Ἡ Ὀρθοδοξία ὁ χώρος τῶν Ἁγίων Πάντων

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 

Αποστολικό ανάγνωσμα
Κυριακής των Αγίων Πάντων

(Εβρ. ια' 33-ιβ' 2)

Ας έχει δόξα ο Θεός, αδελφοί μου, διότι εκτός των άλλων ανήκουμε στην Εκκλησία των Αγίων. Των προσωπικοτήτων εκείνων που αγωνίσθηκαν για το καθ' ομοίωσιν, περνώντας από την κάθαρση στα επίπεδα του φωτισμού και της θεώσεως. Οι Άγιοι είναι όχι απλώς πολλοί, αλλά εκατομμύρια και πλήθος αμέτρητον τους οποίους τιμά ο Θεός, αφού εμείς γνωρίζουμε ολιγότερους σε σχέση με τους αγνώστους που ενώπιον του επουρανίου θυσιαστηρίου δοξολογούν και πρεσβεύουν υπέρ ημών. Και επειδή υπάρχει αυτό το “νέφος των μαρτύρων και των αγίων” γνωστών και αγνώστων, η Αγία Εκκλησία έχει ορίσει την συγκεκριμένη Κυριακή των Αγίων Πάντων να εορτάζουμε όλες αυτές τις ψυχές που αγωνίστηκαν και ευαρέστησαν τον Κύριο, ευρισκόμενοι τώρα “εις τας μονάς τού Παραδείσου”.

Θα χρειάζοταν του κόσμου τα βιβλία για να καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία των “φίλων τού Θεού”. Από τα υπάρχοντα συναξάρια κατανοεί κανείς τον πλούτο τής αγιότητος και τον θησαυρόν τής χάριτος που μπορεί κανείς να αποκομίσει μελετώντας αλλά κυρίως μιμούμενος τα μυρίπνοα αυτά άνθη τού Παραδείσου”.

Ο Απόστολος των Εθνών στο Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε στη λατρευτική μας σύναξη, με μια φράση περιγράφει αυτή την πραγματικότητα τόσο του αγώνος, όσο και του αποτελέσματος των μεγάλων μας προστατών. “Οι άγιοι πάντες, τονίζει, διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών” (Εβρ. ια' 33).

Φυσικά εδώ γίνεται λόγος για τις μορφές τής Παλαιάς Διαθήκης και τα όσα αναφέρονται ισχύουν απολύτως και για τον χώρο της Καινής. Για την Εκκλησία μας που μέσω των αιώνων καρποφορεί διά πάντων των Αγίων τους παραδείσιους καρπούς τής αγιότητος. Η όλη Αποστολική περικοπή γίνεται άκρως συγκινητική με την ζωντανή της περιγραφή. Άλλωστε εάν αφαιρεθούν οι διαστάσεις τού χώρου και του χρόνου, οι άγιοι παρελαύνουν έμπροσθέν μας ως νικητές και τροπαιούχοι. Αλλά εκείνο ιδίως που τους ενώνει είναι ότι δια τής χάριτος λατρεύουν τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, τόσο στην Π. Διαθήκη ως άσαρκον Λόγον, όσο και στην Καινή τον σαρκωθέντα Υιόν και Λόγον τού Θεού.

Οι Άγιοι λοιπόν “κατηγωνίσαντο βασιλείας”. Ποιές όμως είναι αυτές οι βασιλείες; Είναι εκείνα τα έθνη και τα ποικίλα πολιτικοθρησκευτικο-κοινωνικά συστήματα που δεν θέλησαν και επιμένουν να αρνούνται να γνωρίσουν και να αναγνωρίσουν τον Τριαδικό Θεό. Επιπλέον δε οι ειδωλολατρικές – σατανικές δυνάμεις που στο πρόσωπο των πιστών, επιχειρούσαν να χτυπήσουν Αυτόν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν.

Μια ματιά εάν ρίξει κανείς στην Ιστορία επιβεβαιώνεται του λόγου το αληθές. Διαφαίνεται καθαρά ότι πάντοτε έως και σήμερα , ο διάβολος μέσω των οργάνων του κτυπούσε και θα συνεχίζει έως τέλους να κτυπά και να λυσσά εναντίον τού Σώματος του Χριστού. Εναντίον τής Αγίας μας Ορθοδοξίας. Βεβαίως  κατά καιρούς ο εχθρός αλλάζει τακτική . Από τη φάση τής βίας και του θανάτου περνά σε εκείνη τής πλάνης και των αιρέσεων για να φθάσει τώρα με τον διάτρητο μανδύα τού οικουμενισμού να βεβηλώσει τα άγια των αγίων. Πάντως, όπως και να σχεδιάζει, να ενεργεί και να εφαρμόζει η “βασιλεία τού κόσμου τούτου”, πάντοτε μπροστά της θα βρίσκει τους γενναίους και ατρόμητους προασπιστές και ομολογητές τής πιστεώς μας, δηλ. τους αγίους τής Εκκλησίας μας.

Ναι, εκεί που διηνεκώς δίνεται η μεγάλη μάχη και κερδίζονται οι λαμπρότερες νίκες· εκεί που στήνονται τα υψηλά τρόπαια, δεν είναι για θέματα επίγεια και για εδαφικές ή ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις. Οι μεγάλες μάχες που συνέχουν και προάγουν την ανθρωπότητα συντελούνται στο πνευματικό πεδίο. Εκεί που ο άνθρωπος συμπλέκεται μετά των δαιμονίων παρατάξεων και διά της χάριτος εξέρχεται νικητής. Και οι άγιοι αντιμετωπίζουν κυρίως την εξουσία τού άρχοντος του σκότους, του λυσσαλέου αλλά τελικώς νικηθέντος διαβόλου, αφού ο αρχηγός μας και Κύριός μας “εξήλθε  νικών και ίνα νικήση” (Αποκ. στ' 2).

Φυσικά ο αγώνας αυτών των αγίων και των όπου γης πιστών είναι ισόβιος και ακατάπαυστος. Περνούν τη ζωή τους όχι με την επηγγελμένη καλοπέραση της “Νέας Εποχής” και την εμετική χλιαρότητα των οικουμενιστικών ξεπεσμένων διδασκαλιών (Αποκ. γ' 16), αλλά “υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι”, αφού η Ορθοδοξία μας  είναι ασκητική – ησυχαστική – ομολογιακή – μαρτυρική!

Και ναι μεν μπορεί να σημειωθούν και οι εκ συναρπαγής πτώσεις, όμως η άμεση μετάνοια καλύπτει το κενόν και επαναφέρει στην τροχιάν τού αγώνος και της αληθείας. Άψευστος μάρτυρας περί τούτου ο προφητάναξ Δαυίδ, ο Πέτρος, ο Παύλος, τόσοι άλλοι άνδρες που μας διδάσκουν και από τα λάθη τους. Λόγω τής Μεγάλης Συνόδου τού 2016, για όσους υπερέβησαν τα εσκαμμένα, παράδειγμα μετανοίας και εν επιγνώσει ομολογίας ας είναι ο Άγιος Γεννάδιος. Ο πρώτος πατριάρχης μετά την πτώση τής Κων/πόλεως, ο οποίος καίτοι υπέγραψε εις την Φερράραν-Φλωρεντίαν, τελικώς μετενόησε και κατέστη ο ηγέτης τού ανθενωτικού – ου μην αλλά και Εθνικού αγώνος, κηρύττοντας ότι στην Σύνοδον εκείνην “Όλα ήσαν σαφής προδοσία τής αληθείας και καταφρόνησις  Θεού και “παίγνια εν ου παικτοίς””.

Και ας τα προσέξουν καλώς τα διδάγματα αυτά όσοι  ορκίσθηκαν να φυλάττουν την “παρακαταθήκην” και όσοι ετοιμάζονται να “διαβούν τον ρουβίκωνα”. 

Οι Άγιοι λοιπόν αφού “κατηγωνίσαντο  βασιλείας” ταυτοχρόνως “ειργάσαντο δικαιοσύνην” και τέλος “επέτυχον επαγγελιών”. Δεν υπάρχει αρετή που να μην έγινε πραγματικότης στη ζωή τους. Ανέδειξαν την Ευαγγελική αρετή, δείχνοντας ταυτοχρόνως και το πώς αυτή κατορθώνεται αλλά και ποιά αξία έχει.

Στο πρόσωπό τους ο κόσμος  είδε ότι η Χριστιανική πίστη δεν είναι μια θεωρία, ούτε ένα φιλοσοφικό ή κοινωνικό σύστημα, αλλά τρόπος ζωής. Βίωμα μετανοίας εξαγιαστικόν. Ταυτοχρόνως δε οι Άγιοι αποτελούν την απόδειξη ότι δεν υφίστανται “πολλές” και “σώζουσες Εκκλησίες”, αλλά πλάνες και αιρέσεις, αφού εκήρυξαν και μαρτύρησαν για την αυθεντικότητα και την μοναδικότητα της Εκκλησίας μας. Έτσι λοιπόν, οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι και όχι οι διεστραμμένοι, κατανοούν πόσο αναγκαίο είναι για τον κόσμο να υπάρχει η Ορθοδοξία αμόλυντη, ώστε να παράγει τον καρπό τής αγιότητος. Να καταρτίζει Αγίους οι οποίοι κυβερνούν τα έθνη και καθοδηγούν τους λαούς στον υψηλό προορισμό τού αγιασμού και της σωτηρίας. Αυτούς λοιπόν τους Αγίους ας παρακαλέσουμε να μας ευλογούν ώστε  αμετακινήτως στα του δόγματος και με ενθουσιασμό να πορευόμαστε στον δρόμο που οι ίδιοι πριν από εμάς εβάδισαν.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος