Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Πάντοτε χαίρετε!

Πάντοτε χαίρετε

Πάντοτε χαίρετε!
Γέροντος Γαβριήλ (Προηγουμένου Ι.Μ. Αποστόλου Βαρνάβα)
Τὸ τρίπτυχο τῆς πορείας τῆς ζωῆς μας, τὸ φωτεινὸ ἔμβλημα στὴν καθημερινότητά μας βρίσκεται τὰ λόγια τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντοτε, χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).
Δηλαδή, πάντοτε νὰ παρουσιαζόμαστε χαρούμενοι μὲ ἐσωτερικὴ χαρά, ἀνείπωτη ἀπὸ τὴν ζωντανὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας.
Συνεχῶς νὰ προσευχόμαστε, γιὰ νὰ μᾶς ἐπισκιάζει ἡ χάρη τοῦ Κυρίου μας καὶ νὰ καθοδηγεῖ τὰ βήματά μας πρὸς ἔργα σωτηριώδη, καὶ γιὰ κάθε δωρεὰ τοῦ δωρεοδότη Χριστοῦ μας, ποὺ μᾶς ξημερώνει ζωντανούς, μᾶς δίνει τὸν ἄρτο τὸν ἐπιούσιο, μᾶς χαρίζει ὑγεία καὶ δύναμη καὶ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ ἀγαθὰ τῆς δημιουργίας Του, νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε ἀκατάπαυστα.
Ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ μας καὶ τὸ ἔλεός Του ποὺ τρέχει ὀπίσω μας, γιὰ νὰ μᾶς σώσει, πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας ἀπὸ χαρὰ μοναδική, ἀφοῦ εἴμαστε σίγουροι ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι σὲ αὐτὴ τὴ ζωή.
Ὑπάρχει ὁ ἀκοίμητος συνοδοιπόρος μας, ὁ Θεός μας, ἕτοιμος, νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε μας πτώση, σὲ κάθε μας ἀνάγκη, σὲ κάθε μας δυσκολία.
Αὐτὴ ἡ χαρά μας ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀδρανοποιεῖ, νὰ μᾶς κάνει νὰ καθεύδουμε. Πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ προσευχὴ καὶ ἀπὸ δοξολογία.
Προσευχή, γιὰ νὰ νοιώθουμε τὴν ἐλαχιστότητά μας καὶ σὰν καλὰ παιδιὰ νὰ ζητοῦμε νὰ μᾶς ἐπισκιάσει ἡ Θεία Χάρις τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας, πρὸς τὸν ὁποῖον καταφεύγουμε ὁμολογώντας «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. στ΄ 9), ἀλλὰ καὶ δοξολογία τοῦ παναγίου ὀνόματός Του γιὰ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ πλουσιοπάροχα μᾶς δίνει, ὥστε νὰ διαβοῦμε τὸ πέλαγος τῆς ἐφήμερης αὐτῆς ζωῆς ἄφοβα καὶ γαλήνια.
Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε καὶ τὴν ἄλλη προτροπὴ τοῦ θεηγόρου Παύλου: «Ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν». ( Ἐφεσ. δ΄ 26).
Δηλαδὴ νὰ μὴ νυκτώνει καὶ μᾶς βρίσκει ἡ ἑσπέρα μαλωμένους μὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας. Δὲν πρέπει νὰ βαστᾶμε τὴν ὀργὴ καὶ τὸ θυμό μας γιὰ χρόνο πολύ.
Ἡ ἁγία Συγκλητικὴ μᾶς διδάσκει γι' αὐτό: «Τί μισεῖς τὸν λυπήσαντά σε ἄνθρωπον; Οὐκ αὐτός ἐστιν ὁ ἀδικήσας, ἀλλ' ὁ διάβολος. Μίσησον τὴν νόσον, καὶ μὴ τὸν νοσοῦντα».
Δηλαδή, Νὰ μὴ μισοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας, ὅσο καὶ ἄν μᾶς ἀδικοῦν, γιατὶ πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρύβεται ὁ μισόκαλος διάβολος. Νὰ μισοῦμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἁμαρτωλούς.
Ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι τώρα καὶ πάντοτε, ἀφοῦ «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. στ΄ 2), ἔχοντες παράδειγμα φιλεργατικότητος τὰ μυρμήγκια καὶ τὶς μέλισσες, θὰ πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε στὴ ζωὴ αὐτή, ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σὰν νὰ μὴ πεθάνουμε ποτέ, ἀλλὰ καὶ νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸ θάνατο σὰν νὰ πεθάνουμε αὐτὴ τὴ στιγμή.
Ἔτσι θὰ εὐαρεστήσουμε τὸν ἄχρονο Θεό μας καὶ θὰ κληρονομήσουμε τὴν οὐράνια Βασιλεία, «τὴν ἡτοιμασμένην ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄ 34).