Ο πόνος της μετάνοιας
Μάρως Βαμβουνάκη
Με
μοναδική ανθρωπογνωσία και φιλευσπλαχνία, ιδίως με ελευθερία, ο
Χριστιανισμός προσφέρει συνεχώς εξόδους για λύτρωση από τον μισητό μας
εαυτό – τον χειρότερο δηλαδή εχθρό μας – μέχρι την τελευταία μας πνοή.
Το δώρο της δυνατότητας για μεταμέλεια – ανά πάσα στιγμή μεταμέλεια –
είναι το κλειδί της φυλακής και προσφέρεται κάθε λεπτό που ζούμε, μέχρι
το έσχατο. Μια τέτοια μετάνοια – αλλαγή σκέψης και στάσης, δηλαδή – θα
μας συμφιλιώσει με την ψυχή μας και με τον κόσμο όλο. Γιατί, όλο το
λέμε, όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του κανέναν δεν μπορεί να αγαπήσει. Όλο
το λέμε, ο εγωιστής δεν αγαπά τον εαυτό του, αγωνίζεται ασύστολα,
εκβιαστικά να τον αγαπήσουν οι άλλοι ακριβώς γι’ αυτό, γιατί εκείνος τον
εαυτό του τον αντιπαθεί, τον αμφισβητεί και τον φοβάται, θέλει διαρκώς
ενίσχυση και έξωθεν καλή μαρτυρία.
Όμως
τι είναι μετάνοια; Εκείνη η μετάνοια που θα ξαλαφρώσει, θα εμπνεύσει τη
συγχώρεση, τη συγχώρεση εκείνων που βλάψαμε και – κυρίως, το πιο
δύσκολο – τη συγχώρεση τη δική μας προς εμάς;
Υπάρχουν
κάποιοι που εξυπνακίστικα δηλώνουν: Ωραία λοιπόν! Αφού ο Χριστός
υπόσχεται πως θα με συγχωρέσει μόλις μετανιώσω, όπως τον σταυρωμένο
ληστή δίπλα του, θα κάνω κι εγώ ότι μου γουστάρει στη ζωή μου και στο
τέλος θα του ζητήσω συγγνώμη!»
Τόσο έξυπνες πονηριές!…
Δεν
είναι λέξη το «συγγνώμη», δεν είναι εκφορά ήχων, δεν ξεγελάμε τον Θεό
ούτε τον άλλον άνθρωπο έτσι, και το χειρότερο, δεν ξεγελάμε ούτε τον
εαυτό μας. Γιατί η μεταμέλεια είναι συναίσθηση του λάθους μας
συντριπτική, είναι συγκλονισμός και βαθιά επίγνωση που πονάει. Έχει
δάκρυα ειλικρινή. Και, το σοβαρότερο, η μετάνοια είναι μόνο έμπρακτη.
Από το βιβλίο “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης”
