Πρωτ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος: Προκλητική Οἰκουμενιστική ἐνέργεια τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἐλσίνκι κ. Ἀμβροσίου

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ 

Προσκάλεσε ἐπίσημα τήν αἱρετική Λουθηρανή γυναίκα «ἐπίσκοπο» κ. Irja Askola
στό Ἱερό Βῆμα κατά τή διάρκεια Ὀρθόδοξης Θείας Λειτουργίας

Ἐν Πειραιεῖ  9-3-2015
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Σάλο καί ἀναταραχή ἔχει προκαλέσει ἡ πρόσφατη οἰκουμενιστική κίνηση τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἐλσίνκι κ. Ἀμβροσίου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Φιλλανδίας νά προσκαλέσει ἐπίσημα τήν κ. Irja Askola, γυναίκα «ἐπίσκοπο» τῆς αἱρετικῆς Λουθηρανικῆς Κοινωνίας, νά συμμετάσχει συμπροσευχόμενη στήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας (1-3-2015), στόν Καθεδρικό Ἱερό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἑλσίνκι, ἀμαυρώνοντας ἔτσι τήν ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας.  Ἡ ἐν λόγω κυρία εἶναι ἡ πρώτη Λουθηρανή «ἐπίσκοπος» τῆς χώρας καί ἐπικεφαλῆς τῆς Λουθηρανικῆς «ἐπισκοπῆς» Ἑλσίνκι. Ὁ Σεβ. Μητρ. κ. Ἀμβρόσιος στή συνέχεια προσκάλεσε τήν ἐν λόγω κυρία νά εἰσέλθει καί ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Ναοῦ! Σύμφωνα μέ τό ἰστολόγιο agioritikovima.gr [1], διέταξε ἐπίσης οἱ διάκονοι νά προσευχηθοῦν γιά τή γυναίκα «ἐπίσκοπο», κατά τή διάρκεια τῆς Λειτουργίας. Αὐτό ἐξόργισε ἀρκετούς ὀρθοδόξους πιστούς.

Στήν πρωτοφανή αὐτή ἐνέργεια τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἑλσίνκι κ. Ἀμβροσίου, εὐτυχῶς, ἀντέδρασε ἄμεσα ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Φιλλανδίας κ. Λέων. Σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική πύλη εἰδήσεων romfea.gr [2], ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Φιλλανδίας Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Λέων, στό ἄκουσμα τῆς εἴδησης, ἐξέφρασε ἀμέσως τήν ἔντονη διαφωνία του γιά τό γεγονός. «Δέν ἔπρεπε ὁ Μητροπολίτης Ἀμβρόσιος νά ἀφήσει μιά γυναίκα Ἐπίσκοπο νά συμπροσευχηθεῖ κατά τήν διάρκεια χειροτονίας ἐντός τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ», δήλωσε. Ἐπίσης, ἀνέφερε ὅτι «ἡ Θεία Λειτουργία πρέπει νά εἶναι σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ Μακαριώτατος θεωρεῖ ἀδύνατο θεολογικά ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά ἀποδεχθεῖ γυναῖκες ἱερεῖς ἤ Ἐπισκόπους, πρᾶγμα τό ὁποῖο δέν ἔβρισκε σύμφωνο τόν Σεβ. Μητρ. Ἑλσίνκι. Τέλος, ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Λέων ἐζήτησε ἐξηγήσεις ἀπό τόν Σεβ. Μητρ. κ. Ἀμβρόσιο γιά τό ἀτυχές συμβάν, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν πλευρά του περιμένει τήν τελική ἀπόφαση.

Ἀπό τήν πλευρά του, ὁ Σεβ. Μητρ. κ. Ἀμβρόσιος συμφώνησε μέ τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο κ. Λέοντα, παρ'ὅλα αὐτά ὑπογράμμισε «πώς δέν ἔκανε κάτι, πού προσέβαλε τήν Ἐκκλησία». Σέ ἄλλο σημεῖο, ἀνέφερε τό γεγονός «τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στό Φανάρι, ὅπου κατά τήν ἄφιξή του οἱ διάκονοι θυμιατίζανε, ἐνῶ ὁ ἴδιος προσευχήθηκε ἐντός τοῦ ναοῦ». Ἀναφέρθηκε, ἐπίσης, καί στήν πρόσκληση τῆς Λουθηρανῆς «ἐπισκόπου», τονίζοντας ὅτι «τό ἔκανε στά πλαίσια τῆς συνεργασίας γιά ἕνα συνέδριο, πού γίνεται μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Λουθηρανῶν». «Θέλουμε μιά Ἐκκλησία γκέτο καί περιθωριακή ἤ θέλουμε μιά Ἐκκλησία ἀνοιχτή στό διάλογο καί τήν οἰκουμενική κοινότητα»; διερωτήθηκε. Ἀκόμη, ξεκαθάρισε ὅτι «ἡ Ἐπίσκοπος τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας δέν εἶχε καμμία συμμετοχή στήν Θεία Λειτουργία».

Ὁ Σεβ. Μητρ. Ἑλσίνκι κ. Ἀμβρόσιος διέπραξε πάρα πολλά ἀτοπήματα εἰς βάρος τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεως, τά ὁποία συλλήβδην εἶναι ἀπαράδεκτα καί καταδικαστέα.

Ἀναγνώρισε τήν Λουθηρανική Κοινωνία ὡς «Ἐκκλησία» καί ὄχι ὡς αἵρεση.  Ὁ Λουθηρανισμός, ὅμως, δέν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά αἵρεση, διότι δέν παραδέχεται τό ἀειπάρθενο τῆς Θεοτόκου, ἀλλά λέει ὅτι αὐτή, μετά τήν ἄφθορη καί ὑπερφυή σύλληψή της καί τόν ἀνερμήνευτο τόκο τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ, Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ συνεμίγη μέ τόν Ἰωσήφ, ἔτεκε ἀπό αὐτόν κι ἄλλα τέκνα, ὅπως οἱ μνημονευόμενοι στό ἱερό Εὐαγγέλιο ἀδελφοί τοῦ Κυρίου. Δέν ἀποδίδει καμμία τιμή καί ὑπεροχή στήν Θεοτόκο ὡς πρός τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα πάνω ἀπό ὅλους καί ὅλες τούς ἁγίους, ἀλλά ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι κοινή γυναίκα, δηλ. ὅπως μία ἀπό τίς γυναῖκες του κόσμου! Δέν παραδέχεται ὅτι πρέπει νά παρακαλεῖται ἡ Θεοτόκος καί οἱ ὑπόλοιποι ἅγιοι γιά τήν σωτηρία καί βοήθεια τῶν ἀνθρώπων καί ἀρνεῖται ὅτι θαυματουργοῦν οἱ ἅγιοι! Δέν προσκυνᾶ τίς ἅγιες εἰκόνες, τόν τίμιο Σταυρό, τό ἱερό Εὐαγγέλιο κλπ., δηλ. εἶναι εἰκονομάχος. Δέν προσεύχεται κατ' ἀνατολάς, δέν κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, οὔτε γονυκλισίες ἤ μετάνοιες κλπ. Ἀπορρίπτει ὡς ἄσκοπο τό νά μνημονεύουμε καί νά δεόμασθε ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων! Παντελῶς ἀποδοκιμάζει τήν ἐξομολόγηση καί τόν κανόνα τοῦ πνευματικοῦ! Ἀποβάλλει τήν θεοπνευστία, τήν αὐθεντία καί τό ἀλάθητο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Δέν δογματίζει τήν μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων, δηλ. ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τόν ἱερέα, ἀλλά ὅτι ἡ θεία μυσταγωγία γίνεται ἁπλῶς σέ ἀνάμνηση τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου! Πιστεύει στόν διπλό ἀπόλυτο προορισμό, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἄλλους προορίζει γιά τήν αἰώνιο ζωή καί ἄλλους γιά τήν αἰώνια κόλαση. Ἀπορρίπτει τήν Ἱερά Παράδοση καί τούς ἁγίους Πατέρες καί θεωρεῖ τήν Ἁγία Γραφή ὡς τήν μοναδική πηγή Ἀποκαλύψεως (sola scriptura). Ἀρνεῖται τήν ὁρατή Ἐκκλησία καί πιστεύει στήν ἀόρατη καί ἰδανική Ἐκκλησία. Ὑιοθετεῖ τήν αἵρεση τοῦ Filioque, ὅτι δηλ. τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Ὑποστηρίζει τήν αἱρετική διδασκαλία γιά τήν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Χριστοῦ σωματικῶς, τή γνωστή ubiquitas. Ἀπορρίπτει τήν Ἱεραρχία μέ τήν Ὀρθόδοξη ἔννοια καί τήν ἱερωσύνη ὡς μυστήριο. Περιορίζει τόν ἀριθμό τῶν μυστηρίων μόνο σέ δύο, τό βάπτισμα καί τή θεία Εὐχαριστία, στηριζόμενος μόνο στούς ἱδρυτικούς λόγους τοῦ Χριστοῦ. Ἀπορρίπτει τήν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία. Θεωρεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν σώζεται, σώζεται μέ μόνη τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ (sola gratia) καί μέ μόνη τήν πίστη (sola fide) καί ὅτι στή παροῦσα ζωή ὁ πιστός εἶναι ταυτόχρονα δίκαιος καί ἁμαρτωλός (simul justus et peccator). Τοποθετεῖ τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου στή μετά θάνατον ζωή. Πρεσβεύει ὅτι, μέ τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, τό κατ'εἰκόνα ἐξαχρειώθηκε καί καταστράφηκε τελείως. Κάθε προτεστάντης εἶναι αὐτός ἀπό μόνος του ἡ Ἐκκλησία, ἡ Παράδοση. Αὐτός κατέχει τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο. Κάθε προτεστάντης εἶναι κι ἕνας πάπας. Ἐνῶ δηλ. στόν Παπισμό ἔχουμε ἕνα Πάπα, στόν Προτεσταντισμό ἔχουμε πολλούς Πάπες[3]. Ἀποδέχεται τήν χειροτονία καί τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν καί τούς γάμους μεταξύ ὁμοφυλοφίλων. Μέ τήν στάση του ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος ἀμνήστευσε ἐν μιᾶ νυκτί ὅλες τίς παραπάνω σοβαρές δογματικές παρεκτροπές, παρεκκλίσεις καί αἱρέσεις τῶν Λουθηρανῶν.

Ὁ Σεβ. Μητρ. κ. Ἀμβρόσιος ἀναγνώρισε τήν χειροτονία καί τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, καί στήν συγκεκριμένη περίπτωση τήν «ἀρχιερωσύνη» τῶν γυναικῶν, στό πρόσωπο τῆς Λουθηρανῆς «ἐπισκόπου». Δέν γνωρίζει ὁ Σεβ. ὅτι στήν Ὀρθοδοξία, πού κατέχει τήν Ἀποστολική πίστη καί διαδοχή, δέν τίθεται κἄν θέμα Ἱερωσύνης γυναικῶν; Μήπως ὁ Σεβ. ἔρχεται σέ ὀξεία ἀντιπαράθεση μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο διοργάνωσε διορθόδοξο θεολογικό Συνέδριο στή Ρόδο τό φθινόπωρο τοῦ 1998 μέ θέμα «Τό ἀδύνατον τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν»;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπορρίπτει τήν χειροτονία καί τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν,  διότι ὁ Χριστός παραμένει πάντοτε ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς καί ὁ μόνος Λειτουργός τῶν Μυστηρίων. Τήν μοναδική αὐτή Ἱερατική ἐξουσία ὁ Θεάνθρωπος τήν μετέδωσε μόνο στούς Ἀποστόλους. Οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν τήν Ἀρχιερατική Ἐξουσία στούς διαδόχους τους. Δηλαδή μόνο σέ ἄνδρες. Οἱ Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς εἶναι ἄρρενες, γιά νά διατηρηθεῖ ἡ συμβολική ἀντιστοιχία μεταξύ Λειτουργοῦ καί Χριστοῦ. Στόν Μυστικό Δεῖπνο, ὅταν ὁ Χριστός παρέδωσε τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἦταν παρόντες μόνο οἱ Δώδεκα Μαθητές Του. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος, "μετά Θεόν ἡ θεός" κατά τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ἔλαβε τό χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης! Οἱ "Ἀποστολικές Διαταγές", ἀναφερόμενες στό, ἄν οἱ γυναῖκες δύνανται νά βαπτίζουν, γράφουν πώς τοῦτο εἶναι "παράνομον καί ἀσεβές". Ἡ δέ χειροτονία γυναικῶν εἶναι ἔργον "τῆς τῶν Ἑλλήνων (=Ἐθνικῶν-Εἰδωλολατρῶν) ἀθεότητος" καί ὄχι "τῆς τοῦ Χριστοῦ διατάξεως". Ὁ Ἀπ. Παῦλος τονίζει ὅτι ἡ γυναίκα δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά διδάσκει σέ ὥρα λατρείας (Α´ Τιμ. β´, 12 ). Ἀπό ἄποψη θεολογική ὁ Πατρικός ρόλος τοῦ Ἱερέως στήν Ἐκκλησία ἀντανακλᾶ τόν ρόλο τοῦ Θεοῦ Πατρός στήν Ἁγία Τριάδα. Ὁ ρόλος αὐτός δέν εἶναι δυνατόν νά ἐναλλαγεῖ μέ τόν μητρικό ρόλο τοῦ "θήλεος προσώπου". Οἱ "Διακόνισσες", πού ὑπῆρχαν στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, γιά ποιμαντικούς λόγους βοηθοῦσαν στά Μυστήρια. Ἄν καί ἡ Ἱερωσύνη εἶναι εἰδικό χάρισμα καί εἰδική προσωπική κλήση ἀπό τόν Θεό καί ἀπευθύνεται μόνο σέ ἄνδρες, καί πάλι ὅμως δέν εἶναι προνόμιο ὅλων τῶν ἀνδρῶν, παρά ἐλαχίστων[4]. Μόνο ἡ γνωστικίζουσα αἵρεση τοῦ Μοντανισμοῦ δεχόταν γυναῖκες στόν ἐπισκοπικό καί τόν πρεσβυτερικό βαθμό, πρᾶγμα πού χαρακτήρισε ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου ὡς «εἰδωλοποιόν ἐπιτήδευμα» καί «ἐγχείρημα διαβολικόν»[5]. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Μοντανισμός ἐκτός ἀπό τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν διατήρησε κι ἄλλα εἰδωλολατρικά στοιχεῖα, ἐνῶ ὁ εἰσηγητής του Μοντανός ἦταν ἀρχικά ἱερέας τῆς θεᾶς Κυβέλης. Ἀλλά καί σήμερα ἡ προώθηση γυναικών στήν ἱερωσύνη δέν εἶναι ἄσχετη μέ τή διάδοση νεογνωστικῶν καί νεοπαγανιστικῶν ἀντιλήψεων, πού χαρακτηρίζουν τό γενικότερο πνεῦμα τῆς ἐποχή μας»[6]. Αὐτή ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι, ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό ζήτημα τῆς Ἱερωσύνης, διότι αὐτό καί μόνον αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί αὐτή εἶναι ἡ αὐθεντική Ἀποστολική Παράδοση. Κάθε ἀντιτιθέμενο πρός αὐτά, καθώς ἐπίσης καί τό περισσόν τούτων, «ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστίν». Ἐξ ἄλλου, τό ὅτι ἡ θεία Πρόνοια δέν παρέδωσε στήν γυναικεία φύση τήν Ἱερωσύνη, δέν ἀποτελεῖ μειονέκτημα γιά τήν γυναίκα, καθ᾽ ὅτι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν σκοπός τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἁγιασμός, ἡ κατά Χάριν θέωσις, στήν ὁποία μποροῦν ἐξ ἴσου νά συμμετάσχουν καί οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναῖκες, ἐξ οὗ καί ἡ εὐκλεής χορεία τῶν Ἁγίων γυναικῶν μέ ἀποκορύφωμα τήν Θεοτόκο, πού εἶναι ἡ Ἁγιωτέρα πάσης τῆς κτίσεως. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν υἱοθέτησε καί δέν πρέπει νά υἱοθετήσει ποτέ τήν χειροτονία-ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, γιά νά διακρίνεται καί νά μήν ἐξομοιώνεται μέ τήν αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί δή τῶν Ἀγγλικανῶν, τῶν Λουθηρανῶν καί τῶν Μεταρρυθμισμένων.

Παραλλήλως, ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος κατέλυσε τήν πάγια θέση ὅτι στό ὑπερφυέστατο μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας, τήν κορωνίδα τῶν μυστηρίων, μετέχουν μόνο οἱ βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί ὄχι αἱρετικοί. Κατέλυσε τήν ἐπίσης δεδομένη θέση ὅτι στό ἱερό Βῆμα τοῦ Ναοῦ δέν μποροῦν νά εἰσέλθουν ὄχι μόνο οἱ αἱρετικοί, ἀλλά οὔτε καί οἱ λαϊκοί Ὀρθόδοξοι ἄντρες καί γυναῖκες, διότι εἶναι ὁ χῶρος τῶν κληρικῶν.

Ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος ἀσπάζεται ταυτοχρόνως τήν οἰκουμενιστική θεωρία ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν ἤ ἀλλοθρήσκων, καί ὅτι ἀπαγορεύεται μόνο ἡ συλλειτουργία μεταξύ τους. Σύμφωνα, ὅμως, μέ τόν ΜΕ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος μόνο συμπροσευχηθεῖ, ἀλλά ὄχι καί νά συλλειτουργήσει μέ αἱρετικούς, ἄς ἀφορίζεται. Ἐπειδή, ὅποιος μέ τούς ἀφορισμένους συμπροσεύχεται (καθώς τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί), πρέπει νά συναφορίζεται κι αὐτός, κατά τόν Ι΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἄν ἀκόμη συγχώρησε στούς αἱρετικούς αὐτούς νά ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα, σάν Κληρικοί, ἄς καθαιρεῖται, ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μέ καθηρημένους (καθώς τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί, κατά τόν Β΄ καί Δ΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκ. Συν.) συγκαθαιρείται κι αὐτός, κατά τόν ΙΑ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Γιατί, δέν πρέπει ποτέ νά συμπροσευχόμασθε μέ αὐτούς ἤ νά συγχωροῦμε σέ αὐτούς νά ἐνεργήσουν κάποιο Ἐκκλησιαστικό λειτούργημα, ἤ ὡς Κληρικοί, ἤ ὡς ἱερεῖς[7]. Παραλλήλως, ὁ ΛΓ΄ Κανών τῆς Λαοδικείας διορίζει νά μή συμπροσευχόμασθε οὔτε μέ τούς αἱρετικούς, δηλ. αὐτούς πού σφάλλουν περί τήν πίστη, οὔτε μέ τούς σχισματικούς, δηλ. αὐτούς πού εἶναι ὀρθόδοξοι κατά τήν πίστη, ἀλλά εἶναι χωρισμένοι ἀπό τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά κάποιες παραδόσεις καί ἔθιμα ἰάσιμα, σύμφωνα μέ τόν Α΄ Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου[8].

Γιά νά καλύψει ὁ Σεβ. Μητρ. κ. Ἀμβρόσιος τήν παράβαση τῆς ἀντικανονικῆς συμπροσευχῆς του μέ τήν Λουθηρανή «ἐπίσκοπο», ἰσχυρίστηκε μέ παρρησία πώς τό ἴδιο ἔπραξε καί ὁ Οἰκ. Πατριάρχης      κ. Βαρθολομαῖος μέ τόν «πάπα» Φραγκίσκο, κατά τά πρόσφατα ἀντικανονικά, ἀντορθόδοξα καί ἀπαράδεκτα γεγονότα τοῦ Φαναρίου στίς 29 καί 30.11.2014. Εἶναι, ὅμως, τουλάχιστον ἄστοχη καί ἀτυχής ἡ ἐπίκληση τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου ἐκ μέρους τοῦ Σεβ. Μητρ. Ἀμβροσίου, διότι, ὡς γνωστόν, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀποτελεῖ παράδειγμα πρός ἀποφυγήν καί ὄχι πρός μίμησιν, ἀφοῦ πρωτοστατεῖ στήν προώθηση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, καταπατώντας τούς Ἱερούς Κανόνες καί περιθωριοποιώντας τούς ἁγίους Πατέρες. Ἀλάθητο κριτήριο στήν Ὀρθοδοξία δέν κατέχει κανένα πρόσωπο, ὅσο ψηλά κι ἄν βρίσκεται στήν ἐκκλησιαστική ἱεραρχία, παρά μόνον ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδω, ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἡ γνωστή Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν ἔχει τοποθετηθεῖ ἤδη μέ ἕνα μνημειῶδες θεολογικό κείμενο, τό ὁποῖο ὑπογράφουν ἕξι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί χιλιάδες πιστοί, μέ τίτλο «Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», μέ τό ὁποῖο ἀποδεικνύει, μέ ἐπιστημονικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα, ὅτι ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀναπτύσσει μιά ἐκκλησιολογία καί πιστεύει σέ μιά ἐκκλησία,  ἡ ὁποία εἶναι καινοφανής καί ξένη πρός τήν Ὀρθοδοξία, καί ἡ ὁποία γι'αὐτό τον λόγο εἶναι καταδικαστέα καί ἀπορριπτέα. Καλόν θά εἶναι ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος νά λάβει γνώση τοῦ κειμένου αὐτοῦ καί νά τοποθετηθεῖ ἀναλόγως.

Ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος ἐξήγησε ὅτι ἐνήργησε στά πλαίσια τῆς ἐθιμοτυπίας, λόγω ἑνός συνεδρίου, πού διεξαγόταν μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Λουθηρανῶν. Πράγματι, μία θεολογική ἡμερίδα, τήν διοργάνωση τῆς ὁποίας εἶχαν ἀναλάβει γιά πρώτη φορά ἀπό κοινοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Μητρόπολη καί ἡ Λουθηρανική ἐπισκοπή Ἐλσινκίου, ἔλαβε χώρα στίς 2-3-2015 στίς ἐγκαταστάσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἐλσινκίου. Τό θέμα τῆς ἡμερίδας ἦταν ἡ θεολογική ἀνασκόπηση τοῦ γάμου. Ἡ ἐπιλογή τοῦ θέματος ὑποβλήθηκε ἀπό τήν εὐρεία κοινωνική συζήτηση, ἡ ὁποία ἀπασχόλησε τήν κοινωνία τῆς Φιλλανδίας ἐν ὄψει τῶν διαβουλεύσεων τοῦ Φιλλανδικοῦ Κοινοβουλίου γιά τόν νόμο τοῦ «σεξουαλικά οὐδέτερου γάμου» (sexually neutral marriage), δηλ. τῆς νομικῆς κατοχύρωσης τοῦ δικαιώματος τοῦ γάμου καί γιά ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου. Οἱ ἐργασίες της ξεκίνησαν μέ τήν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας στόν ἱστορικό Καθεδρικό ναό τοῦ Uspenski, ὅπου συνέβησαν τά ἀνωτέρω ἔκτροπα μέ τήν Λουθηρανή «ἐπίσκοπο», κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ Σεβ. Μητρ. Ἐλσινκίου προέβη στήν χειροτονία ἑνός νέου ἱερέως. Στίς ἐργασίες τῆς ἡμερίδος συμμετεῖχαν Λουθηρανοί θεολόγοι, ὅπως ὁ καθηγητής Risto Saarinen καί ἡ δρ. Minna Hietamäki. Κύριος προσκεκλημένος ὁμιλητής ἦταν ὁ καθηγητής π. Παντελεήμων Μανουσάκης, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα «Marriage Reconsidered : Some Theological Reflections on the Recent Debate on Marriage»). Τήν ὁμιλία τοῦ π. Μανουσάκη σχολίασαν ὁ δρ. Jyri Komulainen, ἀπό τήν πλευρά τῶν Λουθηρανῶν, καί ὁ «ἱερεύς» Antoine Levy, OP, ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν. Τίς ἐργασίες τῆς ἡμερίδος συντόνισαν ὁ Σεβ. Μητρ. Ἐλσινκίου κ. Ἀμβρόσιος καί ἡ Λουθηρανή «ἐπίσκοπος» Ἐλσινκίου Irja Askola. Ἄς σημειωθεῖ πώς τό θέμα τοῦ γάμου θά ἀπασχολήσει τήν ἑπόμενη συνδιάσκεψη τῆς προπαρασκευαστικῆς πανορθοδόξου συνόδου στό Σαμπεζύ τῆς Ἑλβετίας[9].

Στό ἐρώτημα τοῦ Σεβ.  κ. Ἀμβροσίου ἄν «θέλουμε Ἐκκλησία γκέτο καί περιθωριακή ἤ ἀνοικτή στό διάλογο καί στήν οἰκουμενική κοινότητα», ἀπαντᾶμε ὅτι θέλουμε Ἐκκλησία Ὀρθόδοξη καί ὄχι οἰκουμενιστική, καί Ἱεράρχες Ὀρθοδόξους καί ὄχι οἰκουμενιστές, πού νά σέβονται καί νά κάνουν ὑπακοή στόν Χριστό, τήν Ἁγία Γραφή, τό Εὐαγγέλιο, τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τούς ἁγίους Πατέρες καί τήν Ἱερά Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Θέλουμε Ἐπισκόπους, πού νά διαλέγονται μέ τούς αἱρετικούς μέ ἀγάπη καί ἀλήθεια, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Εἶναι δυστυχές τό γεγονός ὅτι τήν στιγμή πού οἱ ἀνορθοδόξως διεξαγόμενοι οἰκουμενιστικοί διάλογοι μέ παπικούς, λουθηρανούς, ἀγγλικανούς καί ἄλλους αἱρετικούς ἔχουν ὁδηγηθεῖ σέ τέλμα, ἀδιέξοδο καί ναυάγιο, ὁ Σεβ. κ. Ἀμβρόσιος ἐπιμένει νά τούς ὑποστηρίζει μ'αὐτόν τόν καινοφανή τρόπο.

Τέλος, θά θέλαμε νά ἐπαινέσουμε τήν διαφωνία τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Φινλανδίας κ. Λέοντος καί τή θέση του ὅτι ἡ χειροτονία γυναικῶν εἶναι ἀδύνατη θεολογικά. Αὐτό, πού περιμένουμε στή συνέχεια, εἶναι νά μή μείνει στίς δηλώσεις, ἀλλά νά προχωρήσει στά προβλεπόμενα ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Ἤδη, ἡ ἐκκοσμίκευση καί ὁ οἰκουμενισμός ἀπειλεῖ νά μήν ἀφήσει τίποτε ὄρθιο στήν Φιλλανδική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

---

[1] http://www.agioritikovima.gr/patriarcheia/item/55331

[2] http://www.romfea.gr/epikairotita/30534-2015-03-06-02-00-10

[3] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, «Ἡ θεολογική ταυτότητα τοῦ Προτεσταντισμοῦ», Οἰκουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά
  διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ. 20-24/9/2004, τ. Β’, σσ. 859-869.

[4] ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ, «Ἐμπόδια στόν διάλογο μέ τόν Προτεσταντισμό», ἐν Οἰκουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις. Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ. 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, τ. Β΄, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 627-632.

[5] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,  Πανάριον 49, PG 42, 745BC.

[6] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Χριστιανική ἠθική  ΙΙ, ἐκδ. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη, σσ. 384-387.

[7] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 50-51.

[8] Ό.π., σ. 433. καί ΠΡΕΣΒ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ἡ συμπροσευχή μέ αἱρετικούς˙ προσεγγίζοντας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσ/κη 2009.

[9] http://www.amen.gr/article20796