Ὁ Κύριος Σκοπός τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἡ Σωτηρία τῆς Ψυχῆς του
στὴν Αἰωνιότητα

ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ὡμιλήσαμε γιὰ τὸ πῶς οἱ ἄνθρωποι
σήμερα λησμονοῦν συχνὰ τὸν κύριο σκοπό, ὁ ὁποῖος τίθεται ἐνώπιον
κάθε ἑνός, τὸ καθῆκον δηλαδὴ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τους στὴν
αἰωνιότητα. Αὐτὴ ἡ ἀνησυχία γιὰ τὴν σωτηρία πρέπει νὰ εἶναι ἡ κύρια
ἔγνοια γιὰ κάθε πιστὸ ἄνθρωπο.

Ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς - μὲ τὴν καλύτερη
πράγματι ἔννοια, ὁ σοφὸς Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, στὶς
διδασκαλίες του καὶ στὶς ἐπιστολές του ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς
τὸ ἴδιο πρᾶγμα: ὅτι ὄχι μόνον ἐκεῖνος ποὺ ἀφιερώνεται σὲ ἕναν
ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς - ὁ Μοναχός, ὁ Ἡσυχαστής, ὁ Ἐρημίτης
- μπορεῖ νὰ σωθῆ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ ζῆ στὸν κόσμο, αὐτὸς ποὺ
ζῆ μιὰ κοσμικὴ ζωή. Ἔχει καὶ αὐτὸς τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν σωτηρία
τῆς ψυχῆς του, νὰ σώση τὴν ψυχή του καὶ νὰ κατορθώση ἕναν
ἀνώτερο βαθμὸ Χριστιανικὴς τελειότητος.

Ἕνα καθαρὸ παράδειγμα αὐτοῦ ἔχει ἤδη δειχθῆ. Ἂς θυμηθοῦμε,
γιὰ παράδειγμα, τὸν μεγάλο ἄνδρα, ὁ ὁποῖος ἤγειρε καὶ νεκροὺς
- τὸν Ἅγιο Σισώη τὸν Μεγάλο. Αὐτὸς ἀπὸ τὴν νεότητά του πῆγε
στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ ἔζησε μέχρι τὰ βαθειὰ γεράματά του, ὅπου
ἔφθασε πράγματι τὴν ὑψηλότερη Χριστιανικὴ τελειότητα, τόσο ποὺ
μποροῦσε νὰ ἀνασταίνη νεκρούς, καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ πεθάνη,
τὸ πρόσωπό του ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὸ δωμάτιο ὅπου ἔκειτο
γέμισε ἀπὸ ἕνα θαυμαστὸ ἄρωμα, καὶ ὅλοι στέκονταν μὲ δέος.
Μία τέτοια κοίμησι ἀξιώθηκε καὶ ἕνας ἄλλος δίκαιος ἄνθρωπος
ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων. Αὐτὸς δὲν ἦταν ἀσκητής, οὔτε
ζοῦσε στὴν ἔρημο. Ἦταν σύζυγος τῆς γυναικός του καὶ πατέρας
τῶν παιδιῶν του, δηλαδὴ ζοῦσε μία συνηθισμένη ζωή. Ὅμως,
κατόρθωσε ἕναν τέτοιο βαθμὸ πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε στὴν
νεκρική του κλίνη, σὰν τὸν Ἅγιο Σισώη τὸν Μεγάλο, τὸ πρόσωπό
του ἄστραψε σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὸ δωμάτιο γέμισε μὲ γλυκύτητα.
Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἕγκλειστος ἔδειξε ὅτι ὁ Κύριος τοποθετεῖ
κάθε ἄνθρωπο στὶς καλύτερες συνθῆκες γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς
του. Φυσικά, ἐδῶ δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ ἐκεῖνα τὰ παραδείγματα, ποὺ
κάποιος ζῆ μία κανονικὴ ζωὴ καὶ ξαφνικὰ ἕνας θεῖος λόγος τοῦ
ἀγγίζει τὴν καρδιὰ καὶ ἡ ζωή του, ἡ τοποθέτησίς του, ἀλλάζουν.
Ἀλλὰ γενικά, ὅταν κάποιος ταξιδεύη τὴν ὁδὸ τῆς συνηθισμένης
ζωῆς, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφάνης, μπορεῖ πλήρως νὰ κατορθώση
τὴν σωτηρία. Πρέπει μόνον νὰ στρέψει τὴν ζωή του ἐντελῶς
στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ τούτη τὴν ζωὴ ποὺ ζῆ. Ὁ Ἅγιος τὸ
λέγει αὐτὸ ἁπλᾶ καὶ καθαρά:

«Πρέπει μόνον νὰ βλέπουμε κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνουμε σὰν μία
πρᾶξι ποὺ γίνεται πρωτίστως γιὰ τὸν Θεό, ἐνώπιον τῶν θεϊκῶν Του
ὀφθαλμῶν ποὺ τὰ βλέπουν ὅλα. Δὲς κάθε πρᾶξι σου κατ’ αὐτὸν
τὸν τρόπο. Ἂν ἔχης κάποιον ἐπισκέπτη, ἂν συναντήσης κάποιον,
θυμήσου ὅτι ὁ Θεὸς σοῦ τὸν ἔστειλε. Ἡ συνείδησί σου τώρα ἔχει
τὴν ὑποχρέωσι νὰ σχετισθῆ μὲ τὸ πρόσωπο αὐτὸ κατὰ τὸν τρόπο
ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Χριστιανικὴ ἀγάπη.

Καὶ αὐτὸ μὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνουμε· κάθε μικρὴ καθημερινὴ
ἀσημαντότητα πρέπει νὰ θεωρῆται σὰν μία εὐκαιρία νὰ τὴν
ἐπιτελοῦμε σωστά, ὥστε νὰ εἶναι εὐάρεστη στὸν Θεό».
Τέτοιες πράξεις ποὺ εὐαρεστοῦν τὸν Θεὸ θὰ γεμίσουν σταδιακὰ
τὴν ζωή μας καὶ στὸ τέλος δὲν θὰ φαινώμεθα ἐξωτερικὰ νὰ διαφέρουμε
ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ὅμως θὰ παραμένουμε ἐνώπιον τοῦ
Προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ὑπηρετοῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεό. Τότε
οἱ ὀφθαλμοί μας θὰ ἀρχίσουν νὰ ἀνοίγουν καὶ θὰ πεισθοῦμε διὰ
τῆς πείρας, ὅτι ὄντως ὁ Κύριος ὅλα τὰ στέλνει γιὰ τὴν σωτηρία μας
καὶ καμμία συνάντησις δὲν εἶναι τυχαία συνάντησις.

Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Φίλιππο ἐκ τῶν
Δώδεκα καὶ τὸν Ἀπόστολο Φίλιππο τὸν Διάκονο, ὁ ὁποῖος ἐπίσης
ἐπιτέλεσε ἀποστολικὴ διακονία. Ὁ Κύριος (τὸ Πνεῦμα) ἐνέπνευσε
τὸν Φίλιππο νὰ βαδίση ἕναν ὡρισμένο δρόμο. Ὁ Φίλιππος πῆγε.
Ἐκεῖ συναντήθηκε μὲ ἕναν Αἰθίοπα ἀξιωματοῦχο, ὁ ὁποῖος τότε
ἀκριβῶς μελετοῦσε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ δὲν κατανοοῦσε τὸ κείμενο,
τὸ ὁποῖο διάβαζε. Ὁ Φίλιππος τὸν πλησίασε, μὲ θεϊκὴ ἔμπνευσι, καὶ
τὸν ἐρώτησε ἂν κατανοοῦσε αὐτὰ ποὺ ἀνεγίγνωσκε.

Ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι δὲν τὰ κατανοοῦσε, ἐκτὸς κι ἂν κάποιος θὰ
τοῦ τὰ ἐξηγοῦσε. Τότε ὁ Φίλιππος, κατόπιν αἰτήσεώς του κάθισε
μαζί του στὴν ἅμαξά του καὶ τοῦ ἐξήγησε τὸ κείμενο. Ἡ ψυχὴ τοῦ
Αἰθίοπος ἄρχισε νὰ φλέγεται ἀπὸ μία δυνατή, φωτεινὴ πίστι. Καὶ
μόλις πλησίασαν σὲ ἕνα μέρος μὲ νερό, ἐρώτησε: «Ἰδοὺ ὕδωρ· τὶ
κωλύει με βαπτισθῆναι;». Ὁ Φίλιππος ἀπάντησε ὅτι ἂν πιστεύη ἐξ’
ὅλης τῆς καρδίας του, τότε μπορεῖ νὰ βαπτισθῆ καὶ πράγματι ὁ
Φίλιππος τὸν ἐβάπτισε.

Ἀπὸ τὴν ἄποψι τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, φαίνεται ὅτι ἐπρόκειτο
γιὰ μία τυχαία συνάντησι: ὁ ἀξιωματοῦχος ἐβάδιζε τὸν δρόμο του.
Ὁ Φίλιππος ἐβάδιζε τὸν δικό του δρόμο, ὥσπου διασταυρώθηκαν
καὶ αὐτὸ φαινόταν σὰν μία τυχαία συνάντησις, ὅμως ἀποδείχθηκε
ὅτι δὲν ἦταν καθόλου τυχαία. Ἀπὸ τὴν θεία Πρόνοια, αὐτὴ ἡ συνάντησις
καθωρίσθηκε ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀποκτήση ἕναν νέο πιστὸ Χριστιανό,
ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε ἕνας Μάρτυς. Καὶ ἔτσι, τέτοια παραδείγματα
μᾶς δείχνουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ λέγουμε ὅτι οἱ καθημερινές μας
περιστάσεις δὲν μᾶς παρέχουν εὐκαιρίες νὰ σώσουμε τὶς ψυχές μας.
Φυσικά, δὲν μποροῦμε νὰ κλείσουμε τὰ μάτια μας στὸ γεγονός, ὅτι ἡ
ζωὴ σήμερα δὲν εἶναι ἡ ἴδια ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ 70 -80 χρόνια, ἔχει
γινει περισσότερο περίπλοκη, ἔχει ἐπίσης μολυνθῆ, ὥστε νὰ ἰσχύη τὸ
τοῦ Ἀποστόλου:

«ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις», δηλαδή,
ὅπου ἡ ἁμαρτία πλεονάζει, τότε γιὰ τὸν ἐπιθυμοῦντα τὴν
σωτηρία του ἡ βοήθεια τῆς πλήρους Χάριτος δυνάμεως τοῦ Κυρίου
περισσεύει, δυναμώνει, ὥστε αὐτὸς νὰ μὴ συνθλίβεται ἀπὸ
παντοῦ, ἀλλὰ ἡ ψυχή του νὰ παραμένη ἀφωσιωμένη στὸν Θεὸ καὶ
νὰ σωθῆ...

Ἀμήν.