Τὶ ἔγινε στὰ 1204 καὶ μᾶς τὸ κρύβουν;
Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ἱατρός
Είναι
πολύ παρήγορο, αλλά και τιμητικό για τον Λαό μας, που δεν ξεχνά ποτέ
την Πόλη του και τον Αυτοκράτορά του και που κάθε χρόνο, στις 29 Μαΐου,
τιμά και μνημονεύει με ιδιαίτερη ευλάβεια τους μάρτυρες της Ἀλώσεως.
Εκείνο,
όμως, που, όταν γίνεται, γίνεται κάπως δειλά και συγκαλυμμένα, είναι η
αναφορά στον ρόλο που έπαιξαν οι Δυτικοί σε σχέση με τα λυγμικά γεγονότα
της πτώσης, όπως επίσης και η ανάδειξη της οντολογίας αυτών των
γεγονότων, που δεν είναι άλλη από το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης. (1)
Σε ό, τι αφορά στον ρόλο των Φράγκων, τα πράγματα είναι απλά, αλλά, δυστυχώς, αποσιωπούνται σκοπίμως.
Διακόσια πενήντα χρόνια πριν από την Άλωση της Πόλης, οι λεγόμενοι Σταυροφόροι –οι τότε δυτικές συμμαχικές δυνάμεις- αναδεικνύονται, με την δράση τους, ως οι πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι των Τούρκων.
Διότι, με την παρότρυνση και τις ευλογίες του τότε πάπα και με το
πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων, καταλύουν την
Ρωμανία/Βυζαντινή αυτοκρατορία, εγκαθιστούν Φράγκους ηγεμόνες στα
διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ολοσχερώς την Κωνσταντινούπολη, την
λεηλατούν και φορτώνουν στα καράβια τους όλα της τα τιμαλφή.
Ο ιστορικός
Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της λεηλασίας της
Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το 1204, περιγράφει λεπτομερώς
την καταστροφή και τις αρπαγές των θησαυρών της Βασιλεύουσας: ’’...Έβλεπε
κανείς όχι μόνον τις ιερές εικόνες του Χριστού να θραύονται με αξίνες
και να ρίπτονται στο χώμα και τα στολίδια τους να αποσπώνται χωρίς φειδώ
και προσοχή και να ρίχνονται στη φωτιά, αλλά και τα σεπτά και πανάγια
σκεύη να αρπάζονται με θράσος από τους ναούς, να ρίχνονται στη φωτιά και
να παρέχονται στα εχθρικά στρατεύματα ως απλός άργυρος και χρυσός’’. (2)
Η καθηγήτρια
Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κυρία Αθηνά
Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τον απολογισμό της δραματικής αυτής
απογύμνωσης της Κωνσταντινουπόλεως από τους θησαυρούς της, γράφει:
’’Η Κωνσταντινούπολη άδειασε από κάθε πλούτο δημόσιο, ιδιωτικό και εκκλησιαστικό... τεράστια
απώλεια για την τέχνη ήταν η καταστροφή σημαντικού αριθμού χάλκινων
αγαλμάτων και συμπλεγμάτων, τα οποία οι νέοι κύριοι της Αυτοκρατορίας
τεμάχισαν και έλιωσαν, για να τα μετατρέψουν σε νομίσματα’’ (2). Τουτέστιν, τα ιδρυτικά κεφάλαια των Τραπεζών των σημερινών μας εταίρων.
Από
τότε και μετά, η Ρωμανία, ποτέ δεν μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια της.
Η καταστροφή, που υπέστη στα 1204 από τους Φράγκους σταυροφόρους, ήταν
τόσο μεγάλη, που, στην κυριολεξία, την παρέλυσε εντελώς.
Έτσι λοιπόν,
όταν οι Τούρκοι το 1453 φτάνουν έξω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως
και την πολιορκούν, δεν βρίσκονται πλέον απέναντι σε μια πανίσχυρη
αυτοκρατορία, αλλά μπροστά σε μια Πόλη αδύναμη και απομονωμένη.
Όπως γίνεται κατανοητό, στην πραγματικότητα, η
Ρωμανία δεν καταλύθηκε το 1453 από τους Τούρκους, αλλά το 1204 από τα
παποκίνητα δυτικά συμμαχικά στρατεύματα. Το 1453, με την Άλωση της
Πόλης, ζήσαμε απλώς το τελευταίο επεισόδιο ενός πολυχρόνιου δράματος.
Αυτά
τα πράγματα ας τα θυμόμαστε καλά, διότι μονάχα έτσι θα μπορούμε να
ερμηνεύουμε σε βάθος και τα σημερινά καμώματα των Δυτικών και αναλόγως
να προφυλαγόμαστε.
4/6/2015
(1)
(α).
Το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης είναι το Πνεύμα των ησυχαστών Πατέρων της
Εκκλησίας μας. Δηλαδή, των εραστών της Φιλοκαλίας και των αθλητών του
σωτηρίου αθλήματος της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης.
(β). Ρωμηοσύνη = Ορθόδοξος Ελληνισμός. ( Καθηγητής, π. Γεώργιος Μεταλληνός)
(γ).
Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν
ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων, που εφράγκευσαν και ετούρκευσαν.
(Καθηγητής, π. Ιωάννης Ρωμανίδης)
(2).
