Tὸ Μυστήριον τῆς Ίερωσύνης
Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, θα σάς μιλήσω για το Μυστήριο της Ιερωσύνης. Το τί είναι Ιερωσύνη θα το νοήσουμε αν σκεφθούμε το τί είναι η Παναγία.Σκεφθείτε: Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός μας, για να ρθει ανάμεσά μας, πέρασε από την Παναγία πρώτα, γεννήθηκε από την Παναγία. Αυτό σημαίνει, ότι και εμείς, για να επικοινωνήσουμε με το Θεό, η προσευχή μας πρέπει πρώτα να περνάει από την Παναγία. Όπως, λοιπόν, ο Θεός επικοινώνησε με τους ανθρώπους διά της Παναγίας και οι άνθρωποι επικοινωνούμε με το Θεό πάλι διά της Παναγίας, έτσι, η Χάρη του Θεού κατέρχεται στους ανθρώπους διά των Ιερέων, και οι άνθρωποι ανεβαίνουν στον Θεό με την Ιερωσύνη των Ιερέων. Γι᾽ αυτό και είπα ότι το Μυστήριο της Ιερωσύνης εκφράζεται με το Μυστήριο της Θεοτόκου, της Παναγίας μας. Το τί είναι Ιερωσύνη, αγαπητοί μου, εμένα μού το δίδαξαν, πρώτον, ένα μικρό παιδάκι στον Πειραιά και μία αγράμματη γιαγιά στην Άμφισσα έπειτα. Το μικρό παιδάκι, άγνωστο σε μένα, όταν με είδε, μου είπε: «Χριστούλη, σταμάτα να σου φιλήσω το χέρι»! Και την άγια γιαγιά την Άννα, την νεωκόρα της Ευαγγελίστριας της Άμφισσας, όταν την ρώτησα, «γιαγιά προσεύχεσαι για μένα;», αυτή μού απάντησε επί λέξει: «Για το Δεσπότη πρώτα. Και μετά από το Δεσπότη, προσεύχομαι για όλους τους παπάδες. Γιατί, αν δεν υπήρχατε οι παπάδες, θα βρυκολάκιαζε ο κόσμος»! Κατά τα καταπληκτικά αυτά λόγια, του αθώου μικρού παιδιού και της αγράμματης αλλά άγιας γιαγιάς ο Ιερέας είναι, πρώτον μεν, ο αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη, είναι «Χριστούλης», και δεύτερον είναι αυτός, που με την Χάρη της Ιερωσύνης διώχνει τους δαίμονες και τα σατανικά πάθη (τους «βρυκόλακας») και αγιάζει, λοιπόν, τον κόσμο.
2. Στο προηγούμενο κήρυγμά μας περί του Χρίσματος είπαμε, αγαπητοί μου, ότι όλοι οι βαπτισμένοι και χρισμένοι χριστιανοί αποτελούμε, όπως μάς το λέγει ο απόστολος Πέτρος, «άγιον έθνος» και «βασίλειον ιεράτευμα» (Α´ Πέτρ. 2,9). Αλλά αυτό γίνεται, γιατί στην Εκκλησία μας υπάρχουν οι Ιερείς, πού έχουν μιά ειδική συμμετοχή στην Ιερωσύνη του Χριστού, που έχουν την Χάρη της ειδικής Ιερωσύνης. Αυτοί βάζουν με το Μυστήριο του Βαπτίσματος τους ανθρώπους στην Οικογένεια του Θεού, την Εκκλησία, και τους τρέφουν με την Χάρη των Αγίων Μυστηρίων, που μόνο αυτοί μπορούν να τελέσουν.
Η Ιερωσύνη δεν είναι κανένα νεώτερο εφεύρημα, αλλά είναι ένας ιερός θεσμός, ο οποίος έχει την αρχή του σ᾽ αυτήν ακόμη την Παλαιά Διαθήκη. Ναί, στην Παλαιά Διαθήκη, αν και όλοι οι Ισραηλίτες αποτελούσαν «βασίλειον ιεράτευμα» (Εξ. 19,6), όμως, οι άνδρες της φυλής του Λευί ήταν αφιερωμένοι να ιερατεύουν τον Θεό. Υπάρχει μάλιστα στην Παλαιά Διαθήκη και ειδικό βιβλίο, το βιβλίο του Λευιτικού, που μιλάει για τους Ιερείς και τα τελετουργικά τους καθήκοντα. Ιδιαίτερα όμως η Καινή Διαθήκη μάς λέει ότι οι Απόστολοι χειροτονούσαν Επισκόπους και Πρεσβυτέρους σε κάθε Εκκλησία (βλ. Πράξ. Απ. 6,2-6. 14,23. 20,28. Α´ Τιμ. 5,22. κ.ά.).
3. Τρεις είναι οι βαθμοί Ιερωσύνης: Του Επισκόπου, του Ιερέα και του Διακόνου. Ο Διάκονος μετέχει λίγο στην Ιερωσύνη του Χριστού, γι᾽ αυτό και δεν μπορεί να τελέσει τα Ιερά Μυστήρια. Ο Ιερέας μετέχει περισσότερο και ο Επίσκοπος μετέχει σε όλη την Ιερωσύνη του Χριστού. Στην ουσία όμως δεν διαφέρει πολύ ο Επίσκοπος, ο Δεσπότης δηλαδή, από τον Ιερέα. Σε προηγούμενα κηρύγματά μας είπαμε πολλές φορές ότι το παν είναι η Θεία Λειτουργία. Σ᾽ αυτήν εκφράζεται το Μυστήριο της Εκκλησίας. Αφού δε την Θεία Λειτουργία μπορεί να την τελέσει και ο Ιερεύς και όχι μόνον ο Επίσκοπος, άρα δεν διαφέρει ο Επίσκοπος από τον Ιερέα. Δεν είναι άλλο Αίμα Χριστού στο Άγιο Ποτήριο, όταν τελεί ο Ιερέας την Θεία Λειτουργία, και άλλο Αίμα Χριστού, όταν την τελεί ο Αρχιερέας. Το ίδιο Αίμα του Χριστού είναι στο Άγιο Ποτήριο, αυτό το Αίμα που χύθηκε από την ανοιγμένη πλευρά Του στον Γολγοθά, είτε τελεί την Θεία Λειτουργία ο Δεσπότης με τα λαμπρά του άμφια, είτε την τελεί ένας Παπάς με το ξεσχισμένο πετραχήλι του! Όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, κατά την χειροτονία μόνο υπερτερεί ο Επίσκοπος του Ιερέα. Αλλά και για να κάνει την χειροτονία ο Επίσκοπος, δεν τολμά να την κάνει, αν δεν πάρει την βεβαίωση και την άδεια πρώτα από τον Ιερέα, τον πνευματικό του χειροτονουμένου.
4. Τρεις είναι οι βαθμοί Ιερωσύνης, ξαναλέγουμε, του Επισκόπου, του Ιερέα (ή του Πρεσβυτέρου) και του Διακόνου, όπως και τρία είναι τα στάδια της πνευματικής ζωής: Η κάθαρση, η έλλαμψη και η θέωση. Κάθε ένα από αυτά τα στάδια αντιστοιχεί στον κάθε βαθμό Ιερωσύνης. Πρόσεχαν πολύ πρώτα οι άγιοι Πατέρες ποιούς θα χειροτονήσουν. Διάκονο χειροτονούσαν εκείνον που ήταν στο στάδιο της κάθαρσης. Και όταν αυτός προόδευε στην πνευματική του ζωή και ανέβαινε στο στάδιο της έλλαμψης, τον χειροτονούσαν Ιερέα. Και όταν αυτός ως Ιερέας προόδευε περισσότερο και άγγιζε το ανώτερο στάδιο, της θέωσης, τον χειροτονούσαν Επίσκοπο, Αρχιερέα Χριστού! Τώρα, όπως γίναμε, αγαπητοί μου, ο Θεός ας μάς ελεήσει!… Εγώ που σάς τα λέγω αυτά είμαι Επίσκοπος, έπρεπε να είμαι στο στάδιο της θέωσης, αλλά δεν έχω προχωρήσει ακόμη ούτε το πρώτο στάδιο, το στάδιο της κάθαρσης. Γι᾽ αυτό και δεν λέγω ότι «αξιώθηκα» και έγινα Επίσκοπος, αλλά λέγω πάντα «ελεήθηκα» από το Θεό, κατά τα πολλά και μεγάλα Του ελέη, και έγινα Επίσκοπος.
5. Δεν είναι ανάγκη να το πούμε, γιατί είναι πιά γνωστό, αλλά ας το ξαναπούμε. Η αληθινή Ιερωσύνη του Χριστού είναι μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι σχισματικοί και οι αιρετικοί δεν έχουν Ιερωσύνη. Αυτοί, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος (Κανών 1), αφού έφυγαν από την Εκκλησία, δεν έχουν πιά την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και αφού δεν την έχουν, δεν μπορούν και να την δώσουν. Ακόμη, ας πούμε και το άλλο, γιατί ακούγεται στις μέρες μας: Την Χάρη της Ιερωσύνης την λαμβάνει μόνο ο άνδρας και όχι η γυναίκα, γιατί ο Υιός του Θεού, όταν σαρκώθηκε, έλαβε ανδρώα φύση. Έπειτα, η γυναίκα εκφράζει περισσότερο την πεπτωκυία φύση, γιατί, όπως λέγει ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, δεν είναι πάντα σε κατάσταση καθαρότητος για να ιερατεύει τον Κύριο.
6. Τέλος, απευθύνομαι στους γονείς και λέγω μέσα από την καρδιά μου: Ω Γονείς! Να το θεωρείτε τιμή, μεγάλη τιμή και δόξα και ευλογία του Θεού για την οικογένειά σας το να δώσετε ένα παιδί στην Εκκλησία για να γίνει Ιερέας. Όταν το παιδί σας εκδηλώσει τέτοιο πόθο, να γίνει Ιερεύς ή Μοναχός ή Μοναχή, μη το εμποδίσετε. Μην πάτε κόντρα προς την τιμή, που σάς κάνει ο Θεός, καλώντας το παιδί σας να αφιερωθεί σ᾽ Αυτόν. Το παράπονό μου ως Επίσκοπος είναι ότι όλοι θέλετε να έχουμε καλούς Παπάδες, αλλά δεν βοηθάτε σ᾽ αυτό. «Χαρείτε», λοιπόν, τώρα το αποτέλεσμα στήν επαρχία μας. Και οι δύο επαρχίες μας, Γορτυνία και Μεγαλόπολη, που ήταν πρώτα «παπαδομάνες» (!) και δανείζαμε Παπάδες σ᾽ όλη την Ελλάδα, έγιναν τώρα ζητιάνες (!…) και ζητάμε Παπάδες από αλλού… Πενήντα είναι τα εφημεριακά μας κενά σε όλη την Μητρό-πολη!….
