ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Ἡ εἰκόνα τῆς ἀδικίας
Ἐκ τοὺ βιβλίου: Τὸ Γνῶθι σαυτόν
Ἀδικία
εἶναι ἡ συνήθεια νὰ βλέπη κανεὶς τοὺς νόμους μὲ ὑπεροψία. Ἀδικία εἶναι ἡ
περιφρόνηση τῶν νόμων, ἡ καταπάτηση τοῦ δικαίου. Ἀδικία εἶναι ἡ
ἐναντίωση στὸ θεῖο θέλημα. Εἶναι ἐνέργεια γιὰ νὰ ἐπικρατήσει τὸ κακό, ὁ
πόλεμος, ἡ ταραχή, ἡ κακοδαιμονία, ἡ βασιλεία τοῦ πονηροῦ. Ἡ ἀδικία
εἶναι ἀνοσιούργημα κι αὐτὸν ποὺ τὴν ἐργάζεται τὸν καθιστὰ ἀκάθαρτο
μπροστὰ στὸν Θεό. Ἡ ἀδικία εἶναι ἀποκρουστικὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, καθὼς
προσβάλλει τὸ πρῶτο τῶν θείων χαρακτηριστικῶν ποὺ εἶναι ἡ θεία
δικαιοσύνη. Εἶναι δὲ μητέρα κάθε κακίας, ἀφοῦ μέσα στὴν ἀδικία κρύβεται
διαμιᾶς ἡ κακία.
Ἡ
ἀδικία εἶναι πράξη ψυχῆς ποὺ δὲν συντάσσεται μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ μὲ τὸν
πονηρό. Ἡ ἀδικία φανερώνει ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ ἐπαφὴ τῶν
συναισθημάτων μὲ τὴ λογική, οὔτε βέβαια μπορεῖ νὰ κυριαρχήσει πάνω στὰ
πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες της. Ἡ ἀδικία κρίνει πρὸς τὸ συμφέρον καὶ ὄχι
πρὸς τὸ δίκαιο. Ἀποδίδει τὸ δίκαιο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν καὶ τὸ ἀφαιρεῖ
ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ δικαιοῦνται νὰ τὸ λάβουν.
Ἡ
ἀδικία γεμίζει τὴ γῆ μὲ θρήνους καὶ ὁ στεναγμὸς τῶν ἀδικημένων
ἀνεβαίνει μέχρι τὸν οὐρανό. Ἡ ἀδικία, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἔλεος καὶ
οἰκτιρμούς, δὲν δειλιάζει μπροστὰ σὲ τίποτα. Συνθλίβει τὶς καρδιὲς τῶν
ἀδικημένων καὶ κάνει ἀπὸ τὰ μάτια τους νὰ τρέχουν πηγὲς δακρύων. Δὲν
ἐλεεῖ τὸν ὀρφανὸ καὶ δὲν λυπᾶται τὴν χήρα. Πάντοτε ἀδυσώπητη καὶ
ἀνελέητη, ἐπιβάλλει τὶς θελήσεις της καὶ ἐκτελεῖ τὶς ἀποφάσεις της. Ἡ
τυραννία της εἶναι σκληρή· ὅπου δὲ ἐπικρατεῖ, κυριαρχεῖ ὁ στεναγμὸς καὶ ὁ
πόνος.
Ἡ ἀδικία ἀρνεῖται τὸν Θεὸ καὶ δὲν ὑπολογίζει τὸ κράτος τῆς δύναμής Του.
Ἡ εἰκόνα της προκαλεῖ φρίκη καὶ τρόμος καταλαμβάνει αὐτοὺς ποὺ τὴν
ἀντικρύζουν. Εἶναι δύσμορφη καὶ ἀποτρόπαιη καὶ ἡ ὄψη της μοιάζει μὲ
ἀρχαία ἐρινύα. Ὅπου κι ἂν ἐμφανισθεῖ, ἀπομακρύνεται ἀπ’ ἐκεῖ ἡ εἰρήνη, ἡ
χαρὰ καὶ ἡ εὐθυμία. Ἡ παρουσία της προμηνύει καταιγίδα καὶ ἡ φωνὴ της
ἀναγγέλει τὴν καταστροφή. Ἀπ’ ὅπου κι ἂν περάσει, ἡ ἐρήμωση γίνεται
ὁλοκληρωτική.
Ἡ ἀδικία εἶναι ὁ κακὸς δαίμονας ποὺ ἀφαιρεῖ τὴν εὐτυχία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
