Ο
πατήρ Μάξιμος ήταν γεμάτος ζωντάνια - ήταν φανερό ότι απολάμβανε τη συζήτηση. Στο μεταξύ, πλησίασαν
δύο μοναχές Αθανασία και η Ιωάννα. Ο πατήρ Μάξιμος τους έκανε νόημα να καθίσουν
στην παρέα μας, που είχε αρχίσει να διευρύνεται. Μετά συνέχισε λέγοντας μια
άλλη ιστορία, ενώ οι καλόγριες, μι ενθουσιασμό που έκανε τα πρόσωπά τους να
λάμπουν, πήραν 2 δύο καθίσματα και κάθισαν ντροπαλά μαζί μας. «Συγκρίνετε τώρα
τη συμπεριφορά αυτού του μοναχού με τη συμπεριφορά ενός. Αγιορείτη γέροντα που
γνώριζα, και που τον θεωρούσαν “σαλό” . Τον φωνάζαμε “το Ιακωβάκι”.
Το
πραγματικό του όνομα ήταν Ιάκωβος. “Το Ιακωβάκι” τριγύριζε ξυπόλυτος σε όλο το
Αγιον Όρος, καλοκαίρι και χειμώνα. Δεν είχε μόνιμη σκήτη ούτε κατάλυμα- ήταν
σχεδόν γυμνός. Έμενε για μια μόνο νύχια όπου του πρόσφεραν φαγητό και φιλοξενία
και έφευγε. Το ράσο του είχε γίνει γκρίζο από τη φθορά των χρόνων και ήταν γεμάτο
με τόσα μπαλώματα, που δεν έβλεπες το αρχικά ύφασμα. Μια μέρα, δύο αδελφοί
αποφάσισαν να του φορέσουν καινούρια ράσο, αυτός όμως αρνήθηκε κατηγορηματικά
να βγάλει το παλιό. Οι αδελφοί τον έπιασαν και του το φόρεσαν με το ζόρι. Όσο
γινόταν αυτό, “το Ιακωβάκι” τους έλεγε: “Τώρα θα θυμώσω μαζί σας. Τώρα θα
θυμώσω πολύ”. Αλλά δεν μπορούσε να θυμώσει, όσο κι αν προσπαθούσε, και όσο κι
αν τον προκαλούσαν.
«Βλέπετε
τι γίνεται εδώ. Κάποιος σαν “το Ιακωβάκι”, που είχε φτάσει σε τέτοια βάθη
ταπεινοφροσύνης, δεν είχε χώρο στην καρδιά του για το θυμό, όσο κι αν
προσπαθούσε».
«Από την άλλη μεριά, εμείς που ζούμε στον
κόσμο θυμώνουμε ακόμα και στον ύπνο μας!» είπε ο Αντώνης.
«Αυτό
συμβαίνει επειδή δεν έχουμε γαλήνη μέσα μας. Έχουμε επιθυμίες και προσωπική θέληση,
αλλά δεν έχουμε πραγματική γαλήνη», είπε ο πατήρ Μάξιμος. Σηκώθηκε για να ξεμουδιάσει
και κοίταξε την αντανάκλαση του φεγγαριού στα ασυνήθιστα ήρεμα νερά.
«Για
να επιστρέφω στο αρχικό μου ερώτημα», είπα, «πότε μπορεί κάποιος να θυμώσει χωρίς
να αμαρτήσει;»
«Ο
Θεός μας έχει δώσει τη δύναμη του θυμού», είπε ο πατήρ Μάξιμος γυρίζοντας στο κάθισμά
του, «για να τη χρησιμοποιούμε με τρόπο που θα μας υποδείκνυε η πραγματική μας
φύση».
«Πότε
όμως; Γιατί; Με ποιον τρόπο πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτή τη δύναμη;»
«Τη
χρησιμοποιούμε με τρόπο επωφελή όταν θυμώνουμε με τα πάθη μας, όταν θυμώνουμε
με τους δαίμονες που κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατήσουν μακριά από τον
Θεό, όταν θυμώνουμε ενάντια στην αμαρτία. Πολύ συχνά η πίεση των παθών μας
είναι τόσο μεγάλη, ώστε πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να
τους αντισταθούμε. Ο θυμός είναι η ενέργεια που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε
τα πάθη μας, να αντισταθούμε στις περιστάσεις και τους πειρασμούς που ενδέχεται
να μας παρουσιαστούν. Αν είμαστε υποχωρητικοί και αδύναμοι, μπορεί να
παραδοθούμε σε κάθε είδους πειρασμούς».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ.
