Άρθρο του Κίσινγκερ για την νέα τάξη πραγμάτων που προωθούν οι ΗΠΑ ερχόμενες σε σύγκρουση με την Ρωσία.

Την Τετάρτη, ο γνωστός πρώην Αμερικανός ΥΠΕΞ και Προεδρικός σύμβουλος Χένρι Κίσινγκερ ταξίδεψε στην Μόσχα για να συναντηθεί με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν για έναν «φιλικό διάλογο», αναφέρει ο ρωσικός τύπος.

Σχολιάζοντας την συνάντηση αυτή , το ρωσικό  τηλεοπτικό δίκτυο RT, υπενθύμισε  ότι κατά την διάρκεια 6 ετών, ο Κίσινγκερ πραγματοποίησε  αρκετές  συναντήσεις με τον Ρώσο πρόεδρο.
Ο  Πούτιν μάλιστα τόνισε  ότι η Μόσχα δίνει πάντα μεγάλη προσοχή στις απόψεις του πρωην Αμερικανού πολιτικού, και τον αποκαλεί  «έναν παγκόσμιας κλάσης πολιτικό».

 Ο ίδιος χαιρετίστηκε από τον Β. Πούτιν ως ένας «παλιός φίλος». Ο  Κίσινγκερ την επομένη  ακριβώς ημέρα  δημοσίευσε ένα άρθρο περιγράφοντας το όραμά του για το μέλλον των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Στο άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην Ουάσιγκτον από το γνωστό γεωπολιτικό περιοδικό εξωτερικής πολιτικής National Interest , ο Κίσινγκερ τόνισε ότι για την παγκόσμια  σταθερότητα στις  παγκόσμιες υποθέσεις, «η Ρωσία θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως ένα ουσιαστικό στοιχείο της  νέας παγκόσμιας ισορροπίας.»
«Από το 2007 έως το 2009», υπενθύμισε ο Κίσινγκερ ο Γεβγιένι  Πριμακόφ αντιπροσώπευε  την ρωσική ειδική ομάδα που  αποτελούνταν  από πρώην  υπουργούς, υψηλόβαθμα στελέχη και στρατιωτικούς ε.α,   και μαζί με την αντίστοιχη αμερικανική,  συναντούνταν  για να επιλύσουν όλα τα παγκόσμια ζητήματα.

Ο σκοπός της μικτής ρωσο-αμερικανικής ειδικής επιτροπής ήταν  να  διευκολυνθούν όλες οι πτυχές των σχέσεων των δύο χωρών  και να εξεταστούν όλες οι  ευκαιρίες για από κοινού προσεγγίσεις σε όλα τα  παγκόσμια ζητήματα.

Στην  Αμερική,  η επιτροπή αυτή  περιγράφονταν  ως «ομάδα Track II», και ήταν  διακομματική ( Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί)  «ενθαρρύνοντας »  τον Λευκό Οίκο σε όλα τα παγκόσμια ζητήματα σε σχέση με την Ρωσία.

«Η Επιτροπή δεν  διαπραγματεύονταν σε καμία περίπτωση  εξ ονόματός της κυβέρνησης των ΗΠΑ . Εμείς εναλλάσσαμε   συναντήσεις ανάμεσα στις δύο χώρες «μεταφέροντας απόψεις», αναφέρει ο Κίσινγκερ.

Όλοι οι συμμετέχοντες  σε αυτήν κατείχαν υπεύθυνες θέσεις κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Κατά την διάρκεια περιόδων έντασης,  όλοι υποστηρίζαμε   το εθνικό συμφέρον της χώρας μας , αυτό  είναι κατανοητό. Αλλά μάθαμε  μέσα από την  τεράστια εμπειρία μας τους  κινδύνους της   νέας τεχνολογίας που απειλεί την πολιτισμένη ζωή και η οποία εξελίσσεται σε μια κατεύθυνση που θα οδηγήσει σε  κρίση, και ενδέχεται να διακόψει κάθε οργανωμένη ανθρώπινη δραστηριότητα [ πυρηνικός πόλεμος ]. Αναταραχές άλλωστε  έχουν  αρχίσει να διαγράφονται  σε όλο τον κόσμο, και οι οποίες μεγεθύνονται  από τις διαφορετικές πολιτιστικές ταυτότητες και  ιδεολογίες.

Ο  στόχος της προσπάθειας  της περιβόητης επιτροπής Track II ήταν να ξεπεραστούν οι κρίσεις και να εξερευνηθούν κοινές αρχές της παγκόσμιας τάξης.

Ο Γιεβγένι Πριμακόφ ήταν  ένας απαραίτητος εταίρος σε αυτή την προσπάθεια. «Κοφτερό»  αναλυτικό μυαλό,  σε συνδυασμό με μια ευρεία κατανόηση των παγκόσμιων τάσεων που αποκτήθηκαν λόγω μακροχρόνιας ενασχόλησης του, στα κέντρα  εξουσίας, με  μεγάλη αφοσίωση του στην πατρίδα του,  μας  βοήθησε στην αναζήτηση ενός κοινού οράματος για ένα κοινό μέλλον . Δεν συμφωνούσαμε  πάντα, αλλά εμείς πάντα κάναμε σεβαστές όλες τις απόψεις . «Προσωπικά μου λείπει  ως συνάδελφος και φίλος», τόνισε ο Κίσιγκερ.

«Δεν χρειάζεται να σας πω ότι οι σχέσεις μας σήμερα είναι πολύ χειρότερες από ό, τι ήταν πριν από μια δεκαετία. Πράγματι, είναι ίσως η χειρότερη περίοδο που έχει υπάρξει  από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη έχει διαλυθεί και από τις δύο πλευρές. Η αντιπαράθεση έχει αντικαταστήσει την  συνεργασία. Γνωρίζω ότι στο διάστημα των τελευταίων μηνών του Γιεβγένι Πριμακόφ αναζητήθηκαν  τρόποι  να ξεπεραστεί αυτή η ανησυχητική κατάσταση. Εμείς θα τιμήσουμε την μνήμη του για την πραγματοποίηση αυτής της προσπάθεια σαν  δική μας», δήλωσε ο Κίσιγκερ.

Ο ίδιος υπενθύμισε  ότι παρά τις ελπίδες μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου για την ανάδειξη ενός νέου κόσμου  εταιρικών σχέσεων και συνεργασίας, καθώς και τηνη  αναγνώριση «πολλών από τις δύο πλευρές …  οι τύχες της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών παρέμειναν στενά συνυφασμένες, και η ορμή της παγκόσμιας αναταραχής έχει ξεπεράσει  πλέον τις ικανότητες της πολιτικής ικανότητας.

Μια σειρά γεωπολιτικών διαφορών, από τον πόλεμο του 1999 του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, η  πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή την δεκαετία του 2000, οι  συγκρούσεις για την Ουκρανία και την Συρία σήμερα, διαχέουν τις  ελπίδες για συνεργασία. Ακόμη και για τις  πρόσφατες προσπάθειες να βρεθεί   κοινό έδαφος στην σύγκρουση της Συρίας και να εκτονωθεί η ένταση πάνω από την Ουκρανία έχουν γίνει  ελάχιστα για να αλλάξουν  την αίσθηση της αποξένωσης», σημείωσε ο Κίσινγκερ.
«Η επικρατούσα αντίληψη σε κάθε χώρα δίνει το πλήρη φταίξιμο στην άλλη πλευρά, και σε κάθε χώρα υπάρχει μια τάση να δαιμονοποιούνται  οι πάντες , συμπεριλαμβανομένων των ηγετών  . Θέματα εθνικής ασφάλειας κυριαρχούν στο διάλογο, δυσπιστίες και υποψίες από την πικρή πάλη του Ψυχρού Πολέμου έχουν αναδυθεί  εκ νέου», τονίζει ο πρώην Αμερικανός ΥΠΕΞ .

«Αυτά τα συναισθήματα,» έχουν επαναφέρει στην μνήμη την πρώτη μετα-σοβιετική δεκαετία, όταν η Ρωσία υπέστη μια  συγκλονιστική  κοινωνικο-οικονομική και πολιτική κρίση, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες απολάμβαναν την μεγαλύτερη περίοδο  συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης. Όλα αυτά προκάλεσαν τις διαφορές πολιτικής έναντι των Βαλκανίων, των πρώην ανατολικών χωρών , της Μέσης Ανατολής, της επέκτασης του ΝΑΤΟ, της πυραυλικής άμυνας και των πωλήσεων όπλων για να συντρίψουν  τις προοπτικές για συνεργασία Ρωσίας και ΗΠΑ.
«Ίσως το πιο σημαντικό μεταξύ αυτών των διαφορών, τονίζει διακαώς ο  Κίσινγκερ   είναι « το θεμελιώδες χάσμα στην ιστορική αντίληψη» .
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έμοιαζε σαν μια δικαίωση των ελπίδων για εγκαθίδρυση παντού στο κόσμο της Δημοκρατίας . Ήταν  ορατή η επέκταση ενός διεθνούς συστήματος που θα διέπονταν  από ουσιαστικούς  νομικούς κανόνες.
Αλλά η ιστορική εμπειρία της Ρωσίας είναι πιο περίπλοκη. Σε μια χώρα στην οποία σε όλη την  ιστορία της ,  ξένα στρατεύματα της επιτίθονταν  για αιώνες τόσο από Ανατολή όσο και από την Δύση, η ασφάλεια αποτελεί ύψιστη γεωπολιτική αρχή , καθώς και  νομικό θεμέλιο.
Όταν η ασφάλεια των συνόρων της, κινείται από τον ποταμό Έλβα 1.000 μίλια ανατολικά από την Μόσχα, η αντίληψη της Ρωσίας για την παγκόσμια τάξη θα περιέχει αναπόφευκτα αυτήν την στρατηγική συνιστώσα. Η πρόκληση της περιόδου μας είναι να συγχωνευθούν οι δύο προοπτικές, νομική  και  γεωπολιτική , σε μια συνεκτική αντίληψη.
Με τον τρόπο αυτό, παραδόξως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι  εκ νέου ουσιαστικά με ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Πώς θα λειτουργήσουν οι  Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με την Ρωσία, μια χώρα η οποία δεν συμμερίζεται όλες τις  δημοκρατικές αξίες, αλλά είναι ένα απαραίτητο συστατικό της διεθνούς τάξης;
Πώς η Ρωσία θα ασκήσει τα  συμφέροντα της ασφάλειας, χωρίς αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων της γύρω από την περιφέρειά της;
Μπορεί η Ρωσία να αποκτήσει μια σεβαστή θέση στις παγκόσμιες υποθέσεις με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες θα νιώθουν  άνετα;
Μπορούν  οι Ηνωμένες Πολιτείες να επιδιώξουν και να προωθήσουν τις αξίες τους , χωρίς να γίνεται αυτό αντιληπτό ως απειλή;
Δεν θα επιχειρήσουμε  να προτείνουμε  απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Ο σκοπός μου είναι να ενθαρρύνουμε μια προσπάθεια να τα εξερευνήσουμε.
Η ανάγκη απαιτεί μια «νέα πολυπολική, Παγκοσμιοποιημένη Ισορροπία», τονίζει ο Κίσινγκερ.
Η φύση των αναταραχών είναι από μόνη της χωρίς προηγούμενο. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι παγκόσμιες διεθνείς απειλές εντοπίστηκαν με την συσσώρευση της εξουσίας από μια εξουσιάζουσα κατάσταση.
Σήμερα οι απειλές προκύπτουν πιο συχνά από την διάλυση της κρατικής εξουσίας και του αυξανόμενου αριθμού των ακυβέρνητων εδαφών.
«Αυτή η εξάπλωση μεγαλώνει το κενό εξουσίας», εξηγεί ο  Κίσινγκερ , τονίζοντας ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από οποιαδήποτε κατάσταση, η οποία  δεν έχει σημασία πόσο ισχυρή είναι , σε μια αποκλειστικά εθνική βάση.
Για αυτό απαιτείται διαρκή συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, καθώς και άλλων μεγάλων δυνάμεων.
Συνεπώς, τα στοιχεία του ανταγωνισμού, που επικεντρώνονται με τις παραδοσιακές συγκρούσεις στο διακρατικό σύστημα, θα πρέπει να περιοριστούν  έτσι ώστε ο ανταγωνισμός να  παραμένει εντός ορίων, και να δημιουργεί συνθήκες που θα εμποδίζουν την εμφάνιση του .
Υπάρχουν, ως γνωστόν, μια σειρά από διχαστικά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας, η Ουκρανία ή η Συρία που είναι το  πιο άμεσο.
Τα  τελευταία χρόνια, οι χώρες μας έχουν εμπλακεί σε επεισοδιακές συζητήσεις για τέτοια θέματα χωρίς πολλή αξιοσημείωτη πρόοδο. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, διότι οι συζητήσεις λαμβάνουν  χώρα έξω από ένα συμφωνημένο στρατηγικό πλαίσιο.
Η Ουκρανία πρέπει να ενσωματωθεί στην δομή της ευρωπαϊκής και διεθνούς αρχιτεκτονικής ασφάλειας με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, όχι ως φυλάκιο » εκατέρωθεν».
«Όσον αφορά την Συρία», συνέχισε ο Αμερικανός  πολιτικός , «είναι σαφές ότι οι τοπικές και περιφερειακές παρατάξεις δεν μπορούν να βρουν μια λύση μόνες τους.
Συμβατές προσπάθειες από  ΗΠΑ-Ρωσία σε συντονισμό με άλλες μεγάλες δυνάμεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν  ένα πρότυπο για ειρηνικές λύσεις στην Μέση Ανατολή και ίσως και αλλού».
Τέλος , ο Κίσινγκερ τονίζει, «κάθε δυνατή προσπάθεια για να βελτιωθούν οι σχέσεις πρέπει να περιλαμβάνει έναν διάλογο σχετικά με την αναδυόμενη παγκόσμια τάξη.
Ποιες είναι οι τάσεις που διαβρώνουν  την παλιά τάξη και  διαμορφώνουν  την νέα;

Ποιες προκλήσεις και  αλλαγές θέτουν σε κίνδυνο   τόσο τα  ρωσικά όσο και τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα ;
Τι ρόλο θα πρέπει να έχει  η κάθε χώρα για να συνεισφέρει στην διαμόρφωση αυτής της  νέας τάξης, και τι θέση μπορεί  λογικά και τελικά,  να καταλάβει σε αυτόν τον κόσμο ;

Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε  τις πολύ διαφορετικές έννοιες της παγκόσμιας τάξης που έχουν εξελιχθεί σε Ρωσία και  Ηνωμένες Πολιτείες, και στις άλλες μεγάλες δυνάμεις,  με βάση την ιστορική εμπειρία ;

«Ο στόχος», καταλήγει, «θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας στρατηγικής αντίληψης για τις αμερικανο-ρωσικές   σχέσεις εντός των οποίων δύναται να διαχειριστούμε όλα  τα σημεία που υπάρχουν έριδες».

Ο Κίσινγκερ, από ότι διαφαίνεται , «άκουσε» τις αιτιάσεις της Μόσχας, στην  τελευταία συζήτησή του με τον Ρώσο πρόεδρο και προφανώς θα αποτελέσει την «γέφυρα» με την Ουάσιγκτον, σύμφωνα με όσα σας έχουμε παρουσιάσει στο pentapostagma.gr, τις τελευταίες ημέρες.

Οι ΗΠΑ θέλουν ένα μονοπωλιακό κόσμο με αυτές ως «επικεφαλής», η Ρωσία θέλει την «τάξη» του ψυχρού πολέμου.   Τὸ τι επικρατήσει τελικά  θα το δοῦμε στην συνέχεια.