ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΨ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Τὴν
7ην
Κυριακὴν ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἑερτάζομεν τὴν ἐν Νικαίᾳ Α' Ἁγίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐγένετο
ἐπὶ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου εἰς τὸ 20ον ἔτος τῆς βασιλείας του.
Οἱ 318 αὗτοι Θεοφόροι Πατέρες, συνελθόντες
ἐν Νικαίᾳ τὸ Σωτήριον ἔτος 325 καὶ συγκροτήσαντες τὴν Α' Ἁγίαν Οἰκουμενικὴν
Σύνοδον, δὲν ἐνδιαφέρθησαν μόνον ὑπὲρ τῆς καραδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ βλασφήμου Ἀρείου
καὶ δὲν κατεδίκασαν ἁπλῶς τὴν κακοδοξίαν καὶ ἀσέβειαν αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰργάσθησαν
μετὰ τοῦ αὐτοῦ ἐνδιαφέροντος ὑπὲρ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς
τὴν ἐξωτερικὴν λατρείαν. Οὕτω προέβησαν
εἰς τὴν καθιέρωσιν κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν εἰς ὁλόκληρον τὴν οἰκουμένην τῆς ἑορτῆς
τοῦ Πάσχα περὶ τῆς ὁποίας πολλὴ σύγχυσις ἐπεκράτει εἰς τὰς διαφόρους ἐπὶ μέρους
χριστιανικὰς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ λόγῳ τῆς μεγἀλης ἐξαπλώσεώς της, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν Ἀποστολικῶν
Πατέρων δὲν ἑώρταζε παντοῦ τὴν ἰδίαν
Κυριακήν, τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Ἡ ἐνταῦθα προκύπτουσα ἀνωμαλία δὲν ἦτο
μικρὰ καὶ ἡ διαφωνία αὐτὴ ἐγένετο ἀφορμὴ σκανδάλων μεταξὺ τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.
Διὰ τοῦτο οἱ Θεοφόροι οὗτοι 318 Πατέρες χειραγωγούμενοι ἀπὸ τὴν πλουσίαν δωρεὰν
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφ’ οὗ περιεφρούρησαν τὸ Μέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριον διὰ
τῆς διατυπώσεως τοῦ Δόγματος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον
συνεπλήρωσαν οἱ ἐπίσης Ἅγιοι Πατέρες τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καθώρισαν τὰ
περὶ τοῦ Ἁγίου Πάσχα οὕτως ὤστε νὰ τελῆται τοῦτο κατὰ τὴν αὐτὴν Κυριακὴν ἁπανταχοῦ.
Τὸ ἀγαθὸν ἦτο μέγα! Ἡ ἑνώτης εἰς τὴν πίστιν ἐπέτυχε καὶ τὴν ἐκδήλωσιν τῆς εὐσεβοῦς
πίστεως, τουτέστιν εἰς τὴν θείαν λατρείαν.
Ἡ μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν
ὁμολογοῦμεν πίστιν εἰς τὸ Σύμβολον, λέγοντες «Εἰς μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν
… » δὲν ἠδύνατο νὰ περιορίζῃ τὴν ἑνώτητα αὐτῆς ὡς πρὸς τὸ Δόγμα
τοῦ Μεγάλου τῆς εὐσεβείας Μυστηρίου, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἀναγκαίαν ἀκολουθίαν ἔπρεπε
νὰ ἐκδηλώσῃ αὐτὴν καὶ εἰς τὴν ἐν γένει λατρείαν∙ ἤτοι εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν
τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἑορτῶν, ὁμοίως τὴν ἐνάσκησιν τῆς νηστείας κατὰ τὸν αὐτὸν
χρόνον κ.ἄ. Τοῦτο εἶναι τὸ αἰώνιον κατ’
εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Συνεχίζεται
