Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΜΙΜΗΣΙΣ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΜΝΙΟΥ
Αποστολικό Ανάγνωσμα
Κυριακής Ι' Ματθαίου
Κυριακής Ι' Ματθαίου
(Α' Κορ. δ' 9-16)
Ο
ανθρώπινος λόγος όταν εκφέρεται προς δόξαν Θεού, αποτελεί όντως μεγάλη
ευλογία. Όταν όμως μαζί με τον λόγο συνδυάζεται και το παράδειγμα, τότε
έχουμε ό,τι ωραιότερο στην ανθρώπινη κοινωνία. Ένα τέτοιο παράδειγμα
μοναδικό αποτελεί και η προσωπικότης τού Αποστόλου Παύλου. Παρουσίασε
τέτοια αγιότητα και δέχθηκε τόσα χαρίσματα Αγιοπνευματικά που είναι
αδύνατον να συλλάβει ανθρώπινος νους. Αυτός είναι και ο λόγος που τον
ακούμε στο Αποστολικό Ανάγνωσμα να μας καλεί σε μίμησίν του: “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”!
Μια φράση καθόλου τυχαία που τόσα έχει να μας διδάξει. Ναι, να τον
μιμηθούμε τον αετό αυτόν τής οικουμένης. Αλλά τι να μιμηθούμε από την
αγία του μορφή; Και πού να πρωτοσταθούμε από τον βίο και την πολιτεία
του; Στην μετάνοια και την επιστροφή του όταν εβάδιζε τον δρόμο προς την
Δαμασκό, ή στην ένθεη αγάπη του; Να προσεγγίσουμε το ύψος και το βάθος
τής ταπεινοφροσύνης του και όλου τού πνευματικού του πλούτου που
απέρρευσε από τους ανέκφραστους κόπους για την αγάπη και τη δόξα τού
Χριστού ή να μείνουμε στην αγία του υπομονή; Τι πρώτο και τι δεύτερο να
μελετήσουμε με δέος και συγκίνηση;
Ήταν
και αυτός στην αρχή παραβάτης τού Θείου θελήματος, μολονότι κατά τον
Ιουδαϊκό νόμο ήταν δίκαιος, άμεμπτος και “ζηλωτής των πατρικών του
παραδόσεων”.
Αυτός
ακριβώς ο τυφλός φανατισμός συν την ενοχή τού προπατορικού αμαρτήματος
τον έκαμε εχθρόν τού Χριστού και της Εκκλησίας Του. Όταν όμως εκλήθη από
τον ίδιο τον Θεό και όταν κατανόησε ότι η οδός η αληθινή ήταν εκείνη
που εδίωκε, αμέσως μετανόησε με όλη του την ψυχή. Και φυσικά δεν
σταμάτησε εδώ. Αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος των Αποστόλων και ο
φλογερότερος κήρυξ τού Ευαγγελίου.
Έτσι
ο μεγάλος Απόστολος γίνεται το πλέον συγκινητικό παράδειγμα μετανοίας
και επιστροφής στον ενανθρωπίσαντα Θεό. Πόσες, αλήθεια, ψυχές, αλλά και
πόσες έως το τέλος των αιώνων δεν θα συγκινούνται και ταυτοχρόνως θα τον
μιμούνται στην μετάνοια, και στο ολοκληρωτικό δόσιμό τους στον Ιησού
Χριστό!
Ναι,
ο κήρυκας της Οικουμένης αγάπησε τον Κύριο σε αφάνταστο βαθμό. Το
ηφαίστειο της καρδιάς του δεν έπαυσε ποτέ να σκορπίζει την ευεργετική
λάβα τής εν Χριστώ αγάπης του. Αυτό τον έκαμε να γυρίζει Ανατολή και
Δύση. Οι κακουχίες του; Απερίγραπτες! Πεινασμένος, διωγμένος,
κατατρεγμένος, και οτιδήποτε άλλο για να διαδοθεί το Ιερό Ευαγγέλιο και
για την ίδρυση των κατά τόπους Εκκλησιών. Εραβδίσθη, ελιθοβολήθη,
επληγώθη, εναυάγησε και τέλος απέθανε με θάνατον μαρτυρικόν. Έδειξε
λοιπόν στην πράξη πόσο ο χριστιανός πρέπει να αγαπά τον Ιησού και
μάλιστα ο άνθρωπος που έχει δεχθεί την αποστολική διδαχή. Την διδαχή και
εντολή και πώς ο Ορθόδοξος πιστός, το συνειδητό μέλος τής Εκκλησίας
πρέπει να δείχνει τα ιερώτερα και ανώτερα αισθήματα της καρδιάς του.
Στο
σημείο όμως αυτό που μας οδήγησε η αποστολική ζωή και η παγκόσμιος
αποστολική δράσις, εκ των πραγμάτων τίθενται τα εξής σοβαρά ερωτήματα:
Οι σημερινοί διάδοχοι των Αποστόλων, μιμούνται αυτήν την αποστολική
δράση και ζωή; Και πριν απ' όλα, γνωρίζουν και συγκινούνται από τις
επιστολές τού πρωτοκορυφαίου Αποστόλου; Και έτι πλέον, είναι έτοιμοι για
θυσίες έως και αυτής τής ζωής για την αγάπη τού Νυμφίου των καρδιών μας
και ένεκεν τής δόξης της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Και το
κυριότερο όλων των ερωτημάτων που αγγίζει και πονά τους συνειδητούς
πιστούς. Οι ποιμένες τής σημερινής εποχής παραμένουν αμετακίνητοι στα
δόγματα της Εκκλησίας μας, στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια, και δη στο
ακρογωνιαίο δόγμα τής Εκκλησιολογίας, ότι δηλ. η Εκκλησία μας είναι ΜΙΑ
και ΜΟΝΑΔΙΚΗ; Ή παρασυρμένοι από το καταστροφικό ρεύμα τής Νέας Εποχής,
λόγω και έργω κηρύσσουν αλλοπρόσαλλες δογματικές διδασκαλίες που οδηγούν
στην άμβλυνση της πίστεως και τέλος στην άρνηση της σωτηρίας; Δυστυχώς,
θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα έως τώρα δείγματα γραφής και οι
ποικίλες μετρήσεις αποδεικνύουν ό,τι άλλο, πλην αποστολικού ζήλου
πρωτοχριστιανικής απλότητος και αγιοπατερικής ποιμαντικής συνειδήσεως.
Μάλιστα ο κυριότερος των λόγων δια το ότι το εκκλησίασμα μειούται
δραματικώς, είναι η ποιμαντική απραγία στην καλυτέρα των περιπτώσεων,
που φθάνει έως και αυτούς τούς πεμπτοφαλαγγίτες οι οποίοι συνειδητώς
απεργάζονται την φθορά τού ποιμνίου, ξεκινώντας από την αλλοίωση της
διδαχής έως και την απαγόρευση του ζωντανού θείου κηρύγματος. Και εν
προκειμένω ας επισημάνουμε ότι μόνο τυχαίο δεν είναι η συρρίκνωση του
θεσμού των ιεροκηρύκων σε συνδυασμό με τις φολκλορικές και
οικουμενιστικές-λειτουργικές παραστάσεις που κατακλύζουν τα μέσα
επικοινωνίας. Φυσικά υφίστανται και οι περιπτώσεις των καλών ποιμένων,
όμως αυτές είναι λιγότερες σε σχέση με τις αντίθετες και ας προστεθεί
στην παράγραφο αυτή ότι δυστυχώς ενώ το καλό εν πολλοίς το χαρακτηρίζει
δειλία, το κακό παρουσιάζεται με θράσος και επιπλέον το συγκρητιστικό
πνεύμα διατρέχει τα πέρατα της Οικουμένης.
Όμως,
όχι μόνο δεν θα παραδώσουμε τα όπλα τής πίστεως αλλά ολοένα και
περισσότερο θα εμπνεόμεθα από το αποστολικό Παύλειο παράδειγμα.
Ο
τόσο συγκινητικός του λόγος “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”, όχι
μόνο μάς εμπνέει, αλλά ξεσκεπάζει όσους εν δορά προβάτου έρχονται για να
καταστρέψουν το ποίμνιον. Και αν ένας Απόστολος Παύλος αντιμετώπιζε
“ψευδαδέλφους”, πόσο μάλλον έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε σήμερα
καταστάσεις φρικτές που όντως οδηγούν στην απώλεια.
Ας
διδαχθούμε λοιπόν από την αγάπη, την ταπείνωση, αυτή την υπομονή τού
Αποστόλου και ταυτοχρόνως ας αφυπνήσουμε εαυτούς και αλλήλους, αφού
προϊόντος του χρόνου η αποστασία εισέρχεται εις τα “Άγια των Αγίων”.
Η Αποστολική φωνή μάς δείχνει τον δρόμο. “Αδελφοί, παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε!
Αμήν.
