσιαστήριον (ὤ τοῦ θαύματος) τόν εἶδεν ἡ πρεσβυτέρα του ὡσάν ἀράπην μαῦρον, διότι προτήτερα ὅταν ἐλειτούργει, τόν ἔβλεπεν ὅπου ἔλαμπεν σάν τόν ἥλιον.
Λοιπόν ἡ πρεσβυτέρα αὐτοῦ ὅταν εἶδε τό τοιοῦτον μυστήριον, ἔλεγε μετά κλαυθμοῦ ἀλοίμονον, τί ἔπαθα ἡ ταλαίπωρος; τίς ἐξηπάτησε τόν ἄνδρα μου, καί δέν εἶναι δεκτός μέσα εἰς τόν Θεῖον Ναόν, ἐσιώπησεν ὅμως ἕως οὗ ἐτελείωσε τήν Θείαν Λειτουργίαν. Καί ἀφοῦ ἐτελείωσε καί ὑπῆγαν εἰς τό σπῆτι τους, λεγει πρός αὐτόν μετά δακρύων.
- Ἀλοίμονον εἰς ἐσένα, ἀλοίμονον, ποῖος ἤσουν πρῶτα, καί πῶς κατήντησες τώρα. Ἀλοίμονον καί εἰς ἐμένα, διότι πρῶτα ἤσουν Ἄγγελος, τώρα ἔγινες διάβολος.
Λέγει της ὁ Ἱερεύς.
- Τί λέγεις, ὦ ταλαίπωρη; πόθεν μέ γνωρίζεις ὅτι ἤμην Ἄγγελος, καί τώρα ἔγεινα διάβολος;
Λέγει του ἡ πρεσβυτέρα:
- ὅταν ἐλειτούργεις προτήτερα, εἶχες χάριν ἐκ Θεοῦ, καί ἔλαμπε τό πρόσωπόν σου ὡσάν τόν ἥλιον, τώρα δέ ἐλειτούργεις, καί ἐστεκόσουν μέσα εἰς τόν ναόν ὡσάν ἀράπης.
Τότε, ὁ Ἱερεύς μόλις ἐκατανόησε κί ἐνθυμήθη, ὅτι μή θέλων ἔκαμε τήν ἁμαρτίαν, ἐπειδή καί ἐκείνη ἡ κακότροπος γυνή τό ἔλεγε φανερά εἰς ὅλην τήν χώραν.
Τότε ὁ Ἱερεύς ἔλαβε τήν Πρεσβυτέραν του, καί ὑπῆγαν εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον καί ἐξωμολογήθηκαν καί ὁ Ἅγιος θέλοντας νά τούς θεραπεύση, τούς ἐκανόνισε νά κάμουν ἕνα χρόνον ξηροφαγίαν καί μετανοίας χιλίας πᾶσαν ἑσπέραν.
Τότε λέγει πρός αὐτούς, σύρετε, Τέκνα μου, καί ὅταν σωθῆ ὁ χρόνος, πάλιν νά ἐλθῆτε ἐδῶ, διά νά σοῦ συγχωρήσω νά λειτουργῆς. Καί ὡσάν ἦλθεν ὁ χρόνος ὑπῆγεν ὁ Ἱερεύς μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον καί πάλιν ὁ Ἅγιος, ὡς καλός Πατήρ καί διδάσκαλος ἐνουθέτησεν αὐτούς, καί τούς ἐπαρακάλεσε πολλά, νά κάμουν τόν αὐτόν κανόνα καί ἄλλον ἕνα χρόνον ἀκόμη. Καί αὐτοί πάλιν ἐδέχθησαν τόν λόγον τοῦ Ἁγίου μετά χαρᾶς, καί ὑπῆγαν.
Καί ὡσάν ἐτελείωσαν καί ἐκεῖνον τόν χρόνον, ἦλθον πάλιν εἰς τόν Ἅγιον καί αὐτός μετά χαρᾶς τούς ἐδέχθη καί μέ πολλαῖς διδαχαῖς καί νουθεσίας τούς ἐπαρακάλεσε νά κάμνουν καί ἄλλον χρόνον.
Καί ὡσάν ἐτελείωσαν καί ἐκεῖνον τόν χρόνον καί ἔγειναν τρεῖς χρόνοι, πάλιν ἦλθον εἰς τόν Ἅγιον, και ἔτυχε τήν ἡμέραν ἐκείνην, καί ἀπέθανεν ἕνας χριστιανός σιμά εἰς τήν Μητρόπολιν. Ἦτον δέ μέγας ὁ Ἄρχων ἐκεῖνος, καί ἔκραξε καί τόν Μέγαν Βασίλειον μέ τούς κληρικούς του ὅλους ὁ δέ Ἅγιος ἔκραξε καί τοῦτον τόν Ἱερέα, τόν ποτέ ἀνάξιον, καί λέγει του:
- σύρε, ὦ ἀδελφέ, καί λάβε καί σύ τό Ἐπιτραχήλιόν σου καί ἔλα εἰς τόν νεκρόν.
Ὑπῆγε λοιπόν, καί ἐπῆρε τό Ἐπιτραχήλιόν του, καθώς τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος, καί ὑπῆγε καί ηὗρε τούς Ἱερεῖς, ὅπου ἔψαλλαν τό λείψανον. Καί πρῶτον μέν ὁ Ἀρχιερεύς εἶπε τήν εὐχήν ἐπάνω εἰς τό λείψανον, εἶτα, οἱ έπίλοιποι αὐτός δέ ὁ Ἱερεύς ἐφοβεῖτο διά τήν ἀναξιότητά του, καί ὅτι ὑπῆρχε καί ἐξ’ εὐτελοῦς Χωρίου, ἀπορρίψας ὅμως πάντα φόβον, ὑπῆγε καί αὐτός σιμά εἰς τόν νεκρόν καί λαβών τό θυμιατόν ἤρχισεν νά λέγη τήν εὐχήν.
Καί ὦ τοῦ θαύματος, ὅταν εἶπεν Ὅτι σύ εἶ ἡ Ἀνάστασις, καί τά λοιπά τῆς εὐχῆς, εὐθέως ἀνέστη ὁ νεκρός, καί ἐκάθισε, καί ὅλοι ἄρχισαν καί ἔλεγαν, τό Κύριε ἐλέησον, καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, ὅπου δίδει τοιαύτην ἐξουσίαν τοῖς ἀνθρώποις.
Ἄνθρωπος, ὅπου ἦτον ἀκόμη εἰς τήν ἁμαρτίαν, νά ἀναστήση νεκρόν; Δόξα τῆ αὐτοῦ φιλανθρωπία καί εὐσπλαχνία. Ἀφ’ οὗ δέ ἐκάθισεν ὁ νεκρός λέγει μεγαλοφώνως καί μετά παρρησίας μεγάλης πρός τόν Ἱερέα.
- Τί οὖν ὦ Ἱερεύ; εἰ καί νεκρόν μέ ἀνέστησες, ἀλλά δέν εἶναι βολετόν νά λειτουργήσης, ούδέ νά ἐπιχειρησθῆς πλέον τά Θεία Μυστήρια, διότι ἐάν καί μέ ἀνέστησες, ἀλλά διά τόν πολύν μόχθον καί κόπον, καί ταῖς νηστείαις, καί ταῖς προσευχαῖς, καί ταῖς ξηροφαγίαις καί ἀγρυπνίαις, ὅπου ἐποίησας τούς τρεῖς χρόνους, παρακαλῶντας τόν Θεόν, διά τοῦτο δέν παρεῖδεν ὁ Κύριος, τήν δέησίν σου.
Τότε ὁ ταπεινός ἐκεῖνος Ἱερεύς, λαβών την ἀπόφασιν, ἐπορεύθη εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, χαίρων καί εὐλογῶν τόν Θεόν.
Βλέπετε, ἀδελφοί, πῶς ἐάν τις φθείρη τήν παρθενίαν του, δέν ἡμπορεῖ νά ἱερωθῆ, ἤ νά λειτουργῆ; νά γένη Ἅγιος καί θαυματουργός δύναται, ἀλλά εἰς τόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης δέν ἡμπορή νά ἔλθη. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἄς φύγωμεν τήν μέθην, ὅτι ἡ μέθη ἐποίησε τήν ἁμαρτίαν τοῦ Ἱερέως, καί ἄλλους πολλούς ἔκαμεν ἡ μέθη, καί ὄχι μόνον ἐποίησε ἁμαρτίαν, ἀλλά καί ἄλλα μύρια κακά ἔκαμαν, ὅπου δέν ἔχουν ἀριθμόν. Διά τοῦτο, Ἀδελφοί, ὅσοι ἐμίαναν τόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, διά τῆς μέθης, ἤ διά ἑτέρου πάθους, ἄς παύσουν τῆς Λειτουργίας, διά νά μή πέσουν εἰς πάθη ἀτιμίας, καί ἐμπαίξωσιν αὐτούς οἱ δαίμονες, καθώς καί τινες ἔπαθον. Καί ὄχι μόνον ἐδῶ παραδίδονται τῶ σατανᾶ, ἀλλά καί ἐκεῖ ἐν τῆ μελλούση διαγωγῆ θέλουν ἀκούσει, ἄπελθε ἀπ’ ἑμοῦ, λέγω σοι οὐκ οἶδασε καί ἀπελεύσεται εἰς τόν τόπον τῆς βασάνου. Ταῦτα ἡμεῖς, Ἀδελφοί, ἀκούοντες, ἄς ποιήσωμεν ἀγαθά, ἵνα ἀξιωθῶμεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῶ Κυρίω ἡμῶν, ὧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δακτυλογράφηση του κειμένου Πρεσβυτέρα Μαρία Σ.
Από το βιβλίο: «Μαργαρίται»
Πηγή: egolpion.com
Καί ὅταν εἶδεν ὁ μισόκαλος διάβολος τήν ὑπομονήν τοῦ Ἱερέως τί ποιεῖ; ἔφθασεν ἡ Ἑορτή τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ καί ἕνας χριστιανός καλέσας αὐτόν εἰς τήν τράπεζάν του, νά τόν φιλεύση, ὁ Ἱερεύς ἔπιεν οἶνον πολύν, καί ἐμέθυσε παραπολύ. Ὅταν ἐπέρασε πολλή νύκτα, ἐσηκώθη ὁ Ἱερεύς καί ὑπῆγεν σπῆτι του καί ὅταν ἔφθασεν ἔκρουσε τήν θύραν καί δέν ἤκουσε τινάς, διότι ἡ πρεσβυτέρα του ἔτυχε τότε καί ἐκοιμάτο βαρέως, ἡ δέ πονηρά ἐκείνη μοιχαλίς γυνή, ὡς ἤκουσεν αὐτόν ἐχάρη παραπολύ.
Ὁ δέ Ἱερεύς, ἐπειδή ἦτον πολύ μεθυσμένος, ἔπεσεν ἐμπρός εἰς τήν θύραν τοῦ σπιτιοῦ του, καί ἐκοιμήθη. Τότε ἐκείνη ἡ κακότροπος γυνή ἦλθε, καί ἔπεσε σιμά εἰς αὐτόν, καί αὐτός, ἀπό τήν πολλήν μέθην, ἐνομισεν ὅτι εἶναι ἡ πρεσβυτέρα του, καί ἐποίησεν (ἀλοίμονον) τήν πονηράν ἐκείνην πράξιν τῆς ἁμαρτίας.
Μετά δέ ταῦτα ἐλησμόνησε τήν τόσην μεγίστην ἁμαρτίαν καί ἀφ΄ οὗ ἐπέρασαν ἡμέραις, ὑπῆγε νά λειτουργήση, καί ἐκεῖ ὅπου ἐλειτούργει μέσα εἰς τό ἅγιον Θυσιαστήριον (ὤ τοῦ θαύματος) τόν εἶδεν ἡ πρεσβυτέρα του ὡσάν ἀράπην μαῦρον, διότι προτήτερα ὅταν ἐλειτούργει, τόν ἔβλεπεν ὅπου ἔλαμπεν σάν τόν ἥλιον.
Λοιπόν ἡ πρεσβυτέρα αὐτοῦ ὅταν εἶδε τό τοιοῦτον μυστήριον, ἔλεγε μετά κλαυθμοῦ ἀλοίμονον, τί ἔπαθα ἡ ταλαίπωρος; τίς ἐξηπάτησε τόν ἄνδρα μου, καί δέν εἶναι δεκτός μέσα εἰς τόν Θεῖον Ναόν, ἐσιώπησεν ὅμως ἕως οὗ ἐτελείωσε τήν Θείαν Λειτουργίαν. Καί ἀφοῦ ἐτελείωσε καί ὑπῆγαν εἰς τό σπῆτι τους, λεγει πρός αὐτόν μετά δακρύων.
- Ἀλοίμονον εἰς ἐσένα, ἀλοίμονον, ποῖος ἤσουν πρῶτα, καί πῶς κατήντησες τώρα. Ἀλοίμονον καί εἰς ἐμένα, διότι πρῶτα ἤσουν Ἄγγελος, τώρα ἔγινες διάβολος.
Λέγει της ὁ Ἱερεύς.
- Τί λέγεις, ὦ ταλαίπωρη; πόθεν μέ γνωρίζεις ὅτι ἤμην Ἄγγελος, καί τώρα ἔγεινα διάβολος;
Λέγει του ἡ πρεσβυτέρα:
- ὅταν ἐλειτούργεις προτήτερα, εἶχες χάριν ἐκ Θεοῦ, καί ἔλαμπε τό πρόσωπόν σου ὡσάν τόν ἥλιον, τώρα δέ ἐλειτούργεις, καί ἐστεκόσουν μέσα εἰς τόν ναόν ὡσάν ἀράπης.
Τότε, ὁ Ἱερεύς μόλις ἐκατανόησε κί ἐνθυμήθη, ὅτι μή θέλων ἔκαμε τήν ἁμαρτίαν, ἐπειδή καί ἐκείνη ἡ κακότροπος γυνή τό ἔλεγε φανερά εἰς ὅλην τήν χώραν.
Τότε ὁ Ἱερεύς ἔλαβε τήν Πρεσβυτέραν του, καί ὑπῆγαν εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον καί ἐξωμολογήθηκαν καί ὁ Ἅγιος θέλοντας νά τούς θεραπεύση, τούς ἐκανόνισε νά κάμουν ἕνα χρόνον ξηροφαγίαν καί μετανοίας χιλίας πᾶσαν ἑσπέραν.
Τότε λέγει πρός αὐτούς, σύρετε, Τέκνα μου, καί ὅταν σωθῆ ὁ χρόνος, πάλιν νά ἐλθῆτε ἐδῶ, διά νά σοῦ συγχωρήσω νά λειτουργῆς. Καί ὡσάν ἦλθεν ὁ χρόνος ὑπῆγεν ὁ Ἱερεύς μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον καί πάλιν ὁ Ἅγιος, ὡς καλός Πατήρ καί διδάσκαλος ἐνουθέτησεν αὐτούς, καί τούς ἐπαρακάλεσε πολλά, νά κάμουν τόν αὐτόν κανόνα καί ἄλλον ἕνα χρόνον ἀκόμη. Καί αὐτοί πάλιν ἐδέχθησαν τόν λόγον τοῦ Ἁγίου μετά χαρᾶς, καί ὑπῆγαν.
Καί ὡσάν ἐτελείωσαν καί ἐκεῖνον τόν χρόνον, ἦλθον πάλιν εἰς τόν Ἅγιον καί αὐτός μετά χαρᾶς τούς ἐδέχθη καί μέ πολλαῖς διδαχαῖς καί νουθεσίας τούς ἐπαρακάλεσε νά κάμνουν καί ἄλλον χρόνον.
Καί ὡσάν ἐτελείωσαν καί ἐκεῖνον τόν χρόνον καί ἔγειναν τρεῖς χρόνοι, πάλιν ἦλθον εἰς τόν Ἅγιον, και ἔτυχε τήν ἡμέραν ἐκείνην, καί ἀπέθανεν ἕνας χριστιανός σιμά εἰς τήν Μητρόπολιν. Ἦτον δέ μέγας ὁ Ἄρχων ἐκεῖνος, καί ἔκραξε καί τόν Μέγαν Βασίλειον μέ τούς κληρικούς του ὅλους ὁ δέ Ἅγιος ἔκραξε καί τοῦτον τόν Ἱερέα, τόν ποτέ ἀνάξιον, καί λέγει του:
- σύρε, ὦ ἀδελφέ, καί λάβε καί σύ τό Ἐπιτραχήλιόν σου καί ἔλα εἰς τόν νεκρόν.
Ὑπῆγε λοιπόν, καί ἐπῆρε τό Ἐπιτραχήλιόν του, καθώς τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος, καί ὑπῆγε καί ηὗρε τούς Ἱερεῖς, ὅπου ἔψαλλαν τό λείψανον. Καί πρῶτον μέν ὁ Ἀρχιερεύς εἶπε τήν εὐχήν ἐπάνω εἰς τό λείψανον, εἶτα, οἱ έπίλοιποι αὐτός δέ ὁ Ἱερεύς ἐφοβεῖτο διά τήν ἀναξιότητά του, καί ὅτι ὑπῆρχε καί ἐξ’ εὐτελοῦς Χωρίου, ἀπορρίψας ὅμως πάντα φόβον, ὑπῆγε καί αὐτός σιμά εἰς τόν νεκρόν καί λαβών τό θυμιατόν ἤρχισεν νά λέγη τήν εὐχήν.
Καί ὦ τοῦ θαύματος, ὅταν εἶπεν Ὅτι σύ εἶ ἡ Ἀνάστασις, καί τά λοιπά τῆς εὐχῆς, εὐθέως ἀνέστη ὁ νεκρός, καί ἐκάθισε, καί ὅλοι ἄρχισαν καί ἔλεγαν, τό Κύριε ἐλέησον, καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, ὅπου δίδει τοιαύτην ἐξουσίαν τοῖς ἀνθρώποις.
Ἄνθρωπος, ὅπου ἦτον ἀκόμη εἰς τήν ἁμαρτίαν, νά ἀναστήση νεκρόν; Δόξα τῆ αὐτοῦ φιλανθρωπία καί εὐσπλαχνία. Ἀφ’ οὗ δέ ἐκάθισεν ὁ νεκρός λέγει μεγαλοφώνως καί μετά παρρησίας μεγάλης πρός τόν Ἱερέα.
- Τί οὖν ὦ Ἱερεύ; εἰ καί νεκρόν μέ ἀνέστησες, ἀλλά δέν εἶναι βολετόν νά λειτουργήσης, ούδέ νά ἐπιχειρησθῆς πλέον τά Θεία Μυστήρια, διότι ἐάν καί μέ ἀνέστησες, ἀλλά διά τόν πολύν μόχθον καί κόπον, καί ταῖς νηστείαις, καί ταῖς προσευχαῖς, καί ταῖς ξηροφαγίαις καί ἀγρυπνίαις, ὅπου ἐποίησας τούς τρεῖς χρόνους, παρακαλῶντας τόν Θεόν, διά τοῦτο δέν παρεῖδεν ὁ Κύριος, τήν δέησίν σου.
Τότε ὁ ταπεινός ἐκεῖνος Ἱερεύς, λαβών την ἀπόφασιν, ἐπορεύθη εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, χαίρων καί εὐλογῶν τόν Θεόν.
Βλέπετε, ἀδελφοί, πῶς ἐάν τις φθείρη τήν παρθενίαν του, δέν ἡμπορεῖ νά ἱερωθῆ, ἤ νά λειτουργῆ; νά γένη Ἅγιος καί θαυματουργός δύναται, ἀλλά εἰς τόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης δέν ἡμπορή νά ἔλθη. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἄς φύγωμεν τήν μέθην, ὅτι ἡ μέθη ἐποίησε τήν ἁμαρτίαν τοῦ Ἱερέως, καί ἄλλους πολλούς ἔκαμεν ἡ μέθη, καί ὄχι μόνον ἐποίησε ἁμαρτίαν, ἀλλά καί ἄλλα μύρια κακά ἔκαμαν, ὅπου δέν ἔχουν ἀριθμόν. Διά τοῦτο, Ἀδελφοί, ὅσοι ἐμίαναν τόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, διά τῆς μέθης, ἤ διά ἑτέρου πάθους, ἄς παύσουν τῆς Λειτουργίας, διά νά μή πέσουν εἰς πάθη ἀτιμίας, καί ἐμπαίξωσιν αὐτούς οἱ δαίμονες, καθώς καί τινες ἔπαθον. Καί ὄχι μόνον ἐδῶ παραδίδονται τῶ σατανᾶ, ἀλλά καί ἐκεῖ ἐν τῆ μελλούση διαγωγῆ θέλουν ἀκούσει, ἄπελθε ἀπ’ ἑμοῦ, λέγω σοι οὐκ οἶδασε καί ἀπελεύσεται εἰς τόν τόπον τῆς βασάνου. Ταῦτα ἡμεῖς, Ἀδελφοί, ἀκούοντες, ἄς ποιήσωμεν ἀγαθά, ἵνα ἀξιωθῶμεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῶ Κυρίω ἡμῶν, ὧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δακτυλογράφηση του κειμένου Πρεσβυτέρα Μαρία Σ.
Από το βιβλίο: «Μαργαρίται»
Πηγή: egolpion.com
